10 ταινίες που αξίζει να δείτε με αφορμή τις αμερικανικές εκλογές

10 ταινίες που αξίζει να δείτε με αφορμή τις αμερικανικές εκλογές Facebook Twitter
O Ρόμπερτ Ρέντφορντ είναι ο υποψήφιος στην ταινία «The Candidate» (1972) του Μάικλ Ρίτσι.
0

Τα μάτια όλου του πλανήτη είναι στραμμένα στις ΗΠΑ σήμερα, εν αναμονή του ονόματος που θα λάβει τη λαϊκή εντολή για να κυβερνήσει τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Οι προεδρικές εκλογές μονοπωλούν το ενδιαφέρον με απευθείας τηλεοπτικές συνδέσεις, συνεχή ενημέρωση σε σάιτ και social media, συζητήσεις επί συζητήσεων, αντεγκλήσεις, ανησυχία και προσμονή. Και είναι εκλογές όπου, λόγω του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος που ισχύει, νικητής δεν είναι απαραίτητα εκείνος που έλαβε τις περισσότερες ψήφους, κάτι που συνέβη π.χ. και στις εκλογές του 2016, όπου ο Τραμπ εξελέγη με λιγότερες ψήφους από την Χίλαρυ Κλίντον.


Να διευκρινίσουμε στο σημείο αυτό, ότι το σύστημα οργάνωσης του αμερικανικού πολιτεύματος είναι αρκετά σύνθετο, με την εκτελεστική εξουσία να ανήκει στον Πρόεδρο και τη νομοθετική σε δύο όργανα, τη Γερουσία, που εκπροσωπεί τις πολιτείες, και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, που αντιπροσωπεύει τον λαό του ομοσπονδιακού κράτους. Ο Πρόεδρος εκλέγεται από τον λαό έμμεσα, μέσω σώματος εκλεκτόρων. Kάθε πολιτεία έχει αριθμό εκλεκτόρων ανάλογο με τον αριθμό των αντιπροσώπων της στη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Περισσότερα για το αμερικανικό πολιτικό σύστημα μπορείτε να διαβάσετε στο εύληπτο και κατατοπιστικό κείμενο του Ευτύχη Βαρδουλάκη

Oι ΗΠΑ μας έχουν δώσει τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, από τα ριζοσπαστικότερα και πιο φιλελεύθερα κείμενα που γράφτηκαν ποτέ. Μας έδωσαν επίσης το γραπτό Σύνταγμα – το Σύνταγμα τους ήταν το πρώτο και είναι το μακροβιότερο. Η συνεισφορά τους στη διαμόρφωση της σύγχρονης δημοκρατίας ήταν καταλυτική.


Πέραν του διαδικαστικού σκέλους των εκλογών, που μόνο λόγω της περίστασης αφορά, επί της ουσίας οι ΗΠΑ μας έχουν δώσει τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, από τα ριζοσπαστικότερα και πιο φιλελεύθερα κείμενα που γράφτηκαν ποτέ. Μας έδωσαν επίσης το γραπτό Σύνταγμα – το Σύνταγμα τους ήταν το πρώτο και είναι το μακροβιότερο. Η συνεισφορά τους στη διαμόρφωση της σύγχρονης δημοκρατίας ήταν καταλυτική.


Οι ταινίες της λίστας αναφέρονται είτε στην εκλογική διαδικασία, είτε σε κάποια άλλη πτυχή του αμερικανικού πολιτεύματος και ίσως να φαντάζουν ειδικού ενδιαφέροντος σε μερίδα του κοινού. Όλες τους όμως αναφέρονται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στη δημοκρατικότητα και τις διεργασίες της, στις ατέλειες και τις δυσλειτουργίες της, στην ανάγκη ισχυροποίησής της, στην έννοια του Homo politicus. Και από αυτή την άποψη μας ενδιαφέρουν όλους. Ή θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν.

Mr. Smith goes to Washington (1939)

του Φρανκ Κάπρα

10 ταινίες που αξίζει να δείτε με αφορμή τις αμερικανικές εκλογές Facebook Twitter
Ο χαρακτήρας του κυρίου Σμιθ θα φαινόταν αναληθοφανής, αν δεν τον υποδυόταν ο Τζέιμς Στιούαρτ.

Οποιαδήποτε συζήτηση για αμερικανικό πολιτικό σινεμά, όπου και οι δύο επιθετικοί προσδιορισμοί να έχουν ισόποση σημασία, ξεκινά από το Mr. Smith Goes to Washington. Στην ταινία ένας νεαρός ιδεαλιστής διορίζεται αντικαταστάτης αποδημήσαντα γερουσιαστή και πασχίζει να υπενθυμίσει στο Σώμα ότι στη Δημοκρατία έχουμε κυβέρνηση του Λαού, από τον Λαό και για τον Λαό – το τρίτο σκέλος είθισται, δυστυχώς, να παραλείπεται. Ο χαρακτήρας του κυρίου Σμιθ θα φαινόταν αναληθοφανής, αν δεν τον υποδυόταν ο Τζέιμς Στιούαρτ, ο δε Κάπρα χειραγωγεί τα συναισθήματα σου, μα, όπως έλεγε κι ο μακαρίτης ο Ρότζερ Έμπερτ, «δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με έναν σκηνοθέτη που θέλει να χειραγωγήσει το συναίσθημα σου, αρκεί να το κάνει σωστά».


Advise and Consent (1962)

του Ότο Πρέμινγκερ

 

Αφηγηματικά ρηξικέλευθη, με ένα χαρακτηρολογικό γαϊτανάκι που βάζει κάτω τα μωσαϊκά του Ρόμπερτ Άλτμαν και αναδεικνύει τις δαιδαλώδεις, διαπλεκόμενες ζυμώσεις της πολιτικής διεργασίας, η ταινία του Ότο Πρέμινγκερ διανύει την απόσταση από το πολιτικό δέον στο δραματικά υπολειπόμενο είναι, θρηνώντας την αποτυχία, αν όχι την εγγενή αδυναμία προσέγγισής του στο συγκλονιστικό φινάλε της. Ίσως φαίνεται να υπερθεματίζουμε, αλλά πρόκειται δίχως ίχνος υπερβολής για ένα καθαρό, άγνωστο αριστούργημα, το οποίο περιμένει να ανακαλυφθεί από ένα ευρύτερο κοινό. Οι φαν του είδους το βλέπετε χτες, που λέμε.


The Candidate (1972)

του Μάικλ Ρίτσι

 

Χαρακτηριστικό δείγμα πολιτικοποιημένου σινεμά αλά '70s, από τις βασικές ταινίες του Ρέντφορντ τότε, είχε πάρει και Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, μα στην πορεία η φήμη του ξεθώριασε – δυστυχώς οι ταινίες πεθαίνουν, αν δεν μιλούν και αν δεν γράφουν για αυτές, ειδικά σήμερα που η επικαιρότητα είναι το Α και το Ω και οτιδήποτε δεν την αφορά είναι σαν να μην υφίσταται. Μεγάλο κρίμα για μια εύστοχη, κυνική ματιά πάνω στις ηθικές, πολιτικές, ιδεολογικές και πάσης άλλης φύσεως εκπτώσεις που συνοδεύουν την επίτευξη μιας εκλογικής νίκης. Ενδείκνυται για double-bill με το «αδερφάκι» του, το The Ides of March (2011) του Τζορτζ Κλούνεϊ.


Shampoo (1974)

του Χαλ Άσμπι

10 ταινίες που αξίζει να δείτε με αφορμή τις αμερικανικές εκλογές Facebook Twitter
Ο Γουόρεν Μπίτι και η Γκόλντι Χόουν σε σκηνή από την ταινία.

Το Shampoo εξελίσσεται την ημέρα των προεδρικών εκλογών του 1968, στις οποίες αναδείχθηκε νικητής ο Νίξον, και αφηγείται τις σεξουαλικές περιπέτειες ενός διάσημου κομμωτή. Η πολιτική υπάρχει στο background, ο ήρωας όμως αδιαφορεί παντελώς για αυτή, σε ετούτη την ιδιοφυή κριτική των Χαλ Ασμπι και Ρόμπερτ Τάουνι στη σεξουαλική επανάσταση των '60s και τα απόνερά της. Από τη μία είναι μια ταινία της εποχής της και αρκετοί θα βρουν παρωχημένα τα sex politics της, από την άλλη συνέλαβε άθελα της τον αυτοαπορροφώμενο, επί της ουσίας απολιτικό ανθρωπότυπο που κυριαρχεί σήμερα. Κι αυτό είναι ικανό να της δώσει μια δεύτερη ζωή.


Βob Roberts (1992)

του Τιμ Ρόμπινς

10 ταινίες που αξίζει να δείτε με αφορμή τις αμερικανικές εκλογές Facebook Twitter
Η προειδοποιητική σάτιρα του Τιμ Ρόμπινς δεν εισακούστηκε...

Το ψευδοντοκιμαντέρ του Τιμ Ρόμπινς, όπου μια right-wing περσόνα βάζει υποψηφιότητα για γερουσιαστής και εκμεταλλεύεται το πολωτικό κλίμα και τη δυσαρέσκεια μέρους του πληθυσμού, καλώντας τους να «ξαναπάρουν πίσω την Αμερική» –από ποιους;–, σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Η προειδοποιητική σάτιρα του Τιμ Ρόμπινς όχι μόνο δεν εισακούστηκε, αλλά θαρρείς προφήτευσε ότι δύο δεκαετίες μετά ένας πραγματικός Μπομπ Ρόμπερτς θα τοποθετούνταν με λαϊκή εντολή στον Λευκό Οίκο, με τη δυσάρεστη συνέχεια να είναι γνωστή σε όλους.


Dave (1993)

του Ιβάν Ράιτμαν

 

Το συχνό φαντασιωτικό μας παραλήρημα, που ξεκινά με τη φράση «άμα γινόμουν Πρόεδρος», παίρνει σάρκα και οστά στην ταινία του Ιβάν Ράιτμαν, όπου ένας σωσίας του Προέδρου των ΗΠΑ προσλαμβάνεται για να τον αντικαταστήσει σε μια κοινωνική υποχρέωση και βρίσκεται να εκπληρώνει τα καθήκοντά του για περισσότερο καιρό, όταν ο πραγματικός Πρόεδρος πέφτει σε κώμα την ώρα του σεξ. Υπάρχει κάτι γλυκόπικρο στην ιδέα ενός ηγέτη που εκτελεί τα καθήκοντα του ανιδιοτελώς και με γνώμονα το ευρύτερο καλό, όπως στο φιλμ. Γλυκό γιατί έτσι θα έπρεπε να είναι, πικρό γιατί πρόκειται για μια φιλμική ουτοπία. Βασική ταινία κυριακάτικου μεσημεριού.


Wag the Dog (1997)

του Μπάρι Λέβινσον

10 ταινίες που αξίζει να δείτε με αφορμή τις αμερικανικές εκλογές Facebook Twitter
Ντάστιν Χόφμαν και Γούντι Χάρελσον με τον σκηνοθέτη Μπάρι Λέβινσον στα γυρίσματα της ταινίας.

Δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές ο νυν Πρόεδρος των ΗΠΑ εμπλέκεται σε σεξουαλικό σκάνδαλο και, προκειμένου να κερδίσει ξανά, το επιτελείο του στήνει έναν εικονικό πόλεμο με την Αλβανία. Από τις περιπτώσεις που η πραγματικότητα μιμήθηκε το σινεμά, η ταινία βγήκε στις αίθουσες λίγες μέρες πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο Λεβίνσκι, μα δυστυχώς οι βομβαρδισμοί που ακολούθησαν σε Ιράκ και Κόσσοβο δεν ήταν εικονικοί. Κοφτεροί διάλογοι από τον Ντέιβιντ Μάμετ και αψεγάδιαστος συγχρονισμός μεταξύ Ντάστιν Χόφμαν, Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Αν Χες. Οι κιθαρισμοί του Μαρκ Νόπφλερ δίνουν ακόμα περισσότερη ενέργεια στο θέαμα και, εκεί που νομίζεις ότι η ταινία είχε παίξει όλα τα χαρτιά της, εμφανίζεται ο χαρακτήρας του Γούντι Χάρελσον και δεν μένει άντερο.


Swing Vote (2008)

του Τζόσουα Μάικλ Στερν

 

«Καπρική» –εκ του Φρανκ Κάπρα– παραβολή πάνω στη σημασία της ατομικής ψήφου, που θέλει το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών να εξαρτάται από την ψήφο ενός μοναδικού ψηφοφόρου, του μέχρι πρότινος αδιάφορου Κέβιν Κόστνερ. Οι προσπάθειες των δύο υποψηφίων να εξασφαλίσουν την ψήφο του είναι ενίοτε απολαυστικές, το «μήνυμα» είναι ότι οι υποψήφιοι προσεγγίζουν τον λαό αποκλειστικά ως εκλογικό σώμα, η μέριμνα τους για αυτόν ξεκινά και τελειώνει με την εκλογική περίοδο κι αυτή είναι μια πρακτική που πρέπει να σταματήσει.


Lincoln (2012)

του Στίβεν Σπίλμπεργκ

 

Με αρωγούς ένα καταπληκτικό σενάριο του Τόνι Κούσνερ και τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις, που άφησε το σώμα του να «καταληφθεί» από το πνεύμα του Λίνκολν, ο Σπίλμπεργκ πέτυχε τη μεγάλη αμερικανική ταινία που κυνηγούσε χρόνια. Συγκερασμός ιστορικής πληροφορίας, αμερικανικού ιδεαλισμού και σύνθετης δραματουργίας σε μια ταινία πάνω στο ηγετικό πρότυπο, την έννοια της δημοκρατικότητας, το κόστος της διαφύλαξής της, αλλά και τη διαφύλαξή της με κάθε κόστος. Η ταινία κορυφώνεται σε μια σκηνή ψηφοφορίας με αντικείμενο την 13η τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος, η οποία αφορούσε την απελευθέρωση του μαύρου πληθυσμού. Γεννά δηλαδή δράμα και σασπένς γύρω από τη νομοθετική διαδικασία.


Τhe Campaign (2012)

του Τζέι Ρόουτς

10 ταινίες που αξίζει να δείτε με αφορμή τις αμερικανικές εκλογές Facebook Twitter
Ζακ Γαλιφιανάκης και Γουίλ Φάρελ στου πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Ένας από τους χαρισματικότερους κωμικούς που ξεπήδησαν την τελευταία εικοσαετία είναι ο Γουίλ Φέρελ. Η κωμική περσόνα που έχτισε, αρχής γενομένης από το Anchorman (2004), ειρωνεύεται καυστικά το αμερικανικό πρότυπο. Στο Campaign η περσόνα του τοποθετείται στην κορυφαία θέση του αμερικανικού αξιακού συστήματος, εκείνη του πολιτικού προσώπου, και δίνεται έτσι η αφορμή για μια αφελή, πλην ξέφρενη διακωμώδηση των μηχανισμών ανάδειξης της πολιτικής ηγεσίας αλλά και των στερεοτυπικών συμπεριφορών που καλούνται να ακολουθήσουν οι κατά καιρούς υποψήφιοι των δύο βασικών παρατάξεων. Συμπαραστάτης του στην κωμωδία ο Ζακ Γαλιφιανάκης, που εδώ εντάσσει για πρώτη φορά στη δική του περσόνα στοιχεία ανθρώπινης ύπαρξης, καθιστώντας την πιο συμπαθητική.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι Έλληνες ομογενείς ξαναψηφίζουν τον κλόουν

Απόψεις / Οι Έλληνες ομογενείς ξαναψηφίζουν τον κλόουν

Οι Έλληνες ομογενείς, στη μεγαλύτερή τους πλειοψηφία, στη Νέα Υόρκη αλλά και σε άλλες πόλεις και περιοχές της Αμερικής, το 2016 στήριξαν τον Ντόναλντ Τραμπ και δείχνουν να τον στηρίζουν ακόμη, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΛΕΑ*
Αμερικανικές εκλογές: Ποιον από τους δύο υποψήφιους προτιμούν τα δημόσια πρόσωπα;

Διεθνή / Αμερικανικές εκλογές: Ποιον από τους δύο υποψήφιους προτιμούν τα δημόσια πρόσωπα;

Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει. Τι δηλώνουν οι υποψήφιοι; Και ποια θέση παίρνουν κάποιες διασημότητες μεταξύ των δύο μονομάχων των επόμενων εκλογών;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών κριτικών κινηματογράφου

Οθόνες / Ρεξ Ριντ: Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών σινεκριτικών

Έγινε πασίγνωστος από τα κουτσομπολιά που ξεφούρνιζε και τις κακίες που έγραφε για τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ του ’60 και του ’70. Δεν έχει και την καλύτερη γνώμη για τους νέους συναδέλφους του, του καταλογίζουν ότι δεν βλέπει καν τις ταινίες που θάβει κι ότι γράφει απίστευτες ανακρίβειες - στο «Poor things» του Γιώργου Λάνθιμου έδωσε μόλις ένα αστεράκι. Υπάρχει όμως και ένα κοινό που ακόμα τον εμπιστεύεται.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Οθόνες / Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Διάσημος ανά τον πλανήτη από το «Σογκούν» και «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας», ο Αμερικανός ηθοποιός αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια να αποκαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα και να κερδίσει την ελευθερία του
THE LIFO TEAM
Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Οθόνες / Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Ο εμιγκρές που κατάφερε να δει διεισδυτικά και βαθιά στην ελληνική ψυχή, ο «μοναχικός αναρχικός» με την πολύ μικρή σε μέγεθος φιλμογραφία αλλά την τεράστια σε καλλιτεχνική αξία. Από τον Παπατάκη μέχρι τον Λάνθιμο, η απόσταση είναι μικρότερη απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
10 σπουδαίες κινηματογραφικές ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Οθόνες / Από τα ζόμπι του Ντάνι Μπόιλ ως τον Κεν Λόουτς: Δέκα σπουδαίες ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Ο φετινός νικητής του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου είναι ένας αυθεντικός καρατερίστας, αλλιώτικος και απόκοσμος, συγκινητικός στα όρια της συντριβής. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Οθόνες / Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Ο τεχνολογικός γίγαντας έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει μυθικά ποσά για περιεχόμενο υψηλού κύρους αλλά χαμηλής ανταπόκρισης. Είναι αυτό μέρος μιας στρατηγικής ή απλά έχει λεφτά για πέταμα;
THE LIFO TEAM
Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Οθόνες / Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Ένα πικρό φινάλε σε μια λαμπερή ζωή, με ιστορίες μίσους μεταξύ των παιδιών του, μια περιουσία που έχει διανεμηθεί «άδικα» και κατηγορίες για χειραγώγηση και κακοποίηση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

The Review / Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Τίνα Μανδηλαρά αναλύουν την ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, με αφορμή την κυκλοφορία της στις αίθουσες από 28 Μαρτίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Αποκλειστική συνέντευξη / Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Με αφορμή το «Νέο Αγόρι», μια ταινία του συμπατριώτη της Γουόρικ Θόρντον στην οποία ανέλαβε την παραγωγή και πρωταγωνιστεί, η σπουδαία ηθοποιός συζητά με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. Αποκαλύπτει ένα δύσκολο παιδικό βίωμα, μιλά για τις έννοιες του θαύματος και του σωτήρα, θυμάται πώς γνώρισε τον Χρήστο Νίκου και τι την έλκει στο σινεμά που αυτός οραματίζεται. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ