ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χαρούμενα Χριστούγεννα σε όλους! Ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας μπας κ με ξεσκαλώσετε λιγάκι... Είμαι 24 χρονών. Πέρυσι καλοκαίρι άρχισα να παθαίνω κρίσεις πανικού με αποκορύφωμα την κατάθλιψη... δεν ήξερα τι μου έφταιγε και εν τέλει συνειδητοποίησα πως αυτό που συνέβαλε σε όλο αυτό ήταν το ότι είμαι gay και δεν τολμούσα καν να το παραδεχτώ στον εαυτό μου. Με βοήθεια ειδικού άρχισα ψυχοθεραπεία για την αποδοχή αρχικά (διότι ως ενοχικό άτομο δεν άφησα ποτέ τον εαυτό μου να εκφραστεί ελεύθερα) αλλά και για άλλα θέματα. Έναν χρόνο τώρα, και αφού έκανα αρκετά μεγάλα βήματα προς την αποδοχή και βρίσκομαι πάλι εδώ και έναν μήνα σε μία φάση απροσδιόριστου άγχους σαν να μην ξέρω για ακόμη μία φορά τι μου φταίει... Τις προάλλες, αφού έκανα κάτι με άτομο του ίδιου φύλου (για να διοχετεύσω την απίστευτη ενέργεια που έχω λόγω άγχους) αμέσως μετά και τελείως αυθόρμητα σκέφτομαι πως μήπως δεν μου άρεσε, πως ίσως να μην το ήθελα πραγματικά ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο... άρχισα να ξανασκέφτομαι το ενδεχόμενο του ίσως να μην έχω αποδεχτεί πραγματικά το ποιος είμαι, και εκεί έρχεται η φοβία μου του τι θα κάνω εάν ποτέ δεν μπορέσω να αποδεχτώ το ποιος είμαι και πως δε θέλω η ζωή μου να είναι μίζερη και να νιώθω ανικανοποίηση και θλίψη επειδή δεν τα βρίσκω με τον εαυτό μου... μου τη δίνει αυτή η αυτο-αμφισβήτηση! Έχει περάσει κάποιος άλλος κάτι ανάλογο? Θα ήθελα μία συμβουλή ως προς την αυτο-αποδοχή: όλοι λένε πως απλά αποδέξου το, όμως νιώθω πως δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται, και το γεγονός πως εγώ ο ίδιος σαμποτάρω τον εαυτό μου με στενοχωρεί και με αγχώνει ακόμη περισσότερο... Χρόνια πολλά και πάλι, να στε όλοι χαρούμενοι και υγιείς! Περιμένω τα σχόλιά σας...