νομίζω ότι είναι η ανιδιοτέλεια που ξεπερνάει την όποια νοημοσύνη που έχει ένα τετράποδο. Δηλαδή δεν περιμένεις σε καμία περίπτωση από έναν σκύλο να το κάνει αυτό, και όταν το κάνει, νιώθεις ότι ξεπερνάει τη φύση του, και αυτό είναι μεγαλείο ψυχής. Επίσης νομίζω ότι όταν βλέπουμε/διαβάζουμε ιστορίες πόνου illustrated, μας αγγίζουν 10 φορές παραπάνω. Όλα στο μυαλό μας είναι. Ο Άστεγος στο Σύνταγμα δεν έχει όνομα, δεν έχει φωνή, είναι απλώς "το τζάνκι". Όταν διαβάσουμε την ιστορία του Μάκη, του Νίκου, της Ελένης που αναγκαστήκανε να γίνουν άστεγοι, μαζί με κατάλληλη μουσική και οπτικό υλικό, λειτουργεί διαφορετικά ο εγκέφαλος.
