Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν δηλαδή οι Slowdive έκαναν τα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα, ένα θάψιμο από το NME και ένα άρθρο από το Melody Maker ήταν αρκετά για να βγεις από τη λίστα με όσα θεωρούνταν τότε cool. Στην πρώτη φάση της ζωής της, η μπάντα από το Reading της Αγγλίας έπεσε θύμα κακού timing και μεροληπτικής δημοσιογραφίας. Μπορεί το πρώτο τους single με τίτλο «Catch The Breeze» να έφτασε στο νούμερο ένα του UK indie chart το καλοκαίρι του 1991, αλλά από τη στιγμή που ετικετοποιήθηκαν ως μία «shoegaze» κιθαριστική μπάντα, άρχισε η κατρακύλα. Το ντεμπούτο τους με τίτλο Just For A Day που συνέπεσε με την κατακόρυφη άνοδο του grunge θεωρήθηκε αποτυχία και αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, ενώ το 1993 ακολούθησε το Souvlaki, που σήμερα θεωρείται ίσως το πιο λαμπρό δείγμα του shoegaze κινήματος και δέχθηκε τα πυρά σχεδόν όλου του μουσικού κόσμου ως ξεπερασμένος ήχος, σε σύγκριση με την britpop που μόλις είχε αρχίσει να ανθίζει. Μέχρι την κυκλοφορία της τελευταίας δουλειάς του σχήματος το 1995, η μισή μπάντα είχε διαλυθεί, ενώ δέχονταν όλο το βάρος της επίθεσης για το μίσος ενάντια στο shoegaze ή διαφορετικά «τη σκηνή που γιόρταζε τον εαυτό της», όπως ονομάστηκε ειρωνικά εκείνη την εποχή από τους Bρετανούς δημοσιογράφους.
Είκοσι χρόνια μετά τη διάλυση τους, οι Slowdive απολαμβάνουν πλέον τη μαζική αναγνώριση τόσο του κοινού όσο και του υπόλοιπου, μουσικού κόσμου. Οι περιοδείες τους στέφονται με φοβερή επιτυχία αφού σχεδόν κάθε συναυλία τους είναι sold-out, ενώ η φετινή τους δισκογραφική επιστροφή είχε μια ανεπανάληπτη δημοσιογραφική αποδοχή, συγκεντρώνοντας υψηλότατες βαθμολογίες. Μερικοί αποδίδουν αυτήν τη θριαμβευτική ιστορία ανάκαμψης σε μία γενικότερη νοσταλγία για τα '90s, αλλά στην πραγματικότητα οφείλεται σε πολλά περισσότερα.
Ο τέταρτος, ομότιτλος δίσκος των Slowdive έχει πάει αρκετά καλά εμπορικά, έχει μαζέψει πολύ καλές κριτικές και θεωρείται από πολλούς ειδικούς ως ο καλύτερος δίσκος της αναβίωσης του shoegaze.
Μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια, η αγάπη του μουσικόφιλου νεανικού πληθυσμού για τον shoegaze ήχο γιγαντώθηκε σταδιακά και πήρε cult διαστάσεις. Η επόμενη γενιά από εναλλακτικές κιθαριστικές μπάντες, όπως οι Deerhunter, οι M83 και οι Beach House ενσωμάτωσαν πολλά στοιχεία της μουσικής των Slowdive στον ήχο τους, ενώ στα μέσα αυτής της δεκαετίας οι My Bloody Valentine, μία άλλη ιστορική μπάντα της σκηνής, επέστρεψε μέσω επευφημιών, φανερώνοντας τη διαχρονική αξία του shoegaze. Επιπλέον, ο ίδιος ο δίσκος των Slowdive στέκει ως απόδειξη της αξίας τους: είναι ένα πανέμορφο κιθαριστικό άλμπουμ που μπλέκει μελωδία με θόρυβο με έναν πολύ γλυκό τρόπο, όλα τα στοιχεία δηλαδή που λάτρευαν ανέκαθεν οι fans τους.
Από τη νεανική, ρομαντική φάση της καριέρας τους μέχρι την επανένωση και την καθολική αποδοχή τους, αυτά είναι τα 10 πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζεις για τους Slowdive:
• Οι Slowdive σχηματίστηκαν στο Reading της Αγγλίας τον Οκτώβριο του 1989 από τον Neil Halstead και τη Rachel Goswell. Οι δύο τους είναι φίλοι από έξι χρονών και έπαιζαν μαζί μουσική ερασιτεχνικά. Αργότερα έγιναν ζευγάρι, αλλά σταμάτησαν τη σχέση τους λίγο πριν από την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου του γκρουπ. Οι ίδιοι έχουν ξεκαθαρίσει πως το γεγονός αυτό δεν έπαιξε κανένα ρόλο στη διάλυση του σχήματος. Τα άλλα μέλη της μπάντας είναι οι Nick Chaplin, Christian Savill και Simon Scott.
• Το όνομα του γκρουπ προήλθε συνδυαστικά από δύο γεγονότα. Το πρώτο θέλει τον Nick Chaplin, μπασίστα του γκρουπ, να βιώνει ένα όνειρο που τoν ρούφαγε αργά μέσα του (slowdive σημαίνει αργή βουτιά) και το δεύτερο αναφέρεται σε ένα αγαπημένο κομμάτι της Rachel Goswell από τις Siouxsie and the Banshees, με τίτλο φυσικά «Slowdive».
• O Christian Savill έγινε μέλος του συγκροτήματος με έναν αστείο τρόπο. Όταν το βασικό δίδυμο έφτιαξε μία διαφήμιση ζητώντας μία γυναίκα κιθαρίστρια για το γκρουπ, αυτός ήθελε τόσο πολύ τη θέση που όταν πήγε στην πρόβα, δέχθηκε να φορέσει φόρεμα αν χρειαστεί. Οι υπόλοιποι γέλασαν, πείστηκαν από τις ικανότητές του και τον δέχθηκαν.
• Τα μέλη του group έχουν παραδεχθεί σε συνεντεύξεις τους πως έπαιρναν πολλά ναρκωτικά για τη δημιουργία των πρώτων δίσκων τους. Συγκεκριμένα για το ντεμπούτο τους πειραματίζονταν με κάνναβη κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων, με την ετικέτα στο εξώφυλλο του άλμπουμ να γράφει «σαν ουσία που αλλάζει τη λειτουργία του νου, χωρίς το ρίσκο». Ο Halstead αναφέρεται στη διαδικασία παραγωγής του δεύτερου άλμπουμ ως «μία από τις πιο σουρεάλ, γεμάτη παραισθήσεις, εμπειρίες της ζωής μου». Για τον τελευταίο τους δίσκο, είπαν πάντως πως σταμάτησαν την κατανάλωση παραισθησιογόνων ουσιών.
• Για τον δεύτερο δίσκο τους, συνεργάστηκαν σε δύο κομμάτια με τον Brian Eno. Ειδικότερα, συμμετέχει στα credits του «Sing», ενώ στο «Here She Comes» παίζει πλήκτρα. Ο Halstead έχει πει πως το πρώτο πράγμα που έκανε η μουσική διάνοια ήταν να ξεριζώσει το ρολόι από τον τοίχο, ζητώντας τους επιτακτικά να παίξουν οτιδήποτε θέλουν στην κιθάρα τους για να το ηχογραφήσει.
Slowdive - Sing
• Η ιστορία πίσω από την ονομασία του δεύτερου δίσκου τους με τίτλο «Souvlaki» έχει ελληνικό φόντο. Προέρχεται από μία τηλεφωνική φάρσα εκείνης της εποχής, από τους Jerky Boys, οι οποίοι έπεισαν έναν υπεύθυνο ξενοδοχείου να προσποιηθεί πως κάνει σεξ με τη γυναίκα του τηλεφωνητή. Όταν έμαθαν πως ο υπεύθυνος είναι ελληνικής καταγωγής του είπαν «η γυναίκα μου γουστάρει αυτά τα ελληνικά κόλπα, θα σ' τον ρουφήξει σαν σουβλάκι».
• Οι δύο πρώτοι τους δίσκοι, θάφτηκαν από τα πιο επιδραστικά μέσα της χώρας τους, από μεγάλη μερίδα του κοινού όπως και από άλλους μουσικούς. Το ντεμπούτο τους χαρακτηρίστηκε ως μία «γαμημένα μεγάλη απογοήτευση» από τον Paul Lester του θρυλικού περιοδικού Melody Maker, ενώ για το «Souvlaki» οι αντιδράσεις ήταν ακόμη πιο ακραίες: ο Dave Simpson από το ίδιο έντυπο είχε να πει πως «θα προτιμούσα να πνιγώ από ασφυξία μέσα σε ένα μπάνιο από χυλό παρά να ξανακούσω αυτό τον δίσκο». Μερικοί fans ζητούσαν δημόσια στο NME να τους σκοτώσουν, ενώ ο Richey Edwards των Manic Street Preachers είχε πει πως «μισεί περισσότερο τους Slowdive από τον Αδόλφο Χίλτερ». Το μίσος ήταν κυρίως ταξικό, αφού πολλά μέσα τους είχαν κατηγορήσεις ως επαρμένους λεφτάδες μετά από μία φωτογράφηση τους μπροστά σε ακριβά αμάξια, κάτι το οποίο οι ίδιοι δεν κατάλαβαν ποτέ, όπως δήλωσαν μελλοντικά, αφού προέρχονταν από οικογένειες της μικρομεσαίας τάξης.
• Οι τρεις πρώτοι δίσκοι της μπάντας κυκλοφόρησαν στην ιστορική δισκογραφική Creation του Alan McGee. O υπεύθυνος τους ζητούσε επανειλημμένα να φτιάξουν έναν δίσκο με πιο pop, εμπορικό ήχο αλλά αυτοί έκαναν του κεφαλιού τους. Όταν άκουσε την τρίτη τους πειραματική, ατμοσφαιρική προσπάθεια, τους πέταξε από την εταιρεία, μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Όπως λένε σήμερα τα μέλη του σχήματος, δεν κρατάνε κακία στην Creation γιατί ήταν πολύ υποστηρικτικοί παρόλα τα νεανικά τους τερτίπια.
• Επανενώθηκαν τον Ιανουάριο του 2014 και έδωσαν το πρώτο live της νέας τους εποχής, στο φεστιβάλ Primavera μπροστά σε 50.000 κόσμο, κάτι το οποίο τους συγκίνησε. Όπως είπαν πρόσφατα στον Guardian, τους πήρε τόσο καιρό να φτιάξουν μουσική ξανά μαζί γιατί «δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι όντως υπάρχει κόσμος που μας αγαπάει». Όταν συνειδητοποίησαν πως μπορούν να υπάρξουν στο ίδιο δωμάτιο, χωρίς ο ένας να μισεί τον άλλον, αποφάσισαν να ηχογραφήσουν τη νέα τους δουλειά.
• Ο τέταρτος, ομότιτλος δίσκος των Slowdive έχει πάει αρκετά καλά εμπορικά, έχει μαζέψει πολύ καλές κριτικές και θεωρείται από πολλούς ειδικούς ως ο καλύτερος δίσκος της αναβίωσης του shoegaze. O Neil Halstead δηλώνει «αληθινά ενθουσιασμένος που η μουσική μας έχει απήχηση σε μία ολόκληρη νέα γενιά. Δεν μας ακούνε μόνο 50ρηδες που έχουν κολλήσει στο παρελθόν».
Slowdive - Sugar for the Pill
Οι Slowdive παίζουν στο Fuzz Club το Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου με είσοδο 30-33 ευρώ. Ανοίγουν οι Afformance.
