Η νέα αυτή έκδοση με τίτλο "Letters from Hollywood" αποτελεί έναν ανεκτίμητο θησαυρό, συγκεντρώνοντας πάνω από 130 επιστολές, τηλεγραφήματα και υπομνημάτα που ξεκινούν από το 1923 (Ο Χάρι Χουντίνι προς τον παραγωγό Άντολφ Ζούκορ) μέχρι το 1976 (Η Τζέιν Φόντα προς τον σκηνοθέτη της στην ταινία «Τζούλια», Φρεντ Τσίνεμαν). Πρόκειται ουσιαστικά για μια επιστολική ιστορία του Χόλιγουντ εκ των έσω.
Πολλές από τις επιστολές φέρνουν στο μυαλό εκείνο το παλαιό αλλά διαχρονικό ρητό του σεναριογράφου Γουίλιαμ Γκόλντμαν για το κλασσικό Χόλιγουντ: «Κανείς δεν γνωρίζει τίποτα». Όπως το telex του παραγωγού Χάρι Σάλτζμαν προς τον συνάδελφο του 'Τσάμπι' Μπρόκολι (το όνομα του οποίου συνδέθηκε ανεξίτηλα με τις ταινίες του 007), ο οποίος αναζητούσε πρωταγωνιστή για να υποδυθεί τον Τζέιμς Μποντ στην πρώτη ταινία της σειράς, το «Δρ.Νο»: «Η Νέα Υόρκη δεν βρίσκει καθόλου συμπαθή αυτόν τον [Σον] Κόνερι. Μπορούμε σίγουρα να βρούμε καλύτερο».
Ή το γράμμα που έγραψε το 1945 ο θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Ρόμπερτ Σέργουντ στον παραγωγό Σάμιουελ Γκόλντγουιν επιχειρώντας να τον πείσει να εγκαταλείψει το «καταδικασμένο» σύμφωνα με την άποψή του πρότζεκτ της ταινίας «Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας». Η ταινία όχι μόνο γυρίστηκε τελικά αλλά κέρδισε και επτά Όσκαρ – συμπεριλαμβανομένων και αυτών της καλύτερης ταινίας αλλά και του καλύτερου σεναρίου το οποίο έλαβε ο ίδιος ο Σέργουντ.
Πέρα από τις επιστολές που αποκαλύπτουν τις εσωτερικές διεργασίες του κλασσικού Χόλιγουντ, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και αυτές που επιδεικνύουν τρυφερά αληθινές φιλίες μέσα στην «λυκοφωλιά» της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Μεγάλο μέρος της αλληλογραφίας που περιλαμβάνει το βιβλίο αποτελεί μια ανεκτίμητη ματιά στα ενδότερα της σόου μπίζνες: Η Μπέτι Ντέιβις απειλεί να φύγει αν ο επικεφαλής του στούντιο Τζακ Γουόρνερ δεν αλλάξει τους όρους του συμβολαίου της, ο σκηνοθέτης Τζόζεφ Μάνκιεβιτς παραπονιέται στον παραγωγό Ντάριλ Φ. Ζάνουκ ότι είναι αδύνατον να ολοκληρώσει το «Όλα για την Εύα» στις ημερομηνίες που έχει θέσει το στούντιο, ο Ζάνουκ με τη σειρά του να διαμαρτύρεται στους δημιουργούς του κλασικού γουέστερν "My Darling Clementine" για την πληθώρα σκηνών «κατανάλωσης ουίσκι, βίας και πορνείας» στην ταινία του Τζον Φορντ.
Πέρα από τις επιστολές που αποκαλύπτουν τις εσωτερικές διεργασίες του κλασσικού Χόλιγουντ, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και αυτές που επιδεικνύουν τρυφερά αληθινές φιλίες μέσα στην «λυκοφωλιά» της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Όπως τα γράμματα ανάμεσα στην Κάθριν Χέμπορν και τον οπερατέρ Μπερτ Γκλένον ή αυτά ανάμεσα στον Κάρι Γκραντ και την συμπρωταγωνίστριά του στην ταινία του Χίτσκοκ "North by Northwest" (Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων) το 1961, Εύα Μαρί Σέντ (η οποία παραμένει ακμαία στα 95 της) όταν της γράφει «Εύα Μαρί, σ' αυτή την ταινία δεν θα χρειαστεί να κλάψεις σε καμία σκηνή και θα περάσουμε υπέροχα μαζί».
Κάτι (ή μάλλον πολύ) παραπάνω από φίλοι ήταν η Μάρλεν Ντίτριχ και ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, όπως αποκαλύπτει ένα μπιλιέτο που του είχε στείλει η Γερμανίδα ντίβα το 1955. Το εμπιστευτικό σημείωμα ξεκινά με τη φράση «Αιώνιά μου αγάπη» και καταλήγει. «γράψε μου σε παρακαλώ για τα πάντα, για το πώς είσαι με τη Μαίρη [η τέταρτη σύζυγος του Χέμινγουεϊ], γι' αυτά που σκέφτεσαι και αν μ' αγαπάς ακόμα».
Η πιο απροσδόκητη επιστολή του βιβλίου πάντως είναι μάλλον αυτή που είχε γράψει σε ηλικία 17 ετών ο άγνωστος Τομ Χανκς στον σκηνοθέτη Τζορτζ Ρόι Χιλ που γνώριζε τότε τεράστια επιτυχία με «Το Κέντρί»: «Η εμφάνισή μου σίγουρα δεν είναι εντυπωσιακή», του γράφει. «Δεν μοιάζω με αρχαίο Έλληνα Θεό και ούτε μουστάκι δεν μπορώ να μεγαλώσω, σκέφτηκα όμως ότι από τη στιγμή που οι άνθρωποι πληρώνουν για να δουν ταινίες σαν τον 'Εξορκιστή', κάτι μπορεί να γίνει και με μένα».
Με στοιχεία από το Vanity Fair
