ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω ένα δίλημμα ή κάτι που με απασχολεί αρκετά τέλος πάντων: Τι είναι πιο σωστό ή τέλος πάντων προτιμητέο, να δείχνω την ευαισθησία μου ή να αδιαφορώ; Αντιπαθώ σφόδρα την άποψη ότι όσοι δείχνουν την ευαισθησία τους είναι για εμπορική εκμετάλλευση ή για να κερδίσουν συμπάθεια. Ναι, κάποιοι μπορεί να το κάνουν και γι' αυτό αλλά σίγουρα υπάρχουν και ειλικρινείς ανάμεσά τους. Αν αδιαφορήσεις ή σιωπήσεις σε σκέφτονται ως αδιάφορο και παρτάκια. Αν αντιδράσεις με ευαισθησία, κι ειδικότερα αν την έχεις έμφυτη, τότε σε κατηγορούν για εμπόριο ευαισθησίας και καλοσύνης.

Έπεσα τυχαία μετά απο χρόνια σε αυτούς τους στίχους του Λειβαδίτη "και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων." Δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωσα ένα μούδιασμα, ένιωσα να με αγγίζουν τόσο πολύ αυτοί οι στίχοι. Πόσο διαχρονικοί ε; Θέλω τόσο πολύ να νιώσω αυτή την εγγύτητα με κάποιον, αυτό το μοίρασμα. Κανείς δεν είναι πια έτοιμος να δοθεί και να ανοιχτεί. Μετά τα πρώτα στάδια του ενθουσιασμού κανείς δεν είναι διαθέσιμος παραπάνω. Κουράστηκα. Αννα

Κάτι που με απασχολεί και θα ήθελα να μοιραστώ είναι ο τρόπος που κάποιοι, πολλοί για να είμαστε ειλικρινείς, αντιμετωπίζουν τους υποτίθεται θλιμμένους ή λυπημένους ανθρώπους. Λένε ας πούμε ότι αυτή ή αυτός δεν έχει ερωτική ζωή κι είναι θλιμμένο άτομο. Ή όλο στενοχώριες έχει η/ο τάδε. Ή αν δεν έχει φίλους λένε πάλι το ίδιο. Ή αν λείπει κάτι από κάποιον. Υπάρχουν περιπτώσεις ψυχικά πασχόντων είτε εκ γενετής λόγω κληρονομικότητας είτε επειδή συνέβη κάτι στη ζωή τους και βυθίστηκαν στη θλίψη αλλά πολλοί άνθρωποι έγιναν στην πορεία ''θλιμμένοι'' επειδή τους λείπει κάτι. Αντί λοιπόν να τους βοηθάμε τους αφήνουμε στο περιθώριο. Γιατί σε κάποιο άτομο που δεν έχει ερωτική ζωή δεν σκεφτόμαστε να προσφέρουμε εμείς; Όχι τον εαυτό μας (που κι αυτό μπορεί να γίνει σε κάποιες περιπτώσεις) αλλά να ρωτήσουμε αν ενδιαφέρεται να της/του γνωρίσουμε κάποιο φιλικό ή γνωστό μας άτομο. Το ίδιο και για τις φιλίες. Αν λείπουν χρήματα ή υλικά αγαθά, να πράξουμε το ίδιο. Εντάξει, δε λέω να αναλάβουμε τα έξοδα του άλλου ή να του φτιάξουμε τη ζωή, αλλά να βάλουμε ένα μικρό λιθαράκι. Ξέρω, η αντίρρηση εδώ θα είναι ''μα γιατί να μπλέξω εγώ; ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη ζωή του, μόνο με προσωπική προσπάθεια φτιάχνεις τη ζωή σου'' και διάφορα τέτοια αλλά καλό δεν θα είναι να βοηθάμε κι έμπρακτα; Κακά τα ψέματα, πάρα πολλοί δεν θέλουμε να βοηθήσουμε. Αν όμως δεν θέλουμε να ανακατευτούμε τότε να μην λέμε ότι η τάδε ή ο τάδε είναι λυπημένο ή θλιμμένο άτομο ή το ''κυνηγάνε οι στενοχώριες'' αλλά ότι με τη δική μας αδιαφορία περιθωριοποιήθηκε κι έμεινε λυπημένο κάποιο άτομο. Δεν το λέω για να νιώσουμε ενοχή μα για να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Έτσι κι αλλιώς τα γεγονότα και οι άνθρωποι περνούν τόσο γρήγορα από τα μάτια μας και ξεχνιούνται που δεν προλαβαίνουμε καν να νιώσουμε το τσίμπημα καμίας ενοχής. Αλλά το να λέμε ''άσε τον θλιμμένο στη θλίψη του'' είναι σαν να λέμε για κάποιο πεινασμένο άτομο ότι δεν υπάρχει λόγος να του δώσουμε οτιδήποτε για φαγητό γιατί αφού πεινάει πολύ αποκλείεται να χορτάσει, οπότε άστο στην πείνα του κι ας μην προσφέρουμε ούτε το ελάχιστο που μπορούμε. Είναι ο ίδιος τρόπος σκέψης.

Θα μοιραστώ μαζί σας ένα θέμα που με απασχολεί από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήμουν πάντα αυτό που λέμε "αγοροκόριτσο", μού άρεσαν τα αγοριστικα ρούχα, παιχνίδια, ακόμη και ο τρόπος που συμπεριφέρομαι παραπέμπει περισσότερο σε αγόρι πάρα σε κοπέλα. Μεγαλώνοντας, ένιωθα έλξη για άτομα του ίδιου φύλου, οπότε άρχισα να προσδιορίζομαι ως λεσβία. Το δικό μου ζήτημα, ωστόσο, είναι ότι δεν νιώθω ευχαριστημένη με την εικόνα μου. Σκέφτομαι συνεχώς ποσο ωραίος θα ήμουν στο αντίθετο φύλο, πόσο περισσότερο θα με κολάκευαν τα ρούχα που επιλέγω και πώς θα ήταν να μην "πρέπει" να είμαι και να φέρομαι σαν γυναίκα. Είμαι πλέον 22 και υπάρχουν φορές που σιχαίνομαι το ίδιο μου το σώμα. Να σημειωθεί ότι πάντα χαιρομουν από μέσα μου όταν κάποιος με αποκαλούσε από λάθος με αντωνυμίες του αντιθέτου φύλου. Φοβάμαι στην ιδέα ότι ίσως να είμαι τρανς αγόρι και όχι λεσβία, καθώς ξέρω ότι ο περίγυρος μου (κυρίως η οικογένεια μου) αποκλείεται να με αποδεχτεί και θα περάσω πολύ δύσκολα. Ήδη έχουν θέμα με τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό, με ανησυχεί ότι θα τούς απογοητεύσω πολύ περισσότερο. Φοβάμαι και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστω.

Την προηγουμενη εβδομαδα, μετα απο μηνες ξηρασιας στο ερωτικο κομματι αποφασισα να ξανακατεβασω εφαρμογη γνωριμιων χωρις να εχω κ πολλες προσδοκιες. Αρχισα να μιλαω με ενα παιδι κ μου εκανε εντυπωση ποσο ωραια ροη ειχε η συζητηση μας, γελουσαμε πολυ, καμια σχεση με τις συνηθισμενες κενες κ ανουσιες συζητησεις σε τετοιες εφαρμογες. Μενουμε εξωτερικο, αυτος μενει 45 λεπτα αποσταση απο μενα. Μου προτεινε να παω στην περιοχη του το περασμενο Σαββατο για να βρεθουμε κ επειδη θεωρησα οτι αξιζει τον κοπο, το εκανα. Θεωρησα οτι πηγα απλα για να πιουμε ενα καφε κ οτι θα γυρνουσα πισω, τελικα περασαμε ολη τη μερα μαζι, εμεινα σπιτι του κ περασαμε μαζι κ ολη την κυριακη μεχρι να παρω το τελευταιο τρενο το βραδυ. Πηγαμε για ποτο, για φαι, περπατησαμε σε ωραια παρκα, γνωρισα τους φιλους του κ γενικα περασα τελεια. Ηταν τοσο περιποιητικος μαζι μου, δεν με πιεσε για τιποτα κ με εκανε να νιωσω τοσο ανετα παρολο που ηταν ενας αγνωστος. Ηταν απιστευτη η ανεση που ενιωσα μαζι του, λες κ τον ξερω χρονια. Κ μου ειπε κ κεινος το ιδιο. Ηταν το ιδιο κ απο μηνυματα αλλα πιστευα οτι απο κοντα θα ειναι αλλιως. Αμ δε! Ηταν το ιδιο και καλυτερα. Μου ειπε παντως σε πολλες φασεις οτι εχουμε απιστευτη χημεια κ οτι του αρεσω κ σε πολλα σημεια της συζητησης αναφεροταν στο μελλον συμπεριλαμβανοντας με στα σχεδια του. Προσπαθω να ειμαι συγκρατημενη γιατι τον ξερω μολις λιγες μερες, αλλα δεν μου χει ξανασυμβει να νιωθω ετσι για καποιον τοσο συντομα. Ξερω οτι ολα αυτα ακουγονται αστεια κ θα αναρωτιεστε πως προλαβα να νιωσω ολα αυτα σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα κ οντως κ γω αναρωτιεμαι. Αλλα δεν ξερω, σας εχει συμβει ποτε να γνωρισετε καποιον κ να νιωσετε λες κ τον ξερατε χρονια? Απο τη μια ειμαι ενθουσιασμενη απο την αλλη φοβαμαι κ λιγο μην προσγειωθω αποτομα.

Γνωριστήκαμε τον Οκτώβριο στα πλαίσια μίας εθελοντικής δράσης στην οποία συμμετέχουμε,και τους τελευταίους 2 μήνες άρχισε να με προσεγγίζει με σκοπό περισσότερο του φιλικού,και με διάφορους τρόπους.Εμένα,πέρα από τη συμπάθεια και την εκτίμηση που έχω για εκείνον,πρός το παρόν δέν μου προκύπτει κάτι περισσότερο και με διακριτικό τρόπο του το έχω δείξει,όμως εκείνος δέν πτοείται.Δέν θα τον χαρακτήριζα ενοχλητικό ή και stalker ακόμα σε καμία περίπτωση,γιατί ο τρόπος του είναι ευγενικός και κόσμιος και χωρίς ποτέ να με έχει φέρει σε δύσκολη θέση,όμως θεωρώ παράλογη την επιμονή του αυτή άν λάβουμε υπόψιν τα vibes από τη δική μου πλευρά.Μου έχει πεί πως το μόνο που θέλει είναι να του δώσω την ευκαιρία ώστε να τον γνωρίσω καλύτερα,και από 'κει και μετά η απόφαση θα είναι δική μου και θα την σεβαστεί.Ενώ και όμορφος είναι,και μορφωμένος με καλή δουλειά στο αντικείμενο του,με ωραίους τρόπους και συμπεριφορά,και ταιριάζουμε και ηλικιακά(25 εγώ,28 εκείνος)εγώ παρ'όλα δέν ξέρω γιατί δέν... Πρίν από λίγο μιλήσαμε,και μου είπε πως άν θυμάται σωστά,την Παρασκευή έχω γενέθλια.Πράγματι έτσι είναι,και το συγκράτησε από όταν εγώ πρίν από αρκετό καιρό το είχα αναφέρει σε άλλα άτομα και σε άσχετη φάση,και ήταν κι εκείνος παρών.Μου πρότεινε άν δέν έχω σχεδιάσει κάτι για την συγκεκριμένη ημέρα,να τον αφήσω να κάνει κάτι εκείνος για μένα,και πως πιστεύει ότι θα μου αρέσει.Του είπα ότι έχω κανονίσει να βγούμε για να κεράσω τους φίλους μου,και αυτή είναι και η αλήθεια.Μμμ...σκέφτομαι μετά και από αυτό,να καλέσω κι εκείνον.Δέν μου πάει η καρδιά μου να μήν το κάνω,θα ήταν τέρμα αγένεια από μέρους μου.Έχει αρχίσει να γίνεται κάτι σάν πεδίο ενδιαφέροντος για εμένα η επιμονή του,και δέν ξέρω...πραγματικά.

Εχω πατήσει τα 30.Ο πατέρας μου και η μάνα μου έχουν αρκετά προβλήματα,υγείας και όχι μόνο.Μου λένε ότι αργότερα καλό θα ηταν να κάνω παιδιά κάποια στιγμή ώστε να μην είμαι μόνος όταν μεγαλώσω.Εχουμε τσακωθεί όμως αρκετές φορες.Ο λόγος?Είναι κάτι που δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.Πιστεύω ότι,επειδή δεν έχω κάνει κάποια πράγματα που κάνουν οι νέοι πχ δεν έβγαινα έξω κάθε Σαββατο ή πχ δεν έχω πάει σε άλλες χώρες και θέλω να τα κάνω από εδώ και πέρα,αν έχεις παιδιά...δεν παίζει.Χάνεται η ησυχία και η οικονομική άνεση.Χώρια που έχω άσχημες εμπειρίες απο την οικογένειά μου.Επίσης,όσοι νέοι γνωρίζω που παντρεύτηκαν,μετά από μάξιμουμ 2-3 χρόνια χώρισαν.Και όσοι έκαναν παιδιά μετά τα παιδιά βρέθηκαν να μεγαλώνουν με τον ένα γονέα.Μόνες εξαιρέσεις κάποιοι άνθρωποι που ζούσαν...κάπως,δηλαδή ούτε έξω βγαίναν,ούτε ταξιδεύανε,ούτε τους ένοιαζε η εμφάνιση και είχαν και άλλα προβλήματα και τακίμιασαν με όμοιους τους,κάναν παιδιά και εξακολουθούν να ζουν όπως πριν.Εγώ δεν θέλω να καταλήξω έτσι.Θέλω να αναπληρώσω το κενό που δημιουργήθηκε από τα 20 ως τα 29 μου και να συνεχίσω έτσι μέχρι όσο πάω.Δεν λέω όχι σε σχέσεις με κοπέλες,κάθε άλλο,αλλά δεν θέλω με τίποτα οικογένειες παιδιά κλπ...τόσο κακό είναι?Να πω επίσης ότι με φοβίζει το γεγονός ότι μπορεί το παιδί να μην βγει υγιές ή κάποια στιγμή αργότερα να του συμβεί οτιδήποτε.Να χτυπήσει το τηλέφωνο μέσα στη νύχτα και...δεν θέλω να ξέρω την συνέχεια... Υ.Γ.1 Αν κάποια πράγματα είχαν γίνει αλλιώς από τα 20 ως τα 29 μου μπορεί να μην έγραφα καν αυτό το ποστ Υ.Γ.2 Αλλά και πάλι,σε τι κόσμο να φέρεις παιδιά?Ο νοών νοείτω.. Υ.Γ.3 Μπορεί κάποιοι και κάποιες να παρεξηγηθείτε από τα λεγόμενα μου ή να με χαρακτηρίσετε στριμμένο,μοναχοφάη,φραγκοφονιά,ευθυνόφοβο κλπ αλλά δεν ξέρετε τι περνάω εδώ και 10 χρόνια...δεν θέλω να χαθούν και άλλα χρόνια.

Τελείωσα μια σχέση με κάποιον πριν λίγους μήνες, που ήταν πολύ εγωκεντρικός και απέρριπτε τις ανάγκες μου. Απλά προχώρησα, αλλά παρατηρώ ότι κάνει like και σχολιάζει όλες τις αναρτήσεις μου στα social media. Επίσης έχει αρχίσει να εμφανίζεται στα ίδια μέρη όπου συχνάζω. Παρόλο που ήμουν σαφής, αυτός απο ότι έμαθα απο κοινή γνωστή ψάχνει τρόπους για να διατηρήσει κάποια σύνδεση μαζί μου αλλά το μόνο που βλέπω είναι η ανάγκη του για επιβεβαίωση και προσοχή. Δεν είμαι της ιδέας να κάνω μπλόκ η να βάζω ταμπέλες σε ανθρώπους, αλλά ο ναρκισσισμός του μόνο στρές μου αποφέρει.

Αφού όλοι νιώθουμε μόνοι, γιατί δεν κάνουμε σχέσεις (ερωτικές, φιλικές, ό,τι)? Να μπορούμε να φροντιζόμαστε και να φροντίζουμε. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται πλέον.. Κι ύστερα σκέφτομαι.. πότε θα είμαι χαρούμενος? Είμαι μέσα σε μία ατέλειωτη προσπάθεια να κάνω κι άλλα, να μάθω κι άλλα, να εξελιχθώ, να πάρω κι άλλα λεφτά, να βγαίνω πιο πολύ, να κάνω γυμναστική, να να να να να να... Περιμένοντας απλώς τη στιγμή να γίνω χαρούμενος και να νιώθω γεμάτος. Μα δεν έχει έρθει ως τώρα και αλήθεια έχω κουραστεί. Όταν έχεις πολλούς ανθρώπους γύρω σου και συνεχίζεις να νιώθεις μόνος, τότε είναι σοβαρά τα πράγματα. Θα έρθει η μέρα που θα νιώθω χαρούμενος?

Μου πήρε καιρό να καταλάβω οτι για την ερωτική μοναξιά μου ευθύνεται συγκεκριμένο συγγενικό μου ατομο. Φοβάμαι να γνωρίσω άντρα γιατί θα το καταλάβει η μητερα μου και θα έχω όλο εντάσεις και σκηνικά ελέγχου με φωνές και απειλές και δεν μπορώ τετοια πίεση. Η μητερα μου λοιπον είναι πολύ φορτική. Βγαίνω εξω να περάσω καλά και βάζει τον μικρότερο αδελφό μου να με παίρνει τηλέφωνα για να τους δώσω λογαριασμό πού είμαι και τί κάνω οταν δεν το σηκώνω σ´αυτην. Μου κάνει όλο σκηνές .Μου "απαγόρευσε" να μείνω μόνη μου αν δεν βρω αντρα πρώτα που θα πρέπει απαραιτήτως να τον εχει γνωρισει. Διακοπές δεν μπορώ να πάω αν δεν της δώσω το τηλέφωνο του ανθρώπου που θα είναι μαζί μου και τηλεφωνική αναφορά καθημερινά. Εννοείται μονη μου δεν με αφηνει να πάω. Εννοώ οτι με απειλεί και απαιτεί να ξέρει πού και πόσο. Πολύ ενοχλητική. Μια φορά που δεν θα ξεχάσω ποτέ, στα 28 μου , ειχα βγει να παω σε συναυλία και γύρισα στις δωδεκα και με περίμενε στην πορτα να μου πει οτι παρα λιγο να πάρει την αστυνομία γιατι δεν συνηθιζω να βγαίνω συχνα και οτι τάχα μου ανησύχησε. Δεν ανησύχησε απλως ηθελε να με κράξει οπως πάντα. Πολύ κακοποιητική συμπεριφορά. Εγω ειμαι ΓΥΝΑΙΚΑ 36. Δεν τελειωσα πανεπιστήμιο, για να μου φερεται αυτη λες και είμαι καμια αμοιβάδα που πρεπει να παιρνει την αδεια μιας του δημοτικού για να βγει απο το σπίτι της για να ζήσει!!Εχω κοπιάσει πολυ για την μόρφωσή μου και δικά μιυ έξοδα και κόπο και δεν μπορώ να επιτρέψω τετοια εξωφρενική προσπάθεια ελέγχου εις βάρος μου. Της εχω εξηγησει οτι αν "ανησυχεί" να παει σε ψυχολογο και οτι ειναι δικο της θέμα και δεν με αφορά. Το θέμα μου είναι οτι ειναι επίμονη και σκαρφίζεται τροπους να με ελέγχει. Φωνάζει και απειλεί και δεν τα μπορώ τετοια σκηνικά. Μια αλλη φορά που δεν σηκωνα το τηλέφωνο στις διακοπές,πηγε και έβαλε μια γειτονισσα να ερθει κατω απο το σπίτι μου και να μου βαράει τα κουδούνια. Μιλάμε για ακραία σκηνικά. Θα τρελαθώ. Εγω καταλαβαίνω οτι με ζηλεύει που περνάω καλά και θελω να ζω σαν ανθρωπος την ζωή μου - σε αντίθεση με αυτην που ήταν πάντα μίζερη- και οτι το κάνει επίτηδες για σπάσιμο νεύρων και για να μου βγάζει ξινή καθε καλή μου εμπειρια. Απο λόγια με πειθώ και επιχειρήματα ΔΕΝ καταλαβαίνει. Συνεχίζει να με ενοχλεί απτοητη. Πώς να αντιμετωπίσω λοιπόν εναν τοσο κακοποιητικό άνθρωπο που έχει την εξωφρενική απαίτηση να ελέγχει τον άλλον;;