ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είναι "συγνώμη" και "ευχαριστώ". Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έχω τόσο ανάγκη απλές λέξεις κι ένα ειλικρινές βλέμμα.Δεν ανοίγομαι εύκολα, το έκανα με έναν πολύ λάθος άνθρωπο που, όπως αποδείχτηκε, απλά με χρησιμοποιούσε. Βοήθησα πολύ υλικά και συναισθηματικά, και μέσα στην απειρία και την αφέλειά μου, όχι απλά δεν φρόντισα να πάρω κάτι πίσω αλλά αγνόησα και τα προειδοποιητικά σημάδια. Και όλα αυτά μάλλον θα τα ξεχνούσα αν ο λάθος άνθρωπος έφευγε με ένα συγνώμη, ένα ευχαριστώ, με μία αναγνώριση του κακού που προκάλεσε. Αντί αυτού, έφυγε χωρίς ντροπή, προσπαθώντας σαδιστικά να ρημάξει ό,τι είχε μείνει όρθιο στη ζωή μου. Το πρόβλημα είναι πως αρκετούς μήνες μετά η θλίψη και η οργή δεν λένε να φύγουν. Βυθίζομαι ακόμα στις σκέψεις και στην υπερανάλυση. Έχω καταλήξει πως η ηρεμία μου θα περνούσε μόνο μέσα από έναν ειλικρινή διάλογο, ένα "ανθρώπινο" τέλος με αυτές τις γ....ς λέξεις. Ξέρω, όμως, ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Και μένω να βυθίζομαι. Τι θα μπορούσα να κάνω για να πετάξει το μυαλό μου αυτές τις σκέψεις εκεί που ανήκουν;