ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καταρχήν δεν μένω σταθερά κάπου.. έπειτα δεν γνώρισα εκείνο το κατοικίδιο που θα μου αρέσει να συζησουμε. Διότι είναι δέσμευση. Είναι σχέση. Θα το ταιζεις... Θα το αγαπάς...θα είστε η συντροφιά ο ένας του άλλου. Φέτος, γνώρισα έναν γάτο. Φφφ μου έσπασε τα νεύρα!!! Όλη την ώρα ήταν στο μπαλκόνι, δεν μπορούσα να απλώσω. Δεν μπορούσα να αφήσω έξω τίποτα, το κατέστρεφε, κάθονταν επάνω του κλπ. Ομολογώ τον εβρεξα να φύγει... Του έλεγα να φύγει! Πολλές φορές!!Αυτός όμως εκεί... Βράχος. Τώρα έρχεται από την κυρια είσοδο. Μπαίνει στην πολυκατοικία,ανεβαίνει τις σκάλες και κάθεται απέξω από την πόρτα μου. Δεν τον χαϊδεύω, δεν τον ταιζω, δεν του κάνω τίποτα καλό και αυτός επιμένει, εκεί. Σήμερα προσπάθησα να τον διώξω και από την πολυκατοικία. Δεν τον δέρνω μη σκέφτεστε έτσι, απλά προχωράω μπροστά και ακολουθεί. Σήμερα όμως δεν ακολούθησε. Έλιωσε κυριολεκτικά στα σκαλιά. Ξάπλωνε στο σκαλί και έλιωνε στο επόμενο. Τον αγάπησα μωρέ τον χοντρούλη μου.Αλλα ειμαι φοιτήτρια και μένω πολύ πολύ πολύ μακριά, πως θα τον υιοθετήσω; Έχει και ένα χρώμα αλλόκοτο. Είναι μαύρο πορτοκαλί και λευκό ταυτόχρονα. Και έχει και διαφορετικά μάτια. Είναι ξεχωριστός. Μαρεσει. Νάτος πάλι, ήρθε στο παράθυρο. Τι τραβάω με εσένα...

Κλείνω τα μάτια μου και έρχεται το πρόσωπο σου.Αυτο το χαμόγελο στα χείλη όταν συναντηθήκαμε.Αυτο το βλέμμα όταν σε πρώτο είδα.Σε κοιταξα και σκέφτηκα αυτός μου αρέσει.Μα δεν έμεινα μόνο στην εμφάνιση.Μπορει να ήταν η πρώτη όψη αλλά δεν επικράτησε.Εμεις οι δύο είχαμε μια έλξη που δεν είχα ποτέ με κανέναν αλλον.Ενα πάθος. Δεν γνωριζόμασταν σχεδόν καθόλου καινουτε Δυστυχώς είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα αλλά ένιωθα πως σε ήξερα χρόνια.Ενιωθα την ψυχή μου να ενώνεται με την δικιά σου.Ενιωσα τα βαθύτερα κομμάτια μου να βρίσκουν τα δικά σου .Αυτή η έλξη αυτό το πάθος αυτο το συναίσθημα που είχα όταν σε έβλεπα.Η μυρωδιά σου αχ αυτή η μυρωδιά.Τα σημάδια που μου είχες αφήσει στο κορμί μου.Τιποτα δεν ξεχνάω.Μα και να θέλω δεν μπορώ να ξεχάσω μου είναι αδύνατον πάρα Ήταν δυνατό για να ξεχαστεί.Μας χώρισε η ζωή όμως δεν μας ήθελε μαζί.Πρωτα μας άναψε φωτιες και μετά τις έσβησε χωρίς να μπορέσουμε να απολαύσουμε πολλά.Και το λίγο που περάσαμε μαζι έφτασε για να χάσω τα λογικά μου.Εσυ εκεί εγώ εδώ ποτέ άραγε θα σε ξαναδω;Η ψυχή μου σε ποθεί το κορμί μου σε αναζητά.Γυρνα να ξανά ζήσουμε αυτό τα μαγικό πάθος,γύρνα να σε ακουμπήσω,γύρνα να φιλήσω αυτά τα χείλη που μιλούσαν τον λαιμό μου,γύρνα να ακουμπήσω αυτά τα χέρι,γυρνά να δω το όμορφο χαμόγελο σου που έκρυβε βαθιά τόσα συναισθήματα.Γυρνα απλά να ξανά νιώσω ζωντανή

Το χειρότερο δεν μου ειναι να κάτσω σπίτι. Το χειρότερο είναι να κατσω σπιτι με τον πατερα μου που ειναι συνεχως μεσα στην γκρινια. Εχει τρομοκρατηθει τοσο και μας εχει τρομοκρατησει και εμας. Μην βγειτε εξω ( σε φαση ούτε μεχρι την αυλη) , μην φατε θα κλεισουν τα σουπερμάρκετ, μην ειστε τοσο κοντα (διαμέρισμα 100 τετραγωνικων 6 ενηλικες), θα αρρωστησετε, θα πεθανουμε. ΕΛΕΟΣ. Αν ζουσε το 1940 τι θα εκανε?

Πλησιάζει καλοκαίρι και κανονικά θα σχεδιάζαμε όλοι τις διακοπές μας, ωστόσο αυτό δε θα συμβεί λόγω κορονοιου. Θα θίξω όμως ένα άλλο ζήτημα. Απευθύνομαι προς όλους τους γονείς και μέλλοντες γονείς εκεί έξω: αφήστε τα παιδιά ν ανεξαρτητοποιήθουν και να βρουν τον εαυτό τους, μακάρι να μπορούσαμε να εξαλείψουμε τους κινδύνους, Αλλά ας μάθουν από μικρά να γίνονται δυνατά. Το λέω εξ εμπειρίας. Πέρυσι εγώ και ο συζυγος κλείσαμε διακοπές στο εξωτερικό και τα παιδιά μας (7 ετών) σήκωσαν τον κόσμο ανάποδα. Όχι επειδή θα πηγαίναμε διακοπές μόνοι μας, Αλλά επειδή θα πηγαίναμε κάπου πάρα πολύ μακριά. Ορθώς έκριναν ότι θα μπορούσαμε να είχαμε κλείσει πιο κοντά, Και αφού είχαμε τη δυνατότητα για κάτι τόσο μεγάλο, να το προσφέραμε και σε εκείνα. Είπαμε λοιπόν τελευταία στιγμή, οκ σας παίρνουμε και έσας. Όμως η απάντηση ήταν απρόσμενη: 《όπως εσείς θέλετε διάλειμμα από την καθημερινότητα, θέλουμε και εμείς, όχι μαζί σας》. Κάναμε πολύ προσπάθεια να τους πείσουμε ότι εινια μικρά ακόμη για κάτι τέτοιο και αν ήθελαν να τους στέλναμε κατασκήνωση στη Χαλκιδική. Έλα όμως, που το εξωτερικό δεν ξεκολλούσε από το μυαλό τους. Έψαξαν μόνα τους και βρήκαν κατασκήνωση διεθνούς χαρακτήρα στην Αμερική, πολύ κοντά από εκεί που θα ήμασταν και εμείς. Μετά από πολύ σκέψη, 2 παιδιά μικρά στο εξωτερικό τους στείλαμε. Έκείνες τις 3 εβδομάδες κάναμε ρομαντικές διακοπές οι 2 μας και τα παιδιά στο ίδιο μέρος , είχαν μια εμπειρία ζωής. Ήταν το πιο ξεχωριστό καλοκαίρι της ζωής μας. Θα τους στέλνουμε τώρα κάθε χρόνο. Φέτος όμως όχι, λόγω κορονοιου. Να τολμάτε! Αυτό έχω να πω.

Ειμαι 22 χρόνων και περναω κριση ηλικιας εδω και 4 μηνες. Σκεφτομαι καθε μερα πραγματα που εχουν να κανουν με την ηλικία. Κυριως οτι θα μεγαλωσω και το πως θα με βλεπουν οι αλλοι. Σκεφτομαι επίσης οτι τωρα εχω συνηθισει να ειμαι νεα και οταν θα μεγαλωσω πως θα σταματησω να νιωθω ετσι.. Δηλαδη πως περνας απο το ενα σταδιο στο αλλο; ξυπνάς ενα πρωι και λες'' αα τωρα σταματαω να ειμαι νεα``. Βλεπω επισης την κοινωνια πως αντιμετωπιζει μια γυναίκα οταν μεγαλωνει και δεν μ αρεσει αυτο. Δεν μπορω να ακουω καποιους να λενε μια γυναικα 50 χρονων γρια, εμενα μου φαινεται ακομα νεα στα 50,Δηλαδη αν ειναι γρια στα 50 στα 80 τι θα ειναι;Αν κάποιος εχει περασει κατι παρόμοιο μπορει να μου πει ενα τρόπο πως το ξεπερασε; γιατι το σκεφτομαι καθε μερα

Ολη αυτη η κατάσταση με τον ιό, μου θυμίζει "το οχυρό" του Στίβεν Κινγκ. Ελπίζω καμια σχέση

είχα διαβάσει σε ένα δοκίμιο που αφορούσε αν θυμάμαι καλά τον σύγχρονο τρόπο ζωής και τη συνήθεια που έχουμε στις μεγαλουπόλεις να ''τρέχουμε'', ότι αυτή η στάση βασίζεται στην ανάγκη να ξεφύγουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, τις σκέψεις μας. Σήμερα με τον κοροναϊό νιώθω πως οι περισσότεροι που παραπονιούνται για τον ''εγκλεισμό'' στο σπίτι είναι άτομα ανιαρά, χωρίς ενδιαφέρονται, που χάρη στα καθήκοντα της καθημερινότητας απέφευγαν να συναντήσουν τον εαυτό τους. Σαντ.

Μου πουλούσε έρωτα, εξαφανίζεσαι ξαφνικά,αλλάζει συμπεριφορά και στις 4 μέρες ταγκαρει άλλη στα στορυ του και το παίζει ερωτευμένος στα σοσιαλ..Ποσό έξω έπεσα με αυτόν τον άνθρωπο....Δεν τον θέλω μετά από όλα αυτά π κάνει αλλά θα με βασανίζει το γιατί...

Εντάξει πάνω από όλα η υγεία. Να είμαστε καλά ΟΛΟΙ και τα άλλα έρχονται δεύτερα. Αλλά ρε παιδιά, δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι μπορεί να καταστραφώ οικονομικά με την εξέλιξη που βλέπω στα πράγματα.Είμαι σε νησί. Η δουλειά μου έχει να κάνει με τον τουρισμό. Έχουμε περάσει ήδη μία δύσκολη περίοδο και πάνω που πήγαμε να ανασάνουμε τώρα ήρθε αυτό. Έχουν παγώσει τα πάντα και οι ακυρώσεις πέφτουν βροχή.Είναι τραγικά τα πράγματα.Και θα έρθουν ακόμα πιο δύσκολα όπως το βλέπω. Έχει στιγμές που πνίγομαι. Και είναι παρήγορο να λες στον εαυτό σου ότι δεν είσαι ο μόνος αλλά μία ολόκληρη χώρα βουλιάζει; Είμαι 35 και ώρες ώρες νιώθω 65....

Ημέρα 4η πατριώτες,Δεν ξερω αν θα τα καταφέρω Βρίσκομαι σε εμπόλεμη ζώνη Το ένα μου παιδί έχει πάθει παράκρουση απο το διάβασμα(δίνει πανελλήνιες) , και το άλλο (1ηλυκειου) από τη βαρεμάρα Από τις 7και μιση με 8 που τελειώνει η μεγάλη το διάβασμα αρχίζουν οι βόμβεςΤσακώνονται για τα πα ντα!!!!!! Το σχολείο , όσο να πεις ήταν μία διέξοδος.Ωστόσο, πηγαίναμε και μεις στο εστιατόριο το οποιο φυσικα τώρα είναι κλειστό. Ο συζυγός μου , ο πιο ήρεμος ανθρωπος του κόσμου χθες τους φώναζε Και βρισκόμαστε στη 4η μέρα πατριώτεςΟι στιγμές είναι δύσκολες Απο τη μία θέλω να τα κλειδώσω το ένα στο πατάρι το άλλο στο υπόγειο Απο την αλλη , μανα ειμαι τι να κανω τα πονάω η δόλια ...Καμιά ομοιο...παθούσα να με βοηθήσει ; εσείς τι τα κάνετε , τα ταΐζετε ; τα ποτίζετε ; τα φιμώνετε ; Βοήθεια πατριώτες έχουμε ακόμη 11 μέρες και αν !!!