ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω επιτέλους να χάσω όλα τα κιλά που με βασανίζουν από τότε που με θυμάμαι. Όχι όχι, αυτή τη φορά όλα θα αλλάξουν. Θέλω να ζήσω αυτό που κάνεις σεξ και δεν ντρέπεσαι να τα βγάλεις όλα. Που ΘΕΣ να σε κοιτάξει γιατί νιώθεις καλά με αυτό. Θέλω να νιώθω περήφανη για μένα. 12 κιλά έμειναν. Υπομονή.

Έχουμε σχέση 1 μία ή περίπου χρόνο. Είμαστε αρκετά διαφορετικοί σαν άνθρωποι. Εγώ δουλεύω και κάνω μεταπτυχιακό αυτή τελειώνει το μεταπτυχιακό της και ειμαστε 26 χρονων. Αρχικά αυτή θέλει να γυρνάει στο σπίτι της 11:30 Το αργότερο. Λόγω δουλειάς και υποχρεώσεων δε προλαβαίνω/μπορώ να βγαίνω στις 5 για να τη χορταίνω και να είναι και αυτη ευχαριστημένη. Σκεφτείτε πως όταν γνωριστήκαμε ήθελα στις 10 ήθελε να γυρνάει σπίτι....Και με λίγη πίεση το πήγαμε 11:30. Τέλος πάντων το δέχτηκα δεν είχα και άλλες επιλογές. Στους 2 μήνες ήθελε να γνωρίσω τη μάνα της...αν και εγώ δεν είμαι αυτής της φάσης και δε τα μπορώ αυτά το δέχτηκα. Στις αρχές προσπάθησα να της πω να πάμε σε κάποια μαγαζιά που πάω με τους δικούς μου αλλά δε τις αρεσαν. Και με τους δικούς μου βγαίνουμε πιο αργά Τύπου 9 για ποτό φαγητό, λογικά πράγματα. Και με όλους αυτούς τους περιορισμούς δεν ένοιωθα άνετα να τους γνωρίσει. Γιατί θα πηγαίναμε σε ένα μαγαζί και σε 1 ώρα θα έφευγε. Εεε δε μού αρέσει αυτό. Και τώρα συνέχεια μου λέει ότι θέλει να τους γνωρίσει. Το φθινόπωρο της είπα να πάμε σε μια συναυλία με 2 φίλους μου και μου είπε ότι δε της αρέσει αυτή η συναυλία. Και μετά απλά δεν προέκυψε γιατί είχα οικογενειακά θέματα κλπ κλπ. Έχω κουραστεί. Και αυτό που με αποτελειωσε ήταν ότι προχθές ήμουν στη δουλειά όλη μέρα (της έστειλα Καλημέρα με πολύ όρεξη) με πολύ τρέξιμο (9 ωρες στη δουλεια )και μετά κατευθείαν πήγα στο σούπερ μάρκετ 3 ώρες εκεί. Γύρισα στο σπίτι και ένιωθα ράκος από τη κούραση. Δηλαδή γύρισα στο σπίτι στις 9 Το βράδυ. Της στέλνω μήνυμα να μιλήσουμε και μου λέει όλη μέρα δεν ασχολείσαι και τώρα δεν έχω εγώ όρεξη. Αυτά γενικά τα κάνει άμα δε στείλω όταν είμαι στη δουλειά μετά είναι τσαντισμένη ότι δεν ασχολούμαι ή αν 3 ώρες δε της στείλω γιατί μπορεί να κάνω κάτι μου λέει πως χαθήκαν. Εκεί λοιπόν τσαντηστηκα γιατί τόσες ώρες ούτε αυτή είχε στείλει κάτι να δει τι γίνεται. Και ούτε με ρώτησε αν είναι καλά και με τη κούραση που είχα τσαντηστηκα.Και έχω την απορία να χωρίσω ή να το προσπαθησω;;; σκέφτομαι πως όσο και αν την αγαπάω κάθε τόσο μαλώνουμε για κάτι. Έχει νόημα αυτο; φτάνει η αγάπη;

Άραγε ισχύει αυτό που λένε για το άλλο μισό? Αυτή η αγάπη η πραγματικη που διαρκεί? Άραγε ο κάθε άνθρωπος αν ψάξει θα βρει αυτό το κάτι που θα κουμπωσει στη ψυχή του? Ή είναι μόνο για τους τυχερούς? Αναρωτιέμαι.... Καθώς όλα βλέπω έχουν παρει μια τροπή πίσω από μια οθόνη σχέσεις σε αγαπώ με την πρωτη ομιλία χωρίς ουσία όλα στα γρήγορα σεξ φιλια φασωματα και οχι στη μαγεία του έρωτα,δεν ξέρω αν θα βρω αυτό το ξεχωριστό φυσικά με τις ατέλειές του να με αγαπήσει και να τον αγαπήσω...

Η σχεση μου είναι πολύ βαρετή. Τα περιμένει όλα από εμένα.. είναι λες και εγώ είμαι ο άντρας.. δεν θέλω να τον πληρώσω αλλά δεν ξέρω πως θα του το πω

Με τον σύντροφό μου μπήκαμε στον 13ο χρόνο σχέσης... Μέσα σε αυτά τα χρόνια δοκιμαστηκαμε μεταξύ μας αλλά δοκιμασαμε κ τους εαυτούς εξάλλου σε μια σχέση κουβαλάμε κ τους εαυτούς μας μαζί με τα ελαττώματα μας κ παλεύουμε κ με τα δικά μας ελαττώματα αλλά κ του συντρόφου μας... Μεγαλώσαμε μαζί.. από παιδιά , πλέον είμαστε ενήλικες σχεδον ώριμοι .. φτωχά παιδιά κ τα δυο χωρίς στήριξη υπήρχαν μέρες που δεν είχαμε λεφτά για φαγητό το παλέψαμε όμως βρηκαμε κ οι δύο δουλειές , είχαμε κοινούς στόχους κ όνειρα τα παλεύαμε μαζί μέσα σε εντάσεις κ μέσα σε αγάπη. Εξάλλου τίποτα στην ζωή μας δεν είναι επίπεδο όλα έχουν αυξομειώσεις στην αντοχή όλοι μας κρινομαστε... Βρήκαμε τα όρια μας κ τα όρια της σχέσης μας κ τα αποδεχτηκαμε , εκτιμούμε ο ένας τον άλλον παρά τα λάθη που κάνουμε κ τα οποία δεν γίνεται να μην κάνουμε γιατί είμαστε άνθρωποι... Μετά από εκεί το απογευμα του 2007 είμαστε ακόμη μαζί για όσο κρατήσουν οι ζωές μας... Στο όνειρο κ ακόμη παραπέρα...

Η διαφήμιση ειναι ηδη 5 ή 6 ετών! Μιλάω για τη διαφήμιση σοκολάτας που ζωντάνεψε την Audrey Hepburn! Μόλις την είδα έβαλα τα κλάματα! Ακομη δεν εχω καταλάβει γιατι! Ίσως ειναι η νοσταλγία του παλιου καλου κινηματογραφου, ισως το γεγονός οτι η απεικόνιση της έμοιαζε τοσο αδεια, αψυχη σε σχέση με την γλυκύτατη, πάντα χαμογελαστή Audrey, ισως να στενοχωρήθηκα που μια εταιρία εκμεταλλεύτηκε την φήμη ενος προσώπου που δεν ειναι πια μαζι μας, να αναπολησα τα παιδικά μου χρόνια που βλέπαμε με τη μαμα μου τις ταινίες της, μπορεί απλα να ζηλεύω απίστευτα την ομορφιά της ή απλά να μου λείπει ενα προσωπο που δεν γνώρισα ποτε!

Ας μπω στο ψητο. Ειμαι στο πρωτο ετος και κανω αρκετη παρεα με κατι παιδια. Ξενυχτια, καφεδες κλπ κλπ (πριν τον κορωνοιο). Κολλησαμε απο την πρωτη στιγμη. Εμενα στην αρχη μου αρεσε μια κοπελα ας την πουμε Ζετα. Μετα ομως εβγαινα με μια αλλη γιατι με τη Ζετα ολο ερχομασταν σε κοντρα γιατι εχουμε τελειως διαφορετικες προσωπικοτητες. Πριν τον κορωνοιο κανονισαμε με την Ζετα και αλλη μια κοπελα απο την παρεα για καφε. Παω στο μερος συναντησης και βλεπω μονο τη Ζετα. Τη ρωταω που ειναι η αλλη και μου λεει οτι ηταν αρρωστη. Βγηκαμε μονοι μας και ενιωθα λες και βγηκαμε πρωτο ραντεβου. Μιλουσαμε με τις ωρες για ακυρα θεματα. Περασαμε ενα 5ωρο στο καφε και ηταν σαν να περασαν 5 λεπτα. Απο τοτε (γαμω τον κορωνοιο) μιλαμε μεσω ινσταγκραμ καθημερινα. Απ οσο ξερω ομως απο τα παιδια της παρεας, η Ζετα εχει γκομενο, ποτε ομως δεν τον αναφερει. Εψαξα το ινστα της καλα και οντως εχει γκομενο. Σημερα, της ειπα ετσι στο ασχετο οτι ειναι απο τις πιο ωραιες της σχολης και μου ειπε οτι και εγω ειμαι ομορφος και με πολυ χιουμορ. Πειραζομαστε συνεχεια. Τι να κανω? Μαρεσει δε λεω, αλλα 1ον εχει αγορι και ξερω πολυ καλα πως ειναι να σε προδιδουν, και 2ον εχω σαν αρχη να μη μπλεκομαι με κοπελες της παρεας μου γιατι στο παρελθον που το εκανα εχασα τα παντα, και φιλους και στο τελος και την κοπελα. ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Είμαι άνθρωπος της συνήθειας. Αγαπώ την ρουτίνα, το σταθερό ωράριο, το οργανωμένο πρόγραμμα. Σίγουρα καμια φορά ξεφεύγω από τα συνηθισμένα αλλα μ'αρέσει να γυρναω και πάλι στο πρόγραμμα μου. Με τον σύντροφό μου, που ειμαστε μαζί εδω και δύο χρόνια, κάθε φορά που χρειαζόταν να αποχωριστούμε ξεσπούσα σε κλάματα, χαλούσε η ψυχολογία μου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια μονη μου και γκρινιαζα ασταμάτητα. Επειδή είχα συνηθίσει να τα κανω όλα αυτά μαζί του. Με λειπεί βεβαια πως τωρα λόγω καραντίνας ειμαστε πανω από ένα μήνα μακριά και ήδη παλι εχω αρχίσει να συνηθίζω τους μοναχικούς μου ρυθμούς. Πολλες φορες δεν εχω ορεξη να του μιλήσω, και ούτε θέλω να διακόψω την δραστηριότητα που κάνω πχ. μελέτη, ζωγραφική για να τον ακούσω. Υπό άλλες συνθήκες δεν άντεχα λεπτο μακριά απ το κινητό χωρίς να μάθω τα νέα του.Μήπως απλά μπορώ και χωρίς;

Γεια σας.Ειμαι στα 17.Τα τελευταια χρονια εχω αρχισει να σκεφτομαι την ψυχολογια ως μονοδρομο.Μαρεσει σαν επαγγελμα ειναι η αληθεια.Του χρονου δινω πανελληνιες.Μετα απο ψαξιμο βρηκα καποιες αναρτησεις ψυχολογων που μοιραζοντουσαν περιστατικα που ειχαν αντιμετωπισει.Περιττο να σας πω οτι με επιασαν τα κλαματα ακουγοντας το ποσο ασχημα μπορει να εχει φερθει η ζωη σε μερικους ανθρωπους.Αρχιζω και αναθεωρω.Μηπως δεν ειναι για μενα αυτη η δουλεια;Ειμαι ενα ατομο που ειμαι πολυ ευαισθητη με τους γυρω μου γιαυτο και θα ηθελα να τους βοηθησω στο μελλον.Αλλα δεν νομιζω οτι θα αντεξω να ακουω τετοιες εμπειριες θα παθω καταθλιψη αληθεια

Νομίζω ότι αρέσω σε μια κοπέλα η οποία μάλλον είναι λεσβια ή μπαι (το έχω καταλάβει από σελίδες τέτοιου ενδιαφέροντος στο ινστα και από αξεσουάρ με τη σημαία που έχει). Επίσης έχει κάνει μια γραμμή στο φρύδι σαν ξύρισμα δηλαδή. Αυτό το τελευταίο θεωρείται στα χαρακτηριστικά αυτών των γυναικών? Όπως καταλαβαίνετε μου αρέσει κι εμενα και προσπαθώ να σιγουρευτώ!