ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε μέρα που παίρνω το λεωφορείο και βλέπω τόσα νέα παιδιά στη γενιά μου (millenial) με τα κινητά στο χέρι, αναρωτιέμαι που θα καταλήξει η γενιά μας, αν έχουμε κάποιο μέλλον...όλα μοιάζουν σαν να είναι σε μία κατάσταση αναμονής, "κοιτάω τις ιστορίες στο τικ τοκ μέχρι να βγω για καφέ" , "μιλάω με κάποιον μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος καλύτερος" , "διαβάζω τι έγραψε κάποιος και αμέσως μετά ξεχνάω την ύπαρξή του επειδή θα διαβάσω κάτι άλλο", κτλπ.. όλα κινούνται με τόσο γρήγορους ρυθμούς, όλα φαντάζουν τόσο μάταια...καταλήγεις να είσαι 15 ώρες την ημέρα στο ίντερνετ και μετά να ξαπλώνεις, να μη σε πιάνει ο ύπνος, να κάθεσαι ανάσκελα και να σκέφτεσαι "που έφυγαν αυτές οι 12 ώρες; τι έκανα; και το πιο σημαντικό, τι θα μπορούσα να κάνω αντί να τις ξοδέψω με αυτόν τον τρόπο;"... εγώ πάλι νιώθω σαν ψηφιακός ναυαγός, ούτε σόσιαλ έχω, ούτε τικ τοκ μπαίνω, ούτε νέες τάσεις ακολουθώ, γενικά όλα αυτά με βρίσκουν αμέτοχο και αδιάφορο, είμαι 27 και νιώθω σαν 57 που δεν τα χρησιμοποιώ αλλά ναι, δεν βρίσκω καμία συγκίνηση σε όλα αυτά...

Έχω βιώσει πολύ αδικία στη ζωή μου...από μικρή ηλικία δέχτηκα ανελέητο μπούλινγκ που ούτε 100 εξομολογήσεις δε θα αρκούσαν για να το περιγράψω.. όσες φορές προσπάθησα να πετύχω κάτι, πάντα με σαμπόταρε κάποιος τη πρόοδο, είτε αυτός λεγόταν "μητέρα" και η απόφασή της να μετακομίσουμε ξαφνικά, στο άκυρο, από τη μία μέρα στην άλλη, είτε "απόσταση" που ενώ βρήκα 2 φορές δύο υπέροχους ανθρώπους, η μοίρα αποφάσισε για μένα πως εφόσον μένουν μακριά μου δεν είναι γραφτό να είμαστε μαζί, είτε λέγεται "σύμπτωση"... γενικά έχω απογοητευτεί πολύ, δεν μου έχει τύχει κάτι καλό και η αδικία βασιλεύει παντού, στο σχολίο π.χ άτομα τα οποία δεν άνοιξαν ΟΥΤΕ 1 ΦΟΡΑ το βιβλίο τους, απλά επειδή έτυχε να έχουν κανένα πλούσιο γονέα, άνοιξαν δικιά τους επιχείρηση (ή εργάζονται στην επιχείρηση των γονιών τους) , άτομα που ούτε καν προσπάθησαν να είναι ωραία εμφανισιακά, απλά γεννήθηκαν ωραία, είχαν όλες τις κοπέλες, άτομα εντελώς παρατημένα από τη ζωή είχαν το γόητρο του "αντισυμβατικού" και του "επαναστάτη" , άτομα που έκαναν βλακείες τα θεωρούσαν "cool".... τι να πω...μετά στο στρατό, άτομα που είχαν βύσμα, έπαιρναν μετάθεση στα στρατόπεδα δίπλα στα σπίτια τους ή τους έβαζαν να μη κάνουν τίποτα όλη μέρα... στα επαγγελματικά εντάξει δε το συζητάω καν, άτομα ανάξια για να δουλέψουν και ως απλοί υπάλληλοι είναι αφεντικά και άτομα χωρίς εμπειρία προτιμούνται από οποιοδήποτε άτομα ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ επειδή γνωρίζουν κάποιον μέσα στην επιχείρηση...τι να πω... όλα μου φαίνονται τόσο ψεύτικα σαν ένα θέατρο.. όταν προσπαθούσα να πετύχω κάτι αυτό γινόταν 100 φορές πιο δύσκολο, και όταν δε προσπαθούσα καν, φαινόταν να απέχει μία ανάσα μακριά μου, η οποία ολοένα και αύξανε την απόσταση όσο εγώ προσπαθούσα να το φτάσω..δε ξέρω τι φταίει, σίγουρα όχι η πεσσιμιστική αύρα της εξομολόγησης επειδή και αισιόδοξα που δοκίμασα να τα δω τα πράματα και σε στυλ "όλα για κάποιο λόγο γίνονται/μη χαλιέσαι" , ΠΑΛΙ δεν οδήγησε κάπου η όλη αντιμετώπιση... δε ξέρω τι συμβαίνει πραγματικά, νιώθω απλά πως σε μερικούς ανθρώπους δεν είναι γραφτό να καταφέρουν απολύτως τίποτα στη ζωή τους και αντί να έχουν 100 όνειρα και 1000 φιλοδοξίες, καταλήγουν να τρώνε τα μούτρα τους και να χαλιούνται που όλοι οι άλλοι είναι ευτυχισμένοι εκτός από αυτούς.. Υ.Γ - σε περίπτωση που εγκριθεί η εξομολόγηση, μη παραπονεθεί κανένας/καμία οτί γράφω μίζερα, ο τίτλος ήταν ξεκάθαρος του τι θα επακολουθήσει, διαβάστε υπεύθυνα.

Αυτές τις δύο εβδομάδες των διακοπών του Πάσχα,είχα σχεδιάσει να πάω στο εξωτερικό,στο ΗΒ συγκεκριμένα,για να τις περάσω με την κολλητή μου που σπουδάζει εκεί και τα τελευταία 3 χρόνια δέν βρεθήκαμε λόγω της πανδημίας.Μέχρι που χθές,το αγόρι μου περιχαρής,μου προτείνει να τις περάσουμε μαζί σε ένα νησί και τόπο καταγωγής του πατέρα του και έχουν σπίτι εκεί.Θα είμαστε οι δυό μας(οι δικοί του θα πάνε για Πάσχα στο χωριό της μητέρας του)οπότε τί καλύτερο! Αυτούς τους 6 μήνες που είμαστε μαζί,θα είναι η πρώτη φορά που θα είμαστε μόνο οι δυό μας και συνέχεια,και το θέλουμε πάρα πολύ και οι δύο.Σαφώς και επικρατεί συντριπτικά η επιθυμία μου να είμαι με το αγόρι μου,αλλά σκέφτομαι και τη φίλη μου.Η φίλη μου είναι άνθρωπος με κατανόηση και πιστεύω πως θα καταλάβει την ματαίωση της επίσκεψης μου,όμως είναι ότι το συζητούσαμε πολύ καιρό τώρα,σχεδόν από πέρυσι το Πάσχα,και δέν ξέρω πώς θα της φανεί τελικά.Πάλι καλά,δέν είχα κλείσει εισιτήρια,πρέπει όμως να αποφασίσω άμεσα.Δέν έχω κάνει ποτέ Πάσχα σε νησί,θα ήθελα πολύ να βιώσω εκεί την κατάνυξη της Μ.Εβδομάδας και την γιορτινή ατμόσφαιρα μετά το Πάσχα,και ανυπομονώ να κάνω και το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα.Και όλα αυτά να τα ζήσω με το αγόρι μου...ε δέν νομίζω πως θα πρέπει να εξηγήσω περισσότερα για το πώς νιώθω.Με τη φίλη μου είμαστε μαζί από το Προνήπιο,έχουμε περάσει τόσα ωραία και άσχημα μαζί,μέχρι τα 19 που εκείνη έφυγε για σπουδές και δέν μπορέσαμε να ξαναβρεθούμε λόγω της κατάστασης,και είναι σαν να την προδίδω τώρα.Ήθελα τόσο αυτές τις 15 μέρες να χαλαρώσω λίγο από τη σχολή που στο 4ο έτος είναι πιό απαιτητική από τα προηγούμενα έτη,να ξεκουραστώ και να περάσω καλά,και τελικά βρίσκομαι σε φάση που προβληματίζομαι γιατί πρέπει να πάρω μία απόφαση.Εσείς τί θα επιλέγατε άν ήσασταν στη θέση μου;

Είχα μια σχέση 3 χρόνια. Ένα βράδυ αποφάσισε να ψάξει το τικτοκ μου, εγώ δεν πατάω ούτε καρδιές ούτε βίντεο έχω ανεβάσει. Είδε τα σχόλιά μου και ανακάλυψε ότι πριν μισό χρόνο σχολίασα "ματάρες" σε έναν τραγουδιστή. Από τότε μου το χτυπάει και με βρίζει συνεχώς. Ειλικρινά δεν το έκανα για φλερτ, από αφέλεια μου βγήκε αυθόρμητα και το έγραψα. Είναι τόσο λάθος; Υπόψιν ότι αυτός με έχει απατήσει 3 φορές και τον συγχώρεσα και τώρα μου λέει ότι το σχόλιο που έκανα ήταν σαν να τον κεράτωσα.

Βγαίνω με κάποιον εδώ και λίγο καιρό. Αυτός βγήκε από μια μακροχρόνια σχέση (δεκαετία) την οποία ξεκίνησε στην εφηβεία. Όταν με προσέγγισε ήταν στα χωρίσματα επειδή δεν άντεχε την απόσταση (έλειπε μερικούς μήνες τον χρόνο). Το πρόβλημα είναι ότι αν και γενικά τα πηγαίνουμε καλά μαζί, δείχνει να αλλάζει στάση από την μια μέρα στην άλλη. Την μια μέρα θα ναι μέσα στην γλυκά κ την επόμενη θα ναι απόμακρος και θα δηλώνει ότι είναι ελεύθερος και μπορεί να κοιτάει άλλες κ να μην μιλάμε τόσο. Όλο αυτό με φθείρει ψυχολογικά και με επηρεάζει γιατί δεν ξέρω πως να φερθώ και τι να πιστέψω. Δεν ξέρω τι να κάνω. Ξέρω ότι θέλει χρόνο να ξεπεραστεί ένας χωρισμός αλλα φοβάμαι να δεθώ περισσότερο μαζί του. Ισχυρίζεται ότι είναι δύσκολο λόγω των πολλών όμορφων αναμνήσεων να ξεπεράσει την πρώην. Μήπως καλύτερα να απομακρυνθω και τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων φρεσκοχωρισμενων δεν οδηγούν πουθενά και απλά θα επενδύσω κ στο τέλος θα πληγωθώ; Σαν άνθρωπος δυσκολεύομαι στο να ανοιγομαι, και με κάθε απότομη εναλλαγή με κάνει να νιώθω άσχημα κ να απομακρύνομαι. Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό. Μήπως είμαι υπερβολική κ τα παίρνω όλα πολύ σοβαρά χωρίς να χρειάζεται;

Είμαστε δύο χρόνια με τον φίλο μου και συγκατοικούμε. Η ιστορία είναι πολύ μεγάλη με πολλά θετικά και αρνητικά. Μόλις ήρθαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ενα βράδυ είχε βγει με φίλους και γύρισε και του έκανα μια ζήλεια, θύμωσα και μου είπε θα φύγει και του είπα φύγε και μετα σηκώθηκε να φύγει και με έβρισε. Να σημειώσω ότι τσακωνόμασταν κάποτε μαζί, αλλά τελευταία προσπαθώ να αλλάξω και εγώ δεν τον έβρισα, ούτε τον προσέβαλα. Αν όντως αμυνόμουν /του έκανα επίθεση και τότε προβληματικό θα ήταν, αλλά θέλω να πω τώρα ήταν εντελώς uncalled for. Ήμουν ήρεμη και αυτός θεριό. Με πλήγωσαν οι λέξεις που χρησιμοποίησε, αλλά και όλος ο θυμός που έβγαλε με φόβισε. Δεν θέλω να τον χωρίσω, τον αγαπάω. Αλλά ξέρω πώς δεν μου αξίζουν αυτά τα λόγια και έχουν εντυπωθεί στην καρδούλα μου. Τί να κάνω;

Μία ιαπωνέζικη παροιμία λέει πως ο καθένας έχει τρεις μάσκες. Η πρώτη είναι αυτή που δείχνεις στον κόσμο. Η δεύτερη είναι αυτή που δείχνεις στους κοντινούς σου φίλους και στην οικογένειά σου. Η τρίτη είναι αυτή που δε δείχνεις σε κανέναν και είναι η αληθινή αντανάκλαση του εαυτού σου. Δε ξέρω αν συμφωνώ/διαφωνώ επειδή είναι σχετικό, ανάλογα τον άνθρωπο, το άμα θα σου δείξει ποτέ τον αληθινό του εαυτό, πάντως προσωπικά όσους ανθρώπους γνώρισα, είτε φιλικά είτε ερωτικά είτε οτιδήποτε, ποτέ δεν τους έμαθα, όσα χρόνια και αν τους ήξερα, πάντα ένιωθα πως ακόμα και αν μου έλεγαν την όλη αλήθεια για αυτούς, ποτέ δε θα μάθαινα τα πραγματικά τους συναισθήματα, τις κρυφές σκέψεις τους, τα όνειρά τους, τα πάντα τους. Μαθαίνεις ουσιαστικά αυτό που ο άλλος θέλει να σου επιτρέψει να μάθεις, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Το νιώθω και με μένα βασικά αυτό οπότε πρέπει να ισχύει, δηλαδή ακόμα και για τα πιο προσωπικά πράματα που έχω μιλήσει ελάχιστα στον κολλητό μου, ποτέ δεν ένιωσα οτί του μετέφερα 100% τα όσα ήθελα να πω, πάντα κάτι χανόταν μεταξύ της ενδόμυχης σκέψης και της εξομολόγησης, μεταξύ του εσωτερικού μας μικρόκοσμου και του εξωτερικού κόσμου. Δε το θεωρώ απαραίτητα κάτι κακό αυτό επειδή μπορεί να μην σου άρεσε να μάθαινες το 100% κάποιου, απλά πάντα κάτι χάνετε με αποτέλεσμα να βγαίνει στη πορεία σε εντάσεις (ειδικά στον ερωτικό τομέα που το συναίσθημα παίζει πρωταρχικό ρόλο) επειδή αυτά που δε μας λένε, αυτά αποτελούν και το χάσμα μεταξύ εμάς και όλους τους άλλους...

Είχε την ιδέα να καλέσει για το διήμερο του Πάσχα την αδερφή του με τον άντρα της και τα δύο παιδιά τους να μείνουν σπίτι μας ενώ ούτε χώρο μεγάλο έχουμε,ούτε κρεβάτια να κοιμηθούν. Για να τους φιλοξενήσουμε θα έπρεπε κάποιος να κάνει γενική αλλά δεν προλαβαίνει κανείς μας μιας και δουλεύουμε ασταμάτητα ως το μεγάλο Σάββατο. Αυτό με έβαλε σε ένα μεγάλο άγχος γιατί δε μου φτάνουν οι υπερωρίες και η κούραση, το Πάσχα θέλω να ξεκουραστώ και δεν έχω καμία διάθεση και κουράγιο να το παίξω καλή οικοδέσποινα και με μικρά παιδάκια που τρέχουν και φωνάζουν. Χθες μου είπε ότι θα πάρει δύο μονά κρεβάτια πράγμα που σημαίνει τουλάχιστον 200 ευρώ ενώ το δικό μας στρώμα που θέλει αλλαγή δεν το σκέφτηκε. Και δυο κρεβάτια για δύο μέρες φιλοξενίας που θα μας ξεβολευε εντελώς. Εγώ δεν είπα τίποτα για να δω αν θα σκεφτεί λογικά και φυσικά δε θα έκανα καμία προετοιμασία για τίποτα γιατί πρώτα απ' όλα δεν ερωτήθηκα για όλα αυτά. Σήμερα μου είπε ότι τα σκέφτηκε και ότι είναι πολλά τα έξοδα και θα τους πει να μην έρθουν ή αν έρθουν στην πόλη να πάνε σε ξενοδοχείο. Χαίρομαι που το κατάλαβε και που δε θα έρθουν τελικα αλλά εκνευρίστηκα που δεν ερωτήθηκα εξαρχής για το αν είναι οκ να έρθουν, στην τελική είμαι η γυναίκα του και μένω και γω σε αυτό το σπίτι. Δεν έπρεπε να ερωτηθω;

Είμαστε κοντά στους 6 μήνες μαζί και πριν κάτι μέρες μου είπε ότι με αγαπάει..στην αρχή δεν είπα κάτι κ μετά από κάποια ώρα κάτι λέγαμε κ του πέταξα ότι και εγώ τον αγαπώ αλλά την ίδια στιγμή που το είπα το μετάνιωσα κιόλας..από τότε δεν ξέρω αλλά νιώθω ότι έχει αρχίσει κ με θεωρεί δεδομένη..αλλά τώρα μπορώ να κάνω και κάτι να το αλλάξω αυτό ; Αυτός μπορεί να λέει και λόγια του αέρα και να μην τα εννοεί..

ερχεται σχεδον καθε μερα εδω και καιρο κοιταζομαστε χαμογελαμε και τωρα μου ειπε οτι ο λογος που ειναι ετσι επειδη του βγαζω κατι, κατι ωραιο ειπα και εμενα το ιδιο δε περιμενα οτι θα ελεγε κατι μου ηρθε ξαφνικο και μετα αμηχανια