ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις ένα διαζύγιο με ένα παιδί 8 μηνών…(όχι δικό μου) Σκέψεις που δεν θα γεννιόντουσαν ποτέ αν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο… Γιατί το πρόβλημα του άλλου παραμένει πάντα πρόβλημα του άλλου. Και μόνο οταν χτυπάει την δική σου πόρτα μπορείς να νιώσεις και να καταλάβεις, να προβληματιστείς και να σκεφτείς λύσεις (όταν το ίδιο το πρόβλημα στο επιτρέπει γιατί υπάρχουν και τα άλλα τα πιο σοβαρά που εκεί απλά δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό και υπομένεις). Αιτία για τις παρακάτω σκέψεις το ποσο πίσω ειναι η χώρα μας ΚΑΙ στο κομμάτι του διαζυγίου και της υποτιθέμενης Συνεπιμέλειας για την οποία ναι μεν έχει δημιουργηθεί κάποιο νομικό πλαίσιο τα τελευταία 2 χρόνια σχεδόν,αλλά δεν έχει γίνει κατανοητό και αυτή η ιδέα-λύση δεν έχει ενσωματωθεί στην κοινωνία. Αντιθέτως είναι τόσο ξένη που κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει ούτε καν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι-πολλές φορές και οι ίδιοι οι δικηγόροι-δικαστές. Χωρίζεις, δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι , (και πες οκ όταν δεν έχεις παιδί/α, κάποια στιγμή-το λογικό-θα ηρεμήσεις, απο έρωτα δεν πέθανε κανείς άλλωστε, το χειρότερο σενάριο να έχεις να αντιμετωπίσεις κληρονομικά -οικονομικά θέματα) Όταν όμως έχεις παιδί/άκαι η άλλη πλευρά δεν είναι διατεθημένη για ευέλικτες λύσεις τότε τι κάνεις; Πρέπει εκείνη την περιόδο της ζωής σου να προαποφασίσεις την επικοινωνία με το παιδί/ά σου. Πρέπει να ξέρεις σήμερα οτι σε 2 μήνες απο τώρα θα μπορείς να φύγεις απο τη δουλεία σου στην ώρα σου για να πάς να παραλάβεις το παιδί/ά σου από το σχολείο γιατί ειναι η μέρα σου να το δείς για λίγες ώρες -τι πιο λογικό άλλωστε; Πρέπει να υπογράψεις σήμερα τα προκαθορισμένα ραντεβού για να βλέπεις το παιδί/ά σου από αύριο. Πρέπει ΚΑΙ να εξηγήσεις στο παιδί/ά σου οτι θα τα λεμε «τότε» και «τότε» και αν σε ρωτήσει γιατί να του απαντήσεις γιατί έτσι ορίζει ο νόμος σε αυτές τις περιπτώσεις..τι δεν καταλαβαίνεις; Και αν όντως δεν καταλαβαίνει γιατί είναι απλά μικρό, τότε απλά δεν λες τίποτα..και το αφήνεις να μεγαλώνει θεωρώντας ότι αυτό είναι το λογικό και το φυσιολογικό. Και ΝΑΙ για όλους αυτούς τους λόγους εμφανίστηκε η Συνεπιμέλεια και ΝΑΙ ψηφίστηκε και νόμος. ...Αλλά σε τι ποσοστό διαζυγίων συμβαίνει; Και γιατί δεν ακολουθείται by default(όπου είναι εφικτό) αυτή η λύση; Γιατί η ενημέρωση είναι ελλιπής, γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει όλο αυτό, όχι γιατί δεν έχει ενδιαφερθεί αλλά κυρίως γιατί δεν έχει συζητηθεί-προβληθεί αρκετά-και γιατί ο εγωισμός είναι πιο σημαντικός απο την ψυχική υγεία ενός παιδιού. Και θα πει κανείς γιατί εφόσον δεν την δέχεται η άλλη πλευρά να μην την διεκδικήσεις δικαστικός; Και ξέρεις γιατί; Γιατί απαιτεί χρήματα πολλά χρήματα Και αν τα έχεις, τότε το προσπαθείς Αν όμως δεν τα έχεις; Τότε τι κανείς; Υπομένεις μια κακή συμφωνία (γιατί κακή θα είναι αφού εξ αρχής είχε απορριφθεί η Συνεπιμέλεια). Και τότε στα ήδη κακά συναισθήματα του χωρισμού προστίθενται και άλλα, όπως η αποξένωση απο το παιδί και μεγαλώνει η απογοήτευση , ο θυμός, το αίσθημα της αδικίας και όλα αυτά τα καλά. Και αν τα καταφέρεις και δεν τα εκφράζεις-μεταφέρεις στο παιδί/ά έχει καλώς, αν όμως δεν; Η μειονεκτική θέση που αποκτούν οι μπαμπάδες απέναντι στα παιδιά τους μετά απο ένα χωρισμό είναι κακοποίηση ψυχής.Είναι και ΑΥΤΟ (όπως και πολλά άλλα) μια μορφή ψυχολογικής βίας(και αναφέρομαι μόνο στις περιπτώσεις που αυτό συμβαίνει άδικα…τελείως άδικα). Η λύση ενός γάμου με παιδιά θα πρέπει να είναι προ-καθορισμένη με βάση την Συνεπιμέλεια και αυτό να αλλάζει ανάλογα με την κάθε περίπτωση. Και όπως κάθε τι καινούριο για να γίνει κτήμα μιας κοινωνίας και να ενσωματωθεί σε αυτήν πρέπει να συζητηθεί και να προβληθεί έτσι πρέπει να γίνει και με την Συνεπιμέλεια. Γιατι το θέμα είναι να προστατευτούν τα παιδιά..και τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς. Υ.Γ Και αν έχεις συγγενείς και φίλους να σε στηρίξουν και να σε βοηθήσουν να αντιληφθείς την παράνοια του θέματος έχει καλώς.Και αν έχεις και χρήματα να πας να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό ακόμα καλύτερα.Αν όμως δεν έχεις τίποτα απο αυτά η έστω κάποιο τότε….ΠΡΟΣΕΧΕ!Μη τυχόν και βγείς στους δρόμους εξαγριωμένος επειδή σου λείπει το παιδί σου γιατί τότε θα είσαι βίαιος και ακατάλληλος πατέρας. Θεατής ενός διαζυγίου..

Καλησπέρα...δουλεύω εκτάκτως στην επαρχία για λίγους μήνες και συνειδητοποιώ πως μου αρέσει πολύ μια συνάδελφος η οποία ήρθε κι εκείνη εκτάκτως. Είμαι γυναίκα, θα ήθελα να της μιλήσω αλλά φοβάμαι το εργασιακό περιβάλλον και πως θα το πάρει... Φιλικά τα πάμε εξαιρετικά απλώς για εμένα συνειδητοποιώ πως είναι κάτι παραπάνω. Δε ξέρω αν θα ήθελα να ρισκάρω την (υποχρεωτική) συνεργασία ή αν εν τέλει οφείλουμε να ρισκάρουμε στη ζωή μας... Εξάλλου σε λίγο καιρό θα φύγουμε και οι δύο για τον τόπο μας, το πολύ πολύ να μη μου μιλάει στη δουλειά...κάτι το οποίο όμως θα ήταν βαρύ. Εσείς τι θα κάνατε...;

Στα 17 θεωρώ εξωφρενικό να επιλέγεις σπουδές που θα χαράξουν τη μετέπειτα πορεία σου. Ενω ΕΊΧΑ τα μορια να μπω νηπιαγωγός, και μάλιστα Αθήνα, επέλεξα να πάω φιλοσοφική και να χαραμίσω τα μόρια και τα χρόνια μου. Τώρα στα 35 η ζωή μου ειναι μια κόλαση: ειναι διαρκώς ΑΝΕΡΓΗ, δεν υπήρξα ποτέ εκπαιδευτικός γιατί ως δουλειά δεν μου αρέσει καθόλου. Οι μέρες μου είναι άδειες!! Θα ήθελα να ζησω στο εξωτερικό αλλα το χαζοπτυχίο που πήρα με εμποδίζει. Είναι απο μια σχολή που τώρα δεν υπάρχει. Εκεί με παρότρυνε να πάω μια ανίδεη " καθηγητρια"απο το φροντιστηριο που πηγαινα στο Λυκειο. Δεν είχαν ιδεα απο επαγγελματικό προσανατολισμό και μού καταστρέψανε το μέλλον😢 Όσοι μετανιώσατε για την σχολή σας, πώς λυσατε το πρόβλημα? Το δικό μου δεν λυνεται στην ηλικια που είμαι. Τί θα με συμβουλεύατε να κάνω? Ευχαριστώ εκ των προτέρων!

Δεν ξέρω αν κανείς άλλος συμφωνεί μαζί μου, αλλά η ζωή στην Αθήνα είναι χάλια. Έλειπα για λίγες μέρες στην επαρχία για οικογενειακους λόγους και μόνο τότε συνειδητοποίησα την διαφορά στην ποιότητα ζωής. Στην επαρχία το φαγητό είναι πιο νόστιμο και ποιοτικό, οι άνθρωποι φιλικοί και εξυπηρετικοί και αν χρειαστεί να πας σε γιατρό ή σε δημόσια υπηρεσία, κάνεις τη δουλειά σου αμέσως. Αντιθέτως στην Αθήνα οι ανθρώπινες σχέσεις είναι κατσουφηδες και σε πολλές περιπτώσεις και αγενείς και για να διεκπεραιωσεις μια οποιαδήποτε δουλειά, σπαταλάς όλη τη μέρα σου και σου σπάνε τα νεύρα.

Βρισκόμαστε στο 2018..γνωρίζω ένα παιδί, βγαίνουμε 1-2 φορές, του εξηγώ ότι δεν ενδιαφέρομαι για κάτι παραπάνω γιατι ηθελα αλλα πραγματα εκεινη τη στιγμη αλλά δεν καταλαβαίνει κ με σπαμαρει όλη μέρα κάθε μέρα στα μηνηματα. Κάνω σχέση με κάποιον άλλον, του ξαναλεω ότι δεν ενδιαφέρομαι αλλά πάλι δεν καταλαβαίνει κ συνεχίζει να στέλνει λέγοντας να είμαστε φίλοι κλπ με τα πολλά τον βρίζω κ σταματάει. Και γενικά πολλές φορές τον άφηνα στο διαβαστηκε, τον απέφευγα, μιλούσα απότομα.. Ανά διαστήματα υπήρχαν μηνύματα τύπου καλή χρονιά, χρόνια πολλά κλπ αλλά όχι παραπάνω συζήτηση Φτάνουμε στο σήμερα που ξεκινάμε τυχαία μια συζήτηση στο facebook κ τελικά τον βλέπω πιο ωριμο..Αυτός πιο απόμακρος. Ξεκινάμε να μιλάμε πιο συχνά, βιντεοκλησεις κλπ κ βγήκαμε και μια φορά. Την συγκεκριμένη περίοδο έχει περιορισμένο χρόνο με δουλειά, σπουδές, υποχρεώσεις αλλά λέει ότι θέλει να μιλάμε κ θα βρίσκει χρόνο για μένα. Μετά το ραντεβού μας, δεν μου ξαναστειλε..3 μέρες μετά έστειλα εγώ κ τον ρώτησα ευθέως αν ενδιαφέρεται ή όχι για να ξέρω να μην γίνομαι μαλακας κ ενοχλητική. Μου είπε ότι του αρέσω πολύ αλλά ότι δεν έχει χρόνο κ δεν είναι ωραίο να μην έχεις χρόνο για κάποιον που κάνεις κάτι κ ότι δεύτερον φοβάται μη γίνουν τα ίδια με παλιά (μη βρω άλλον δηλαδή) Του είπα ότι μπορώ να κάνω υπομονή στο θέμα χρόνου κ ότι δεν μπορεί να με κυνηγάει μια κακή συμπεριφορά που είχα στο παρελθόν εφόσον τώρα βλέπει ότι προσπαθώ κ είμαι διατεθειμένη να το αλλάξω. Τον ρώτησα αν θεωρεί καλύτερο να σταματήσουμε μα μιλάμε κι είπε ότι δεν είναι καλό για μένα να με κρατάει στάσιμη στο ποτε θα βρει χρόνο, ποτε θα με εμπιστευτει κλπ Τώρα εγώ έχω φάει κόλλημα κ θέλω όντως να προσπαθήσω κ να τον γνωρίσω καλύτερα κ να κάνουμε πράγματα.. τι να κανω?? Πως μπορώ να τον κάνω να δώσει μια ευκαιρία?

Το έχετε παρατηρήσει αυτό; Πως πάντα αγαπάμε αυτό που δεν έχουμε; Π.χ θα είμαστε σε σχέση με κάποιον/α και όλο και κάτι θα μας ξινίζει, όλο και κάτι θα θέλαμε να αλλάζαμε στη προσωπικότητα/στο χαρακτήρα/στο φέρσιμο του, κάπου τέλος πάντων, και ας λέμε το χιλιοειπωμένο κλισέ των ερωτευμένων "σε θέλω όπως είσαι", κάτι θα θέλαμε στη πραγματικότητα να είχε ή έκανε διαφορετικά.. και ποτέ δεν είμαστε 100% ευτυχισμένοι με όλα όσα έχει, ακόμα και αν τα θεωρούμε πολύ πιο σημαντικά σε σχέση με αυτά που δεν έχει ή υστερεί, (π.χ ακόμα και αν θεωρούμε το χιούμορ πιο σημαντικό από το αν ντύνεται σύμφωνα με τα δικά μας γούστα/αντιλήψεις περί μόδας, ακόμα και να μας κάνει να γελάμε μέχρι δακρύων εμείς θα εστιάζουμε στο ντύσιμο) και δεν αφήνουμε τους εαυτούς μας να νιώσουμε αυτή την πνευματική γαλήνη οτί ναι, επιτέλους βρήκαμε τον άνθρωπό μας, επιτέλους τελείωσε το ταξίδι της αναζήτησης του συντρόφου με τον οποίον θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας, επιτέλους βρήκαμε λιμάνι. Πάντα κάτι θα μας φταίει... αναζητάμε την τελειότητα (έστω και αν δε το λέμε φωναχτά και απλά παραπονιόμαστε από μέσα μας ή εξομολογώντας το στο/η καλύτερο/η φίλο/η μας) λες και είναι ποτέ εφικτή αυτή... πότε θα αποδεχτούμε απλά ό,τι έχουμε χωρίς να θεωρούμε οτί αυτό που δεν έχουμε μας δεσμεύει ή συμβιβάζει ή στερεί οτιδήποτε;...

Που όταν τις βλέπεις συγκινείσαι από τα συναισθήματα και τις πράξεις των χαρακτήρων και εύχεσαι "μακάρι κάποτε να συμβεί και σε μένα κάτι τέτοιο".. Χθες είδα μία τέτοια ταινία, το Sweet November, και πραγματικά ευχόμουν όσο την έβλεπα να γνωρίσω κεγώ κάποτε έναν τέτοιο "ιππότη της σύγχρονης εποχής" σαν τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Κιάνου Ριβς. Απλά δείτε την ταινία και θα καταλάβετε τι εννοώ...ξέρω οτί υπάρχει κάπου εκεί έξω, το θέμα είναι αν θα το γνωρίσω ποτέ, αν θα τα φέρει έτσι η ζωή ωστέ να διασταυρωθούν κατά κάποιον τρόπο οι δρόμοι μας... ελπίζω..

Βαρέθηκα να γίνονται όλα τόσο αυτοματοποιημένα στο ερωτικό/ρομαντικό κομμάτι, η όλη διαδικασία είναι λες και είναι ένα εργοστάσιο, τα λόγια που λες και σου λέει ο άλλος/η άλλη, με τη σειρά που αυτά λέγονται, οι κινήσεις με τα ίδια μοτίβα (π.χ 1ο ραντεβού ένας καφές, 2ο ραντεβού μία βόλτα, 3ο ραντεβού ποτό ή σινεμά, 4ο σπίτι της/σου, κτλπ) γενικά βαρέθηκα όλα τα τετελεσμένα, θέλω κάτι πρωτότυπο και απρόσμενο, να είμαι σε φάση "τι έγινε μόλις τώρα;" και όχι να ξέρω από τη στιγμή που ανταλλάξω το πρώτο "Γεια, τι κάνεις;" με μία, τι θα γίνει κάτι βδομάδες ή και μήνες μετά.. επειδή καλώς ή κακώς, όλα είναι τόσο προβλεπόμενα στις μέρες μας, πολύ σπάνια θα γίνει κάτι που δε θα το περιμένεις.. θέλω να σπάσω τη ρουτίνα, θέλω να νιώσω τη καρδιά μου σαν πυροτέχνημα, θέλω να είναι μία περιπέτεια, ένα ταξίδι, και όχι απλά κάτι χιλιοπαιγμένο σε μία κασέτα. Αυτό από έναν άντρα στα 34 που βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια..

Και διαλύθηκαν όλα όταν έπεσαν οι ακτίνες του φωτός , η αλήθεις, πάνω της...έλεγε πως μ'αγαπούσε ενώ είχε άλλον στη καρδιά της...πως μπόρεσε να το κάνει αυτό αλλά κυρίως πως μπόρεσα να πέσω τόσο εύκολα θύμα;.. νιώθω σαν μικρό παιδί που πήρε ένα σπουδαίο μάθημα και έπεσε από τα σύννεφα.. happens to the best of us που λένε..

Αυτό που έχεις αγαπήσει τόσο ένα τραγούδι και θέλεις να συνδυάσεις την αναμνησή του με την αφιέρωση σε κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο αλλά φοβάσαι.. φοβάσαι μην αποδειχτεί ανάξια της αφιέρωσης..φοβάσαι μην σε πληγώσει...φοβάσαι μην τα όνειρα πεθάνουν.. φοβάσαι.. θέλεις να το κάνεις το τραγούδι "σας" αλλά εξαιτίας όλων αυτών, το βάζεις κάπου στην άκρη του μυαλού σου και με μία ευχάριστη θλίψη και ενώ το σιγοτραγουδάς μουρμουρίζεις "ίσως, κάποτε..." (για μένα είναι το Can't take my eyes off you του Frankie Valli)