ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπάρχει άνδρας στα 35 και ίσως λίιιγο μεγαλύτερος,που να θέλει να κάνει σχέση με γυναίκα που είναι 26; Αυτή είμαι εγώ όπως πολύ καλά καταλάβατε.Όμορφη είμαι(όχι,δέν περιαυτολογώ,είναι αντικειμενικό)κοινωνική στα πάντα και με μόνιμη πλέον θέση στο δημόσιο τομέα εδώ και ένα χρόνο,σύν το οικονομικό υπόβαθρο της οικογένειας μου.Όλα αυτά τα γράφω,για να πώ ότι δέν υπάρχει ωφελιμιστικό στοιχείο για την προτίμηση που έχω στους μεγαλύτερους άνδρες.Ούτε κάψα να παντρευτώ έχω,τίποτα τέτοιο.Θέλω μόνο μία κανονική σχέση και όπου βγεί και τίποτα λιγότερο ή περισσότερο.Στον κύκλο μου δέν υπάρχουν τέτοιες ηλικίες,σε εξόδους βέβαια με έχουν προσεγγίσει αρκετές φορές άνδρες αυτής της ηλικίας,αλλά πόσο μπορείς να εμπιστευθείς κάποιον που σου κάνει πεσιματική με ένα ποτό στο χέρι; Έχω κάνει σχέσεις με συνομήλικους μου,αλλά πάντα καταλάβαινα ότι δέν μου ήταν αρκετοί,και ίσως και εγώ για εκείνους.Ο πρώην μου,ακόμα και τώρα 6 μήνες μετά το χωρισμό μας,με παρακαλάει να το ξαναδούμε κι εγώ είμαι αρνητική.Αυτός ειδικά,ήταν και είναι μιά χαρά παιδί και ταιριάζαμε και σε όλα,αλλά δέν έπαυε να είναι συνομήλικος μου,κι εγώ ήθελα κάτι άλλο.Το "κουσούρι" μου είναι ότι μου αρέσουν οι μεγαλύτεροι,αυτό.Υπάρχει κάποια λύση κατά τη γνώμη σας ή μπά...;

Είμαι εδώ και 7 μήνες με ένα παιδί..και οι δυο είμαστε από χωρια..εκείνος μένει μόνος του και είχε πριν κανένα χρονο δυο χρόνια σχέση με την οποία συγκατοικουσε..εκείνος δουλεύε σε ένα ηλεκτρολογικό κατάστημα στο κέντρο πριν πάει στο χωριό και από τότε ποτ πήγε στο χωριό δουλεύει στα χωράφια του πατέρα του όλη μέρα κάθε μέρα χωρίς ρεπό..μόνο τον χειμώνα να κάθεται καμία φορά αν βρέχει ή σε καμία γιορτή..ο πατέρας του είναι πολύ αυσταρχικος και συνεχώς τον μειώνει..τον έχει σαν σκυλάκι στη δουλειά και εκείνος κάθεται και δεν σηκώνεται να φύγει και ούτε εγώ μπορώ να επέμβω στα οικογενειακά του..όταν τιυ έκανα συζήτηση τις προάλλες για να πάμε κανένα διήμερο σε κανένα νησάκι τώρα τ καλοκαίρι είδα ότι αγχώθηκε λίγο και πιστεύω γιατί δεν μπορεί να πατήσει πόδι στον πατέρα του και να του το πει..παρόλα αυτά μου είπε ότι θα πάμε όταν βρει την ευκαιρία με την δουλειά κ αν δεν είναι Αύγουστος θα είναι Σεπτέμβρης..είναι ένα άτομο με πολλές ανασφάλειες..σήμερα μου έλεγε πως νιώθει λίγος για εμένα και μήπως ντρέπομαι για αυτόν και πως επειδή όταν τον ενοχλεί κάτι τα λέει χύμα σε όλους μετά δεν του μιλάει κανεις κ φοβάται μην με χάσει..την μια είναι μέσα στα μέλια και είμαστε μια χαρά γιατί και εγώ νιώθω πράγματα για αυτόν και την άλλη είναι λίγο απότομος λες και τον απασχολεί κάτι ή ξενέρωσε και με μπερδεύει ..αλλά σκέφτομαι εγώ που είμαι 23 και αυτός 24 πως ναι μπορεί να τον αγαπάω και να τον νοιάζομαι αλλά αν συνεχίσει να είναι το σκυλάκι του πατέρα του και δεν γίνει πιο δυναμικός ώστε να κάνουμε και περισσότερα πράγματα για εμάς..δεν ξέρω τι να κάνω μαζί του πραγματικά

Κάνω μια αρκετά δύσκολη δουλειά σε μέρος μακριά απο το πατρικό μου, όπως και πολλοί άλλοι.. Σημερα λοιπόν κινδύνευσε πραγματικά η ζωή μου, κυριολεκτικά τη γλίτωσα στο παραενα..Η αλλη συνάδελφος μου που ήταν παρούσα δηλώνει σοκαρισμένη κι εκείνη.. Έκανα το λάθος να το αναφέρω στη μητέρα μου όταν μιλήσαμε.. Η απάντηση της ήταν "και τι να κάνεις, να τα παρατήσεις και να γυρίσεις εδώ να κάθεσαι;;Μιλάμε και μετά.. " Ευχαριστω μανααα!!Εκεί καταλάβαινεις πόσο ουσιαστικά μόνη είσαι.. Αυτα, εσεις τι άλλα;;

Απ' όταν έγινα έφηβη και διαμορφώθηκαν τα χαρακτηριστικά μου, κατάλαβα ότι δεν έχω συμμετρικό πρόσωπο με τις σωστές μετρήσεις, επομένως δεν έχω και φωτογένεια.Σίγουρα βοήθησε και το bullying που έφαγα στο γυμνάσιο αλλά είναι και ο χαρακτήρας μου.Είμαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου και τελειομανής.Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όλη μου σχεδόν τη ζωή να την έχω περάσει με το να αποφεύγω να βγαίνω φωτογραφίες ή να βγαίνω με το ζόρι.Σε τέτοιο σημείο που με έχει κάνει να αποφεύγω να ανεβάζω φωτό στα σόσιαλ,να μην χρησιμοποιώ το ινστα,να μην βγάζω φωτό με τις σχέσεις μου ακόμα και όταν παρεξηγούνταν από αυτό.Να μην κάνω εύκολα παρέα με άλλες κοπέλες,καθώς βλέπω ότι ακόμα και αν δεν το παραδέχονται,οι φωτό για αυτές έχουν τεράστια σημασία και αποτελούν επίσης και μέσο κοινωνικοποίησης με άλλους ανθρώπους.Το καταλάβαινα όταν τις έβλεπα να προτιμούν να κάνουν παρέα με άτομα που έβγαιναν συνέχεια φωτό και βίντεο και εγώ έμενα στην απ' έξω.Στην εποχή που ζούμε θεωρείσαι παράξενος αν δεν θες να υπάρχεις σε φώτο και στα σόσιαλ...σε σημείο που μπορεί οι άλλοι να παρεξηγηθούν μαζί σου.Ακόμα και σε μια σχέση,δεν θες φώτο μαζί τους για τους προσωπικούς σου λόγους και αυτοί το παίρνουν προσωπικά (ντρέπεσαι για μένα,θες να μιλάς με άλλους),όχι ρε φίλε απλά βγαίνω σκατα στις φωτό και η αισθητική μου δεν ανέχεται να το αντικρίζει αυτό και ούτε θέλω να υπάρχω άσχημη σε μια ανάμνηση.Ξέρω ότι είναι κάτι που φτιάχνεται.Θα κάνω πλαστικές στην μύτη μου και το σαγόνι μου και θα κάνω το πρόσωπο μου αντικειμενικά ωραίο και για τον φακό.Έχω μελετήσει τα χαρακτηριστικά μου και έχω βρει ότι αυτά είναι τα μη αρμονικά χαρακτηριστικά που με χαλάνε .Απλά είναι πολύ στενάχωρο να επηρεάζεται η κοινωνική και η προσωπική μου ζωή από το γεγονός του ότι δεν θέλω να βγαίνω με την καμία φωτογραφίες.Όλοι μου οι άνθρωποι που έλεγαν πάντα στα λόγια ότι είναι κάτι ασήμαντο οι φωτό...γιατί όμως βλέπω πως ισχύει το αντίθετο απ' την συμπεριφορά τους ;

Δεν προοδευω σε τίποτα. Ούτε σχέση έχω, ούτε φίλους, ούτε οικονομικά βελτιωνομαι, ούτε η υγεία. Μέχρι το σουπερμάρκετ ή το νοσοκομείο και πίσω στο κρεβάτι για την υπόλοιπη μέρα.

Δεν ξέρω γιατί γράφω εδώ... Αλλά συνεχίζω και το κάνω σε στιγμές που νιώθω πολύ έντονα τα πράγματα. Είμαι ξύπνια 3 το πρωϊ γιατί με ξύπνησε ο αδελφός μου για άλλη μια φορά πρίν από μισή ώρα που ήρθε σπίτι Μεντή κοπέλα του και κάνουν λες και ζούν οι δύο τους. Αλλά έχω ξυπνήσει πλέον και μέχρι να κοιμηθώ ξανα θα πάρει ώρα. Άδικο αλλά ακόμα τίποτα απολύτως δεν αλλάζει. 🙂 Δεν φτάνει που δεν μπορώ να κοιμάμαι σε μία καθημερινή βάση άνετα έχω και άλλα πράγματα που με στρεσαρουν. Like that's not enough. Με το αγόρι μου με το οποίο είμαστε μαζί 4 χρόνια και έχουμε ξεπεράσει τσακωμούς, θέματα, ωραίες και κακές στιγμές είχαμε ένα τσακωμό. Τη τελευταία μέρα στη τοξική δουλειά από την οποία παραιτήθηκα είχαμε πει να βγαίναμε με τα παιδιά από τη δουλειά. Μια κοπέλα ρώτησε αν είναι οκ να φέρει το αγόρι της και σκέφτηκα μιας και με είχε ρωτήσει και ο δικός μου αργότερα να βγούμε να το γιορτάσουμε να το πω να έρθει να βγούμε όλοι μαζί. Τη μέρα που του το ανέφερα, ναι μεν, διστακτικά είπε οκ. Όταν ήρθε η μέρα αυτή που εγώ θα δούλευα, μιλάγαμε πρίν πιάσω βάρδια στο τηλέφωνο, τον ρώτησα αν θα ρθει στις 8 η αργότερα. Μου απάντησε ότι δε θα έρθει και δε θέλει με άτομα που δε ξέρει και να κάνουμε κάτι οι δύο μας. Γενικά ο τρόπος που τα λέγε ήταν πολύ αρνητικός και τύπου κακομαθημένο παιδί. Νευρίασα αλλά δεν είχα ψυχική δύναμη ούτε να τριγκαριστω και του είπα πως κατανοώ ότι δεν ξέρει τα άτομα αλλά θα ναι εγώ εκεί και μια στο τόσο μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, είναι κομπλέ παιδιά και είναι για να γιορτάσουμε που φεύγω και να περάσουμε καλά και σε θέλω οκ. Αν μου είχε πει πιο όμορφα τα πάντα και δεν ήταν αγενής θα είχα και εγώ διαφορετική άποψη αλλά το ότι ήταν τόσο αδιάφορος στο τρόπο που μιλούσε με εξέπληξε. Έπεφτε πολύ χαμηλά σε στάδια που νόμιζα ότι είχαμε ξεπεράσει. Κλείνουμε το τηλέφωνο του λέω να ηρεμήσει γιατί αντί να ακούσει τι του λέω ότι αισθάνομαι έκανε το κλασσικό που σε απειλεί με το "θες να χωρίσουμε αφού δεν έρχομαι με τους φίλους σου;". Με το που κλείσαμε του έστειλα μήνυμα ότι αυτό που έγινε ήταν εγωιστικό εκ μέρους του υπάρχει πρόβλημα αν δεν μπορεί να ελέγχει το τρόπο που μου μιλάει. Οι ώρες πέρασαν εγώ σχολασα, βγήκα έξω, έφυγα από το πρώτο μαγαζί νωρίς ακόμα 10 παρά και βλέπω τότε ένα Συγγνώμη σκέτο τίποτα άλλο. Αυτό το συγγνώμη που ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι άλλος στο πετάει τύπου ξεροκοματο που το λέω για να το πω. Δεν είχα να απαντήσω κάτι. Το ξέρω αυτό το συγγνώμη ξέρω ότι δεν υπάρχει κανένα περιεχόμενο καμία προσπάθεια για αλλαγή. Για εκείνον είναι μόνο μια λέξη και όλα τα άλλα θα αλλάξουν μαγικά. Ξαναστελνει μετά από μία ώρα αν θα απαντήσω. Του λέω ότι δεν έχω να πω κάτι έκλεισες τη συζήτηση και δείχνεις τι σημαίνει για εσένα σου έχω γράψει τόσα μηνύματα από πάνω κ δεν έχεις πει τίποτα περισσότερο. Με έγραψε εννοείται πέρασε όλο το βράδυ και δεν απάντησε ποτέ σε τίποτα, την επόμενη μέρα έκανε το ίδιο. Πήρε 1 φορά τηλέφωνο, όλα τα μηνύματα αδιαβαστα. Κάποια στιγμή αφού εκλεισε 24ωρο έστειλε μήνυμα που κατηγορούσε εμένα εννοείται ότι τον αποφεύγω. Του απάντησα κατευθείαν, μια ανούσια συζήτηση αφού είπε κιόλας ότι έριξε τον εγωισμό του που πήρε μια φορά τηλέφωνο και δεν ανέφερε τίποτα για του γεγονός ότι δεν είχε απάντησει ποτέ σε κανένα μήνυμα και είχε εξαφανιστεί για πόσες ώρες. Και την επόμενη μέρα το ίδιο πήρε να μου πει θέλει να τα βρούμε αλλά όταν του είπα ότι πάλι έχει αφήσει μηνύματα μου αδιαβαστα και κάνει λες και δεν έγινε τίποτα μου λέει δεν έχω να πω τίποτα από το συγγνώμη αν δε σαρεσει να χωρίσουμε. Έτσι άνετα το πε. Λες και νομίζει ότι είναι ο πιο σκληρός καργιολης σε ταινία με γκέτο. Του λέω δε θα πέσω στο επίπεδο σου δε γίνεται 4 χρόνια μαζί να μιλάς λες και είσαι κάποιος άλλος. Κλείσαμε εννοείται πάλι με ξέχασε, η συνομιλία μας είναι μήνυματα τα οποία δεν έχει διαβάσει ποτέ αλλά με πήρε τηλέφωνο 2 φορές για να το παίξει γλυκούλης. Και εννοείται δεν πήρε ποτέ για να κανονίσουμε να βρεθούμε να τα πούμε από κοντά. Είναι λες και περιγράφω κατάσταση που βγαίνεις με κάποιον και καταλήγεις ότι δεν πάει και όχι 4 χρόνια σχέση. Και τη προηγούμενη βδομάδα είμασταν μαζί 3ημερο, μιλάμε κανονικά φουλ από μηνύματα από τηλέφωνο και μετά αυτό. Εγώ πως να συνεχίσω τώρα σε κάτι τέτοιο; Όσο και να αγαπώ τον άλλο αν πώ ξέρεις κάτι ναι έλα να τα βρούμε και να μείνουμε μαζί νιώθω ότι είμαι κλόουν και δεν έχω καμία αυτοεκτίμηση

Τα έχουμε 10 χρόνια, συγκατοικουμε 4, σπίτι του, μου έχει αποδείξει ότι είναι βράχος δίπλα μου στα δύσκολα και παρολαυτα επειδή έχει πολυ επισφαλή δουλειά με σχετικά λίγα χρήματα, δεν μου χει κάνει ακόμα πρόταση. Όχι ότι και εγώ είμαι σίγουρη για το βήμα για άλλους γενικούς λόγους (αν μπορώ να ανταπεξέλθω σε ένα ενδεχόμενο παιδί κλπ, αν είμαι έτοιμη να αντέξω όλη την πίεση κλπ.) αλλά απ την άλλη, βλέπω τον περίγυρο που παντρεύεται, εγώ έφτασα 33, πόσο πια θα περνάω χαζά τον χρόνο μου . Γιατί δεν μου κάνει πρόταση, δε θα είναι ποτέ κανείς σίγουρος για τη δουλειά του σημερα... έχω φτάσει κάτι τόσο όμορφο και ρομαντικό να το συζητάω μαζί του στα ίσα και να μου λέει θα γίνει σύντομα ( εννοεί στα επόμενα 2 χρονια) και εμένα με πιάνει πείσμα όσο ανώριμο και να ακούγεται. Έλεος πραγματικά

Πια κανένας δεν με θέλει στο σπίτι αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλον, γιατί πια ακούνε τα πάντα πολύ δυνατά και δεν έχω αντοχή στη φασαρία, ροχαλητό το βράδυ, δεν κοιμάμαι, δεν είχα ποτέ δικό μου δωμάτιο ούτε προσωπικό χώρο και δεν έμαθα ποτέ να έχω όρια. Δεν μπορώ ούτε ένα τηλέφωνο να κάνω σπίτι, πρέπει να βγω έξω. Καμία σχέση, τίποτα. Απλά δεν υπάρχει πουθενά προσωπικός χώρος εδώ μέσα, παρά μόνο στην τουαλέτα. Δεν υπάρχει καμία προοπτική να μετακομίσω. Νιώθω να σαπίζω εδώ μέσα.

Καλησπέρα. Είμαι κοπέλα 24 ετών. Τους τελευταίους μήνες διανυω την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Έχασα τη μητέρα μου και την ίδια μέρα έπαθα ενα σοβαρό τροχαίο, όπου κι χτύπησα αρκετα. Μετά από 3 χειρουργεία, έπρεπε να μήνα σπίτι 3 μήνες σε ενα κρεβατι πρώτου αρχίσω να σηκώνομαι. Τώρα είμαστε στον 3ο μήνα και σιγά σιγά κάνω μια πρόοδο. Το αγόρι μ (ο οποίος ήταν και το πιο μεγάλο μου στήριγμα) έφυγε για σεζόν και είμαστε μακριά. Έχουμε χάσει την επικοινωνία μας και μιλάμε με το ζόρι. Έχω πολλές υποψίες, όλη μέρα κάθομαι σε ενα κρεβατι και κάνω σενάρια. Σκέφτομαι ουι εγω φταίω για ολα, ποσό χάλια είναι η ζωή μου. Δεν έχω διάθεση ούτε να βγω απ το σπίτι ούτε να δω φως. Ειλικρινά καταρεω. Το μόνο που θέλω είναι να σηκωθώ να περπατήσω να φυγω από δω να βρω μια δουλειά (όπως και είχα σκοπό για φέτος το καλοκαίρι) γτ έχω αναγκη από χρήματα. Η απώλεια που βίωσα με έχει καταστρέψει. Είμαι απόλυτα μόνη μου μετα απ αυτό. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που αγαπούσα και που είχα πιο ψηλα κι από μένα.

Αχχ αυτός ο έρωτας. Ώρες ώρες νιώθω τόσο ενθουσιασμενος! Είμαι νεαρός straight ωστόσο πολλές φορές έδειχνα την εικόνα του gay. Πολλοί με έχουν κοροϊδέψει για αυτό μέχρι που έμαθα να το διαχειρίζομαι και πλέον δεν πτοούμαι!! Ωστόσο πρόσφατα, είδα ένα αγόρι 3 χρόνια μικρότερο μου και από τότε ένιωσα κάτι. Αισθάνθηκα τον έρωτα να μου χτυπάει την πόρτα. Και εκεί έπαθα σοκ. Ανακάλυψα την gay μου πλευρά.. Από τότε τον σκέφτομαι κάθε μέρα και κάθε φορά που μου μιλάει θελω να του δώσω ένα φιλί. Το συγκεκριμένο αγόρι έχω ακούσει από πολλούς ότι είναι gay. Όμως εκείνος και οι κοντινοί του φίλοι λένε ότι είναι straight. Και εδώ αναρωτιέμαι ότι μήπως και εκείνος είναι ίδια περίπτωση με μένα; τον θέλω τόσο πολυυ που δεν ξέρω τι να κάνω. Νιωθω σεξουαλικες αμφιβολίες αλλά και από την άλλη νιώθω σίγουρος ότι τον θέλω δικό μου