Potlatch σημαίνει Ποίηση

1. Μιχάλης Κατσαρός, Κορέκτ & Φόβος Ποιητή, εκδ. Μανδραγόρας:

Κορέκτ  Έκτωρ όπως τα βλέπεις

αν τα ομματοϋάλια σου είναι 

σαν απ' αυτά των οπτικών καταστημάτων 

κορέκτ  Έκτωρ σ' τα δίνω 

Κορέκτ  Έκτωρ 

Είμαι για νέα πατρίδα * Ο ποιητής φοβάται λέξεις

που ξέχασαν παθόντες / πάνω σε χάρτες κι εικονοστάσια 

τη λέξη του Έρεμπουργκ 

τη λέξη του Φρανκ Σινάτρα 

Εγώ δεν ξέχασα παθόντες 

χάρτες και εικονοστάσια * Ο ποιητής δεν ταξιδεύει

φανταστικά.

Δεν έχει όνειρα

να πετά ο νους του.

Δεν εννοεί τι του λες

για ποίηση παλαιά.

2. Φερνάντο Πεσσόα, Θαλασσινή Ωδή, μτφρ. Μαρία Παπαδήμα, εκδ. Νεφέλη:

Ω θορυβώδες κάλεσμα 

η ζέστη σου, η ορμή σου ανάβουν μέσα μου

σε μια εκρηκτική ενότητα όλα τα πάθη μου,

όλες μου τις ανίες που γίνονται ενεργητικές, όλες!

Το αίμα μου καλεί 

ένας περασμένος έρωτας, δεν ξέρω πού, που επιστρέφει

κι έχει ακόμη τη δύναμη να με τραβάει και να με παρασύρει.

έχει ακόμη τη δύναμη να με κάνει να μισώ αυτήν τη ζωή 

που ζω μέσα στην αδιαπερατότητα σώματος και ψυχής 

των πραγματικών ανθρώπων που ζουν δίπλα μου!

3. Ντίνος Σιώτης, Εκεί  Έξω, εκδ. Κοινωνία των (δε)κάτων:

Οι άνθρωποι της πόλης κρύβουν πολλούς

χειμώνες μέσα τους ανάβουν και σβήνουν

τα περιστατικά τους εκεί έξω ο καιρός είναι 

καλός παρόλο που βρέχει η κατάκοπη 

στοργή που τρέφουν για τα τεκταινόμενα 

αδυνατεί μέρα με την ημέρα η συμφορά 

που περιμένει στη γωνία τείνει να γίνει 

από παρελθόν μέλλον οι άνθρωποι της

πόλης φοβούνται ακόμα και τη σκιά

τους φυλάγονται μην και καθίσει δίπλα

τους το μίσος και η έχθρα μην και κάποιο

νέο αίνιγμα της Σφίγγας ορθοποδήσει μην 

και τους βάλει δύσκολα να λύσουν μη

χάσουν τα λεφτά τους ή κάποιος τους

ληστέψει στον δρόμο για λησμονιά.

4. Γιάννης Ευσταθιάδης, Johann Sebastian Bar, εκδ. Μελάνι:

(Ο Πότης της Στρογγυλής Τραπέζης) Σαν πρωτοκάθισε 

ήταν τετράγωνο 

τοπίο άγονο 

άδειας εικόνος

μα έγινε κώνος

εκ της σταγόνος 

του Κουαντρό 

και σαν συνέχισα 

με περιέβαλε

κύκλος και έβαλε 

άλλη μια δόση 

θεός να δώσει 

αντοχή τόση 

τόσων αντρών.

5. Παυλίνα Παμπούδη, Το Μοβ Άλμπουμ, εκδ. Ροές:

(Αρλέτα) Από παιδί πήρε δώρα πολλά 

Παιχνίδια θαυμαστά να παίζει:

Χρώματα, σχήματα, 

Λέξεις-οχήματα, νότες 

Κυρίως, μια υγρή και γαλανή φωνή

Να προχωράει σε μεγάλα βάθη μπλε

Στο πλέον τρυφερό πένθος του μαύρου

Να 'ναι παιδί, επίσης, της δωρήθηκε

Ευτυχισμένο, έκπληκτο, απαρηγόρητο 

Να μείνει ως τα βαθιά γεράματα

Ήταν περίεργη πάντα, μα φρόνιμη 

Τον άνεμο άκουγε προσεχτικά και δεν αντιμιλούσε όταν 

Αθώα έγκλειστη της πόλης 

Χανόταν νύχτα σε χαμένα δάση 

Ακολουθώντας ξωτικά και παραμύθια.

6. Reiner Maria Rilke, Οι ελεγείες του Ντουίνο, μτφρ. Σωτήρης Σελαβής, εκδ. Περισπωμένη:

Πουθενά, αγαπημένη, δεν θα υπάρχει ο κόσμος, παρά μονάχα μέσα μας.

Η ζωή περνά με συνεχείς μεταμορφώσεις. Όλο και πιο ασήμαντη

η όψη του κόσμου ξεθωριάζει. Όπου άλλοτε ήταν ένα μόνιμο σπίτι,

λοξά προβάλλεται ένα επινοημένο κατασκεύασμα, απολύτως έργο 

της διάνοιας, σαν να 'ταν ολότελα ακόμη στο μυαλό.

7. Τίτος Πατρίκιος, Σε βρίσκει η ποίηση, εκδ. Κίχλη:

Η ποίηση έρχεται να σε βρει με ποδήλατο, με μηχανάκι, με αυτοκίνητο

άλλοτε έρχεται σαν αμαζόνα με το σπαθί υψωμένο 

άλλοτε σε ακολουθεί από το σούπερ μάρκετ σαν κουρελού ζητιάνα 

σε παρασύρει όπως πορνοστάρ σε φαντασιακές αβύσσους

σε ανακαλεί στην τάξη σαν διευθύντρια αναμορφωτηρίου

σου εμφανίζεται στα έγκατα του ύπνου σαν άσπιλη παρθένα 

σ' εξαπατά στέλνοντας στη θέση της μια θεραπαινίδα της

κι εσύ νομίζεις πως την έριξες επιτέλους στο κρεβάτι σου

σε καλεί με ντουντούκα να φωνάξεις κομματικά συνθήματα

σε περιπαίζει δίνοντας προτεραιότητα στις σοβαρές σου ασχολίες 

σου γεμίζει το άδειο γραμματοκιβώτιο των φιλοδοξιών 

σε δελεάζει με όνειρα δόξας, χρήματος, αθανασίας 

σε πείθει σαν άπιστη ερωμένη πως είναι δική σου μόνο 

σε προσπερνάει για να ξεσκονίσει νεκροζώντανους αρχηγούς

σου φουσκώνει τις ουτοπίες όσο να σκάσουν σαν μπαλόνι 

σου θυμώνει άμα δεν βλέπεις ότι προσπαθεί να διαλύσει την ομίχλη 

σου ζητάει βοήθεια 

άμα την κυνηγούν οι εξουσίες που αψήφησε 

σου λέει πως κι όταν τις υμνούσε, κρυφά τις υπονόμευε

σου επισημαίνει τις κοινοτοπίες, σου ανατρέπει τ' αυτονόητα 

σου ψιθυρίζει μυστικά που πρέπει εσύ να εξιχνιάσεις 

σου φωτίζει πράγματα που μέναν σκοτεινά ως τότε

ώσπου κάποια στιγμή σε ανταμείβει για την αφοσίωσή σου 

σου αποκαλύπτει την αλήθεια, σου λέει καθαρά πως ανήκει σε όλους.

Εκεί απάνω η ποίηση βρίσκει τον καθένα μας.