ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε θέλω να πάω στο γάμο του ξαδέρφου μου. Εκτός ότι σαν άνθρωποι έχουμε απολύτως τα τυπικά , ενώ μενουμε στην ίδια πόλη έχει έρθει μόνο μια φορά στο σπίτι μας, απο το 2005! Εν αντιθέσει με την ξαδέρφη μας (αδερφή του) η οποία δυο τρεις φορές το χρόνο που ανεβαίνει στην πόλη μας, πάντα θα έρθει να μας δει έστω για δέκα λεπτα. Είναι κακό που δε θέλω να παω?

Είναι τύχη για μένα να έχω -(είχα)τόσο καλή οικογένεια.Τόσο βαθιές κ ουσιαστικές φιλίες καθώς κ τόσο τσαούσα νονά.Νιώθω όπως μ έλεγε η νονά μου : αστέρι τυχερό.Στις ατυχίες τυχερή.Ετσι.Εχω στο νου κ στην καρδιά τα πάντα απ' αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους.Κ πάντα θα έχω χαραγμένο στο νου το ύστατο χαίρε που είπα σε μέλη της οικογένειας κ στη νονα.Δυστυχως στην εδώ ζωή κ το χαίρετισμα σου παρεξηγείται ,ζούμε σε τετοια κοινωνία ισοπεδωτικη αρχών.Εχει ο Θεός για όλους όμως ,κανέναν δεν αφήνει ψυχικά κενο

Γνωριστήκαμε πριν 3 χρονια απ κοινή παρέα. Απ την πρώτη στιγμή που τον είδα, εχασα τα λόγια μου, κι αυτός ούτε βλέμμα.Ένα μήνα μετά, αυτος επιδιώκει στο έπακρο να γινει κατι, και καταλήγουμε να έχουμε φιληθει και να το κόψουμε μια εβδομάδα μετά γιατί ήθελε ακομη την πρώην του. Δεκτο.Συνεχίσαμε να βρισκόμαστε στην κοινή παρέα, εκανε νέα σχέση, και χώρισε πριν 2 μηνες. Είχε αρχίσει να με περιτριγυριζει έντονα και μάλιστα μπροστά στους κοινούς φίλους. Εγω ημουν αρνητική.Μεχρι που πηγαινουμε διακοπες όλοι μαζι.. Στην αρχη τον έκοβα, όμως με τις μερες αρχισα να το σκέφτομαι αλλιως.. Αυτα τα τυχαία αγγιγματα έγιναν ανάγκη, και τα πειράγματα απέκτησαν ουσια. Το απωθημένο ξύπνησε, όμως ακόμη φοβόμουν..Το βραδυ πριν φύγουμε, κοιμηθηκαμε αγκαλιά.. και το πρωι ξυπνήσαμε μ χάδια.. (τιποτα πονηρο)Κι απ εκει και πέρα.. κενό. Γυρίσαμε στην παρέα και ημασταν σαν να μην έγινε ποτέ. Εγώ έλειψα για ακομη 2 μερες, και δεν ξαναμιλησαμε.Σημερα, τον καλουν σπιτι μου οι υπόλοιποι και δέχεται με ενθουσιασμό. Ερχεται και με έχει συνεχώς στην κόντρα.. Μαγειρεύουμε οι δυο μας, μου κάνει κάτι παιχνίδια, μετα βλεπουμε ταινία όλοι μαζι και με εχει στον πάγο.Δε θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο παιδιά..Δε θα έπρεπε να παίζουμε όλοι με όλους τοσο πολυ. Είμαστε ευθραυστοι στην ψυχή, και θα έπρεπε σαν τη Λορα να φροντίζουμε το γυάλινο κέρας μας με περισσή ευλάβεια..

Δε μου αρεσει τιποτα. Καμια δραστηριοτητα, κανενα αντικειμενο σπουδων, καμια δουλεια.

δεν μπορω να απολαυσω τις βροχερες μερες γιατι σκεφτομαι τα αδεσποτα και τους αστεγους που βρισκονται εξω και καταληγω να πεφτω ψυχολογικα.

γεια σας παιδιά,ειμαι 18 ετών και το πιο σίγουρο είναι ότι πέρασα Αθήνα(εκτοε και η σχολή που θέλω τα μορια της αυξηθούν κατά 2χιλ),και μπορεί να ακουστεί ηλίθιο αυτό,εχω ενα φόβο,ότι δεν θα κανω εμπειρίες στην φοιτητική ζωη λόγο covid19,οτι αυτο που ζουμε τωρα (κλειστα μαγαζιά κτλπ)θα κρατήσει για χρόνια και οτι εγω στην δεκαετία των 20 δεν θα ζήσω τπτ ,ισως φταίει οτι μέχρι τώρα δεν εχω κάνει αρκετες εμπειρίες για το λόγο που ζω σε επαρχία,τι να πω

Είχα γράψει πριν από καιρό μια εξομολόγηση ότι έψαχνα απεγνωσμένα δουλειά ήταν τόσο χάλια η κατάσταση κοντευα να μείνω άστεγη κυριολεκτικά!! Επιτέλους βρήκα εργασία κ ειμαι πολύ χαρούμενη!! θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μου είχαν απαντήσει κ μου είπαν μια καλή κουβέντα. Μου έδωσαν δύναμη κ κουράγιο ευχαριστώ.

Είμαι με ένα άνθρωπο 4 χρόνια έχω θυσιάσει τόσα πράγματα απ την ζωή μου που δεν το αξίζει μ αυτά που έχει κάνει.. Έχει δύο ηλικιωμένους γονείς μ προβλήματα κ είναι πολύ υπεραισθητος μιας κ δεν έχει αδερφο.. Εχω βοηθήσει τόσο πολύ τα προηγούμενα χρόνια που ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση.. Μ αποτέλεσμα να μην έχουμε κάνει παιδί να μην έχουμε ζήσει ξενοιαστει Ν μην έχουμε πει διακοπές, ακόμα μιας κ πέρα απ του γονείς έλειπε εξωτερικό για δουλειά μεγάλα διαστήματα κάθε χρόνο, φτανωντας τώρα σαραντα λοιπόν εγώ.. Αύριο βγαίνω σε άδεια κ ενώ μ τα πολλά έχουμε κανονίσει επιτέλους μετά από χρόνια να πάμε λίγες μέρες διακοπές κ να ξεκουραστουμε μιας κ υπάρχει γυναίκα σπίτι, ο πατέρας του πήγε νοσοκομείο γ ψιλου πηδημα.. Πραγματικά να καταλάβω αλλά δεν έχω άλλη υπομονή.. Πρέπει να κοιτάξω εμένα με άφησα τόσα χρόνια.. Κάποιος μου κάνει πλάκα!

Εχουν αραιωσει τα μαλλιά μου, οπότε τύχει να κοιταχτω σε καθρέφτη, πέφτω ψυχολογικά.Γ.

Γεια σας, αναγνώστες των εξομολογήσεων του lifo.Νομίζω ότι η μοναξιά μου και η ψυχολογική μου διάθεση με έφερε εδώ να εξομολογούμαι ανώνυμα τι νιώθω. Είμαι 22 χρονών, είμαι ομοφυλόφιλος, έχω κάνει come out στον πατέρα μου εδώ και κάποιος μήνες (το αποδέχτηκε και με έκανε να νιώσω καλά γι'αυτό που είμαι ευτυχώς) αλλά αντιμετωπίζω το εξής πρόβλημα. Πέρα από την δύσκολη αντιμετώπιση ορισμένες φορές αλλά και παλαιότερα από την κοινωνία όπου έχω κάνει (και συνεχίζω να κάνω..) τρομερή δουλειά με τον εαυτό μου για να μάθω να τα αντιμετωπίζω, τους τελευταίους μήνες προσπαθώ να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι δεν έχω κάποιο σύντροφο. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να μπω στην διαδικασία να σχολιάσω το αν είμαι εμφανίσιμος ή αν τηρώ κάποιες "προϋποθέσεις" (ενδεχομένως στερεότυπα) για το αν γι'αυτό έχω ή δεν έχω κάτι ερωτικό στην ζωή μου. Έπλασα τον εαυτό μου με το σκεπτικό ότι θέλω να κάνω μια σχέση όπου με τον άνθρωπο που θα είμαι μαζί, θα τον σέβομαι-θα με σέβεται, θα προχωρήσω μαζί του όταν θα μου αποδείξει ότι αξίζει να προχωρήσω μαζί του και να τον εμπιστευτώ! Ο κύκλος των ομοφυλόφιλων δυστυχώς είναι αρκετά μικρός στην πόλη που ζω και πολλοί ξέρουν πολλά για πολλούς.. είναι μπλεγμένοι ή ήταν μπλεγμένοι οι περισσότεροι ο ένας με τον άλλον και οι περισσότεροι άνθρωποι στις εφαρμογές γνωριμιών που χρησιμοποιώ αναζητούν σεξ ή είναι ωμοί σε προσβλητικό επίπεδο. Φυσικά όμως όπως υπάρχει υπάρχει και το κακό, υπάρχει και το καλό! Έχω βγει με κάποια πολύ καλά παιδιά με τα οποία όμως συνειδητοποίησα ότι δεν ταίριαζα, μάλιστα το πρώτο φλερτ που είχα για κάποιους μήνες (έχει τελειώσει πια) το γνώρισα μέσα από το tinder και ήταν αξιόλογο παιδί. Το πρόβλημα μου είναι ότι είμαι 22 χρονών, και νιώθω δυσλειτουργικός διότι δεν έχω προχωρήσει στο σεξουαλικό κομμάτι, κάτι το οποίο όλοι οι φίλοι μου έχουν κάνει και νομίζω πως είναι και η κατάλληλη ηλικία για να έχεις σεξουαλικές σχέσεις και θέλω και πολύ να μπω σε αυτό, έτσι όπως θα ήθελα να το έχω βέβαια (σε μία σχέση όπως είπα και πιο πριν) αλλά και γιατί δεν έχω κάτι ερωτικό στην ζωή μου. Έχω κάνει (και θα συνεχίσω να κάνω) πολύ δουλειά με τον εαυτό μου για να τονώσω την αυτοπεποίθηση μου, να προσέξω την εμφάνιση μου, αλλά νιώθω ότι δεν είναι αρκετό. Όλο αυτό με κάνει να νιώθω λίγο και με φθείρει ψυχολογικά πολύ. Είναι κάποιος εκεί έξω που μπορεί να νιώσει αυτό που αισθάνομαι? Δεν ξέρω αν είναι υπερβολικό όλο αυτό. Προσπαθώ να είμαι χαλαρός, να περνάω καλά, να μην τα σκέφτομαι όλα αυτά και οι σχέσεις είναι κάτι που σίγουρα δεν το κυνηγάς (γιατί όσο το κυνηγάς τόσο φεύγει), αλλά όταν βλέπω τους φίλους μου να έχουν την σχέση τους, να περνάνε χρόνο μαζί τους και εγώ να είμαι μόνος, όσο και αν χαίρομαι για εκείνους (που πραγματικά χαίρομαι πάρα πολύ γιατί όλοι οι άνθρωποι αξίζουν τον έρωτα!!!) νιώθω δίπλα τους πολύ χάλια και νιώθω ότι θα είμαι για πάντα έτσι.