Βγήκα μετά από καιρό με έναν φίλο μου, ο οποίος την τελευταία διετία έχει περάσει πολλά άσχημα περιστατικά τα οποία τον έχουν αλλάξει. Χωρισμός, αρρώστιες, προβλήματα υγείας, πολλές ατυχίες. Του είπα διάφορα πράγματα που με απασχολούν και η συζήτηση μας με βοήθησε πολύ περισσότερο από ότι ο ψυχολόγος. Είπε κάποιες φράσεις οι οποίες ήταν ακριβώς ότι σκεφτόμουν και δεν μπορούσα να εκφράσω με λόγια, μου άνοιξαν τα μάτια. Παράλληλα είπε κάτι που με προβλημάτισε. Στο τέλος της βραδιάς του είπα ότι τον θεωρώ πολύ κοντινό μου φίλο και απάντησε ότι αυτός δεν με θεωρεί φίλο του και με συμβούλεψε να προσέχω σε ποιον ανοίγομαι. Ξαφνιάστηκα γιατί δεν περίμενα κάτι τέτοιο αλλά όσο το σκέφτομαι έχει δίκιο. Δεν παίρνει ποτέ την πρωτοβουλία να επικοινωνήσουμε, περνάει πολύ χρόνο μόνος του χωρίς να λέει πολλές προσωπικές λεπτομέριες. Είχε δίκιο και σε ποιον πρέπει να ανοίγομαι. Ξέρει την κοπέλα μου και του είπα διάφορα για τη σχέση μας που φοβόμουν τι μπορεί να πει. Όλη μέρα σήμερα νιώθω πολλά διαφορετικά συναισθήματα, στεναχώρια, θυμό, απογοήτευση, ζήλια. Είναι λογικό να αισθάνομαι έτσι;