ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα ήταν τα γενέθλιά μου και το μόνο «δώρο» που ήθελα, ήταν να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να τον σταματήσω εκείνη την αξέχαστη μέρα που ήμασταν μαζί.

...παρά πολύ. Κι αν δεν σταματήσει ούτε σε 2 βδομάδες ούτε σε 2 μήνες; Σκέφτομαι να δηλώσω παραίτηση και να γυρίσω στην Ελλάδα και την οικογένειά μου. Αν είναι να πάθουμε κάτι, τουλάχιστον να είμαστε μαζί. Δεν κατάφερα πάρα πολλά στη ζωή μου αλλά τουλάχιστον έχω αυτούς.

Καλησπέρα!Είμαι 23 και έχω σχέση εδώ και 6 χρόνια περίπου και νιώθω ότι έχουμε βαλτώσει καπως. Το τελευταίο διάστημα τσακωνόμαστε για τα πάντα (οκει εγώ τσακώνομαι, αλλά για αληθινά προβλήματα) και έχω αρχίσει να απογοητεύομαι μαζί του. Οκει τον γνώρισα όταν ήμουν 17... Ουσιαστικά μεγάλωσα μαζί του. Έδωσα πανελλήνιες, μπήκα σε 2 σχολές, ήταν εκεί στην πρώτη μου συνέντευξη για δουλειά, σε θέματα υγείας, αλλά οκει. Έχουν περάσει σχεδόν 6 χρόνια και νιώθω ότι με βλέπει λες και είμαστε ακόμα στον 1ο μήνα. Για μενα είναι σχεδόν πάνω από όλους και βλέπω οτι δεν ισχύει το ίδιο και για αυτόν. Για να σας προλάβω, δεν θέλω την προσοχή του 24/7, ούτε να γράφει τους φίλους του για μένα. Θέλω απλά να μου δείχνει με πράξεις ότι τον ενδιαφέρω και όχι απλα με λέξεις.Τέλος πάντων, εν συντομία, εδω και καιρό νομίζω ότι μου έχει τελειώσει. Νιώθω ότι εγώ μεγαλώνω και έχω σιγά σιγά άλλα σχέδια και όνειρα για εμας και νιώθω ότι εκείνος μένει στάσιμος στα ίδια. Στη δουλειά του, να γυρίσει να παίξει με το ps, με το πισι του και απλά ΔΕΝ. Τα όνειρα που είχα εγώ, τα είχε και αυτός, αλλά μόνο μέχρι εκεί. Για να γίνουν πραγματικότητα πρέπει πρώτα να γίνουν κάποια πραγματακια (πχ να πάει στρατό, να βρω εγώ μια δουλειά στον τομέα μου) και ενώ εγώ ψάχνω σαν τρελή παράλληλα με τη σχολή, εκείνος δεν φαίνεται να ψήνεται να κόψει αναβολή...(Θέλει να πάει, αλλά βαριέται και όποτε πάμε να πούμε κάτι για αυτό, βάζει τις φωνές...απλά την λέξη στρατός να πω)Ε ρε φίλε πως θες να μείνουμε μαζί άμα δεν έχεις ξεμπερδεψει με αυτο; Έρχεται και μου λέει πόσο ανυπομονεί να μείνουμε μαζί, του εξηγώ ότι αν δεν πας στρατό να φύγει αυτό είναι δύσκολο μετά και απλά ΦΩΝΑΖΕΙ.ΤΕΣΠΑ.Είναι δύσκολο να χωρίσω.Εκεί θέλω να καταλήξω.Και τον τελευταίο καιρό με πιάνω να του λέω συνέχεια τι με ενοχλεί μπας και το αλλάξει, μπας και δεν χωρίσουμε. Τον ρωτάω και εγώ αν θέλει να αλλάξω κάτι στον χαρακτήρα μου, να τον ενοχλεί κάτι και δεν λέει τίποτα. Αλλά σε τσακωμούς ΠΆΝΤΑ μου λέει ότι έχω αυτό, έχω το άλλο. Είμαστε 6 χρόνια και είναι στρείδι κανονικό. Αλλα δεν έχει νόημα πια.Φαίνεται ξεκάθαρα ότι εγώ αντιμετωπίζω την σχέση μας πιο σοβαρά και εκείνος πιο...ο,τι να ναι. Και είμαι σε μια φάση που αυτός ο άνθρωπος αλήθεια είναι ο μίσος μου εαυτός. Έχω αφομοιώσει πολλά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του στον δικό μου και εκείνος το ίδιο.Είναι δύσκολο ρε σεις να τον βγάλω έτσι από την ζωή μου. Και όλα αυτά που σας γράφω, του τα έχω πει. Του έχω ζητήσει να χωρίσουμε και απλά μου λέει ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα. Αλλά όταν θα τα βρούμε δεν κάνει τίποτα να μου δείξει ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα. Βασικά κάνει τα πάντα, εκτός από το να μου δείξει αυτό που λέει. Οκει ίσως είμαι παράλογη, δεν ξέρω. Αναγνωρίζω ότι είναι υπέροχος σε όλα τα άλλα και ώρες ώρες νιώθω τρομερά αχάριστη που σκέφτομαι έτσι, αλλά έχω ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ. Όλες οι γνώμες και οι συμβουλές καλοδεχούμενες. Απλά ήθελα κάπου να τα πω και η ανωνυμία βοηθάει πολύ εδώ.Σόρρυ για το σεντόνι αγαπημένοι και stay healthy!

Μιλουσα μεχρι πριν λιγο με μια κοπελα, βεβαια μεγαλυτερη και απο αλλη πολη αλλα η σχεση που δημιουργηθηκε ηταν πολυ ωραια...Ειχα πολυ καιρο να νιωσω αυτο το αισθημα...αν και μεσα μου ξερω πως δεν θα καταληξει καπου ανυπομωνω να ξαναμιλησω μαζι της...

7 ημέρες την εβδομάδα εκθέτοντας στον Κορωναίο εμένα και τους γονείς μου, και στο τέλος αυτής της περιόδου θα έχω πάρει τα μισά λεφτά από αυτούς που έκαναν διακοπές κ πήραν 800€. Σπουδαία μέτρα. Καλό κουράγιο και σε όσους από εσάς απολύθηκαν.

Με τον ιό το κενό μεγαλώνει. Εργάζομαι σε έναν τομέα που δεν σχετίζεται με τις σπουδές μου μόνο και μόνο για τα χρήματα. Έχω έναν ακόμη χρόνο για να τελειώσω το μεταπτυχιακο μου για να διεκδικήσω μια θέση που σχετίζεται με το αντικείμενο μου. Η συγκατοίκηση με το αγόρι μου με έχει βάλει σε δεύτερες σκέψεις. Η ανασφάλεια για την εμφάνιση και τον χαρακτήρα μου έχει χτυπήσει κόκκινο. Το άγχος για το μέλλον έχει κυριολεκτικά αφήσει σημάδια πάνω μου (δερματικά εξανθήματα). Και είμαι μόνο 24. Αναμνήσεις μόνο από θετικά συναισθήματα. Κουράγιο σε όλους. Τα έβγαλα από μέσα μου γιατί δεν έχω αρκετά χρήματα να πάω σε ψυχολόγο.

εχω παρατηρησει ενα παττερν στη ζωη καποιων ανθρωπων στη ζωη μου και θα ηθελα το συζητησω μαζι σας τι με κανει και νιωθω αυτο το πατερν.προκειται για 3 ατομα,αντρες, φιλοι μου. πολυ καλα παιδια, εξυπνακαι τα 3 ομως ειναι μεαα στη μαυρη μαυριλα.ο ενας και κατι καλο να γινει στη ζωη του ολα μαυρα τα βλεπει.ο αλλος παλευει χρονια με την καταθλιψη, εκανε το μεγαλο βημα και εφυγε στο εξωτερικο ομως δεν εκανε και σημαντικες κινησεις για να σταθει στα ποδια του εκει και ολα τα βλεπει μαυρα.ο τριτος, εχει πολλες φοβιες και λεει οτι τις παλευει στην πραξη δε το κανεικαι οι 3 οποτε μιλαμε ειναι μαυρη μαυριλα πλακωσε...τους μιλαω, τους λεω τι εκανες με εκεινο, μηπως να δεις αυτο, τους ακουω...καθε φορα που φευγω απο τον καφε μου μαζι τους η κλεινω το τηλεφωνο μαζι τους νιωθω μια απεραντι μαυριλα...και νιωθω πλεον οτι δε μπορω να τη διαχεριστω...νιωθω οτι και οι 3 ειναι σε φαση που δε θελουν να κανουν κατι για τυς εαυτους τους και μαλιστα ο πρωτος αρεσκεται στο να ''κλαιγεται'' για τη ζωη του...ετσι, εχω σταματησει τα πολλα παρε δωσε και νιωθω καλυτερα μεσα μου.νιωθω ενοχικα ωρες ωρες ομως, γιατι ειμαι ανθρωπος που τεινω να βοηθαω, ομως δε μπορω κατι να τους κανω και σιγουρα οχι να γινομαι ο αποδεκτικης ολης της αρνητικης τους ενεργειας...!οποτε και μενω μετεωρη αναμεσα στο τι με κανει και νιωθω καλα και στην ενοχη μου...καμια σκεψη;

Λοιπόν γενικότερα κάναμε παρέα. Τελευταία φορά ήρθε κάθησε ψιλοξαπλωσε δίπλα μου με αγγιζε για πλάκα πιο πλ λίγο γαργαλουσε κλπ. Ρωτούσε και τπτ για μένα σε normal επίπεδο ο ομως.Τι λέτε παίζει κάτι και δν κτλβ? Εκτός αν με βλέπει σαν μικρότερη αδερφή του αν και έχουμε δυόμιση χρόνια διαφορά και εντάξει δεν είμαστε και παιδιά παω για δεύτερο έτος. Τι να κάνω? Καλό παιδί πάντως no problem ! Θέλω σχόλια προτάσεις...

Κι εγώ, όπως πολλοί, δεν είμαι καλά σε συναισθηματικο επίπεδο. Το γεγονός ότι δεν έχω φίλους και σύντροφο, αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, όπου όλα γυρνάνε άνω κάτω, και δεν έχω ούτε την ρουτίνα μου, τσούζει πάρα πάνω.Πάντως και χωρίς ιούς, εγώ σπίτι μένω. Μόνη. Ωραία είναι δεν λέω, αλλά όχι πάντα. Πολλές φορές νιώθω όπως λέει κι αυτό το πολύγραμμένο απόφθεγμα που τονίζει την διαφορά του 'απλα επιβιωνω' με το 'ζω πραγματικά' . Καληνυχτα

Κάτσε για λίγο στον καναπέ και αναρωτήσου, άραγε πριν από τον "κορονοιο " είχα το χρόνο να αισθανθώ ότι λειτουργώ ως πολίτης, ως συνειδητοποιημενος ενήλικος; πόσες φορές σε είχε απασχολήσει τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο; τώρα αποκτάς εκείνα τα χαρακτηριστικά που σε ωθούν να δράσεις με όλες τις δυνάμεις σου !!! Θα θυμάσαι για πάντα ότι αυτό συνέβη Μ.Κ. (μετά κορονοιου)..