Όσο υπάρχουν μαμάδες…

 Όσο υπάρχουν μαμάδες… Facebook Twitter
3

Σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας. Όταν ήμουν μικρή έπαιρνα πάντα στη μαμά μου το ίδιο δώρο – ένα φυτό που λεγόταν «υπομονή» και ήταν το μόνο για το οποίο έφταναν τα χρήματά μου. Το δώρο ήταν μάλλον σημαδιακό, γιατί η μαμά μου χρειάστηκε να κάνει αρκετή υπομονή μαζί μου…

Τα χρόνια πέρασαν και η ποικιλία των δώρων μου διευρύνθηκε: κόκκινα δερμάτινα γάντια, το «Ξιφίρ Φαλέρ» της Αθηνάς Κακούρη, ένα ποίημα γραμμένο γι’ αυτήν, ένα τραπέζι στο «Βαρύ Πεπόνι», ένα ζευγάρι εσπαντρίγες, το «Ως την άκρη του ουρανού σου» της Αλεξίου. 

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που θα γιορτάσω αυτή τη μέρα χωρίς τη μαμά μου. Θα έπρεπε, λοιπόν, να είναι μια μέρα θλιβερή για μένα – αλλά δεν είναι. Κι ο λόγος είναι ότι είμαι πλέον κι εγώ μαμά!

9 πράγματα, λοιπόν, που κατάλαβα από τότε που έγινα μαμά – κι έχασα τη μαμά μου:

  1. Τώρα που η τετράχρονη κόρη μου με ενημέρωσε ότι σκέφτεται να μετακομίσει μόνιμα στη γιαγιά της, αλλά να μη στεναχωριέμαι, γιατί θα έρχεται επίσκεψη να με βλέπει, κατάλαβα γιατί στεναχωριόταν τόσο η μαμά μου όταν με έβλεπε σε ηλικία δέκα χρονών να μαζεύω τα πράγματα μου για να φύγω απ’ το κάμπινγκ όπου παραθερίζαμε και «να κάνω οτοστόπ και να πάω στη γιαγιά μου, που περνούσα πολύ καλύτερα».
  2. Τώρα που ρωτάω με λαχτάρα τις κόρες μου όταν γυρνούν απ’ τον παιδικό σταθμό πως πέρασαν κι αυτές βαριούνται να μου πούνε, μετανιώνω που ξεπετούσα τη μαμά μου με δυο κουβέντες όποτε βαριόμουν, ενώ την ανάγκαζα να υποστεί την πρωτοφανή μου λογοδιάρροια, όποτε δεν έβρισκα τις φίλες μου στο τηλέφωνο.
  3. Σήμερα που ο άντρας μου είχε τη φαεινή έμπνευση να πάει τις κόρες μας επίσκεψη στη μαμά του, αφήνοντάς με μόνη όλο το πρωί της Γιορτής της Μητέρας, καταλαβαίνω πως δεν έπρεπε ποτέ να ευχηθώ στη μαμά μου απ’ το τηλέφωνο επειδή προτιμούσα να σέρνομαι για καφέδες και ουζάκια όλη τη μέρα και δεν προλάβαινα να περάσω απ’ το σπίτι της.
  4. Τώρα που διαβάζω για χιλιοστή φορά στις κόρες μου την ιστορία του Ρούνι, που είναι ύπουλο κακό γουρούνι, μετανιώνω που όταν η μανούλα μου δεν έβλεπε πια καλά, της διάβαζα με το ζόρι ένα-δυο άρθρα απ’ το Βήμα της Κυριακής, με τη δικαιολογία ότι δεν ήθελα να στερήσω απ’ τον μπαμπά μου τη χαρά να της διαβάζει αυτός.
  5. Τώρα που βλέπω πόσο στεναχωριέμαι όταν μαλώνουν οι κόρες μου, καταλαβαίνω τι σοκ είχε πάθει όταν σ’ ένα καβγά με τον αδελφό μου του είχα κλείσει την μπαλκονόπορτα στα μούτρα με αποτέλεσμα να περάσει μέσα απ’ το τζάμι (hint: ζει!).
  6. Τώρα που βλέπω πόσο χαίρομαι όταν μου λένε ότι οι κόρες μου μου μοιάζουν, στεναχωριέμαι που όλο της έλεγα ότι μοιάζω στον μπαμπά μου.
  7. Τώρα που κοιτάω τους φίλους των κοριτσιών μου και αναρωτιέμαι διεστραμμένα ποιος θα τους ταίριαζε πιο πολύ, θαυμάζω όλο και περισσότερο τη ψυχραιμία της μαμάς μου, που αντιμετώπισε στωικά ουκ ολίγους unsuitable (για να το θέσω ευγενικά) υποψήφιους μνηστήρες, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να μ’ επηρεάσει.
  8. Τώρα που βλέπω πόσα πράγματα θυσιάζεις απ’ τη στιγμή που κρατάς στα χέρια σου ένα μωρό και πόση φροντίδα και ενέργεια τού αφιερώνεις τα πρώτα χρόνια της ζωής του, εύχομαι να μην της έλεγα τόσο συχνά ότι δε θυμάμαι τίποτα απ’ τα πρώτα παιδικά μου χρόνια.
  9. Τώρα που βλέπω πόσο φρικάρω όταν οι κόρες μου φιλούν διάφορες εικονίτσες, κάνουν την προσευχή τους 2-3 φορές τη μέρα κι αναφωνούν «Παναγιά μου δέσποινα!» σε κάθε ευκαιρία, εκτιμώ ακόμα περισσότερο την ψυχραιμία που επέδειξε η μαμά μου όταν πήγα δέκα χρονών μόνη μου και γράφτηκα στο κατηχητικό της γειτονιάς μου.

Και ένα πράγμα που το ήξερα και πριν χάσω τη μαμά μου, αλλά το ξεχνούσα που και που: Μάνα είναι μόνο μία.

Χαρείτε την – και χαρείτε μαζί της, όσο ακόμα μπορείτε!

3

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

3 σχόλια
Το "χρονια πολλα σε ΟΛΕΣ τις μανουλες" νομιζω πρεπει να γινει "χρονια πολλα στις ΑΛΗΘΙΝΕΣ μανουλες",δυστυχως δεν το αξιζουν ολες παιδια.Εγω θα παρω τηλεφωνο την δικη μου γιατι εχει καταλαβει τα λαθη της και την αγαπαω.Τωρα ειμαι 32 αλλα η παιδικη και εφηβικη μου ηλικια ηταν μαλλον οι πιο ασχημες περιοδοι της ζωης μου. Δυστυχως θυμαμαι περισσοτερο (και λιγοτερο τις καποιες καλες στιγμες) τους τσακωμους με τον πατερα μου,την μητερα μου να με κυνηγαει με την μυγοσκοτωστρα (!) για ψιλου πηδημα, τα ζορικα οικονομικα προβληματα, την παντελη ελλειψη επικοινωνιας και την μιζερια.Οταν εφυγα για σπουδες και αναγκαστηκα να δουλευω ταυτοχρονα, ανεξαρτητοποιηθηκα. Τωρα πια, οποτε επιστρεφω στο χωριο μου για λιγες μερες παντα με ρωταει αν μου εχουν μεινει ψυχολογικα απο τοτε,αν ηταν πολυ σκληρη μαζι μου και γενικα βλεπω οτι εχει γινει πια πολυ ευαισθητη.Δε θελω να σας πω την ιστορια της ζωης μου, αλλα μαμαδες εχετε υποψιν σας οτι μετρανε πολυ τα πρωτα χρονια της ζωης των παιδιων σας και προσπαθηστε να το συνειδητοποιησετε απο νωρις και οχι οταν φυγουν και μεινετε "σαν οι κουκοι με τους συζυγους σας" (οπως λεει η δικια μου :)