ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

φΈχουν αρχίσει και οι γονείς μου να πετάνε σπόντες για το ότι είμαι δέν μπορώ να βρώ μια κοπέλα για να δημιουργήσω οικογένεια. Το καταλαβαίνω ότι ανησυχούν που με βλέπουν μπροστά από έναν υπολογιστή, αλλά αφού δεν έχω κανέναν να βγω, τι να κάνω; Ότι θα πάω και θα κάνω καμάκι και θα πετύχω πάλι την κάθε μια? Έχω φτάσει 46 και δεν βρίσκω κάποια αξιόλογη. τι να κάνω; Κι εγώ ψάχνω αλλά αισθάνομαι πολύ χάλια...

Η αγάπη είναι υποστήριξη, κατανόηση, εκτίμηση, μα πάνω από όλα ο σεβασμός που έχει ο ένας για τον άλλον. Ανάμεικτα συναισθήματα, δεύτερες σκέψεις, κλάματα, αμφιβολίες, να περιμένουμε ένα μήνυμα, τηλέφωνο, δεν είναι αγάπη. Προσέχουμε τον άλλον για να τον έχουμε.

Θα ήθελα να εκφράσω τον προβληματισμό μου κ θα ήθελα παρακαλώ να δημοσιευτει... Βγαινω με ένα παιδι 5 μήνες,χαλαρά είμαστε ,οκ περνάμε αν κ έχουμε τις μικροδιαπληκτισμους μας περισσότερο επειδή "παίζει "το ματάκι του κ κοιτάει άλλες έξω κ όχι μόνο μια φορά...Λιγο καμάκι στην σερβιτόρα,λίγο την διπλανή παρέα αν δει καμία που του γυαλίσει κλπ. Επιπλέον στο fb στέλνει καθημερινά 5-6 αιτηματα φιλίας όλα σε γυναίκες κ μετά τους κάνει αμέσως λαικ στις φωτό τους (σε άγνωστες κυρίως στέλνει)...Εγω του το έχω πει κ για αυτό τσακωνόμαστε ότι δεν μου αρέσει αυτό που κάνει αλλά φυσικά δεν λέει να το κόψει. Άλλωστε δεν πιστεύω ότι κόβονται αυτά τα "χουγια". Μήπως είναι υπερβολική κ ανασφαλής; Δεν ξέρω αλλά ζηλεύω πολύ. Εγώ πιστεύω ότι ψάχνεται κ αυτός Μ λέει να δείξω εμπιστοσύνη.. Νομίζω ότι δεν με βλέπει σοβαρά κ περνάει την ώρα του αν κ από ότι δείχνει επιδιώκει συναίσθηματικη επαφή όσο κ αν δεν το λεει... Δεν ξέρω τι να κάνω... Την τελευταία φορά τσακωθηκαμε για αυτό (που κοιτάει άλλες μπροστά μου)κ Μ είπε ότι δεν είναι ερωτευμένος όταν του είπα τι σχέση έχουμε κ έφυγα από το σπίτι του. Μ λέει τι θες να σ πω ότι είμαι ερωτευμένος κ όταν μιλάμε συνεχως πάει τη συζήτηση στο σεξ ,ειδικά τα βράδια . Είχα αποφασίσει να μην ξαναγυρίσω σε αυτόν αλλά μου έλειπε . Το έχω ψιλομετανιωσει κ μάλλον δεν μπορώ να το χωνέψω. Είμαι υπερβολική ή να δώσω χρόνο; Ευχαριστώ για τις απαντήσεις!

Δέν είναι κάτι κακό,κάτι παράνομο.Είναι που στα 27 έχω σχέση με ένα παιδί που είναι 23.Το μόνο κακό είναι ότι κλεινόμαστε σε 4 τοίχους.Δέν τον έχω γνωρίσει στους φίλους μου,δέν θέλω όσο και άν θέλει να με γνωρίσει στους δικούς του,γιατί εγώ έχω το πρόβλημα λόγω της διαφοράς ηλικίας.Έχει παράπονα,το καταλαβαίνω,κι εγώ τόσο ερωτευμένη όσο ποτέ.Μακάρι να άλλαζαν τα μυαλά των ανθρώπων.Θέλω να αρκεί και σε εκείνον ότι είμαστε μαζί και είμαστε καλά.Αυτό.

Αυτά που γράφω στον τίτλο... δεν τα εχω...Εχω φτάσει 21 και ποτέ δεν είχα μια σταθερή φιλία ή καν μια σχέση. Χθες εφαγα και την τριτη μου απόρριψη για φέτος λόγω του χαρακτήρα μου. Δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ να επικοινωνήσω. Κάθε φορά που πάω να κάνω μια συζήτηση είναι πάντα μονόπλευρη, ενώ έχω πράγματα να πω δεν μπορώ να τα επικοινωνήσω την ώρα που γίνεται η κουβέντα. Δεν ξέρω τι παθαίνω. Το μυαλό μου απλα σταματάει να δουλευει. Απο τα μηνύματα τα πάω μια χαρά αλλά όταν πρόκειται για face to face κουβέντα τότε πάνε ΟΛΑ χάλια. Νιωθω ότι θα μείνω για πάντα μόνη...

καλημέρα ή καλησπέρα σου, αρχίζω και αντιλαμβάνομαι, όσο χαζό ίσως και αν σου ακούγεται, πως η ζωή μετά την αποφοίτηση(όχι σε όλες τις περιπτώσεις προφανώς, μιλάω προσωπικά) είναι όντως όπως έλεγε η μάνα μου σα να βγαίνεις στη ζούγκλα. αλλά πλέον υπάρχει τόσο μεγάλος "θόρυβος" παραπάνω στη ζωή μας που είναι πολύ πιο δύσκολο να βρεις τη κατεύθυνση σου. για κάποιους που σπούδασαν συγκεκριμένα αντικείμενα π.χ. ψυχολόγος, ψυκτικός, ξέρουν προς ποιά κατεύθυνση θα πάνε. προσωπικά, έχοντας κάνει κοινωνικές επιστήμες, ειλικρινά δεν έχω ιδέα. δεν ήταν καν το όνειρο μου. και να βλέπω άτομα στην ηλικία μου 22-23-24 να έχουν κάνει πράγματα, ταξίδια κλπ, και να φοβάμαι πως εγώ χαραμίζω τη ζωή και τα χρόνια μου και μήπως κάνω κάτι λάθος εν τέλει; στα 22 μου και δε ξέρω τι θέλω να κάνω, μια γενική ιδέα έχω, και δεν ξέρω καν αν θέλω αυτή την ιδέα 100%. αλλά το να το ρισκάρω σημαίνει ρισκάρω παραπάνω χρόνο,χρήματα από τη ζωή μου που πλέον, δεν μπορώ να βασιστώ σε άλλους για να τα πάρω πίσω. φοβάμαι η αλήθεια είναι να κυνηγήσω όσα θέλω επειδή νιώθω πως ήδη στα 22 μου έπρεπε να είμαι έτοιμη για αυτά, και πως είναι αργά..

Εκανα δυο δουλειες και εβγαζα ενα 1000αρικο, σταματησα την μια , τωρα παιρνω 400 και δουλευω 4ωρες την ημερα , ειμαι 28 μενω με τους δικους μου , οσο δουλευα καθε μερα 12ωρα δεν συναναστρεφομουν μαζι τους και ημουν οκ, γκρινιαζα επειδη δεν ειχα χρονο για την κοπελα μου, για ποτο ,για διακοπες ,για τπτ,,,τωρα που δουλευω 4 ωρες βαριεμαι , και τους ακουω ολο7 μερα να μιζεριαζουν ,νταξει και αυτοι μεγαλωνουν αλλα ειναι ΟΛΗ μερα μεσα στο σπιτι και δεν την παλευω. Νιωθω πως μου λειπει κατι στη ζωη μου κατι , μου λειπει η δραση, οι φιλοι μου εχουν κοπελες και δεν βγαινουν και δεν πανε πουθενα χωρις αυτες ουτε εχουν ιδέες και ορεξη για περιπετεια τύπου διακοπες , μονοημερες ,χομπι κτλπ Γενικα νιωθω πως κανεις δεν με καταλαβαινει ουτε καν ο ψυχολογος Δεν σας χαλασε το σεντονι με τις μπερδεμενες σκεψεις

Έχουν αρχίσει και οι γονείς μου να πετάνε σπόντες για το ότι είμαι κλεισμένη στο σπίτι όλη μέρα (εκτός της δουλειάς) και ότι δεν βγαίνω για έναν καφέ. Το καταλαβαίνω ότι ανησυχούν που με βλέπουν μπροστά από έναν υπολογιστή, αλλά αφού δεν έχω κανέναν να βγω, τι να κάνω; Ότι θα πάω σε μια καφετέρια ΜΟΝΗ μου και θα πιάσω παρέες; Τα έχω πια παρατήσει, έχω φτάσει 29 και απλά δεν έχω φίλες ή παρέες, τι να κάνω; Κι εγώ θα ήθελα να πηγαίνω έξω, αλλά σαν την άδικη κατάρα να τριγυρνάω μόνη; Νιώθω πολύ χάλια...

Ήμουν σε σχέση με ένα παιδί. Έδειχνε πως όλα πήγαιναν καλά, κάναμε σχέδια για το μέλλον κλπ. Είχα καταλάβει ότι κάτι πήγαινε λάθος αλλά δεν μου έλεγε κάτι. Ξαφνικά παρουσιάστηκε πρόβλημα υγείας σε μένα και επειδή ήμουν χάλια και δεν ήθελα να κάνω το οτιδήποτε και επέμενε, μαλωσαμε και χωρίσαμε. Στην αρχή αναλάμβανε μερίδιο ευθύνης και πως αυτός φταίει περισσότερο κλπ. Στην πορεία όσες προσπάθειες έκανα για να τον προσεγγίσω ξανά πήγαιναν χαμένες. 1μιση μήνα μετά τον χωρισμό μας και που δεν μπορώ να τον ξεπεράσω του ζητάω απλά να μου απαντήσει αν βγαίνει με άλλη γιατί έχω αυτό το ένστικτο και τρελαίνομαι. Μου λέει ενα σωρό μλκς και μου λέει δεν σε αφορά τι κάνω στη ζωή μου, μην με ενοχλήσεις ξανά κλπ. Κάθε φορά που του στέλνω απαντά και λέει τα ίδια. Του είπα ψέματα πως τον έχω δει με άλλη και θέλω απλά να το παραδεχτεί για να μπορέσω κι εγώ να προχωρήσω και πάλι τίποτα. Η κοπέλα που μας γνώρισε και καταλήξαμε σε σχέση μου είπε πως της λέει πως δεν έχει άλλη αλλά και πάλι δεν μπορεί να είναι σίγουρη. Τι νομίζετε εσείς; Ειμαι χάλια. Δεν βγαίνω απ το σπίτι, δεν μπορώ να φάω, να κοιμηθώ καλά και άφησα τελείως τον εαυτό μου. Είμαι άτομο με αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού. Πείτε μου εσείς με πιο καθαρό μυαλό τι πιστεύετε γιατί θα τρελαθώ. Να σημειωθεί πως υπήρχε υπόνοια να έχω καρκίνο, τελικά όλα καλά. Το ήξερε και δεν έστειλε να μάθει καν τι απέγινα. Απλα μου ειχε πει θα τα καταφέρεις γιατί περασες ξανα καρκινο και μια χαρα τον νικησες. Πλις χελπ!!!!

Είναι χαζό συναίσθημα ο έρωτας! Άντε τώρα να καταλάβει ο άλλος πως όταν τον είδες για πρώτη φορά σταμάτησε ο κόσμος γύρω σου, έσβησαν τα πάντα και εκείνος φώτισε τον κόσμο σου, πόσο πολύ προσπάθησες να μπεις στην ζωή του (χωρίς να σε περάσει για ψυχοπαθή), να τον κερδίσεις και πόσο πολύ πονάς τώρα που για εκείνον ήταν απλά ένα παιχνίδι και τελικά όλο αυτό το διάστημα είχε κοπέλα! Χαζέ έρωτα που με έκανες τόσο ηλίθια!