ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι ενας μεσσηλικας ο οποιος ημουν παιδι καποιου που δεν με αναγνωρισε, η μανα μου παντρευτηκε καποιον αλλον εκανε δυο κοριτσια μαζι του και για λογους που δεν ξερω κατεληξα να μεγαλωσω εως τα 17μου με γιαγια - παππου, μετα μονος μου. Αυτη η εγκαταληψη και η ελειψη στοργης και αγαπης της μανας με εκανε έναν ανθρωπο που δεν εχει εμπιστοσυνη στον εαυτο του, να πρεπει να παλευω κάθε φορα με τους δαιμονες μου ωστε να μου δωσω αυτοπεπηθηση για κάτι που θελω να πετυχω, να έχω σε μεγαλο σημειο δυσκολια να εκφρασω τα συναισθηματα μου σε αλλους και αλλα προβληματα. Είχα καποια τυπικη σχεση με την μανα μου και μερικες φορες μου ειχε πεταξει δικαιολογιες του τυπου " δεν εφταιγα εγω που πηγες στην γιαγια σου γιατι σε πηρε με το ζορι από μενα που ημουν μικρη" μεχρι που πριν ένα μηνα μαθαμε οτι ειχε καποιο σοβαρο προβλημα υγειας και επρεπε να εγχειριστει. Λιγο πριν την εγχειρηση λοιπον με πιανει μονο μου και μου λεει οτι εχει κανει μεγαλο λαθος που με εδωσε, οτι ηταν μικρη αλλα παραδεχτηκε οτι φταιει και μου ζητησε συγχώρεση. Εγω της είπα, οτι εγινε εγινε και οτι ολα θα πανε καλα. Τελικα η εγχειρηση εγινε με επιτυχια και ολα πηγαν καλα. Εγω ομως πιανω τον εαυτο μου να έχω αποθημενα, θελω να τα ξεχασω ολα αλλα μου Ειναι δυσκολο.Η Επαφη μαζι της και με τις Αδελφες μου εχει βελτιωθει λιγο, ομως νιωθω καποιο φρενο σαν, να θελω και να μην θελω. Δεν ξερω τι να κανω.....