Όπως έχω αναφέρει ξανά, εμάς στο σχολείο έριχναν ξύλο …κανονικά και με τη βούλα, ήταν το νορμάλ και η οδηγία απ' την «διεύθυνση», η οποία «διεύθυνση» ήταν ο «φόβος και ο τρόμος».- (Νομίζω την ευρύτερη έννοια του «φασιστικού όντος» πρώτα από εκεί πρέπει να την σχημάτισα). Σε ηλικία περί τα 10 θυμάμαι τον δάσκαλο -άνευ καμίας υπερβολής- να με εξφενδονίζει απ’ το μέσον της αιθούσης πάνω στην πόρτα για να με βγάλει εκτός. Φυσικά έκανα γκελ και έσκασα στο πάτωμα. Το "φοβερό" μου παράπτωμα ήταν ότι μιλούσαμε με τον διπλανό μου κατά τη διάρκεια μία διδακτικής ώρας, προτού μας πάνε εκδρομή ...όπου όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι και μάθημα δεν κάναμε, άλλωστε. Θυμάμαι ότι ήρθε μετά έξω και μου ζήτησε συγνώμη, γιατί κατάλαβε ότι η αντίδρασή του αυτή δεν ήταν μέσα στα όρια, θα μπορούσα να έχω χτυπήσει με τις μαλακίες του (ήταν βέβαια μία συγνώμη του στυλ "ναι μεν αλλά"). Θυμάμαι ότι ο διπλανός μου ήταν ήρεμο παιδί κι όχι «υπερκινητικός διάολος» όπως εγώ γι' αυτό και επέλεξε ο δάσκαλος εμένα παραλίγο να μου σπάσει τα δόντια και θυμάμαι ότι ήμουν υπέρ το δέον ευτυχής που με άφησε να πάω εκδρομή και έληξε το θέμα εκεί. Εννοείται πως δεν το είπα σε γονείς, οι γονείς ήταν πάντοτε με την πλευρά του όποιου δασκάλου (ή βάσει των "δειγμάτων γραφής" που είχα από αυτούς τότε, έτσι νόμιζα).Δεν ήμασταν μαλακοί με αρκετούς δασκάλους/καθηγητές γιατί και αυτοί ήταν σκληροί με εμάς ΚΑΙ σε λεκτικό/συναισθηματικό επίπεδο, αψυχολόγητοι μας έθιγαν προσωπικά ή τους γονείς μας και όλοι δοκιμάζαμε τα όρια όλων σαν λυκόπουλα που δαγκάνει το ένα την ουρά του άλλου. Όταν κάποια στιγμή είδα τo trajectory μίας μπαταρίας απ’ τα πίσω θρανία της τάξης να σκάει στον πίνακα, κοντά στο κεφάλι δασκάλας/καθηγήτριας που έγραφε στον πίνακα, δεν θυμάμαι αν "στεναχωρήθηκα". Θυμάμαι ότι γελάγαμε πνιχτά όταν ό άλλος έφτανε στα όριά του και άρχιζε να ουρλιάζει, γιατί να σε νοιάζει κάποιος που μοιράζει χαστούκια ή προσβολές ή χειρονομεί με κωλόχερο προς μαθητές του;Κάποτε μία καθηγήτρια γυμνασίου έπαθε νευρικό κλονισμό, δεν ήταν ότι της είχαμε συμπεριφερθεί πολύ άσχημα (πέραν της φασαρίας που επικρατούσε στην τάξη) αλλά έμοιαζε με τον ευάλωτο κρίκο της υπόθεσης. Θυμάμαι, εκεί, και στεναχωρηθήκαμε και προβληματιστήκαμε πάντως, την είδαμε «ανθρώπινα» ως οφείλαμε, της μιλήσαμε προσωπικά.Έχοντας κάποια τέτοια βιώματα, που καθόλου ευχάριστα και καθόλου ιδανικά δεν είναι, μου φαίνεται -εντούτοις- σχεδόν αδιανόητη και τρομακτική, αλλά και εντελώς απαράδεκτη η κλίμακα (έντασης και συχνότητας) των σκηνικών περιγραφόμενων εδώ, όπως:"Ξεκινήσαμε έναν διάλογο για να τον πείσω ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό και άρχισε να ωρύεται και να λέει "χοντρομαλακισμένη ηλίθια, θα σου κάνω καταγγελία, θα σε διώξω απ' το σχολείο", παίρνοντας το θάρρος από τους γονείς του. Τους λένε "αν σε πειράξει εσένα ο δάσκαλος, εγώ μπορώ να τον διώξω".Ενδεχομένως, μπορώ να φέρω στην μνήμη μου ένα (1) άτομο που δυνητικά θα τολμούσε (στο λύκειο, όχι στο δημοτικό) να μιλήσει έτσι: μία σιχαμένη bully, ένα πλάσμα ανήθικο με τραγική παιδεία, σίγουρα πολύ κομπλεξικό, με γονείς σίγουρα υπεύθυνους ως ένα βαθμό, που το έβρισκε πολύ σκόπιμο να κάνει bullying όχι μόνον σε παιδί δημοτικού (ακόμη στεναχωριέμαι, καμιά φορά, που δεν αισθανόμουν ότι μπορούσα να κάνω κάτι γι' αυτό το παιδί), αλλά και εργαζόμενους στο σχολείο.
