Μαχαιρώματα, εμπρησμοί αιθουσών, bullying στους δασκάλους: Η καθημερινή κόλαση ενός εκπαιδευτικού Facebook Twitter
Θα το πω στη μαμά μου και θα σου δείξει! Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά. Σε ένα από τα σχολεία όπου διδάσκω έφτασαν σε τέτοιο σημείο απόγνωσης τη δασκάλα των Αγγλικών, που έπαθε εγκεφαλικό και αυτήν τη στιγμή είναι σε κώμα! Εικονογράφηση: Γιώργος Γούσης/ LIFO

Μαχαιρώματα, εμπρησμοί αιθουσών, bullying στους δασκάλους: Η καθημερινή κόλαση ενός εκπαιδευτικού

43

Από το περιστατικό της Φλώρινας, που είχε πάρει δημοσιότητα πριν από κάνα-δυο χρόνια, όταν ένας καθηγητής αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω της ανυπόφορης κατάστασης που δημιουργούσαν οι μαθητές στην τάξη (ένα από τα ελάχιστα περιστατικά που έγιναν γνωστά από τα πολλά που συμβαίνουν καθημερινά), μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει στα σχολεία. Ή, πιο σωστά, όλα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο.

Οι μαθητές δεν είναι αυτοί που ήταν τις προηγούμενες δεκαετίες, ούτε και οι γονείς, οι οποίοι έχουν επιβάλει νέους κανόνες συμπεριφοράς ‒μια νέα μορφή βίας‒ κι έχουν αποκτήσει αυθαίρετα δικαιώματα, ενώ ο ρόλος του εκπαιδευτικού υποβαθμίζεται εντελώς. Οι συνθήκες στις οποίες πρέπει να δουλέψει ένας εκπαιδευτικός το 2019 είναι πολύ δύσκολες και δυσκολεύουν όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός.


«Οι σκηνές που βλέπαμε σε αμερικανικές ταινίες και έμοιαζαν πολύ ακραίες και μακρινές δεν απέχουν πολύ από την ελληνική πραγματικότητα» λέει ο Ν.Σ., δάσκαλος σε σχολείο της δυτικής Αττικής.

«Σήμερα, όταν μιλάμε για παραβατική συμπεριφορά μαθητών, δεν εννοούμε μόνο τους μαθητές των γυμνασίων και των λυκείων, που μπορείς να πεις ότι είναι έρμαια των εφηβικών ενστίκτων τους.

Στα δημοτικά η κατάσταση έχει ξεφύγει τα τελευταία χρόνια και η ζωή των δασκάλων έχει γίνει ανυπόφορη. Ξέρω δασκάλους που έχουν γίνει νευρωτικοί και αναγκάζονται να πάρουν χάπια για να αντέξουν την πίεση που είναι σίγουρο ότι θα υποστούν.

Στα γυμνάσια και στα λύκεια έχεις να αντιμετωπίσεις τη βία των μαθητών, αλλά στα δημοτικά πρέπει να υποστείς και τις παραξενιές του γονέα, ο οποίος επεμβαίνει συνεχώς στο έργο του δασκάλου.

Ξέρω συνάδελφο που στα μέσα της περασμένης χρονιάς πήρε άδεια άνευ αποδοχών και δεν ξαναγύρισε στο σχολείο γιατί δεν μπορούσε να αντέξει το bullying που της ασκούσαν μαθητές και γονείς. Προτίμησε να προστατέψει την ψυχική της υγεία, χάνοντας τη δουλειά της».

Έχει δοθεί πάρα πολλή εξουσία στα παιδιά, χωρίς να έχουν συνείδηση του τι κάνουν και πώς μπορούν να το ελέγξουν αυτό, οπότε ξεσπούν πάνω σου. Από την άλλη, είναι και οι γονείς που περιμένουν να κάνεις κάτι στραβό για να κάνουν καταγγελία.


«Οι γονείς των μικρών τάξεων δεν εμπιστεύονται το σχολείο» λέει ο Μ.Δ., διευθυντής σε ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας.

«Ακόμα και αν φέρει κάποιο τίτλο και έχει μακρά ιστορία, δεν το εμπιστεύονται, ούτε και όταν τα παιδιά δίνουν δείγματα ότι περνούν πολύ καλά στο σχολικό περιβάλλον. Οι γονείς είναι πάντα αρνητικά διακείμενοι. Δεν έχουν θετική στάση απέναντι το σχολείο. Ο δάσκαλος πλέον είναι περισσότερο εκτεθειμένος ως μονάδα και δεν ξέρω κατά πόσο ο διευθυντής του μπορεί να τον καλύψει.

Είχαμε πέρσι μια μάνα που "είχε κολλήσει" με τον γυμναστή. Του έκανε καταγγελία ότι το παιδί της χτύπησε κατά τη διάρκεια της γυμναστικής. Έφερε το παιδί με πλαστικούς νάρθηκες και επιδέσμους και επέμενε ότι ο γυμναστής δεν έδωσε σημασία. Τον κατήγγειλε στην πρωτοβάθμια και περάσαμε ΕΔΕ – ήταν η πρώτη φορά που πέρασα ΕΔΕ στα τριάντα χρόνια που είμαι δάσκαλος.

Ο άνθρωπος αθωώθηκε παμψηφεί γιατί δεν υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία, κανένα χαρτί διάγνωσης, αλλά είχε φτάσει στο σημείο να θέλει να φύγει από το σχολείο. Ένα από τα αιτήματα της μάνας ήταν να αποκαλούμε την κόρη της "πριγκίπισσα" κι εκβίαζε τους δασκάλους να αλλάξουν τον βαθμό της.

Υπάρχει μια δικομανία εκ μέρους των γονέων και τα παιδιά σε απειλούν συνεχώς "θα το πω στη μαμά μου και θα σου δείξει". Ο εκπαιδευτικός δεν θεωρείται επιστήμονας, ειδικά στο δημοτικό. Την παιδαγωγική δεν τη θεωρούν επιστήμη. Λένε στο παιδί "τι σου είπε τώρα ο δάσκαλος ο παπάρας, θα σου πω εγώ που ξέρω πιο πολλά".

Στα ιδιωτικά σχολεία είναι πιο δύσκολο να φέρεις αντίρρηση σε έναν γονέα που ζητάει παράλογα πράγματα, γιατί, σου λέει, "σε ποιον χτυπάς το χέρι, στον εργοδότη σου;". Το έχω ακούσει κι αυτό».


«Tα σημερινά παιδιά είναι τα παιδιά εκείνων των γονιών που έχουν υπερεπενδύσει σ' εκείνα ως αντικείμενα λατρείας» λέει η Σ.Ν., παιδοψυχολόγος που εργάζεται σε ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας.

«Στην πλειοψηφία τους είναι παιδιά χωρίς αδέρφια, μοναδικά και μοναχικά, θα προσθέσω εγώ, που οι γονείς δεν τους επιτρέπουν κανένα έλλειμμα και τα βαφτίζουν με όλη την ορολογία του DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) που κυκλοφορεί αθρόα στο Ίντερνετ: χαρισματικά, ίντιγκο, αυτιστικά, δυσλεκτικά, υπερκινητικά, με μαθησιακές δυσκολίες, και η λίστα δεν σταματάει.

Είναι τα παιδιά μιας εποχής όπου όλοι κατέχουν τη γνώση, όλοι έχουν άποψη για όλα, οι αυθεντίες έχουν πεθάνει και κυριαρχούν οι αυτιστικές απολαύσεις. Αυτά τα παιδιά είναι οι μαθητές που υποδεχόμαστε στο σχολείο.

Σε αυτό το σχολείο ο εκπαιδευτικός δεν είναι πια ο φορέας της γνώσης. Η πρόσβαση στη γνώση υπάρχει εύκολα και παντού. Ο εκπαιδευτικός δεν είναι πια ο εξουσιοδοτημένος παιδαγωγός.

Οι γονείς, στην πλειοψηφία τους έχουν υψηλή μόρφωση, ξέρουν οι ίδιοι το καλύτερο για το παιδί τους σε όλα τα επίπεδα. Για τη μόρφωσή τους, την ψυχολογία τους, τη διατροφή τους, την υγεία τους, για όλα... Ποια η θέση του σύγχρονου εκπαιδευτικού; Η πραγματικότητα δείχνει μια θέση υψηλόβαθμης νταντάς που καλείται συνεχώς να αποδεικνύει την αξία της και να απολογείται για τυχόν λάθη της».


«Στα δημοτικά είναι πολύ πιο μεγάλη η καταπίεση του εκπαιδευτικού, γιατί δεν έχεις τρόπους να αντιδράσεις» λέει η Σ.Σ., δασκάλα Ειδικής Αγωγής σε σχολεία του κέντρου της Αθήνας.

«Η τιμωρία δεν προβλέπεται από τον νόμο. Δεν μπορείς να βγάλεις έξω από την τάξη ένα παιδί σε αυτή την ηλικία, γιατί είναι μεγάλη η ευθύνη. Είναι πολύ δύσκολη η θέση σου γιατί έχεις και τον φόβο της καταγγελίας του γονέα να σε συνοδεύει σε κάθε σου κίνηση κι αυτό σε ευνουχίζει ως εκπαιδευτικό.

Δεν μπορείς να μιλήσεις άσχημα σε ένα παιδί μπροστά σε άλλους, να το μαλώσεις, το πολύ-πολύ να το κάνεις να χάσει δέκα λεπτά από το διάλειμμά του. Για τη δασκάλα των καλλιτεχνικών και των ξένων γλωσσών η κατάσταση είναι πολύ πιο δύσκολη, επειδή μπαίνει στην τάξη πολύ λίγες ώρες την εβδομάδα, δεν προλαβαίνει να χτίσει σχέσεις με τα παιδιά κι αυτό το εκμεταλλεύονται.

Φέτος, που διδάσκω σε δύο σχολεία, έχω περισσότερους από 500 μαθητές. Δεν προλαβαίνω να μάθω τα ονόματά τους μέχρι να τελειώσει η χρονιά και μόλις γνωριστούμε, πρέπει να αλλάξω σχολείο.

Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά. Σε ένα από τα σχολεία όπου διδάσκω έφτασαν σε τέτοιο σημείο απόγνωσης τη δασκάλα των Αγγλικών, που έπαθε εγκεφαλικό και αυτήν τη στιγμή είναι σε κώμα! Σε ένα συγκεκριμένο τμήμα κάποιοι μαθητές την πείραζαν, γέλαγαν, την κορόιδευαν.

Είχε τρομερό πρόβλημα η γυναίκα, δεν μπορούσε να σταθεί με τίποτα στην τάξη κι όταν παραπονέθηκε στη διεύθυνση, οι γονείς την κατηγόρησαν ότι μιλάει άσχημα στα παιδιά, ότι τα προσβάλλει και τα αδικεί και απείλησαν να τη διώξουν από το σχολείο. Είναι 65 χρονών, κάνα-δυο χρόνια πριν βγει στη σύνταξη, και δεν μπορούσε να σταματήσει τη δουλειά. Η γυναίκα τώρα νοσηλεύεται και δεν ξέρουμε αν θα συνέλθει...».


«Γενικά, συμβαίνουν πολύ ακραία πράγματα στο σχολείο, το παρατηρώ και στην Αθήνα, αλλά και στην επαρχία» προσθέτει η Ε.Κ., δασκάλα σε δημοτικό της Αθήνας.

«Στην Αθήνα είναι ανεξέλεγκτα κάποια πράγματα κι αυτό που παρατηρώ είναι ότι τα παιδιά έρχονται στο σχολείο κι έχουν ένα γενικευμένο θυμό μέσα τους. Αυτό ξεκινάει από το σπίτι, γιατί δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των γονέων και των παιδιών. Έχει δοθεί πάρα πολλή εξουσία στα παιδιά, χωρίς να έχουν συνείδηση του τι κάνουν και πώς μπορούν να το ελέγξουν αυτό, οπότε ξεσπούν πάνω σου.

Από την άλλη, είναι και οι γονείς που περιμένουν να κάνεις κάτι στραβό για να κάνουν καταγγελία. Έχει τύχει να κάνω εφημερία και να είναι γονείς κρυμμένοι στους θάμνους για να δουν αν κάνεις αυτό που θεωρούν εκείνοι σωστό. Αλλιώς, σου κάνουν καταγγελία.

Πρόσφατα, σε σχολείο της Αθήνας, σε πολύ καλή περιοχή, σε Ε' Δημοτικού, την ώρα του μαθήματος ένα παιδί άρχισε να κάνει εσκεμμένα θόρυβο, χτυπώντας μεταλλικές τάπες. Του είπα "Γιωργάκη, αυτό που κάνεις ενοχλεί και πρέπει να το σταματήσεις". Με έγραψε κανονικότατα κι εγώ συνέχισα να του κάνω παρατηρήσεις, γιατί δεν επιτρέπεται να τον μαλώσεις.

Ξεκινήσαμε έναν διάλογο για να τον πείσω ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό και άρχισε να ωρύεται και να λέει "χοντρομαλακισμένη ηλίθια, θα σου κάνω καταγγελία, θα σε διώξω απ' το σχολείο", παίρνοντας το θάρρος από τους γονείς του. Τους λένε "αν σε πειράξει εσένα ο δάσκαλος, εγώ μπορώ να τον διώξω".

Σε αυτή την περίπτωση δεν έχεις κανέναν τρόπο να αντιδράσεις, δεν ξέρεις τι να κάνεις, απλώς του μιλάς. Τα υπόλοιπα παιδιά καταλάβαιναν τι γίνεται, του έλεγαν "σταμάτα" κι αυτός συνέχιζε: "θα φέρω δικηγόρο και θα πας στο σπίτι σου".

Του είπα "ή το σταματάς ή πας στον διευθυντή" και βγήκε έξω, κοπάνησε την πόρτα και άρχισε και κλαίει έξω από την τάξη. Του είπα "πέρνα μέσα", μπήκε, και ενώ του είχα πάρει τις τάπες, μου όρμησε, άρπαξε το χέρι μου και το γύρισε για να μου τις πάρει.

Τις επόμενες μέρες ήμουν με επίδεσμο. Το θέμα δεν έληξε εκεί, συνέχισε να βρίζει, "παλιομαλακισμένη". Έγινε διάλειμμα κι αυτό ωρυόταν. Δεν υπάρχει γενικά σεβασμός, όχι μόνο προς τους δασκάλους. Και στον παππού του που ήρθε να τον πάρει όταν σχόλασαν έλεγε βρισιές.

Το χειρότερο είναι ότι τη Δευτέρα ήρθαν οι γονείς του να μου κάνουν καταγγελία γιατί έκανα bullying στο παιδί τους. Τους έδειξα απλώς το χέρι μου που ήταν δεμένο και δεν συνέχισαν, χωρίς να ζητήσουν, βεβαίως, ποτέ συγγνώμη. Βέβαια, την καταγγελία δεν τη γλίτωσα.

Μετά από έναν μήνα έλειπε ο Γιωργάκης και ρώτησα το ξαδερφάκι του "ο Γιώργος που είναι; Είναι άρρωστος;". "Ναι" μου απαντάει το παιδάκι και ήρθε καταγγελία στο σχολείο επειδή ανέκρινα τον μικρό του ξάδερφο! Επειδή δεν πίστευα ότι είναι άρρωστος, βγάζοντάς τους ψεύτες, κι επειδή άσκησα λεκτική βία απέναντι στο παιδί!

Είναι φρικτά αυτά που πρέπει να υποστείς κάθε μέρα. Υπάρχει περίπτωση δασκάλας που έχει παραπάνω κιλά και τα παιδιά κατευθείαν της ορμάνε φωνάζοντας "χοντρή, χοντρή" κι αμέσως ακυρώνεται οποιοδήποτε μάθημα κάνει. Δεν υπάρχει περίπτωση να την πάρουν στα σοβαρά και να ακούσουν τι λέει, γιατί το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι πώς θα την κοροϊδέψουν. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να διαχειριστείς.

Ένα παιδάκι προχθές, μόλις το προσπέρασα, με αποκάλεσε "ηλίθια", αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι, γιατί ο γονιός θα γυρίσει και θα σου πει "τι είναι αυτό που κάνεις στο παιδί μου;". Το πρόβλημα ξεκινάει από τους γονείς, γιατί το παιδί πού έχει ακούσει για καταγγελίες; Είναι δυνατόν δέκα χρονών παιδί να σε απειλεί με καταγγελίες;

Μαχαιρώματα, εμπρησμοί αιθουσών, bullying στους δασκάλους: Η καθημερινή κόλαση ενός εκπαιδευτικού Facebook Twitter
Υπάρχει πολλή επιθετικότητα και βία. Υπάρχουν παιδιά που τα ρωτάς τι θέλουν να κάνουν στο μέλλον και σου λένε «να γίνω δολοφόνος», ξέροντας πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Δεν πάει το μυαλό τους, όμως, στις επιπτώσεις που θα έχει αυτό στη ζωή τους. Εικονογράφηση: Γιώργος Γούσης/ LIFO


Παλιότερα, υπήρχε μια συνέπεια. Τώρα, πέρα από την εξουσία που έχει δοθεί στα παιδιά, θεωρούν ότι τους ανήκουν τα πάντα, ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν για κάτι. Γενικά, δεν υπάρχει καμία συνέπεια. Έχουν το δικαίωμα να κάνουν τα πάντα, να επιβληθούν στους άλλους με όποιον τρόπο θέλουν, γιατί ξέρουν ότι ο άλλος δεν μπορεί να τους ακουμπήσει, δηλαδή ξέρουν ότι δεν πρόκειται να έχουν συνέπειες.

Αυτό ξεκινάει από το κράτος, το οποίο έχει υποβαθμίσει πάρα πολύ τους δασκάλους ως επάγγελμα. Όταν λες δάσκαλος πλέον, πάει το μυαλό σου σε κάτι πολύ εξευτελιστικό. Είμαστε με μια βαλίτσα στο χέρι και πηγαίνουμε τη μία χρονιά σε ένα νησί και την άλλη χρονιά σε άλλο.


Είμαι αναπληρώτρια έξι χρόνια, πηγαίνω κάθε χρονιά σε διαφορετικό μέρος, έχω ζήσει διαφορετικούς ανθρώπους, υπάρχουν και ωραία πράγματα, αλλά όσον αφορά το κομμάτι της δουλειάς, δεν μπορούμε να δουλέψουμε όπως θέλουμε.

Κοροϊδεύουμε τον κόσμο, έτσι όπως μηδενίζεται η παιδεία, γιατί σου λέει ότι φέτος θα δουλέψεις εδώ και του χρόνου κάπου αλλού, οπότε, ό,τι δουλειά κάνεις δεν έχει νόημα, γιατί θα την αφήσεις στη μέση. Έναν δάσκαλο που τον ξέρεις, τον έχεις γνωρίσει καλά, τον σέβεσαι περισσότερο. Τώρα, μόλις πάει να στρώσει κάτι, σου λένε "μάζεψέ τα και φύγε". Επίσης, όλα είναι με δικά μας έξοδα, ο μισθός είναι χαμηλός.


Όταν βάζεις τον δάσκαλο σε τόσο υποβαθμισμένη θέση, η παιδεία σου θα είναι υποβαθμισμένη. Δεν πρόκειται να ανέβει παραπάνω. Αν δεν φτιάξεις την εικόνα του δασκάλου, αν δεν την αναβαθμίσεις, οι γονείς θεωρούν ότι πάνε τα παιδιά στο σχολείο για να περάσουν την ώρα τους.

Άρα, μιλάμε για ένα "πάρκινγκ" που απλώς φροντίζει μερικές ώρες τα παιδιά τους. Υπάρχει μεγάλη απαξίωση. Όταν τον δάσκαλο τον απαξιώνεις από το σπίτι, τι θα κάνει το παιδί στο σχολείο; Παλιότερα είχαν τυφλή εμπιστοσύνη στον δάσκαλο, έλεγαν "άκου τον γιατί αυτός ξέρει", άρα και το παιδί τον είχε ψηλά.


Ενώ ασχολούμαστε με κάτι τόσο ωραίο, είναι ό,τι χειρότερο όταν μπαίνει στη μέση ο φόβος που σου προκαλούν οι γονείς, γιατί ουσιαστικά σε ακρωτηριάζουν, ειδικά όταν το κράτος σού λέει "δεν με ενδιαφέρει η γνώμη σου, θα ακούς τον γονέα. Ο γονιός είναι αυτός που κινεί τα νήματα, εσύ δεν μπορείς να πάρεις καμία πρωτοβουλία, οπότε είναι σαν να σου καταστρέφουν το επάγγελμα.

Υπάρχει πολλή επιθετικότητα και βία. Υπάρχουν παιδιά που τα ρωτάς τι θέλουν να κάνουν στο μέλλον και σου λένε "να γίνω δολοφόνος", ξέροντας πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Δεν πάει το μυαλό τους, όμως, στις επιπτώσεις που θα έχει αυτό στη ζωή τους.

Όταν αυτό το παιδί βγει στην κοινωνία και του πεις "μέχρι εδώ μπορείς", πώς θα μπορέσει να συμβιβαστεί και να ενταχθεί στην κοινωνίας; Πώς να μην προβεί σε ακραίες συμπεριφορές;

Έχω δει πολλά ακραία περιστατικά, τα παιδιά δεν έχουν μάθει τι σημαίνει όριο. Μου έτυχε σε παιδιά Β' Δημοτικού, στο ολοήμερο, μαθητής να έχει κατεβάσει το παντελόνι της συμμαθήτριάς του και να την πειράζει. Είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει, να χάνονται παιδιά στις τουαλέτες σε ένα μεγάλο σχολείο και να τρέμεις μη συμβεί κάτι ανάλογο.

Τα παιδιά θεωρούν ότι όλα επιτρέπονται γιατί και οι γονείς φοβούνται να τους βάλουν όρια, μήπως δεν γίνουν αποδεκτοί, μήπως το παιδί τούς θυμώσει. Αυτό είναι πάρα πολύ κακό για το παιδί.


Στο σχολείο όπου ήμουν πέρσι ήταν ένα παιδάκι που κάθε μέρα έβγαζε τούφες από τα μαλλιά των συμμαθητριών του, έσκιζε τα πάντα, τους χτυπούσε όλους, είχε τύχει η κυρία του να εκκενώσει την τάξη δύο φορές επειδή πέταγε καρέκλες στα άλλα παιδιά.

Οι σύμβουλοι διέγνωσαν απλώς ότι έχει διάσπαση προσοχής. Οι γονείς δεν δέχονταν ότι το παιδί τους έχει πρόβλημα κι εκείνοι φοβήθηκαν να κάνουν αληθινή διάγνωση, ότι έπρεπε να πάει σε ειδικό σχολείο.


Στα βιβλία συμβάντων σχεδόν ποτέ δεν καταχωρίζεται το περιστατικό όπως συνέβη, πάντα τα γράφουν πιο ήπια γιατί έχεις να κάνεις με παιδιά και δεν θέλεις σε καμία περίπτωση να τα στιγματίσεις».

Μαχαιρώματα, εμπρησμοί αιθουσών, bullying στους δασκάλους: Η καθημερινή κόλαση ενός εκπαιδευτικού Facebook Twitter
Για να χαθούν οι απουσίες μιας μαθήτριας: Μια νύχτα ένας μαθητής έβαλε φωτιά κι έκαψε το γραφείο των καθηγητών. Τα μαθήματα διακόπηκαν για μία βδομάδα, μέχρι να καταφέρουν συνεργεία να καθαρίσουν το σχολείο, να αποκατασταθούν, όσο γινόταν, οι ζημιές και να μεταφερθεί το γραφείο των καθηγητών σε έναν άλλο χώρο. Εικονογράφηση: Γιώργος Γούσης/ LIFO


«Η πρώτη μου χρονιά στην εκπαίδευση και συνάμα η πιο συγκλονιστική» λέει η Ν.Ν., καθηγήτρια σε λύκειο της Ρόδου.

«Ήμουν νεοδιόριστη σε λύκειο της Καλύμνου. Μια νύχτα ένας μαθητής έβαλε φωτιά κι έκαψε το γραφείο των καθηγητών. Τα μαθήματα διακόπηκαν για μία βδομάδα, μέχρι να καταφέρουν συνεργεία να καθαρίσουν το σχολείο, να αποκατασταθούν, όσο γινόταν, οι ζημιές και να μεταφερθεί το γραφείο των καθηγητών σε έναν άλλο χώρο, που μέχρι τότε χρησιμοποιούνταν ως η αίθουσα της βιβλιοθήκης.

Ο λόγος της παραβατικής αυτής συμπεριφοράς; Να χαθούν οι απουσίες μιας μαθήτριας, η οποία προφανώς είχε ξεπεράσει κατά πολύ το επιτρεπτό όριο των απουσιών και είχε σχέση με τον δράστη! Φυσικά, ακολούθησαν ανακρίσεις από την αστυνομία και πολύ γρήγορα όλοι έμαθαν ποιος το έκανε. Δεν του επιβλήθηκε καμία ποινή!

Αν και έχουν περάσει χρόνια από τότε, πολλές φορές ακόμα αναρωτιέμαι: άραγε, είναι αυτό προστασία της τοπικής κοινωνίας προς τον συμπατριώτη τους ή συγκάλυψη και υποκρισία;


Την ίδια σχολική χρονιά, στο ίδιο λύκειο της Καλύμνου, στη διάρκεια διδακτικής ώρας που εγώ είχα κενό, βρισκόμουν στο γραφείο των καθηγητών. Ενώ όλα κυλούσαν ήρεμα, μπήκε ξαφνικά έντρομος στο γραφείο ο διευθυντής μαζί με έναν άλλο συνάδελφο και μας ενημέρωσε ότι κάλεσε ασθενοφόρο για να μεταφέρει αμέσως μια μαθήτρια στο νοσοκομείο, επειδή κάποιος μαθητής την τραυμάτισε με σουγιά στην κοιλιακή χώρα.

Η μαθήτρια είχε ζητήσει άδεια από την καθηγήτριά της για να πάει στην τουαλέτα και ο μαθητής που την τραυμάτισε επίσης ζήτησε άδεια από τον καθηγητή του, γιατί δεν αισθανόταν καλά. Τελικά, όπως μας ενημέρωσαν οι παλιότεροι συνάδελφοι του σχολείου στη συνεδρίαση που ακολούθησε, ο δράστης αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Οι γονείς της κοπέλας αποφάσισαν να μην προβούν σε περαιτέρω δικαστικές ενέργειες και ο σύλλογος των καθηγητών επίσης δεν επέβαλε κάποια ποινή στον δράστη. Κατόπιν συνεννόησης μαζί του, αποφάσισε να διακόψει το σχολείο τη χρονιά εκείνη και να φοιτήσει την επομένη.

Αν και έχουν περάσει χρόνια από το περιστατικό αυτό, ακόμα είμαι επιφυλακτική και ελάχιστες φορές δίνω άδεια στους μαθητές μου να βγουν από την τάξη για να πάνε στην τουαλέτα ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

Μερικά χρόνια μετά, σε γυμνάσιο της Ρόδου, μια ανοιξιάτικη μέρα είχαμε προγραμματίσει τον μηνιαίο μας περίπατο σε πάρκο πολύ κοντά στο σχολείο. Συνοδεύαμε με τους συναδέλφους τους μαθητές στα στενά δρομάκια του πάρκου και κατευθυνόμασταν σε μια μεγάλη αλάνα, όπου συνήθως τα παιδιά έκαναν αθλητικές δραστηριότητες.

Ξαφνικά, εμφανίστηκε στο πάρκο πρώην μαθητής του σχολείου με ένα αυτοκίνητο –το οποίο οδηγούσε προφανώς χωρίς δίπλωμα−, αναπτύσσοντας μεγάλη ταχύτητα και σκορπώντας τον τρόμο στα παιδιά και στους συναδέλφους. Μάλιστα, την ημέρα εκείνη συνοδεύαμε τα παιδιά χωρίς τον διευθυντή, γιατί είχε κάποια επείγουσα δουλειά στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Φοβηθήκαμε πολύ! Πώς να αντιδράσεις; Αυτενεργείς! Μια συνάδελφος πήρε τηλέφωνο τον αδελφό της που εργαζόταν στην Τροχαία και τον παρακάλεσε να έρθει αμέσως.


Σίγουρα, όλα τα περιστατικά σχολικής βίας και παραβατικότητας, τα οποία απαιτούν από τον εκπαιδευτικό να προβαίνει σε ενέργειες που είναι πέρα από τον ρόλο του και την ειδικότητά του −για τα οποία, άλλωστε, δεν έχει την κατάλληλη δομή, εκπαίδευση και στήριξη−, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητά του, και όχι μόνο την εκπαιδευτική. Κάθε τόσο έρχεσαι αντιμέτωπος με καταστάσεις που σε εξουθενώνουν ψυχικά.


Προσωπικά, στη διάρκεια της δεκαοκτάχρονης εμπειρίας μου στην εκπαίδευση ευτυχώς δεν έχω να θυμάμαι κάποιο περιστατικό εναντίον μου. Θεωρώ πως καταφέρνω να είμαι πάντα αποδεκτή από την πλειονότητα των μαθητών −να αρέσεις σε όλους δεν γίνεται, είναι και θέμα χημείας, αλλά ευτυχώς με τις φιλολόγους τα παιδιά συνήθως αισθάνονται ένα παραπάνω δέσιμο−, διατηρώντας, ως επί το πλείστον, χαμηλούς τόνους και προσέχοντας πάρα πολύ τα πάντα (εκφράσεις, σκηνική εικόνα, το παράδειγμα που δημιουργείς).

Οπωσδήποτε, τα πρώτα χρόνια δυσκολεύτηκα και στενοχωριόμουν, γιατί καταλάβαινα ότι δεν υπήρχε καλό επίπεδο πειθαρχίας στις τάξεις μου σε σχέση με αυτές άλλων, πιο έμπειρων συναδέλφων.

Με τον καιρό, όμως, συνειδητοποίησα πως υπεύθυνη γι' αυτό ήμουν εγώ, γιατί δεν έβαζα σωστά όρια. Τα παιδιά ζυγίζουν με καταπληκτική μαεστρία τα όρια του καθενός, κάτι που έμαθα στην πορεία. Το βλέπω στην κόρη μου, που είναι 1,5 ετών, πόσο μάλλον στους εφήβους.

Θυμάμαι, ακόμα, χρόνια πριν, σε μια επιμόρφωση ένας σχολικός σύμβουλος είχε πει χαρακτηριστικά ότι η σχέση που πρέπει να αναπτύσσεις με τους μαθητές είναι σαν το τζάκι: "Αν πας πολύ κοντά, μπορεί να καείς, και αν πάλι πας πολύ μακριά, μπορεί να παγώσεις". Νομίζω ότι κάτι τέτοιο εφαρμόζω και αποδίδει.

Επίσης, αν θέλεις να πετύχεις ως εκπαιδευτικός, χρειάζεται σοβαρότητα, εγρήγορση, διαρκής πειραματισμός και εναλλαγή, τόσο ως προς τις παιδαγωγικές μεθόδους όσο και ως προς τις διδακτικές.

Τελικά, τι είναι εκείνο που σε κρατά σ' αυτό το επάγγελμα; Φυσικά, το ότι νιώθεις ζωντανός, εφόσον βρίσκεσαι διαρκώς σε επαφή με τη νέα γενιά, και οι δύο μήνες διακοπές το καλοκαίρι –για τις οποίες είμαστε διαρκώς στο στόχαστρο άλλων επαγγελματικών κλάδων−, που είναι σίγουρα αρκετοί και συνάμα απαραίτητοι, ώστε να ξεχάσεις όλα τα άσχημα της σχολικής χρονιάς που πέρασε, να κρατήσεις μόνο τα όμορφα, να κάνεις απολογισμό και να ξεκινήσεις τη νέα σχολική χρονιά με όρεξη, μεράκι και όνειρα»...

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 2.2.2019

Ελλάδα
43

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Όλη η υπόθεση ξεκινάει σαφώς απ' το σπίτι και κάνει κύκλο με υπεύθυνους κυρίως τους γονείς.Εκτός από την έλλειψη σεβασμού προς τον δάσκαλο-καθηγητή, που είναι καθαρά κοινωνικό θέμα γιατί αφορά την κοινωνική συμπεριφορά, ακολουθεί και η απαξίωση του σχολείου ως εκπαιδευτικό ίδρυμα.Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που τα παιδιά σήμερα κάνουν φροντιστήριο ήδη από τη δημοτικό. "Ταμπουρωμένοι" λοιπόν πίσω από την γνωστή φράση "Έλα μωρέ θα τα κάνουμε στο φροντιστήριο", οι μεν μαθητές αντιμετωπίζουν το σχολείο ως ένα 8ωρο πρωινού χαβαλέ, οι μεν καθηγητές δεν θα κάτσουν να διδάσκουν σε θηρία ανήμερα οπότε θέλοντας και μη η διδακτική ώρα εξαντλείται κυρίως σε νουθεσία και οι γονείς με τη σειρά τους απλά δεν θα ασχοληθούν με την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών του σχολείου, είτε αυτό πληρώνεται μέσω φόρων είτε είναι ιδιωτικό, αναλισκόμενοι αποκλειστικα σε έρευνες παιδοψυχολόγων για να βρίσκονται απέναντι στους καθηγητές υπερασπιζόμενοι τα φυντάνια τους.Το αποκορύφωμα βέβαια και το κερασάκι στην τούρτα όλης αυτής της κατάστασης κατ' εμέ βρίσκεται αλλού. Τελειώνοντας το σχολείο και στη συνέχεια ένα ανώτερο/ανώτατο/τεχνικό κλπ ίδρυμα βγαίνεις στην αγορά εργασίας κυριολεκτικά απροστάτευτος, άλλωστε είναο πολύ λίγα τα παιδιά που είτε θα αυτοαπασχοληθούν , είτε είναι τόσο εύπορα που δεν θα βγουν στο "μεροκάματο". Χωρίς λοιπόν να χεις κάποιον πλέον να σε υπερασπιστεί, και χωρίς να χεις διδαχθεί την έννοια του σεβασμού, της πειθαρχείας, της αυτοσυγκράτησης και της εκτίμησης του "ανωτέρου" σου, βγαίνεις στη "ζούγκλα της καθημερινότητας" και δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις γιατί δεν έμαθες πως.Δεν έμαθες να σέβεσαι, δεν έμαθες πως πρέπει που και που να κατεβάζεις και λίγο το κεφάλι και πως δεν σημαίνει ότι σου καπατάνε τα δικαιώματα ή την προσωπικότητα, δεν έμαθες πως δεν είναι όλα ρόδινα, δεν έμαθες να ακολουθείς κανόνες. Δυστυχώς ως ενήλικας το ρόζ συννεφάκι διαλύεται, δεν αποτελείς πια τον πρίγκηπα ή την πριγκήπισα του μπαμπά και της μαμάς, χωρίς βασικές αξίες και δυστυχώς ,χωρίς κανέναν τόνο ειρωνείας, ο έφηβος που κουβαλάς μέσα σου και ποτέ δεν ωρίμασε, γίνεται κλωτσοσκούφι και έρμαιο της άγριας καθημερινότητας και των αφαντικών, γιατί η ίδια η ζωή παραμονεύει στη γωνία για να σε "σκίσει".
Είναι η αναρχική Ελλάδα, χωρίς αξίες, σχεδόν τριτοκοσμική μερικές φορές. Περάσαμε από την κακοποίηση των παιδιών στην κακοποίηση των δασκάλων και καθηγητών. Είμαστε ά...κράτος υπό εξαφάνιση. Το μόνο που νιώθω είναι μια μεγάλη ΝΤΡΟΠΗ νάμαι από αυτό τον τόπο
Ορια;Ποια ορια; Αφού οι ίδιοι οι δάσκαλοι μεγάλωσαν με το "νόμος είναι το δίκιο του εργατη". Οι ίδιοι πολιτικοποιησαν τους μαθητές όταν μετά από δικιά τους εξαντλητική απεργία τους έβαλαν να κάνουν καταλήψεις.Ορια; Ποιος θέλει ορια; Μην τρελαθούμε. Απλά όταν τα σκ@τα χτυπάνε στον ανεμιστήρα όλοι τρέχουν να κρυφτούν.Από ποιο εκπαιδευτικό σύστημα βγήκαν οι ΣΠΦ αραγε;
Συγνώμη, ξέρετε πόσοι ιδιωτικοί υπάλληλοι καθημερινά παραιτούντε καθημερινά από τη δουλεία τους. Τελικά στο χώρο τις εκπαίδευση φταίνε για κάτι οι εκπαιδετικοί. Αυτοί που εκτός από το πρόγραμμα του υπουργείου έχουν υποχρεώσημασία να διδάξουν ήθος, τρόπους και ευγένεια στους μαθητές. Αν δεν μπορούν καλό είναι για όλους να αποχωρήσουν. Θα γίνει εκπαίδευση και χωρίς αυτούς, ίσως ίσως καλήτερη. Οι συγκεκριμένοι έχασαν την ευκαιρία τους. Καληνύχτα.
Ξέρεις πόσοι πολλοί εκπαιδευτικοί έχουν αποχωρήσει;Επειδή στον φιλικό και οικογενειακό κύκλο μου υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί, γνωρίζω αρκετούς που αποχώρησαν προ κρίσης, και πολλούς που έφυγαν με πρόωρη συνταξιοδότηση και εξαιρετικά μειωμένες αποδοχές μετά την κρίση. Επιπλέον,γνωρίζω πάρα πολλές περιπτώσεις αναπληρωτών (προ κρίσης) οι οποίοι δοκίμασαν το επάγγελμα του εκπαιδευτικού και το εγκατέλειψαν, οι περισσότεροι γιατί δεν τους άρεσαν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες καλούνταν να ασκήσουν το επάγγελμά τους.
Για μενα η λεξη κλειδι σε αυτο το αισχος της μεταπολιτευτικης Ελλαδας, ειναι μια. ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ.Οταν αυτοι που πρεπει δε μπορουν να τιμωρησουν τετοιες συμπεριφορες,οχι μονο στο σχολειο, αλλα και στην κοινωνια γενικοτερα με καθε ειδους παραβατικες συμπεριφορες, δε μπορουμε να περιμενουμε αυτη η χωρα να παει μπροστα.
Και μια επιπλέον παράμετρος:καθώς η κρίση και η φτώχεια έφεραν στην καλύτερη περίπτωση γκρίνια και στη χειρότερη οικογενειακή βία, κατάθλιψη, εξαθλίωση ή διάλυση της οικογένειας, όλα αυτά μεταφέρθηκαν στο σχολείο, πολλαπλασιάζοντας τα ήδη υπάρχοντα μεγάλα προβλήματα. Επίσης, μεγάλο ρόλο έπαιξε και η ανεργία των πτυχιούχων. Φίλοι εκπαιδευτικοί μου λένε ότι βλέπουν παιδιά με μεγάλες δυνατότητες να τεμπελιάζουν και να αδιαφορούν. Και η μόνιμη απάντηση που λαμβάνουν: "Για ποιο λόγο; Αφού και οι πτυχιούχοι και τα μάστερ στην οικογένειά μου και γύρω μου είναι άνεργοι και κάνουν τα γκαρσόνια... Γιατί να κάνω θυσίες και να μην φχαριστηθώ τώρα τη ζωή μου; Αφού και ο τάδε με μάστερ έφυγε εξωτερικό (για έναν πιτσιρικά ο ξενητεμός, η εγκατάλειψη φίλων και οικογένειας βιώνεται ως μεγάλη υποβάθμιση)" .
"Αυτό ξεκινάει από το κράτος, το οποίο έχει υποβαθμίσει πάρα πολύ τους δασκάλους ως επάγγελμα."Συνέβη σε γνωστή μου καθηγήτρια σε γυμνάσιο εξαιρετικά υποβαθμισμένης συνοικίας, προ κρίσης, τότε που το δημόσιο προσέφερε ικανοποιητικότατους μισθούς και οι εκπαιδευτικοί και οι νοσηλευτές ήταν από τους συγκριτικά κακοπληρωμένους υπαλλήλους σε σχέση με πολλούς άλλους δημόσιους υπα΄υπάλληλους.Μαθήτρια χαμηλότατων πνευματικών δυνατοτήτων, στο τμήμα ένταξης, καλό κοριτσάκι. Καταφθάνει στο σχολείο η μητέρα της, συμπαθητική γυναίκα, εμφανώς μικρότερων δυνατοτήτων: "Το ξέρω, η κόρη μου δεν είναι για πολλά, δεν τα παίρνει τα γράμματα, είναι κι αργή. Βοηθήστε την όμως γιατί είναι καλό κορίτσι. Δεν περιμένω και τίποτε σπουδαίο γι' αυτήν. Και μια δασκαλίτσα να γίνει μου φτάνει." Μέσα στη χαζομάρα της, αυτή η γυναίκα είχε εκφράσει αλογόκριτα με τον καλύτερο τρόπο την γνώμη μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας για τον Ελληνα εκπαιδευτικό.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει τρόπος να κλείσουμε την κοινωνική παθογένεια εκτός σχολείου. Βία, επιθετικότητα, παραβατικότητα, υπερπροστασία, έλλειψη σεβασμού και καχυποψία θα βρίσκονται πάντα εντός των τειχών όσο και εκτός. Το σχολείο όμως έχει μηχανισμούς, έχει όπλα, μπορεί να αντιμετωπίσει όλα αυτά και τα αντιμετωπίζει καθημερινά. Λέγονται νομοθεσία, ενημέρωση, κατάρτιση, παιδαγωγική εμπειρία, επικοινωνία, οριοθέτηση και κυρίως ενότητα, συνεργασία, αλληλεγγύη. Αντί λοιπόν να αναθεματίζουμε αυτά που δεν είναι στο χέρι μας να αλλάξουν, ας ρίξουμε μια ματιά στον εξοπλισμό μας. Μήπως χρειάζεται επισκευή, ενίσχυση,ανανέωση;
Τα παραπάνω που περιγράφονται σε αυτό το άρθρο, εκφράζουν συμπυκνωμένα τα δεινά της μεταπολίτευσης. Ισοπέδωση των πάντων, μόνιμη άρνηση και αμφισβήτηση για τους θεσμούς, εκφυλισμός της οικογένειας και χλευασμός της θρησκείας και της πατρίδας.Στο Γυμνάσιο, θυμάμαι πάντα όταν έμπαινε ένας καθηγητής στην αίθουσα σηκωνόμασταν από τις καρέκλες μας. Όταν τύχαινε να έρθουν οι γονείς μαθητή για ενημέρωση, λόγω κάποιου παραπτώματος, ήταν δακτυλοδεικτούμενος.Να μην γυρίσω πιο πίσω στα χρόνια των γονιών μας που έπεφτε και καμμία χαρακιά στις παλάμες. Αυτό δεν τους απέτρεψε από το να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, ούτε να σπουδάσουν και να μορφωθούν.
Τα δεινά της Μεταπολίτευσης έχουν εν πολλοίς την ρίζα τους σε αυτά που προηγήθηκαν της Μεταπολίτευσης. Δεν μας ήρθε ουρανοκατέβατη ούτε η Μεταπολίτευση, ούτε τα (υπαρκτά) δεινά της. Το "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια" χλευάστηκε δικαίως. Όπως και αυτοί που το είχαν για παντιέρα (μεταξύ τους και πάρα πολλοί εκπαιδευτικοί) και ζημίωσαν την χώρα όσο λίγοι. Σιγά μην ξαναρχίσουμε τις εθνικιστικές κιτσαρίες στο Καλλιμάρμαρο το 2019. Αυτά τελειώσανε το '74. Παρ' το απόφαση. Μην ξαναλέμε τα αυτονόητα...
Γάτε, αν και καταλαβαίνω αυτό που λες, νομίζω πως οι ευθύνες δεν είναι μονομερείς ούτε για την Μεταπολίτευση αλλά ούτε και για αυτά που προηγήθηκαν της Μεταπολίτευσης. Και δεν εννοώ μόνο την επταετία αλλά δεκαετίες πριν. Δεν υπάρχουν αθώες περιστερές στο δικό μου το μυαλό. Τώρα, όσον αφορά τα περί μουσικής, το μόνο "επιβλαβές" είδος που μου έρχεται στο μυαλό είναι το έντεχνο που, ως γνωστόν, γνώρισε άνθηση μεταπολιτευτικά...
Μάλλον οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας έχουν το μεγαλύτερο ωρομίσθιο καθώς εργάζονται πολύ λίγες ώρες, αλλά εσύ θα εμπιστευόσουνα να μπεις σε αεροπλάνο όταν ο ελεγκτής συμπληρώνει την 8η ώρα δουλειάς του;Το σημαντικό δεν είναι ο χρόνος εργασίας αλλά η ένταση της εργασίας. Μπορείς να δουλεύεις 8ωρο σε μια χαλαρή υπηρεσία και να βγαίνεις ξεκούραστος και να βγαίνεις από τάξη εξαντλημένος μετά από 4 50λεπτες ώρες μαθήματος (μου έχει συμβεί-και όχι απαραίτητα μόνο με "δύσκολη" τάξη, αλλά και με εξαιρετική, άρα ιδιαίτερα απαιτητική)
Προς leccos Το κυριότερο πρόβλημα με την αξιολόγηση -πέρα από το ποια κριτήρια θα χρησιμοποιηθούν- συνίσταται στο ποιος θα αξιολογήσει τον εκπαιδευτικό, και ποιες δικλείδες ασφαλείας θα υπάρξουν για να αποφευχθεί η κατάχρηση εξουσίας. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα από την πραγματικότητα μεγάλης επαρχιακής πόλης (όπου παρόλα αυτά, τα πάντα τελικά μαθαίνονται):Ένα από τα διευθυντικά στελέχη της διεύθυνσης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (γνωστό κομματόσκυλο του δικομματισμού) αποδείχθηκε ότι κατείχε τη θέση με πλαστό μεταπτυχιακό. Χάρη στα στηρίγματά του, δεν υπέστη την παραμικρή κύρωση, απλά του ζητήθηκε να επισπεύσει τη συνταξιοδότησή του. Μέχρι τη στιγμή της συνταξιοδότησής του, συνέχισε να ασκεί κανονικά τα καθήκοντά του για πολλούς μήνες. Τον φαντάζεσαι να αξιολογεί εκπαιδευτικούς και να κρατάει στα (λερωμένα) χέρια του τη μοίρα τους; Ποια κριτήρια νομίζεις πως θα χρησιμοποιούσε στην αξιολόγησή του; Εγώ εικάζω πως θα πριμοδοτούσε το γλείψιμο, τη ρουφιανιά, την ατιμία, ενώ θα προτιμούσε να περιστοιχίζεται από εξαρτημένους και ανίκανους που δεν θα τον αμφισβητήσουν, παρά από έντιμους και ικανούς που θα τον αμφισβητούσαν και θα τον αποκάλυπταν.
1) αξιολόγηση,η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του αξιολογώ: το να εντοπίσει κάποιος τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία κάποιου ή κάτι και να κρίνει με βάση αυτά τα στοιχεία την επίδοση, την αποτελεσματικότητα ή την αξία του, ειδικά σε σύγκριση με άλλους ανθρώπους ή άλλα πράγματα. 2) σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, αξιολογούμε τα πάντα και τους πάντες, αλλά μόνο οι Έλληνες εκπαιδευτικοί είναι “ανίκανοι” να βρουν την χρυσή τομή.3) δυστυχισμένοι είναι οι άξιοι εκπαιδευτικοί και η νεολαία μας που εκπαιδεύεται από μη ικανούς εκπαιδευτικούς …….
Φίλοι εκπαιδευτικοί μου έχουν τονίσει τον τεράστιο ρόλο που παίζει ο διευθυντής/διευθύντρια του σχολείου, χωρίς έναν ικανό διευθυντή οι καθηγητές και οι δάσκαλοι είναι έρμαια των κακών γονιών και των ατίθασων και απείθαρχων μαθητών.Το έχω διαπιστώσει άλλωστε και ο ίδιος: ο διευθυντής δίνει τον τόνο στο σχολείο που διοικεί αν δεν δείχνει υπευθυνότητα ο ίδιος ο διευθυντής μόνο όσοι καθηγητές έχουν φιλότιμο θα κάνουν σωστά την δουλειά τους και οι υπόλοιποι θα είναι το λιγότερο αδιάφοροι.
Φαντάσου λοιπόν Φλύαρε που σωστότατα προέβης σε αυτήν την παρατήρηση, φαντάσου λοιπόν Λέκκος, έναν κακό διευθυντή να αξιολογεί ικανούς εκπαιδευτικούς χωρίς καμία άλλη δικλείδα ασφαλείας....Το γαλλικό μοντέλο αξιολόγησης που έχω υπόψη μου δεν έχει κανέναν τιμωρητικό χαρακτήρα (πριν μερικά χρόνια στη χώρα μας επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί μοντέλο αξιολόγησης όπου το 15% των εκπαιδευτικών κάθε περιφέρειας κρίνονταν εξ ορισμού ανίκανοι και προβλεπόταν η απομάκρυνσή τους), προβλέπει πολλές δικλείδες ασφαλείας, αλλά και "εργαλεία" τα οποία θα βοηθήσουν έναν εκπαιδευτικό που κρίνεται ανεπαρκής να βελτιωθεί.
Η κατάργηση του θεσμού του επιθεωρητή ήταν βασικό λάθος για να χειροτερεύσει η παιδεία και γενικά όλη η δημόσια διοίκηση. Αξιολόγηση πρέπει να γίνεται. Το ποιός θα αξιολογήσει είναι υπεκφυγή. Σαφέστατα και οι σημερινοί προϊστάμενοι είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό κομματόσκυλα. Αν θέλουμε να κάνουμε καλύτερη παιδεία και δημόσια διοίκηση πρέπει ν' αξιολογούμε, να επιβραβεύουμε, να τιμωρούμε και να απολύουμε. Θέλουμε την αξιολόγηση;; Αν ναί θα βρούμε την άκρη. ΥΓ Γιατί δεν καταργήθηκαν οι επιθεωρητές στο δικαστικό σώμα;; ΥΓ Οι μεγάλες εταιρείες αναθέτουν την αξιολόγηση σε άλλες εξειδικευμένες εταιρείες. Έτσι θα παρακαμφθούν οι σημερινοί προϊστάμενοι, προϊόντα κομματικής συναλλαγής.
φιλότιμο, ευσυνειδησία, ομαδικότητα στην καθημερινότητα μας,στο σπίτι, στην γειτονιά, πόλη, πολιτεία, ……. στην δουλειά μας!!παντού και πάντα!!
Πολυ ωραιο αρθρο. Παιρνεις εικονα για το τι γινεται στα σχολεια. Χωρις να εχω σχεση με σχολεια η παιδια οσμιζομαι εδω και χρονια την σαπιλα που βγαζει το εκπαιδευτικο συστημα. Ειναι αποτελεσμα της σαπιλας που υπαρχει στην κοινωνια και στις σχεσεις των ζευγαριων. Αυτη η κατασταση περναει μετα στα παιδια
Aς αναλάβουν επιτέλους όλοι τις ευθύνες τους! Και οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί και το κράτος και φυσικά οι ίδιοι οι μαθητές (σε μεγαλύτερες ηλικίες).Πολλοί γονείς είναι απαράδεκτοι και μια μεγάλη πλειοψηφία παιδιών εντελώς ανοριοθέτητα. Όμως όλοι οι εκπαιδευτικοί από πλευράς τους είναι εντάξει; Περιφρουρούν τα όριά τους; Μαθαίνουν στους μαθητές τον σεβασμό; Όταν "ψαρεύουν" μαθητές για ιδιαίτερα (τακτική προσφιλέστατη από τα μαθητικά μου χρόνια) θέτουν τα όριά τους; Όταν προσβάλλουν μέσα στην τάξη παιδιά με χυδαίους χαρακτηρισμούς (κι έχω ακούσει αρκετά τέτοια περιστατικά λόγω επαγγέλματος), προάγουν τον σεβασμό;Από την άλλη, οι γονείς θέτουν όρια στα παιδιά τους; Τα μαθαίνουν να είναι ευγενικά και σεβαστικά; Άσχολούνται μαζί τους ή τα περιμένουν όλα από το σχολείο; Νοιάζονται για τη σωστή συμπεριφορά του παιδιού τους ή μόνο να πάρει Άριστα στο τρίμηνο ή (έχει συμβεί κι αυτό) να πάρει μεγαλύτερο ρόλο στο θεατρικό του σχολείου;Η πολιτεία που είναι σε όλα αυτά; Εκπαιδεύει τους δασκάλους; Τους ελέγχει; Από την άλλη έχει οργανώσει σωστούς συλλόγους διδασκόντων όπως και γονέων και κηδεμόνων ώστε να περιφρουρούνται τα δικαιώματα τόσο των εκπαιδευτικών, όσο και των γονέων/μαθητών; Παρέχει τα απαραίτητα μέσα και εντάσσει τους γονείς στην εκπαίδευση των παιδιών τους, εκπαιδεύοντας παράλληλα και αυτούς;
Τα παιδιά ειναι καθρέφτης των γονιων τους ,ολη αυτη η κατάσταση εκφράζει το απόγειο του "ελληνικού θαύματος" της μεταπολίτευσης που έχει προσβάλλει σοβαρά το κεντρικό συστημα αξιών της κοινωνίας.
Πολύ ωραία και σωστά τα λέει το άρθρο. Για όλα όσα αναφέρονται φταίνε τρεις παράγοντες:1) Οι γονείς: Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού ξεκινάει από το σπίτι. Ο γονέας πολλές φορές δεν έχει καθόλου χρόνο να ασχοληθεί με το παιδί του ή είναι πολύ μαλθακός ή για διάφορους λόγους δε του διδάσκει κάποιες αρχές. Τα παιδιά,σε μικρή ηλικία δε γνωρίζουν τι είναι σωστό και τι λάθος, παραδειγματίζονται και λαμβάνουν πρότυπα και αρχές από τους γονείς τους. Και ναι μεν, ασφαλώς οι γονείς θα πρέπει να λαμβάνουν μέτρα ώστε τα παιδιά τους να μην πέσουν θύματα σωματικής, λεκτικής ή άλλου είδους κακοποίησης στο σχολείο, φτάνουν όμως στο εντελώς αντίθετο άκρο με αποτέλεσμα το παιδί να θεωρεί ότι μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς συνέπειες.2) Το υπουργείο: Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι εκπαιδευτικοί εκτός από τη μετάδοση γνώσεων είναι και παιδαγωγοί. Και ναι, θα πρέπει να χρησιμοποιούν τρόπους και συμπεριφορές συμμόρφωσης των νεαρών παραβατών, όχι ασφαλώς σωματική βία, αλλά με διάφορες μεθόδους θα πρέπει να κατανοήσουν τα παιδιά ότι υπάρχουν όρια τα οποία όταν ξεπερνιόνται, έχουν συνέπειες. 3) Οι εκπαιδευτικοί: Δυστυχώς άλλοι μπορούν να επιβληθούν καλύτερα από κάποιους άλλους. Αν σου πάρουν τον αέρα, τότε δύσκολα μπορείς να τον ανακτήσεις!
Δυστυχώς, δεν μπορείς να επιβληθείς υπό τον διαρκή φόβο των καταγγελιών. Ειλικρινά, δε μπορώ να σου περιγράψω ΠΟΣΟ κουραστικό είναι να απολογησε γιατί έκανες παρατήρηση στον Κωστάκη που ξέχασε για 25η φορά το τετράδιο.
Ευχαριστώ πολύ για το άρθρο αυτό.Διαβάζοντάς το ένιωσα οτι δεν είμαι τελείως μόνη μου στον καθημερινό αγώνα μου στον χώρο της εκπαίδευσης μια και απ'οτι φαίνεται όλα όσα λέγονται σ'αυτό τα ζούνε και πολλοί άλλοι εκπαιδευτικοι...δυστυχώς..
Εγώ τέλειωσα το σχολείο στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας και πολλές φορές σκέφτομαι πόσο άτυχος είμαι που δεν ήταν τόσο διαδεδομένο το internet και υπήρχε λιγότερη πληροφόρηση. Παραπάνω από το 50% του σώματος των καθηγητών ήταν πραγματικά ακατάλληλοι, άνθρωποι που μπαίναν στην τάξη μισή ώρα αφού είχε χτυπήσει το κουδούνι, βάζανε να λύσεις μια άσκηση και βγαίνανε για το τσιγαράκι τους, έριχναν και καμιά σφαλιάρα που και που. Κάποιες φορές θυμάμαι γεγονότα που είχαν συμβεί και θυμώνω με τους γονείς μου που δεν έδιναν την προσοχή που έπρεπε και δεν κίνησαν επίσημες διαδικασίες. Τώρα βέβαια που το internet έχει ανοίξει νέους ορίζοντες και είναι εύκολο να ξέρεις ποια είναι τα δικαιώματά σου, ελπίζω να έχουν αλλάξει τα πράγματα.
Όπως έχω αναφέρει ξανά, εμάς στο σχολείο έριχναν ξύλο …κανονικά και με τη βούλα, ήταν το νορμάλ και η οδηγία απ' την «διεύθυνση», η οποία «διεύθυνση» ήταν ο «φόβος και ο τρόμος».- (Νομίζω την ευρύτερη έννοια του «φασιστικού όντος» πρώτα από εκεί πρέπει να την σχημάτισα). Σε ηλικία περί τα 10 θυμάμαι τον δάσκαλο -άνευ καμίας υπερβολής- να με εξφενδονίζει απ’ το μέσον της αιθούσης πάνω στην πόρτα για να με βγάλει εκτός. Φυσικά έκανα γκελ και έσκασα στο πάτωμα. Το "φοβερό" μου παράπτωμα ήταν ότι μιλούσαμε με τον διπλανό μου κατά τη διάρκεια μία διδακτικής ώρας, προτού μας πάνε εκδρομή ...όπου όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι και μάθημα δεν κάναμε, άλλωστε. Θυμάμαι ότι ήρθε μετά έξω και μου ζήτησε συγνώμη, γιατί κατάλαβε ότι η αντίδρασή του αυτή δεν ήταν μέσα στα όρια, θα μπορούσα να έχω χτυπήσει με τις μαλακίες του (ήταν βέβαια μία συγνώμη του στυλ "ναι μεν αλλά"). Θυμάμαι ότι ο διπλανός μου ήταν ήρεμο παιδί κι όχι «υπερκινητικός διάολος» όπως εγώ γι' αυτό και επέλεξε ο δάσκαλος εμένα παραλίγο να μου σπάσει τα δόντια και θυμάμαι ότι ήμουν υπέρ το δέον ευτυχής που με άφησε να πάω εκδρομή και έληξε το θέμα εκεί. Εννοείται πως δεν το είπα σε γονείς, οι γονείς ήταν πάντοτε με την πλευρά του όποιου δασκάλου (ή βάσει των "δειγμάτων γραφής" που είχα από αυτούς τότε, έτσι νόμιζα).Δεν ήμασταν μαλακοί με αρκετούς δασκάλους/καθηγητές γιατί και αυτοί ήταν σκληροί με εμάς ΚΑΙ σε λεκτικό/συναισθηματικό επίπεδο, αψυχολόγητοι μας έθιγαν προσωπικά ή τους γονείς μας και όλοι δοκιμάζαμε τα όρια όλων σαν λυκόπουλα που δαγκάνει το ένα την ουρά του άλλου. Όταν κάποια στιγμή είδα τo trajectory μίας μπαταρίας απ’ τα πίσω θρανία της τάξης να σκάει στον πίνακα, κοντά στο κεφάλι δασκάλας/καθηγήτριας που έγραφε στον πίνακα, δεν θυμάμαι αν "στεναχωρήθηκα". Θυμάμαι ότι γελάγαμε πνιχτά όταν ό άλλος έφτανε στα όριά του και άρχιζε να ουρλιάζει, γιατί να σε νοιάζει κάποιος που μοιράζει χαστούκια ή προσβολές ή χειρονομεί με κωλόχερο προς μαθητές του;Κάποτε μία καθηγήτρια γυμνασίου έπαθε νευρικό κλονισμό, δεν ήταν ότι της είχαμε συμπεριφερθεί πολύ άσχημα (πέραν της φασαρίας που επικρατούσε στην τάξη) αλλά έμοιαζε με τον ευάλωτο κρίκο της υπόθεσης. Θυμάμαι, εκεί, και στεναχωρηθήκαμε και προβληματιστήκαμε πάντως, την είδαμε «ανθρώπινα» ως οφείλαμε, της μιλήσαμε προσωπικά.Έχοντας κάποια τέτοια βιώματα, που καθόλου ευχάριστα και καθόλου ιδανικά δεν είναι, μου φαίνεται -εντούτοις- σχεδόν αδιανόητη και τρομακτική, αλλά και εντελώς απαράδεκτη η κλίμακα (έντασης και συχνότητας) των σκηνικών περιγραφόμενων εδώ, όπως:"Ξεκινήσαμε έναν διάλογο για να τον πείσω ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό και άρχισε να ωρύεται και να λέει "χοντρομαλακισμένη ηλίθια, θα σου κάνω καταγγελία, θα σε διώξω απ' το σχολείο", παίρνοντας το θάρρος από τους γονείς του. Τους λένε "αν σε πειράξει εσένα ο δάσκαλος, εγώ μπορώ να τον διώξω".Ενδεχομένως, μπορώ να φέρω στην μνήμη μου ένα (1) άτομο που δυνητικά θα τολμούσε (στο λύκειο, όχι στο δημοτικό) να μιλήσει έτσι: μία σιχαμένη bully, ένα πλάσμα ανήθικο με τραγική παιδεία, σίγουρα πολύ κομπλεξικό, με γονείς σίγουρα υπεύθυνους ως ένα βαθμό, που το έβρισκε πολύ σκόπιμο να κάνει bullying όχι μόνον σε παιδί δημοτικού (ακόμη στεναχωριέμαι, καμιά φορά, που δεν αισθανόμουν ότι μπορούσα να κάνω κάτι γι' αυτό το παιδί), αλλά και εργαζόμενους στο σχολείο.
with all due respect, και το λεω ειλικρινα: ετσι εξηγουνται πολλα. Αλλα αγαπητοι οχι με τα προβληματα των 50ρηδων και τα παιδικα τους βιωματα δεν μπορει να παει μπροστα μια κοινωνια. πρεπει να κοιταμε το σημερα. και το σημερα δεν εχει καμια σχεση με αυτο που περιγραφεις.
...Αν και έχει περάσει καιρός πολύ θα με ενδιέφερε να μάθω ποια είναι τα "πολλά που εξηγούνται" (θα αρχίσω να κάνω συλλογή από ιλαροτραγικές αστοχίες που λέγονται ως φοβερά και τρομερά insights). Επίσης, χωρίς να υπάρχει κανένα θέμα με την ηλικία από πού προκύπτει το πενηντάρηδες; Και τι πάει να πει "δεν μπορεί να πάει μπροστά μια κοινωνία" που κάποιοι γράφουν κάποια βιώματα, είτε είναι 20, ειτε 40, είτε 60, είτε 100 και όσο θέλουν, δεν είμαστε με τα καλά μας!Και στην περίπτωση που δεν το πρόσεξες έχω ήδη πει: "μου φαίνεται -ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ- σχεδόν αδιανόητη και τρομακτική, αλλά και εντελώς απαράδεκτη η κλίμακα (έντασης και συχνότητας) των σκηνικών περιγραφόμενων ΕΔΩ όπως (...)"
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο, αλλά παράλληλα και εξοργιστικό για το πως έχουν τα πράγματα.Λείπει η πειθαρχεία. Λείπει η επιβολή κανόνων απ' τον δάσκαλο. Η εξουσία πρέπει να βρίσκεται στα χέρια του δασκάλου/καθηγητή και όχι στα χέρια του γονέα. Πόσο μάλλον του παιδιού που δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα. Απαραίτητο στην εξουσία εκπαιδευτικού είναι ότι πρέπει να είναι ΥΓΙΗΣ εξουσία. Να βάζει τα σωστά όρια και να μην είναι εξουσιομανής όπως ήταν παλιά ο καθηγητής με την βέργα. Έτσι θα πάρει και ο μαθητής ένα παράδειγμα προς μίμηση.Πριν αρκετά χρόνια (10+) που πήγαινα και εγώ σχολείο, υπήρχαν στιγμές που μαθητές κάνανε την ζωή πατίνι σε συγκεκριμένους δασκάλους. Αλλά πάντα υπήρχε η λύση της απουσίας/αποβολής, της κακής βαθμολογίας λόγω διαγωγής και η λύση του διευθυντή που έκανε τις απαραίτητες ενέργειες. Κανένας γονιός δεν πήγαινε σε κανέναν δάσκαλο να πει τίποτα για καταγγελίες. Παρά μόνο να ρωτήσουν τι γίνεται και πως πάει το παιδί τους στην τάξη.Αυτά που διαβάζω στο παρόν άρθρο είναι εξοργιστικά και αδιανόητα. Και σίγουρα φταίνε οι γονείς που νομίζουν ότι τους ανήκει ο κόσμος και δεν ξέρουν πως να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους κάνοντας τα επικίνδυνα για τον εαυτό τους και τον περίγυρό τους.Έχει χαθεί ο σεβασμός μεταξύ του δασκάλου και μαθητή. Έχει χαθεί ένας συνδετικός κρίκος. Έχει χαθεί το ενδιαφέρον για μάθηση. Έχει χαθεί η τιμωρία. Είναι δυνατόν να καις το σχολείο ή να μαχαιρώνεις άνθρωπο και να μην σε αγγίζει τίποτα;Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι το γεγονός της μονιμότητας. Δεν γίνεται πάνω που οι σχέσεις μεταξύ καθηγητή-μαθητή γίνονται πιο καλές και βρίσκεις τα "κουμπιά" της τάξης, να σε στέλνουν σε έναν άλλον όχλο να δαμάσεις.Μέσα απ' αυτό το άρθρο και προσωπικές εμπειρίες μας, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε το πρόβλημα που υπάρχει ακόμα με τον σεξισμό, το body shaming, την απαξίωση συνανθρώπου, ακόμα και στις πολύ νεαρές ηλικίες.Το άλλο πρόβλημα που εμφανίστηκε μέσα στα χρόνια είναι ότι με τον ντόρο που έγινε με το "bullying", η κατάχρηση της λέξεις και των καταγγελιών έχει φέρει τα πράγματα στα άκρα. Θεωρούμε bullying το να επιπλήξεις τον μαθητή την ώρα που κάνει μάθημα. Είμαστε σοβαροί; Χρησιμοποιούμε κάτι τόσο σημαντικό για κάτι τόσο ασήμαντο; Δυστυχώς το θετικό κίνημα του anti-bullying έχει γυρίσει μπούμερανγκ.Στα σχολεία της οικονομικής, αλλά προπάντων κοινωνικής κρίσης, δεν υπάρχουν τάξεις αλλά αταξίες. Θλιβερό. Ιδιαίτερα όταν σκέφτεσαι πως αυτά τα παιδιά θα είναι οι επόμενοι που θα πάρουν στα χέρια τους αυτή την χώρα.
Πριν από κάποιο διάστημα, όταν είπα στους μαθητές μου ότι μπορούν να πάρουν μόνο μια κόλλα Α4 για την ζωγραφιά τους ,μου απάντησαν "αφού εμείς τα αγοράζουμε, όσα θέλουμε θα πάρουμε.". Όταν το σχολείο δεν είναι αυτόνομο και παρακαλάει τον σύλλογο γονέων για τα αυτονόητα, λογικό να κάνουν κουμάντο. Επίσης, επειδή θίγεται στο άρθρο ο θεσμός του αναπληρωτή, καλά τα λέτε εσείς αλλά όταν πριν από λίγες μέρες οι αναπληρωτές βγήκαν στους δρόμους, τα σχόλια ήταν "δάσκαλοι, πάλι χάνουν μαθημα", "δημόσιοι υπάλληλοι, 3 μήνες κάθονται.". Ενημερώστε με ένα άρθρο την στην ευχή κάνουμε εμείς οι αναπληρωτές, μήπως και επιτέλους πάρουμε την κοινή γνώμη με το μέρος μας.