ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ας ξεκινήσω με κάποια: 1).Αν η προσπάθεια δεν είναι αμοιβαία, η έλξη πεθαίνει. 2).Οι άνθρωποι που νοιάζονται καταβάλλουν προσπάθεια, όχι δικαιολογίες. 3).Αν νιώθεις μοναξιά όταν δεν είσαι μόνος/μόνη, τότε βρίσκεσαι σε κακή παρέα. 4).Δεν είναι όλοι έτοιμοι για την πραγματικότητα. 5).Χρειάζονται δύο άνθρωποι για να δημιουργήσουν ένα μοτίβο, αλλά μόνο ένας για να το αλλάξει. 6).Η ποιότητα της ζωής σου, εξαρτάται τελικά από την ποιότητα των σχέσεών σου. 7).Οι σχέσεις λειτουργούν όταν οι άνθρωποι το θέλουν. 8).Οι βασικές σου ανάγκες θα είναι υπερβολικές για ένα άτομο που δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμο. Να είσαι ευγνώμων που συναντήσες εκείνους, να είστε ευγνώμονες που τους αφήσατε να φύγουν.

Εγώ που ήταν ζήτημα να κλάψω 2 φορές το χρόνο, τον τελευταίο καιρό νιώθω συνεχώς ένα κόμπο στο λαιμό και ότι θέλω να βάλω τα κλάματα. Από όταν συνέβη το δυστύχημα στα Τέμπη, ακούγοντας κάθε μέρα για τόσους θανάτους και τώρα για τις κηδείες των παιδιών, όποτε πετυχαίνω σχετική είδηση βάζω τα κλάματα. Για κάποιο περίεργο λόγο θέλω να ακούω λυπητερή, βαριά μουσική, με lyrics που να αγγίζουν τα έγκατα της ψυχής μου και να την κάνουν χίλια κομμάτια. Ενώ κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, πχ θα φέρω βόλτα το σπίτι, θα πάω γυμναστήριο, θα βγω με φίλους, δεν περνάω κατάθλιψη δηλαδή, δεν μπορώ να εξηγήσω όλα αυτά τα βαριά συναισθήματα που με κατακλύζουν ξαφνικά, κυρίως το βράδυ. Οι σκέψεις μου γίνονται ένα κουβάρι και ο εγκέφαλος μου δεν μπορεί να κάνει shut down.

Γνώρισα πρόσφατα ένα παιδί. Στις αρχές είχαμε πολύ καλή επικοινωνία, ανταλλάζαμε απόψεις για διάφορα θέματα, βγήκαμε βόλτα 4-5 φορές, μου πρότεινε και ο ίδιος να κάνουμε πράγματα. Τις τελευταίες μέρες δεν καταλαβαίνω τι γίνεται, έχει γίνει πολύ ψυχρός, δεν μου μιλάει σχεδόν καθόλου, όποτε επιδιώκω επικοινωνία είναι πολύ τυπικός, δεν μου προτείνει να βγούμε, τον πετυχαίνω με παρέες στα μέρη που συχνάζουμε, και ενώ έξω θα έρθει να με χαιρετίσει και θα μιλήσουμε λίγο, μου λέει ότι θα μιλήσουμε και αργότερα αλλά δεν στέλνει. Δεν μπορώ να καταλάβω τι έχω κάνει από μεριάς μου και ξενέρωσε, εκείνος μου έστειλε πρώτος και μου είπε ότι ενδιαφέρεται να με γνωρίσει και ότι δεν με βλέπει απλά για κάτι γρήγορο (να σημειωθεί ότι δεν έχει παιχτεί τίποτα ερωτικό ακόμα)... δεν μου αρέσει αυτό το μια κρύο μια ζέστη κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον. Στην τελική αν δεν ενδιαφέρεται άλλο γιατί δεν μπορεί απλά να το πει;

Διάβασα μία εξομολόγηση εδώ με αυτό το θέμα και είπα να γράψω την αντίστοιχη δική μου. Είμαι σε μία δουλειά μέσω προγράμματος του ΟΑΕΔ η οποία πραγματικά δε μου ταιριάζει καθόλου, δεν είμαι καθόλου καλός σε αυτή, και όσο είμαι στην εταιρεία μετράω αντίστροφα τις ώρες, τα λεπτά για να γυρίσω σπίτι μου. Πριν πάω σε αυτή τη δουλειά είχα κάνει διάφορες δουλειές, όλες ήταν του τύπου "αυτό μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο" (σερβιτόρος, υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ, βοηθός αποθήκης, εργάτης σε εργοστάσιο, υπάλληλος σε πρατήριο βενζίνης, κτλπ, γενικά ό,τι έβρισκα) και αυτό που με παίρνει απίστευτα πολύ από κάτω και μου χαλάει τη ψυχολογία μου, είναι η επίγνωση οτί λόγω της υπάρχουσας κατάστασης (γενικής ανεργίας σε παγκόσμια κλίμακα) και του τεράστιου ανταγωνισμού , αυτό το "αυτό μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο", ίσως δεν έρθει ποτέ.. εδώ απόφοιτοι από πανεπιστήμια που είναι μακροχρόνια άνεργοι και ζούνε είτε από συντάξεις γονέων, είτε δουλέυοντας σε καφέ και μπαράκια.. με τόσα λίγα που βγάζουμε γενικά δεν απορώ καθόλου που η πλειοψηφία από τις ηλικίες μεταξύ 20-35 μένουν ακόμα με τους γονείς τους, θα έπρεπε να κάνει κάποιος 2 δουλειές για να είναι πλήρης ανεξάρτητος από τους δικούς του και τίθεται το γνωστό ερώτημα χωρίς απάντηση, "αν ζεις για να δουλεύεις πότε ζεις τελικά;" ... σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πάω στο εξωτερικό, εδώ το μόνο που με κρατάει είναι η μητέρα μου, έχει μεγάλη ηλικία και δε θέλω να την αφήσω μόνη της αλλά ας το παραδεχτούμε, η χώρα μας δεν είναι βιώσιμη χώρα.. δηλαδή αν κάποιος δεν έχει μέσο και 10 πανεπιστήμια να τελειώσει, δουλειά δε βρίσκει..

Είχε βάλει τη μάνα μου να κάνει εκτρωση δύο φορές πριν κάνει εμένα και τον αδερφό μου. Το μάθαμε τώρα. Αφού έφυγε εκείνος και αφού μεγαλώσαμε αρκετά. Ήταν μια πληγή που δεν κλείνει της μαμάς μου. Δε μπορώ να το διαχειριστώ.

Νιώθω άχρηστη, το μόνο που κατάφερα να κάνω στην ζωή μου είναι ένα πτυχίο νομικής. Τελείωσα την σχολή αλλά δεν το συνέχισα γιατί ήταν πολύ δύσκολο. Βλέπω άλλους ανθρώπους να πετυχαίνουν και ζηλευω

Δεν είναι ότι νιώθω μόνη μου γιατί δεν είμαι. Έχω τον άντρα μου και το παιδί μας που είναι πάντα κοντά μου, δεν έχω όμως καμία φιλη καμία παρέα, θέλω να πάω να πιω έναν καφέ και να συζητήσω με έναν άνθρωπο και δεν μπορώ, γιατί πολύ απλά δεν έχω φίλες. Είμαι όλη μέρα κλεισμένη στο σπίτι με το μωρό και δεν κάνω τιποτα αλλο. Το μωράκι μου είναι η μόνη παρεα που έχω. Δεν έχω κανένα παράπονο από τον άντρα μου ίσα ίσα με καταλαβαίνει και είναι δίπλα μου σε όλα. Θα το ήθελα όμως να πάω εστο για έναν καφε γυναικοπαρεα.

Είμαι σε μια σχέση εδώ και 3 χρόνια σχεδόν. Νιώθω πως αγαπώ και θέλω τον άνθρωπο αυτό παρά πολύ. Αλλά το τελευταίο διάστημα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν έχω όρεξη να βγω με φίλους έξω δεν θέλω να κάνω τίποτα σεξουαλικο με τον σύντροφο μου νιώθω ένα κενό. Νιώθω άσχημα δεν ξέρω τι να κάνω. Από την μια σκέφτομαι μήπως δεν με γεμίζει πλέον αυτή την σχέση μήπως βαρέθηκα αυτή την ρουτίνα στην ζωή μου με τους φίλους μου και την σχέση μου. Από την αλλη σκέφτομαι πως θέλω πολύ αυτόν αυτόν άνθρωπο και τον αγαπώ και θέλω να μείνω μαζί του. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, μηπως να πάρω χρόνο για τον εαυτό μου και να σκεφτώ.

Είμαι 22 χρονών όπου να ναι τελειώνω τη σχολή μου... ωστόσο έψαχνα δουλειά πολλούς μήνες δε μπορούσα να βρω τίποτα όλοι ζητούσαν προϋπηρεσία ακόμα και για θέση καθαρίστριας...είχα σταματήσει να ψάχνω πραγματικά είχα κουραστεί μετά από κάποιο καιρό ξανα άρχισα το ψάξιμο και επικρατεί η ίδια κατάσταση πραγματικά δε ξέρω τι θα κάνω όταν τελειώσω τη σχολή με τρομάζει η ανεργία και δεν θεωρώ ότι είμαι λιγότερο ικανή ούτε τεμπέλα σε καμία περίπτωση...έχω σκεφτεί και να φύγω στο εξωτερικό ...χωρίς γνωστό(μέσο) δε βρίσκεις τίποτα στην Ελλάδα...

Καλησπέρα στην παρέα του λιφο. Είμαι 23 χρόνων. Ορκίζομαι σε λίγες μέρες. Νιώθω άσχημα για την ζωή μου. Δεν έκανα τις πολλές παρέες, τις πολλές εξόδους που ήθελα. Δεν είμαι και πολύ του ξενυχτιου ούτε ψιλοτακουνο δε μπορώ να περπατήσω. Κ το κυριότερο που με απασχολεί είναι ότι δεν έχω κάνει μια σχέση που να κρατήσει στο χρόνο. Ήμουν 2-3 μήνες μόνο και αυτό δεν θεωρείται σχέση ειναι περιπέτειες. Θα ήθελα πολύ να κάνω μια σταθερή σχέση και στο κοντινό μέλλον να συγκατοικησω με τον φίλο μου. Συνεχεια ακούω η ζωή είναι μπροστα σου το μέλλον ειναι μπροστά σου αλλά νιώθω πως δεν έχω κάνει τίποτε σπουδαίο και στην τελική αυτό το μέλλον που ονειρεύομαι μπορεί να μην υπάρχει. Μια απ' τις ελάχιστες φίλες που έχω τα ξαναβρήκε με τον δικό της και γενικώς είναι πιο έμπειρη έχει κάνει περισσοτερες σχέσεις που διήρκησαν ξέρει να περπατάει μέχρι και σε 15ποντο και εγώ νιώθω άπειρη μπροστά της. Και δυστυχώς είμαι μόνη καιρό και οι παρέες τον τελευταίο καιρό σχεδόν ανύπαρκτες.Επίσης βλέπω ότι είναι δύσκολο να κάνεις φίλους πια.. εσείς τι λέτε;