ΑΝΤΙΟ ΔΙΟΝΥΣΗ

Ο Κουέντιν Ταραντίνο έγινε 62 χρονών – Ξαναβλέπουμε και τις 9 ταινίες του

TARANTINO Facebook Twitter
0

Τα 62 κλείνει σήμερα ο Κουέντιν Ταραντίνο, ο πρώην υπάλληλος βιντεοκλάμπ που περνούσε τον χρόνο του καταναλώνοντας σινεμά πιο γρήγορα κι από τη σκιά του, για να εξελιχθεί αρχικά σε έναν μεταπράτη κινηματογραφικών στιγμιοτύπων που κατέκτησε το Χόλιγουντ και μια περίοπτη θέση στην καρδιά των σινεφίλ, και τελικά σε brand name –ολοένα και πιο σπάνιο για σκηνοθέτες– που εισήγαγε έναν νέο όρο στο κινηματογραφικό λεξικό, τον «ταραντινισμό».

Το σινεμά του γέννησε άπειρους κλώνους. Καρέ και αφίσες από τις ταινίες του κόσμησαν μυριάδες μπαρ και δωμάτια ανά την υφήλιο. Τα soundtracks που έστησε με τραγούδια που θα έβρισκες στο σκονισμένο juke box κάποιου diner στη μέση του πουθενά και μουσικά θέματα από ταινίες με κακό ντουμπλάζ, στοίχειωσαν τις playlists των μουσικόφιλων.

Στο πρόσωπό του μια σχετικά νέα τέχνη, που μόλις άρχιζε να αναφέρεται στον εαυτό της και περνούσε από τον μοντερνισμό στον μεταμοντερνισμό, ανακάλυψε το poster boy της. Και κάποια είδη σινεμά, που μέχρι πρότινος γνώριζαν τη χλεύη, βρήκαν τον ιεροκήρυκά τους, τον άνθρωπο που θα τα σύστηνε ευλαβικά και θα κοινωνούσε τις αρετές τους σε χιλιάδες νέους πιστούς.

Έχει ήδη εννιά ταινίες στο ενεργητικό του, ισχυρίζεται ότι θα σταματήσει στις δέκα, μα γενικά μιλάει πολύ και δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά, μπορεί η απόσυρσή του από την ενεργό δράση να είναι σαν την τελευταία συναυλία των Πυξ Λαξ.

Έχει ήδη εννιά ταινίες στο ενεργητικό του, ισχυρίζεται ότι θα σταματήσει στις δέκα, μα γενικά μιλάει πολύ και δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά – μπορεί η απόσυρσή του από την ενεργό δράση να είναι σαν την τελευταία συναυλία των Πυξ Λαξ. Με αφορμή τα γενέθλιά του, βυθιζόμαστε ξανά στο ταραντινικό σύμπαν, εθιζόμαστε σε στακάτους διαλόγους, γραφικά ξεσπάσματα βίας, σινεφίλ αναφορές, μεσότιτλους, πατούσες, πικάπ και μαύρα κουστούμια και γράφουμε για όλες τις ταινίες του.   

Reservoir Dogs (1992)

Γυρισμένο με ελάχιστα χρήματα, το Reservoir Dogs υπήρξε από τις σημαντικότερες στιγμές του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά των ‘90s, συστήνοντας στον κόσμο το αμιγώς κινηματογραφικό σύμπαν του σκηνοθέτη, όπου οι χαρακτήρες δείχνουν cool, μπορούν να επικαλεστούν τις πιο απίθανες ποπ αναφορές στις πιο απίθανες στιγμές, μιλούν με επιτήδευση και ευφράδεια συχνά δυσανάλογη των καταβολών τους και είναι πάντα έτοιμοι να επιδοθούν σε ένα λεκτικό μπρα ντε φερ με τον συνομιλητή τους, πριν τραβήξουν τα όπλα. Ο Ταραντίνο εξυπηρετεί την θεατρικότητα του project με την κατάλληλη διανομή –Καϊτέλ και Ροθ αναλαμβάνουν τις πιο απαιτητικές σκηνές– και η crime κινηματογραφική παραγωγή των επόμενων ετών αποκτά ένα σημείο αναφοράς. Τον ευχαριστούμε γι’ αυτό, κι ας μας κατέστρεψε το «Like a Virgin» της Μαντόνα, το οποίο δεν ακούσαμε ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο μετά από αυτή την ταινία.

 

Pulp Fiction (1994)

Κλιντ Ίστγουντ προεδρεύοντος, η επιτροπή του φεστιβάλ των Καννών αναφώνησε σύσσωμη πως κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει εδώ και έδωσε τον Χρυσό Φοίνικα στη σπονδυλωτή δημιουργία του αυθάδη νεαρού δημιουργού. O Tαραντίνο βρίσκει έναν ευρύτερο καμβά σε σχέση με το ντεμπούτο του για να ζωγραφίσει το sui generis έργο που γυρόφερνε στο κεφάλι του. Πυρήνας του Pulp Fiction είναι η διακινηματογραφικότητα, η οποία έμελλε να καταστεί mainstream στα χρόνια που θα ακολουθούσαν, σε μεγάλο βαθμό χάρη σε αυτό. Μετά από τόσα «ταραντινικά» παράγωγα που έχουμε καταναλώσει, ίσως φαντάζει λιγότερο φρέσκο σήμερα, ο ίδιος θα τελειοποιούσε τη συνταγή του στη συνέχεια –το επίτευγμα εδώ είναι κυρίως σεναριακό, κάτι που αναγνώρισαν και τα μέλη της οσκαρικής Ακαδημίας– μα αναμφίβολα πρόκειται για μία από τις πιο επιδραστικές ταινίες της τελευταίας 30ετίας.

PULP FICTION Facebook Twitter

Jackie Brown (1997)

Καταφεύγοντας στον μετρ της crime μυθοπλασίας Έλμορ Λέοναρντ για να αντλήσει έμπνευση, ο Ταραντίνο βρίσκει την ίντριγκα και το δράμα που θα δώσουν ουσία στο στιλ, προσεγγίζοντας παράλληλα τη σκηνοθετική ωρίμανση – δεν επιλέγει να ακολουθήσει με μονοπλάνο την Παμ Γκρίερ στη σκηνή της ανταλλαγής χρημάτων μόνο επειδή δείχνει ωραίο. Η σινεφιλία και το ενδοαναφορικό παιχνίδι εδώ δεν είναι αυτοσκοπός, ο βλακέντιος Λουίς του Ντε Νίρο είναι αναμφίβολα ο πιο υποτιμημένος κωμικός χαρακτήρας ολόκληρης της φιλμογραφίας του, ενώ η ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα που συντρέχει με την ιστορία απάτης καταφέρνει κάτι που δεν πέτυχε καμία άλλη ταινία του: να μας συγκινήσει.

 

Κill Bill vol.1 (2003) &  Κill Bill vol.2 (2004)

Οι ταινίες εκδίκησης, τα manga και οι ταινίες πολεμικών τεχνών μπαίνουν στο μπιμουβάδικο –εκ του b-movie– μπλέντερ του Ταραντίνο και παράγουν ένα χυμώδες, μεταμεσονύκτιο κινηματογραφικό smoothie, ελαφρύ για το στομάχι και ολότελα αβαρές κινηματογραφικά, που συμπυκνώνει την κανιβαλιστική δράση στο πρώτο μέρος και τη διαλογική στο δεύτερο. Στον ρόλο της νύφης που φορούσε κιτρινόμαυρα η Ούμα Θέρμαν θα κοσμήσει για ακόμα μια φορά τους τοίχους diner, μπαρ και εφηβικών δωματίων. Επίσης, εδώ παρατηρούμε ακόμα ένα κοινό στοιχείο των ηρώων του σκηνοθέτη: παρά τον γενικευμένο αμοραλισμό, υπάρχει ένας κώδικας τιμής ανάμεσά τους – πχ. ο Μπιλ ακυρώνει τη δολοφονία της Νύφης, ενώ αυτή βρίσκεται σε κώμα.

KILL BILL Facebook Twitter

Death Proof (2005)

Το Death Proof μαζί με το Planet Terror του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ και μια σειρά από ψεύτικα τρέιλερ φιλοδοξούσαν να συνθέσουν μια grindhouse εμπειρία για ένα νεότερο κοινό, που δεν πρόλαβε την αντίστοιχη πρακτική περιθωριακών αμερικανικών κινηματογράφων των ‘70s – στα εγχώρια κινηματογραφικά ήθη το «σήμερον δύο έργα σεξ» ήταν ό,τι πλησιέστερο είχαμε. Το εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς στις ΗΠΑ κι έτσι οι δύο ταινίες κυκλοφόρησαν μεμονωμένα στον υπόλοιπο κόσμο. Οι επιμέρους κακοτεχνίες ώστε να μοιάζει το φιλμ με τις αναφορές του καταντούν ενοχλητικές σε σημεία, η δράση αργεί να πάρει μπρος, μα αποζημιώνει μερικώς όταν έρχεται. Κρατάμε σίγουρα τη σκηνή του lap dance μετά του «Down in Mexico» των Coasters, κατά τα λοιπά παραείναι επιφανειακό για να διαβαστεί φεμινιστικά και παραμένει η πιο αδύναμη δουλειά του σκηνοθέτη.  

 

Inglourious Basterds (2009)

Aδιανόητα ψυχαγωγικό throwback στις πολεμικές περιπέτειες πολυσυλλεκτικού καστ τύπου The Dirty Dozen (1967), που έκαναν θραύση στα '60s, και εκκίνηση μιας άτυπης τριλογίας που επιχειρεί να ξαναγράψει την Ιστορία – εκεί εδράζεται και η εσφαλμένη ορθογραφία του τίτλου. Ο χώρος που θα συμβεί αυτό στο συγκεκριμένο φιλμ είναι μια κινηματογραφική αίθουσα. Το σινεμά (και η μυθοπλασία γενικότερα) είναι το μέρος για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, μας λέει ο σκηνοθέτης, εκεί υπάρχει χώρος για την πολυπόθητη δεύτερη ευκαιρία που στερούμαστε στον άλλο κόσμο, τον πραγματικό. Οι Μπάστερδοι σηματοδοτούν τη στιγμή που το σινεφιλικό παιχνίδι του Ταραντίνο αναβαθμίζεται, που ο σκηνοθέτης αποφασίζει να εντάξει τη λειτουργία του μέσου στις θεματικές του και επιχειρεί να προβιβαστεί από την κατηγορία του τρομερού παιδιού σε εκείνη των μεγάλων. Είναι, πιθανότατα, και το «αριστούργημά» του, όπως δηλώνει προβοκατόρικα στο φινάλε.

INGLOURIOUS BASTERDS Facebook Twitter

Django Unchained (2012)

Αν στο Inglourious Basterds η ιστορική αποκατάσταση και η εκδίκηση διαθλώνται ξεκάθαρα και αυστηρά μέσω του σινεμά, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα στο Django Unchained. Στα 2/3 του φιλμ έχουμε ένα σπαγγέτι γουέστερν, που επιστρατεύει δομικά στοιχεία του είδους, όπως ο λακωνικός ήρωας και ο κυνηγός κεφαλών, και καταχράται την ελκυστική πλαστότητα με την οποία εκφέρει ο Κριστοφ Βαλτζ τους επιτηδευμένους διαλόγους του σκηνοθέτη – ακατανόητη, βέβαια, η οσκαρική  βράβευση του Βαλτς για μια ερμηνεία καρμπόν εκείνης στο Inglourious Basterds. Στη συνέχεια ο Ταραντίνο ξεπαστρεύει τους δύο πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες του φιλμ και φέρνει την «πολιτική» στο προσκήνιο, αναγορεύοντας τον Τζάνγκο σε σύμβολο μιας κατατρεγμένης φυλής. Μόνο που η πολιτική ατζέντα του σκηνοθέτη εξαντλείται σε μια στείρα ιστορική ρεβάνς, στη δικαίωση των καταπιεσμένων διά της λυσσαλέας εκδίκησης κατά των δυναστών τους, στην ισοφάριση του σκορ, αν θέλεις. Από μένα είναι κατηγορηματικό όχι.

The Hateful Eight (2015)

Αν ξεπεράσεις την αυταρέσκεια του ληθαργικού πρώτου ημιώρου, όπου ο Ταραντίνο είναι πεπεισμένος ότι σε κρατά από το μανίκι με το τίποτα, θα βρεις μία από τις πιο καίριες δημιουργίες του στους Μισητούς Οκτώ, με ήρωες που, ομολογουμένως, λατρεύεις να μισείς – για ακόμα μια φορά εύστοχος ο τίτλος. Το γουέστερν παντρεύεται με την Αγκάθα Κρίστι και το Θέατρο της Δευτέρας, ο Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον κάνει θαύματα τόσο στον εσωτερικό χώρο που εγκλωβίζονται οι ήρωες, όσο και στους χιονισμένους εξωτερικούς, ο Μορικόνε κερδίζει το μοναδικό του Όσκαρ (!) για ένα απλά υποστηρικτικό score, ο Τιμ Ροθ αντικαθιστά πειστικά τον Κριστόφ Βαλτς σε έναν ρόλο που εμφανώς είχε γραφτεί για τον δεύτερο, η αλληγορία είναι εμφανής και φαντάζει ακόμα πιο πικρή στις επισημάνσεις της σήμερα, που ο διχασμός μοιάζει η μόνη πολιτική σταθερά σε παγκόσμιο επίπεδο. Λαμπρά, αν και ποτέ σπουδαία.

HATEFUL EIGHT Facebook Twitter

Once upon a time in…Hollywood (2019)

Σε επίπεδο «κοσμοπαραγωγής» το Χόλιγουντ ίσως να είναι η πιο απορροφητική ταινία του Ταραντίνο, έτσι πειστικά και γοητευτικά που έχει ανασυνθέσει το (κινηματογραφικό) Λος Άντζελες των τελών των ‘60s. Στηριγμένος λιγότερο σε ταραντινικές εξυπνάδες στον διάλογο και με μια πρωτοφανή σιγουριά πάνω στο υλικό του, ο Αμερικανός σκηνοθέτης ξαφνιάζει με την ωριμότητά του. Ο Ντι Κάπριο παίρνει μια μεγάλη σκηνή μπροστά στον καθρέφτη –κάθε ιερό τέρας της Μεθόδου είχε μια τέτοια στο παρελθόν και αυτό το είχε σίγουρα στο μυαλό του ο Κουέντιν– ένας ανεπιτήδευτα μαγνητικός Μπραντ Πιτ κερδίζει Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου κι ενώ είσαι έτοιμος να χειροκροτήσεις όρθιος, έρχεται το τελευταίο τέταρτο για να σε προσγειώσει ανώμαλα. Εγκλωβισμένος σε αυτό που πιστεύει ότι θέλει το κοινό από μια ταινία του Ταραντίνο, ο Αμερικανός σκηνοθέτης παραδίδεται αμαχητί στη σαγήνη(;) της καφρίλας και προβληματίζει για τις προθέσεις του. Το παραμύθι του μοιάζει να καίγεται περισσότερο για να τιμωρήσει σαδιστικά τους κακούς της ιστορίας, παρά για να σώσει την πριγκίπισσα. Μεγάλο κρίμα.

Και μία playlist του Γιάννη Βασιλείου από τα σάουντρακ του Ταραντίνο:



 

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 27.3.2021

Οθόνες
0

ΑΝΤΙΟ ΔΙΟΝΥΣΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Boots»: Μια σειρά για το τι σημαίνει «να είσαι gay στον στρατό»

Οθόνες / «Boots»: Kάτι καλό θα κάνει αυτή η σειρά για να την αποκαλούν «woke σκουπίδι»

H τηλεοπτική σειρά οκτώ επεισοδίων του Netflix, που έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, προσεγγίζει με μοναδικό και συγκινητικό τρόπο το θέμα της ομοφοβίας στον στρατό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ειρήνη Παπά μέσα από 9 ταινίες και 1 ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Ειρήνη Παπά: Οι σημαντικότερες ταινίες της για ένα πενθήμερο στην Ταινιοθήκη

Την αποκάλεσαν «Καρυάτιδα», συνέβαλε στο να φτάσει το αρχαίο δράμα στο Χόλιγουντ, υπήρξε μια αληθινή σταρ. Αυτή την εβδομάδα μπορούμε να δούμε ξανά την «Αντιγόνη», τις «Τρωάδες», το «Ζ» και άλλες ταινίες που η Ειρήνη Παπά σφράγισε με την ερμηνεία της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Daily / Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Η αναγγελία του θανάτου της Άννας Κυριακού προκάλεσε βαθιά συγκίνηση και θλίψη καθώς πολλοί έμοιαζαν να πενθούν όχι τόσο την απώλεια της ίδιας της ηθοποιού όσο του χαρακτήρα της στις «Tρεις Χάριτες», κι ας έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ανδρέας Αποστολίδης, συγγραφέας, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / Ανδρέας Αποστολίδης: «Πλέον το αστυνομικό μυθιστόρημα ανθεί ως παραγωγή, αλλά δεν ανανεώνεται»

Επί δικτατορίας σχετιζόταν με παράνομες οργανώσεις και έφτασε να κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός της κατάληψης του Πολυτεχνείου. To ταξίδι του με την αστυνομική λογοτεχνια ξεκίνησε με μια μετάφραση του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Σειρά πήραν η Χάισμιθ, ο Ελρόι και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς. Μετά, έγραψε τα δικά του μυθιστορήματα, ασχολήθηκε με την αρχαιοκαπηλία και το ντοκιμαντέρ. O Ανδρέας Αποστολίδης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Οθόνες / Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρι Λάιτον, όπου ο Χάρι Μέλινγκ συνάπτει μια BDSM σχέση με τον Σκάρσγκαρντ, ήδη από το τρέιλερ έχει πυροδοτήσει συζητήσεις για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του Σουηδού πρωταγωνιστή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Με το «Chasing Dragons» ο Άκης Ζιάκκας ένωσε μονομιάς τις τρεις δρακολίμνες

Οθόνες / Ο Άκης Ζιάκας ενώνει σε μία διαδρομή τις τρεις Δρακόλιμνες

«Chasing Dragons»: 120 χιλιόμετρα, 8.000 μέτρα υψομετρική διαφορά σε μία μέρα. Μια ταινία που διαρκεί μία ώρα και καταγράφει αυτή τη συγκλονιστική διαδρομή που ξεπερνά τα όρια της αντοχής, σωματικής και ψυχολογικής.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Οθόνες / Mπιλ Κίντερ: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Ο συνεργάτης του Κόπολα και υπεύθυνος μοντάζ και post-production σε ταινίες όπως το «Wall-e» μάς μίλησε για το μοντάζ στο animation, για την Pixar και για τότε που ένα στούντιο πλήρωσε 80 εκατομμύρια δολάρια τον Κόπολα για να μη γυρίσει μια ταινία. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Η τρίτη και χειρότερη κατάθεση στο σύμπαν του «Tron», η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου «Good Boy», το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ και η Έμα Τόμσον ως ένοπλη προστάτιδα. Τι παίζει στα σινεμά από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Οθόνες / Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Το νέο ντοκιμαντέρ με τίτλο «In whose name?» παρουσιάζει τον Kanye West ως μια ιδιοφυΐα εγκλωβισμένη στο σώμα ενός παιδιού που βρίσκεται πάντα στα πρόθυρα ενός ακόμα κακομαθημένου ξεσπάσματος. Αρκεί αυτό για να αγνοήσουμε τα σφάλματά του;
THE LIFO TEAM
10 ταινίες για να μπείτε σε φθινοπωρινή διάθεση

Οθόνες / 10 ταινίες που θέλεις να βλέπεις και να είναι φθινόπωρο

Είναι τα κίτρινα φύλλα του Central Park; Η μελοδραματική ατμόσφαιρα; Αγγλικά τοπία στη βροχή; Κάτι πάντως ενώνει αυτές τις δέκα ταινίες και όταν τις βλέπεις θες να είναι και ο καιρός αλλιώτικος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Daily / Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Ένα κρίσιμο και «μανιοκαταθλιπτικό» 24ωρο στη ζωή ενός εκπαιδευτικού σε ένα σχολείο για προβληματικούς εφήβους αποτελεί τον καμβά για το υπερκινητικό δράμα του Netflix με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Οθόνες / Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Όταν αποφάσισε να γίνει κινηματογραφιστής, του είπαν ότι θα πεινάσει, αλλά με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο. Έκανε τις πρώτες του ταινίες κυριολεκτικά με χώμα και νερό, αλλά πλέον τρέχει παράλληλα οκτώ πρότζεκτ. Κάνει σινεμά συνομιλώντας με το σινεμά του Γιάνναρη, του Δαμιανού, του Παπατάκη. Ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Οθόνες / When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Η Ελλάδα κάνει τα πρώτα της σοβαρά βήματα για να σταθεί ισότιμα στο ευρωπαϊκό γήπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου - Το νέο ντοκιμαντέρ του ΠΣΑΠΠ, “When Nobody’s Watching”, ρίχνει φως στις ζωές των αθλητριών που παλεύουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Ακόμα μια κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα, ένα κινέζικο animation που είναι η πέμπτη εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών αλλά και η επανακυκλοφορία του «Avatar: The Way of Water» - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
THE LIFO TEAM