Ντέιβιντ Μίτσελ: Utopia Avenue

Όσοι έχουμε διαβάσει τα μνημειώδη, πολυπλόκαμα και πρωτοποριακά μυθιστορήματα του Ντέιβιντ Μίτσελ και κυρίως όσοι έχουμε εισέλθει στους φανταστικούς του κόσμους, στους οποίους ανατρέχουμε πάντα με την ίδια όρεξη, δεν πρέπει να νιώσαμε έκπληξη που ο συγγραφέας του Άτλαντα του Ουρανού και των Χιλίων Φθινοπώρων του Γιάκομπ ντε Ζουτ επιστρέφει στη γη της αθωότητας. Μόνο που αυτήν τη φορά η ματιά της έφηβης Χόλι έχει αντικατασταθεί από αυτήν του μάνατζερ Λέβον, ο οποίος επιμένει να τρέφει για τη μουσική μια αυθεντική και σχεδόν αθώα αγάπη, διαμορφώνοντας έναν φιλοσοφικό, αποκαθαρμένο από ενδιάμεσες ιδιότητες κόσμο, στον οποίο επιστρέφει σχεδόν με τρόπο μυστικό ο Μίτσελ στα βιβλία του.

Το Utopia Avenue είναι η ιστορία της ομώνυμης μπάντας που εμφανίζεται στην απόλυτα ροκ δεκαετία του ’60, αλλά διασχίζει τον χρόνο και συναντά πρόσωπα και πράγματα από το μακρινό μέλλον, δηλαδή το δικό μας πρόσφατο παρόν.

Οι εκδόσεις Μεταίχμιο πολύ εύστοχα είχαν επιλέξει ένα live για να λανσάρουν το νέο του βιβλίο Utopia Avenue, που διαβάζεται ως μια επιστροφή σε έναν ολοζώντανο κόσμο, όπου οι αγωνίες, οι σχέσεις και οι ελπίδες είχαν νόημα γιατί αφορούσαν ανθρώπους που φλέγονταν, και σε μια ουτοπία που στήνεται πάνω σε μεγάλα, δυσθεώρητα πάθη. Εξάλλου τα μπαρόκ σχεδόν ως προς τις απόλυτες επιδιώξεις τους βιβλία του Μίτσελ ποτέ δεν επεξεργάζονται απλώς ένα θέμα, καθώς μιλάνε ταυτόχρονα για περιπλανήσεις και αποκρυφισμούς, όργια του μυαλού και του σώματος, συμμείξεις του χρόνου και μπερδεμένες προσδοκίες. Έτσι και εδώ το Utopia Avenue, το οποίο μεταφράζει σαν να το ζει η Μαρία Ξυλούρη, είναι η ιστορία της ομώνυμης μπάντας που εμφανίζεται στην απόλυτα ροκ δεκαετία του ’60, αλλά διασχίζει τον χρόνο και συναντά πρόσωπα και πράγματα από το μακρινό μέλλον, δηλαδή το δικό μας πρόσφατο παρόν.

Πολλές φορές, μάλιστα, όπως συμβαίνει στα βιβλία του Μίτσελ, οι ήρωες ξεπροβάλλουν με κάποιον τρόπο από προηγούμενα βιβλία του, όπως ο Λέβον Φράνκλαντ, που επιστρέφει από τα Κοκάλινα Ρολόγια, διωγμένος από το πατρικό του στον Καναδά λόγω της ομοφυλοφιλίας του, για να συστήσει τη δική του ουσιαστική οικογένεια, δηλαδή τη δική του μπάντα. Μέλη της ο Ντιν Μος, ένα παιδί της εργατικής τάξης, επίσης με πολλαπλά τραύματα, ο ντράμερ Πίτερ «Γκριφ» Γκρίφιν, ο κιθαρίστας Γιάσπερ ντε Ζουτ (απόγονος του Γιάκομπ ντε Ζουτ, πρωταγωνιστή στα Χίλια Φθινόπωρα) και η πιανίστρια Ελφ Χόλογουεϊ, η οποία τρέφει φιλοδοξίες φολκ τραγουδίστριας. Στόχος όλων αυτών είναι να φτιάξουν μια αυθεντική μπάντα ‒η έννοια του αυθεντικού κόντρα στο επίπλαστο απασχολεί πάντα τον Μίτσελ‒ που θα ζει απόλυτα την τέχνη για την τέχνη ή αλλιώς τη ροκ για τη ροκ. Εύλογα, λοιπόν, μέσα από τις σελίδες αναπαρίσταται αυτούσιο το κλίμα της εποχής που έφτιαξε τη ροκ και ξαναζωντανεύει το swinging London και όχι μόνο, χωρίς νοσταλγία, αλλά με τις απαραίτητες ροκ δόσεις και αναφορές στους Μπιτλς, τον Ντέιβιντ Μπόουι, την Τζάνις Τζόμπλιν, τον Λέοναρντ Κοέν, τον Κιθ Μουν και όλα εκείνα τα ονόματα που δόξασαν το είδος και έφτιαξαν τη δική τους αυτούσια ροκ ουτοπία.