ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από χρόνια... επιτέλους αισθάνομαι ότι μπορώ να ξανααισθανθώ χαρά στη ζωή μου. Γιατί......κατάφερα να κάνω και να διατηρήσω νέους και πιο ειλικρινείς φίλους. Επέλεξα να φύγω από όλα τα άτομα που με σπρώχνανε σε δρόμους καταστροφικούς για εμένα και να μείνω ολομόναχη, περνώντας χρόνια μοναχικότητας από επιλογή....έκλεισα τα αυτιά μου στα θέλω των άλλων και πλέον μπορώ να ακολουθώ τα δικά μου θέλω χωρίς να με ενδιαφέρει αν αρέσουν σε όλους ή όχι....συνειδητοποίησα το πόσο κακό μπορούν να σου κάνουν οι συγγενείς στο όνομα του δεσμού αίματος που σας δένει, και μπόρεσα να ορίσω αποστάσεις προστασίας....εκτίμησα πόσο σημαντικό ήταν το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα. Και τους γονείς μου ακόμη περισσότερο. Όπως και φρόντισα να σφίξω τις σχέσεις με τον αδερφό μου, κάτι που μας έδεσε περισσότερο....έμαθα να εστιάζω στα όμορφα της κάθε στιγμής και να διώχνω τις κακές σκέψεις λίγο πιο μακριά....αγάπησα το σώμα μου με τα λίγα παραπάνω κιλάκια που πήρα λόγω κάποιου θέματος υγείας, και αποδέχτηκα την εικόνα μου προσπαθώντας να την αναδείξω και όχι να την αλλάξω σε κάτι που δεν είμαι εγώ....είχα την ευλογία να έχω στο πλάι μου έναν άνθρωπο με πολύ ευγενική ψυχή και αισθήματα....έπαψα να αισθάνομαι ενοχές που είμαι άνεργη τον τελευταίο καιρό. Και όταν με ρωτάνε πλέον αν δουλεύω λέω ένα ειλικρινές όχι. Και δεν καθομαι να μιζεριάσω. Αρκεί ότι βαθιά μέσα μου ξέρω ότι το ψάχνω όσο μπορώ και δεν έχω ανάγκη την αποδοχή κανενός. ...εκτίμησα την Ελλάδα μας, ακόμη και με τη φτώχια της. Σαν αυτόν τον ήλιο πουθενά.Μέσα μου, μετά από χρόνια...αισθάνομαι πλέον δυνατότερη. Νιώθω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω σε δυσκολίες ,εχοντας πλέον παλέψει η ίδια για την ψυχική μου ηρεμία, με πολύ προσωπικό αγώνα και κόπο για να μην μου τη στερήσουν οι δυσκολίες που συνάντησα. Εξάλλου... από την κούνια αγωνίστρια ήμουν (ως πρόωρο μωρό κάποτε!) !!!