«Ο κανόνας του παιχνιδιού»: Βλέπουμε ξανά ένα αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου

the rules of the game show Facebook Twitter
Η παράσταση ξεκινά με μια βουκολική εικόνα, την οικοδέσποινα, την Christine (η ηθοποιός Nora Gregor ήταν Αυστριακή) και τους φίλους ντυμένους Τυρολέζους, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος.
0

Όλοι μας αυτές τις μέρες του εγκλεισμού, που δεν μπορούμε να χαρούμε ταινίες στους κινηματογράφους, βλέπουμε ταινίες από το Νetflix που μερικές φορές μοιάζουν τόσο πολύ η μια με την άλλη.

Θα σας πρότεινα μια νύχτα να δείτε (ή να ξαναδείτε) ένα κινηματογραφικό αριστούργημα, μια από τις καλύτερες ταινίες της έβδομης τέχνης, για να έχετε μια διαφορετική εμπειρία: La Règle du Jeu σε σκηνοθεσία Ζαν Ρενουάρ. Ο κανόνας του παιχνιδιού υπάρχει σε διάφορες πλατφόρμες στο Ίντερνετ, και μπορείτε να συνδέσετε τον υπολογιστή σας και να δείτε την ταινία στην τηλεόρασή σας.

Ο Κανόνας του παιχνιδιού, όπως είπε ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Ζαν Ρενουάρ (ο γιος του ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Ογκίστ Ρενουάρ) σε ένα πρώτο επίπεδο είναι μια κωμωδία ηθών εμπνευσμένη από Γάλλους συγγραφείς όπως ο Μαριβό, ο Μπομαρσέ, ο Αλφρέ ντε Μυσσέ και ειδικά Τα καπρίτσια της Μαριάννας

Η ταινία, πέρα από μια κωμωδία ηθών, είναι μια μεταφορά για τη γαλλική άρχουσα τάξη λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, για την ανικανότητά της να δει τι έρχεται, να αντιληφθεί τον κίνδυνο που πλησιάζει και να αντιδράσει.

Η ταινία εκτός από μια σύντομη αρχή στο αεροδρόμιο του Παρισιού, όπου φτάνει ο αεροπόρος André Jurieux (Roland Toutain), που πέταξε από την Αμερική για την Ευρώπη μόνος του, με ένα μικρό αεροπλάνο, για την αγάπη της Christine (Nora Gregor) και συζύγου του μαρκήσιου Robert de la Chesnaye, διαδραματίζεται ένα Σαββατοκύριακο στην εξοχή, στην Coliniére, στο μέγαρο του Robert, Marquis de la Chesnaye (Marcel Dario) και της συζύγου του Christine, όπου συμμετέχουν οι αριστοκρατικοί καλεσμένοι τους (ο κόσμος των επάνω ορόφων) και οι πολυάριθμοι υπηρέτες τους (ο κόσμος του υπογείου).

Ανάμεσα στους καλεσμένους είναι ο ερωτευμένος αεροπόρος με την Christine, ο André, αλλά και η ερωμένη του συζύγου της Christine, η Geneviéve, καθώς και ο πολύ αγαπητός σε όλους και παιδικός φίλος της Christine, o Octave (Jean Renoir). O Octave που βρίσκεται στο κέντρο της ταινίας, ερωτοτροπεί με την καμαριέρα, τη Lisette, αλλά είναι κρυφά ερωτευμένος με την Christine. Οι πολύ καλές του προθέσεις περιπλέκουν τα πράγματα όπως προχωρεί η δράση. 

Mila Parely Facebook Twitter
Η Mila Parely στον ρόλο της Genevieve.

Ο Jean Renoir είχε πει πως στην ταινία του δείχνει «μια κοινωνία που χορεύει πάνω σε ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί». Τα ερωτικά αλλεπάλληλα τρίγωνα, οι παρεξηγήσεις, τα μπουφονικά στοιχεία που είναι σαν να τα δανείζεται ο Renoir από τον αγαπημένο του Charlie Chaplin, είναι σαν να διηγούνται παράλληλα μια άλλη ιστορία με πολύ λεπτό και ευρηματικό τρόπο.

Ο Renoir σε συνεντεύξεις του είχε εξομολογηθεί πως διάβαζε γαλλικές κλασικές ιστορίες ηθών για να εμπνευστεί και να διηγηθεί ένα «χαρούμενο όνειρο» για να ξεφύγει για λίγο από το τρομακτικό φάντασμα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου που πλησίαζε. Συγχρόνως όμως είχε εξομολογηθεί πως εκείνη την περίοδο ήταν πολύ βαθιά ενοχλημένος από τον τρόπο που μια μερίδα των Γάλλων αντιμετώπιζε τα πράγματα. Ενώ ο πόλεμος πλησίαζε, έκαναν σαν να μην τον έβλεπαν. Όλοι οι ηθοποιοί του έχουν διηγηθεί πόσο πολύ ο σκηνοθέτης αυτοσχεδίαζε καθημερινά και πόσο πολύ σχοινοβατούσε ανάμεσα σε αυτές τις δυο ιδέες. Είμαστε στις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αρχές του 1938, τότε γυρίστηκε η ταινία. 

Η ταινία, πέρα από μια κωμωδία ηθών, είναι μια μεταφορά για τη γαλλική άρχουσα τάξη λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, για την ανικανότητά της να δει τι έρχεται, να αντιληφθεί τον κίνδυνο που πλησιάζει και να αντιδράσει.

Ο ίδιος ο Renoir ως Octave στην ταινία, διηγείται στην Christine πόσο αποτυχημένος είναι. Ήθελε να γίνει διευθυντής ορχήστρας και δεν τα κατάφερε. Ο «αποτυχημένος» Octave/Renoir έφτιαξε, μια ιστορία σε πολλά επίπεδα, ένα κινηματογραφικό αριστούργημα!

hunting scene the rules of the game Facebook Twitter
Η γνωστή στην ιστορία του κινηματογράφου σκηνή του κυνηγιού, το κυνήγι των λαγών και των πουλιών με το οποίο ξεκινάει το Σαββατοκύριακο στην εξοχή, σε κάνει αμέσως να σκεφτείς τον θάνατο των στρατιωτών που θα ερχόταν σε αντίστοιχα τοπία, στις εξοχές της Ευρώπης, λίγους μήνες αργότερα.

Η γνωστή στην ιστορία του κινηματογράφου σκηνή του κυνηγιού, το κυνήγι των λαγών και των πουλιών με το οποίο ξεκινάει το Σαββατοκύριακο στην εξοχή, σε κάνει αμέσως να σκεφτείς τον θάνατο των στρατιωτών που θα ερχόταν σε αντίστοιχα τοπία, στις εξοχές της Ευρώπης, λίγους μήνες αργότερα. Και αυτή η αίσθηση εντείνεται από την κινηματογράφηση και το ευρηματικό μοντάζ, την επαναλαμβανόμενη αντίθεση ανάμεσα στο τρεχαλητό των λαγών, τα κοντινά πλάνα που δείχνουν την αγωνία τους ενώ ξεψυχούν από τη μια και από την άλλη τα όπλα που σημαδεύουν και τα ανέκφραστα πρόσωπα των κυνηγών, που δεν είναι παρά οι οικοδεσπότες και οι καλεσμένοι τους, καθώς και από τον ήχο της σάλπιγγας που σηματοδοτεί την αρχή και το τέλος του κυνηγιού.

Το ίδιο βράδυ οι οικοδεσπότες και μερικοί από τους καλεσμένους τους δίνουν μια παράσταση σε τρεις πράξεις, μια παράσταση που λειτουργεί σαν καθρέφτης των σκέψεων και των φόβων των θεατών. Η παράσταση ξεκινά με μια βουκολική εικόνα, την οικοδέσποινα, την Christine (η ηθοποιός Nora Gregor ήταν Αυστριακή) και τους φίλους ντυμένους Τυρολέζους, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Και δεν φτάνει που είναι ντυμένοι σαν τους εχθρούς αλλά τραγουδούν ένα εθνικιστικό τραγούδι για τη δόξα του γαλλικού στρατού, κοροϊδεύοντας τις ιδέες των γονιών τους.

Στη δεύτερη σκηνή εμφανίζεται ένας μεσαιωνικός θάνατος, ντυμένος σαν σκελετός. που μετά το νούμερό του στη σκηνή, αρχίζει να τρέχει ανάμεσα στους τρομαγμένους θεατές, καλεσμένους και υπηρέτες. Μια τρίτη σκηνή ακολουθεί με ορθόδοξους Εβραίους με μακριά γενειάδα που τραγουδάνε χαρούμενα. 

Από την αρχή έως το τέλος της ταινίας εμφανίζονται συχνά μηχανικές κούκλες που δίνουν την αίσθηση πως οι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σε κάτι μηχανικό, πως φέρονται σαν αυτόματα, χωρίς πραγματικά συναισθήματα. Ακόμη και η μουσική βγαίνει από μηχανικά κουτιά.

Ενώ τα ερωτικά ζευγάρια αλλάζουν θέση και η κωμωδία των παρεξηγήσεων –είναι σαφής, λίγο πριν από το τέλος, η επιρροή από στους Γάμους του Φίγκαρο– κορυφώνεται, η κωμωδία εδώ μεταμορφώνεται σε τραγωδία. Ο Renoir μας διηγείται μια ιστορία που ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στην κωμωδία ηθών και ένα καυστικό σχόλιο για την εποχή του και τη γαλλική άρχουσα τάξη, μια κοινωνία που δεν πιστεύει στις αξίες της.

rules of the game servants Facebook Twitter
Ο κόσμος του υπογείου.

Η ταινία είναι γυρισμένη με πολύ μοντέρνο τρόπο για την εποχή. Ο σκηνοθέτης και ο φωτογράφος δούλεψαν πολύ με το βάθος πεδίου, μεγάλα σύνθετα πλάνα και την κίνηση της μηχανής που χορεύει ασταμάτητα από τον ένα χαρακτήρα στον άλλο. Ο κριτικός κινηματογράφου André Bazin είδε εδώ έναν πρωτοποριακό τρόπο κινηματογράφησης, πριν τον ανακαλύψει ο Orson Welles στον Πολίτη Κέιν.

Παρόλο που η ταινία κινηματογραφήθηκε μόνο σε ένα μέγαρο στην εξοχή και όχι σε πολλούς χώρους, ήταν η πιο ακριβή ταινία που είχε γυριστεί ως τότε στη Γαλλία γιατί οι αλλεπάλληλες βροχές καθυστερούσαν το γύρισμα γύρω από την έπαυλη. Ο πρώτος προϋπολογισμός ήταν 2,5 εκατομμύρια φράγκα αλλά κόστισε τελικά περισσότερα από 5 εκατομμύρια.

Ο Jean Renoir ήταν στο απόγειο της καριέρας του. Είχε παρουσιάσει το 1937 την ταινία La Grande Illusion (Η μεγάλη χίμαιρα), μια μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, ένα ακόμη αριστούργημα. 

Αλλά το κοινό απέρριψε αμέσως τον Kανόνα του παιχνιδιού. Η ταινία σφυρίχτηκε από το κοινό και μετά από τις πρώτες μέρες παιζόταν σε άδειες αίθουσες. Σίγουρα η πολεμική της άκρας δεξιάς εναντίον του έργου έπαιξε κάποιο ρόλο. Αλλά  ίσως και οι Γάλλοι θεατές να ένιωθαν ένα είδος αμηχανίας: Ως τότε μια ταινία είχε συμπαθητικούς ή αντιπαθητικούς ήρωες, χαρούμενους ή λυπημένους, εδώ ήταν όλα διπλά, έσβηνε το ένα μέσα στο άλλο, συνέβαιναν σχεδόν συγχρόνως.

Και ακόμη, το ύφος της ταινίας, ήταν πολύ ασυνήθιστο, πολύ μοντέρνο. Ή μήπως οι κριτικοί του κινηματογράφου αλλά και οι θεατές είδαν το είδωλό τους στον καθρέφτη; Ένα είδωλο καθόλου κολακευτικό. Μπορεί ο απλός κόσμος να μη ζούσε όπως οι αριστοκράτες αλλά όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, εξακολουθούσαν να φέρονται σαν να αγνοούσαν τον πόλεμο που πλησίαζε, χωρίς να αντιδρούν. Η γλυκιά γαλλική ζωή, η χαρά της ζωής, τους είχε νικήσει.

la regle du jeu Facebook Twitter
Ο ίδιος ο Renoir ως Octave στην ταινία διηγείται στην Christine πόσο αποτυχημένος είναι. Ήθελε να γίνει διευθυντής ορχήστρας και δεν τα κατάφερε. Ο «αποτυχημένος» Octave/Renoir έφτιαξε μια ιστορία σε πολλά επίπεδα, ένα κινηματογραφικό αριστούργημα!

Ο Jean Renoir ξαναμοντάρισε την ταινία: από 113 λεπτά, την έκανε 85, όπως του ζήτησαν οι διανομείς, αλλά ούτε και αυτό τη βοήθησε εμπορικά. Για χρόνια ο σκηνοθέτης θα βασανίζεται από αυτήν τη μεγάλη «αποτυχία». Τον Οκτώβριο του 1939 οι προβολές απαγορεύτηκαν από το γαλλικό κράτος «γιατί είχαν μια όχι επιθυμητή επιρροή στο νεανικό κοινό».

Το 1956 η ταινία ξαναμονταρίστηκε, από 85 λεπτά ξαναέγινε 113 και προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας την ίδια χρονιά. Η επιτυχία ήταν πολύ μεγάλη. Κοινό και κριτικοί χειροκροτούσαν για ώρα όρθιοι. Ο Jean Renoir έζησε την αποδοχή της ταινίας του περίπου 20 χρόνια μετά την ολοκλήρωσή της. Όπως εξομολογήθηκε στους συνεργάτες του η αναγνώριση ήρθε πολύ αργά. Κανείς δεν του είχε χρηματοδοτήσει στο μεσοδιάστημα τις ταινίες που ήθελε να κάνει.

Όπως και να έχει, από το 1956 και μετά ο Κανόνας του παιχνιδιού θεωρείται ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου που με τόσο σύνθετο, λεπτό και ευφάνταστο τρόπο, διηγείται μεγάλα μυστικά. Ο Renoir εμπνεύστηκε από τη θεατρική παράδοση της πατρίδας του, το θέατρο ηθών, για να μας διηγηθεί μια ιστορία για την παρακμή μιας επιπόλαιης γαλλικής ελίτ, χωρίς αξίες, που δεν ήθελε να δει τον άμεσο κίνδυνο και να αντιδράσει. Ένας τρόπος σκέψης που θα οδηγούσε στην ήττα της Γαλλίας, θα έκανε το Παρίσι ανοχύρωτο, θα έφερνε τους Γερμανούς κατακτητές και την κυβέρνηση του Vichy. Ο Τριφό πίστευε πως είναι η πιο σημαντική ταινία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ελπίζω να την απολαύσετε.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Boots»: Μια σειρά για το τι σημαίνει «να είσαι gay στον στρατό»

Οθόνες / «Boots»: Kάτι καλό θα κάνει αυτή η σειρά για να την αποκαλούν «woke σκουπίδι»

H τηλεοπτική σειρά οκτώ επεισοδίων του Netflix, που έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, προσεγγίζει με μοναδικό και συγκινητικό τρόπο το θέμα της ομοφοβίας στον στρατό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ειρήνη Παπά μέσα από 9 ταινίες και 1 ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Ειρήνη Παπά: Οι σημαντικότερες ταινίες της για ένα πενθήμερο στην Ταινιοθήκη

Την αποκάλεσαν «Καρυάτιδα», συνέβαλε στο να φτάσει το αρχαίο δράμα στο Χόλιγουντ, υπήρξε μια αληθινή σταρ. Αυτή την εβδομάδα μπορούμε να δούμε ξανά την «Αντιγόνη», τις «Τρωάδες», το «Ζ» και άλλες ταινίες που η Ειρήνη Παπά σφράγισε με την ερμηνεία της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Daily / Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Η αναγγελία του θανάτου της Άννας Κυριακού προκάλεσε βαθιά συγκίνηση και θλίψη καθώς πολλοί έμοιαζαν να πενθούν όχι τόσο την απώλεια της ίδιας της ηθοποιού όσο του χαρακτήρα της στις «Tρεις Χάριτες», κι ας έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ανδρέας Αποστολίδης, συγγραφέας, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / Ανδρέας Αποστολίδης: «Πλέον το αστυνομικό μυθιστόρημα ανθεί ως παραγωγή, αλλά δεν ανανεώνεται»

Επί δικτατορίας σχετιζόταν με παράνομες οργανώσεις και έφτασε να κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός της κατάληψης του Πολυτεχνείου. To ταξίδι του με την αστυνομική λογοτεχνια ξεκίνησε με μια μετάφραση του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Σειρά πήραν η Χάισμιθ, ο Ελρόι και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς. Μετά, έγραψε τα δικά του μυθιστορήματα, ασχολήθηκε με την αρχαιοκαπηλία και το ντοκιμαντέρ. O Ανδρέας Αποστολίδης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Οθόνες / Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρι Λάιτον, όπου ο Χάρι Μέλινγκ συνάπτει μια BDSM σχέση με τον Σκάρσγκαρντ, ήδη από το τρέιλερ έχει πυροδοτήσει συζητήσεις για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του Σουηδού πρωταγωνιστή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Με το «Chasing Dragons» ο Άκης Ζιάκκας ένωσε μονομιάς τις τρεις δρακολίμνες

Οθόνες / Ο Άκης Ζιάκας ενώνει σε μία διαδρομή τις τρεις Δρακόλιμνες

«Chasing Dragons»: 120 χιλιόμετρα, 8.000 μέτρα υψομετρική διαφορά σε μία μέρα. Μια ταινία που διαρκεί μία ώρα και καταγράφει αυτή τη συγκλονιστική διαδρομή που ξεπερνά τα όρια της αντοχής, σωματικής και ψυχολογικής.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Οθόνες / Mπιλ Κίντερ: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Ο συνεργάτης του Κόπολα και υπεύθυνος μοντάζ και post-production σε ταινίες όπως το «Wall-e» μάς μίλησε για το μοντάζ στο animation, για την Pixar και για τότε που ένα στούντιο πλήρωσε 80 εκατομμύρια δολάρια τον Κόπολα για να μη γυρίσει μια ταινία. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Η τρίτη και χειρότερη κατάθεση στο σύμπαν του «Tron», η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου «Good Boy», το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ και η Έμα Τόμσον ως ένοπλη προστάτιδα. Τι παίζει στα σινεμά από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Οθόνες / Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Το νέο ντοκιμαντέρ με τίτλο «In whose name?» παρουσιάζει τον Kanye West ως μια ιδιοφυΐα εγκλωβισμένη στο σώμα ενός παιδιού που βρίσκεται πάντα στα πρόθυρα ενός ακόμα κακομαθημένου ξεσπάσματος. Αρκεί αυτό για να αγνοήσουμε τα σφάλματά του;
THE LIFO TEAM
10 ταινίες για να μπείτε σε φθινοπωρινή διάθεση

Οθόνες / 10 ταινίες που θέλεις να βλέπεις και να είναι φθινόπωρο

Είναι τα κίτρινα φύλλα του Central Park; Η μελοδραματική ατμόσφαιρα; Αγγλικά τοπία στη βροχή; Κάτι πάντως ενώνει αυτές τις δέκα ταινίες και όταν τις βλέπεις θες να είναι και ο καιρός αλλιώτικος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Daily / Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Ένα κρίσιμο και «μανιοκαταθλιπτικό» 24ωρο στη ζωή ενός εκπαιδευτικού σε ένα σχολείο για προβληματικούς εφήβους αποτελεί τον καμβά για το υπερκινητικό δράμα του Netflix με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Οθόνες / Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Όταν αποφάσισε να γίνει κινηματογραφιστής, του είπαν ότι θα πεινάσει, αλλά με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο. Έκανε τις πρώτες του ταινίες κυριολεκτικά με χώμα και νερό, αλλά πλέον τρέχει παράλληλα οκτώ πρότζεκτ. Κάνει σινεμά συνομιλώντας με το σινεμά του Γιάνναρη, του Δαμιανού, του Παπατάκη. Ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Οθόνες / When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Η Ελλάδα κάνει τα πρώτα της σοβαρά βήματα για να σταθεί ισότιμα στο ευρωπαϊκό γήπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου - Το νέο ντοκιμαντέρ του ΠΣΑΠΠ, “When Nobody’s Watching”, ρίχνει φως στις ζωές των αθλητριών που παλεύουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Ακόμα μια κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα, ένα κινέζικο animation που είναι η πέμπτη εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών αλλά και η επανακυκλοφορία του «Avatar: The Way of Water» - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
THE LIFO TEAM