ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τη κοιτούσα από τη πρώτη στιγμή που μπήκε στο λεωφορείο. Δεν ήθελα τίποτα, τη χάζευα, χαμογελούσα λίγο, και σκεφτόμουν "τι καλά που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι... με τέτοια ενέργεια και τόσο ανάλαφροι...". Μετά από λίγο λέω, ωραία ήταν ως εδώ, προετοιμάσου όμως γιατί θα κατέβει (όχι στην ίδια στάση με μένα, αποκλείεται, αφού πάντα μόνο εγώ κατεβαίνω αυτή την ώρα). Τι να κάνω; Δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι. Αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι. Πόσο μάλλον αφού δεν με έχει δει. Θα γράψω στο "σε είδα" αποφασίζω. Προσέχω τα χαρακτηριστικά της για να καταλάβει ότι πρόκειται γι' αυτήν αν το δει, κι ο θεός βοηθός. Δεν κατεβαίνει όμως. Κι μένουμε οι δυο μας πριν την στάση που κατεβαίνω εγώ, κι ως δια μαγείας, ενώ ετοιμάζομαι να κατεβω μου μιλάει! Είχε βρεθεί καταλάθος εκεί αφού κάποιος της έδωσε λάθος οδηγίες για το που να πάει. (Καθόλου τυχαίο, σκέφτομαι). Της δείχνω το δρόμο, περπατάμε λίγο μαζί, γνωριστήκαμε και μιλήσαμε (πολύ λίγο), σε αυτόν τον χρόνο που είχαμε μέχρι να αποχωριστούμε, και τη στιγμή που έπρεπε να ανοίξω το ξερό μου και να μιλήσω: "Καληνύχτα, χάρηκα πολύ!". ΚΑΙ ΓΕΙΑ ΣΑΣ. Ήμουν πολύ καλά εκείνη τη στιγμή με αυτό που είχε συμβει και δεν σκεφτόμουν παραπέρα, λες και ήταν αυτονόητο ότι θα ξανασυναντιόμασταν... Έγραψα στο σε είδα. Αλλά όλοι ξέρουμε τις πιθανότητες... Πως μπορεί κάποιος άραγε να ψάξει να βρει κάποιον από το πουθενά;