Αυτό που έχετε τους ίδιους φίλους από τα δέκα σας δεν το καταλαβαίνω. Πώς γίνεται;;; Εγώ άλλους φίλους είχα στο δημοτικό, άλλους στις σπουδές, άλλους τώρα που τριανταρισα. Anyway, δεν είστε φίλες, ελπίζω να το ξέρεις.
27.7.2022 | 18:26
Παιδικές φιλίες και η κρίση των 30
Είμαι 30 ετών και έχω φίλες, με τις οποίες κάνουμε παρέα από 10 χρονών. Όπως είναι φυσικό, ακολουθήσαμε διαφορετικές πορείες στη ζωή μας και βοηθηθήκαμε οικονομικά από το οικογενειακό μας περιβάλλον σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Φέτος, είναι η καλύτερη χρονιά για μένα: επιτέλους βρήκα δουλειά στο αντικείμενό μου όπου βγάζω "ενήλικα" χρήματα, σκαρφάλωσα στις ακαδημαϊκές κορυφές που είχα θέσει ως στόχο πριν από 10 χρόνια και ζω χαρούμενη. Έχω όμως μια σχέση εδώ και 5-6 χρόνια την οποία θα χαρακτήριζα χλιαρή λόγω του χαρακτήρα του συντρόφου μου, χωρίς σταθερή δουλειά, όνειρα, φιλοδοξίες και με μέτρια ερωτική ζωή. Γι'αυτό απλά είμαι σε αυτή τη σχέση γιατί κάνω αυτά που θέλω χωρίς τις ερωτικές εντάσεις ή τα άγχη να κάνω οικογένεια (γιατί ξέρω ότι με τον συγκεκριμένο δεν θα κάνω).
Το θέμα μου είναι ότι οι παιδικές μου φίλες, που παρόλο που στηρίχθηκαν περισσότερο από τις οικογένειές τους, δεν κατάφεραν να διαπρέψουν εκεί που ήθελαν. Πιστεύω γιατί είχαν πολλά δράματα και αστάθειες στα προσωπικά τους (ενώ εγώ είχα την ασφάλεια της σταθερής χλιαρής σχέσης). Τώρα λοιπόν όταν βρισκόμαστε για καφέ, ξεκινάνε και τελειώνουν οι συζητήσεις για το πότε θα χωρίσω τη σχέση μου, τι θα κάνω, πότε θα κάνω παιδιά, που, με ποιον κλπ. Η μια έπεισε με πιεστικό τρόπο τον σύντροφό της να την παντρευτεί (ούτε δακτυλίδι δεν της πήρε, αυτή ψάχνει εκκλησίες). Η άλλη ενώ βγαίνει ένα χρόνο με κάποιον ιδιότροπο άνθρωπο, σκέφτεται πότε θα γνωριστούν τα σόγια να τον παντρευτεί κι αυτόν. Δεν με πειράζει να τους απασχολεί το ζήτημα της οικογενειακής αποκατάστασης, με πειράζει να βλέπω το πώς αντιδρούν όταν εγώ παραμένω αδιάφορη. Τους τρελαίνει που δεν κάνω σχέδια να παντρευτώ και σε κάθε καφέ, με διάφορους τρόπους προσπαθούν να "μου ανοίξουν τα μάτια". Γι'αυτό έχω αραιώσει τους καφέδες μαζί τους, αλλά είναι κρίμα να ξεκόψω από φιλίες 20 ετών γιατί είναι καλές κοπέλες. Βέβαια, όταν δεν τους φτάνει η σχέση σήμερα, αύριο ο αρραβώνας, μεθαύριο ο γάμος και μετά το ένα, τα δύο παιδιά κλπ, δεν θα βρουν ποτέ την ησυχία τους γιατί μια ζωή κάτι θα τους λείπει.
Πως να το διαχειριστώ; Πως να συνεχίσω να μην "βγάζω γλώσσα" για να μην μαλώσω όσο αυτές προσπαθούν να με μεταπείσουν, να με θορυβήσουν, ενώ εγώ είμαι καλά και έτσι και η οικογένεια είναι κάτι που για την ώρα δεν με απασχολεί;
6
