Ο ισχυρός δεσμός που αναπτύσσεται μεταξύ των σκύλων και των ανθρώπων που τους φροντίζουν είναι αδιαμφισβήτητος, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις η αφοσίωση των τετράποδων ζώων είναι πραγματικά απίστευτη.
Μία ιστορία βγαλμένη από ταινία κάνει το γύρω του διαδικτύου με έναν εφτάχρονο γερμανικό ποιμενικό πou ονομάζεται Ciccio. Η ιδιοκτήτρια του τετράποδου, Maria Margherita Lochi, απεβίωσε τον περασμένο Νοέμβριο και από τότε ο πιστός σκύλος επισκέπτεται καθημερινά τον ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο ιταλικό χωριό Donaci της Puglia. Εκεί πήγαινε για επτά χρόνια με την ιδιοκτήτριά του, που τον έπαιρνε μαζί της κάθε μέρα στον ναό - και εκεί τελέστηκε η κηδεία της, και αναγκάστηκε να την αποχαιρετήσει.
Όπως αναφέρει το Huffington Post, ο σκύλος παραμένει σιωπηλός μέσα στην εκκλησία χωρίς να ενοχλεί τους πιστούς και τον ιερέα.
Το ζώο κατά την κηδεία της ιδιοκτήτριας του είχε ακολουθήσει το φέρετρο μέσα στον ιερό ναό και από τότε επιστρέφει καθημερινά με την ελπίδα ότι θα ξαναδεί την αγαπημένη του Maria.
Επίσης νομίζω ότι όταν βλέπουμε/διαβάζουμε ιστορίες πόνου illustrated, μας αγγίζουν 10 φορές παραπάνω. Όλα στο μυαλό μας είναι. Ο Άστεγος στο Σύνταγμα δεν έχει όνομα, δεν έχει φωνή, είναι απλώς "το τζάνκι". Όταν διαβάσουμε την ιστορία του Μάκη, του Νίκου, της Ελένης που αναγκαστήκανε να γίνουν άστεγοι, μαζί με κατάλληλη μουσική και οπτικό υλικό, λειτουργεί διαφορετικά ο εγκέφαλος.