1. ΚΟΜΟΔΙΝΟ: Κυρίως αστυνομικά στο κομοδίνο. Κάτσε να πάω να δω, και άρα να προτείνω. Λοιπόν, ναι: Ζορζ Σιμενόν, Η φυγή του κυρίου Μοντ (μτφρ. Αργυρώ Μακάρωφ, εκδ. Άγρα). 204 σελίδες περιπλάνησης, φυγής, μισόφωτα, απογνώσεις, από το 1945, από τον σκληρό και μελαγχολικό ρεαλισμό του μετρ που ωθεί τον ήρωά του στην αυτογνωσία και την ανακάλυψη ενός άλλου κόσμου πέρα από την καταθλιπτική καθημερινότητα, όπως συμβαίνει και στο άλλο σκληρό μυθιστόρημα του Βέλγου δημιουργού, το Οι άγνωστοι μέσα στο σπίτι και, κυρίως, στο κλασικό Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν.
Δίπλα στον Σιμενόν έχω, διαβασμένο και υπογραμμισμένο επιμελώς, το αστυνομικό μυθιστόρημα του μέγιστου Φερνάντο Πεσόα, του γεννήτορα 72 ετερώνυμων και επινοητή πάμπολλων λογοτεχνικών τρόπων και τόπων, την Υπόθεση Βάργκας (μτφρ. Μαρία Παπαδήμα, εκδ. Νεφέλη). Ο Πεσόα πλάθει τον ιατρό-ντετέκτιβ, αποκρυπτογράφο γρίφων και στρατηγό του συμβάντος, Αμπίλιο Φερνάντες Κουαρέσμα, ο οποίος γεννήθηκε, λέει, στο Τάνκος το 1856 και άφησε την τελευταία του πνοή στη Λισαβόνα το 1930. Στην Υπόθεση Βάργκας απολαμβάνουμε τη συλλογιστική του Κουαρέσμα στην ιδιότυπη εξιχνίαση ενός θανάτου που λογίζεται για αυτοκτονία, ενώ, όπως λαμπρά αποδεικνύει διά των επιχειρημάτων και κόντρα στα γεγονότα ο Κουαρέσμα, πρόκειται περί δολοφονίας. Από τη Νεφέλη, επίσης, κυκλοφόρησε ο δεύτερος τόμος της σειράς «Αστυνομικές Ιστορίες», με τίτλο Η κλεμμένη περγαμηνή, με τρεις ιστορίες του Κουαρέσμα.
Τη λαμπρή μετάφραση υπογράφει και πάλι η Μαρία Παπαδήμα. Στο κομοδίνο, επίσης, διακρίνω τον πιο πρόσφατο Ίαν Ράνκιν, με τον επιθεωρητή Μάλκολμ Φοξ, Η δικαίωση του αίματος (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη, εκδ. Μεταίχμιο), και το πρώτο, αν δεν κάνω λάθος, που κυκλοφορεί στα ελληνικά αστυνομικό του Λέιφ Πέρσον, του θεωρούμενου Τζέιμς Έλροϊ της Σουηδίας, με τίτλο Ένας ατέλειωτος σουηδικός χειμώνας (μτφρ. Γρηγόρης Ν. Κονδύλης, εκδ. Ψυχογιός), και με υπόθεση που έχει να κάνει με την ανεξιχνίαστη ακόμη δολοφονία του Όλαφ Πάλμε.
Κάτι μου λέει ότι ο Λέιφ Πέρσον θα με συναρπάσει και ότι η νεοσύστατη σειρά «Crime» του Ψυχογιού θα πάει πολύ καλά.
2 ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ: Εδώ μαζεύω δοκίμια και εν γένει non fiction έργα που με απασχολούν, παρέα με σημειωματάρια και τετράδια, ένα εύτακτο χάος ή μια χαοτική ευταξία. Ό,τι είναι πάνω στο τραπέζι της κουζίνας σήμερα, Ιούλιο μήνα -μήνα του Νίκου Καρούζου, μην ξεχνιόμαστε- προτείνεται ανεπιφύλακτα: Πασκάλ Καζανοβά, Η παγκόσμια πολιτεία των γραμμάτων
(μτφρ. Έφη Γιαννοπούλου, εκδ. Πατάκη), όπου παρακολουθούμε, με κομμένη την ανάσα τω όντι, την περιπέτεια της λογοτεχνίας που εγείρει αξιώσεις ισχύος, όπως θα έλεγε ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης, που θέλει να ανατρέψει παλιωμένα καθεστώτα και να καθιερώσει πρωτόγνωρα ύφη και ήθη. Η πάλη για τη λογοτεχνική ηγεμονία είναι σφοδρότατη, αδυσώπητη, και όλα τα μέσα μπαίνουν στο παιχνίδι σαν ύπουλοι σουγιάδες ενίοτε. Η Καζανοβά μιλάει για τη λυσσαλέα μάχη που μαίνεται ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα «μεταξύ των λογοτεχνικών πρωτευουσών και των λογοτεχνικών κεφαλαίων», που καθιστούσε ήδη κεντρικό θέμα την παρακμή του Παρισιού. Δίπλα στην Καζανοβά θάλλει ο Τάσος Φαληρέας και η Χαριστική Βολή
(εκδ. Ιστός), ένας πολύτιμος τόμος με ποιήματα, άρθρα, σκέψεις, συνεντεύξεις του ευφυούς κι αισθαντικού Τάσου. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω κείμενα που είχα διαβάσει και ξαναδιαβάσει, πιτσιρικάς, πιο μεγάλος, ακόμα πιο μεγάλος, τέλος σχεδόν μεσόκοπος, στα περιοδικά που στήριζε με την πένα του ο Τάσος. «Η ιστορία του ροκ», είχε πει στον Γιώργο Νοταρά, «θα μείνει στον αιώνα σαν μια παρένθεση […] Κάτι ανορθόδοξο και σημαντικό έγινε κι έκλεισε. Όπως και το δικό μας το τραγούδι ήταν κάτι μοναδικό σε όλη την Ευρώπη. Υπάρχει λαϊκό τραγούδι παντού. Αλλά ακόμα κι αν είσαι από άλλον πλανήτη, δεν μπορείς να συγκρίνεις τον Τίνο Ρόσι με τον Μπιθικώτση. Ο Τίνο Ρόσι φεύγει αμέσως με κουνουπιέρα…».
3. ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ: Να θυμηθώ να μην ξεχάσω να τσακιστώ να βρω, να διαβάσω και να παρουσιάσω το μυθιστόρημα Σκληρό Παιχνίδι του Γιάννη Μαρή, καθότι έμαθα, ακούγοντας ραδιόφωνο, ότι στις σελίδες του παίζει μια αφίσα με τον Τσε και κάνει μια έμμεση εμφάνιση ο Μπομπ Ντίλαν. Αυτά είναι!
