Όλη η υπόθεση ξεκινάει σαφώς απ' το σπίτι και κάνει κύκλο με υπεύθυνους κυρίως τους γονείς.Εκτός από την έλλειψη σεβασμού προς τον δάσκαλο-καθηγητή, που είναι καθαρά κοινωνικό θέμα γιατί αφορά την κοινωνική συμπεριφορά, ακολουθεί και η απαξίωση του σχολείου ως εκπαιδευτικό ίδρυμα.Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που τα παιδιά σήμερα κάνουν φροντιστήριο ήδη από τη δημοτικό. "Ταμπουρωμένοι" λοιπόν πίσω από την γνωστή φράση "Έλα μωρέ θα τα κάνουμε στο φροντιστήριο", οι μεν μαθητές αντιμετωπίζουν το σχολείο ως ένα 8ωρο πρωινού χαβαλέ, οι μεν καθηγητές δεν θα κάτσουν να διδάσκουν σε θηρία ανήμερα οπότε θέλοντας και μη η διδακτική ώρα εξαντλείται κυρίως σε νουθεσία και οι γονείς με τη σειρά τους απλά δεν θα ασχοληθούν με την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών του σχολείου, είτε αυτό πληρώνεται μέσω φόρων είτε είναι ιδιωτικό, αναλισκόμενοι αποκλειστικα σε έρευνες παιδοψυχολόγων για να βρίσκονται απέναντι στους καθηγητές υπερασπιζόμενοι τα φυντάνια τους.Το αποκορύφωμα βέβαια και το κερασάκι στην τούρτα όλης αυτής της κατάστασης κατ' εμέ βρίσκεται αλλού. Τελειώνοντας το σχολείο και στη συνέχεια ένα ανώτερο/ανώτατο/τεχνικό κλπ ίδρυμα βγαίνεις στην αγορά εργασίας κυριολεκτικά απροστάτευτος, άλλωστε είναο πολύ λίγα τα παιδιά που είτε θα αυτοαπασχοληθούν , είτε είναι τόσο εύπορα που δεν θα βγουν στο "μεροκάματο". Χωρίς λοιπόν να χεις κάποιον πλέον να σε υπερασπιστεί, και χωρίς να χεις διδαχθεί την έννοια του σεβασμού, της πειθαρχείας, της αυτοσυγκράτησης και της εκτίμησης του "ανωτέρου" σου, βγαίνεις στη "ζούγκλα της καθημερινότητας" και δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις γιατί δεν έμαθες πως.Δεν έμαθες να σέβεσαι, δεν έμαθες πως πρέπει που και που να κατεβάζεις και λίγο το κεφάλι και πως δεν σημαίνει ότι σου καπατάνε τα δικαιώματα ή την προσωπικότητα, δεν έμαθες πως δεν είναι όλα ρόδινα, δεν έμαθες να ακολουθείς κανόνες. Δυστυχώς ως ενήλικας το ρόζ συννεφάκι διαλύεται, δεν αποτελείς πια τον πρίγκηπα ή την πριγκήπισα του μπαμπά και της μαμάς, χωρίς βασικές αξίες και δυστυχώς ,χωρίς κανέναν τόνο ειρωνείας, ο έφηβος που κουβαλάς μέσα σου και ποτέ δεν ωρίμασε, γίνεται κλωτσοσκούφι και έρμαιο της άγριας καθημερινότητας και των αφαντικών, γιατί η ίδια η ζωή παραμονεύει στη γωνία για να σε "σκίσει".
