Το ανθρωπάκι μου. Ο αδελφός μου, ο Άρης Δημοκίδης

Το ανθρωπάκι μου Facebook Twitter
27

Σαν σήμερα πριν από 35 χρόνια γεννήθηκε ο μικρός μου αδελφός. Τον περίμενα πως και πως, γιατί ήμουν πολύ μόνη μέχρι τα 6 μου χρόνια. Η μαμά μου είχε μόλις ξαναπαντρευτεί, τον δεύτερο μπαμπά μου τον λάτρευα κι εκείνο το πολυαναμενόμενο τηλεφώνημα («είναι αγόρι!») ήταν από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου.

Ο αδελφός μου ήταν πολύ όμορφο μωρό και εγώ τον αγαπούσα πολύ. Δεν θυμάμαι να τον ζήλεψα ποτέ, ελικρινά δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο, αν και εκ των υστέρων κάποια πράγματα με βάζουν σε υποψίες. Όπως ότι του έλεγα ότι τον είχαμε πάρει από μια τσιγγάνα, τη Ραχήλ, που σύντομα θα έρθει να τον πάρει πίσω – ειδικά αν δανειζόταν τα παιχνίδια μου, χωρίς να με ρωτήσει. Ή ότι, όταν μαλώναμε, τον έλεγα περιφρονητικά «λαδικό» - μια λέξη που είχα ξεπατικώσει από τις «Πρώτες Ενθυμήσεις» της Πηνελόπης Δέλτα και τον έκανε να κλαίει με αναφυλλητά, επειδή δεν την καταλάβαινε.

Ή ότι τον τσιμπούσα για να κλάψει και μετά τον παρακαλούσα να μην το πει στους γονείς μας (δεν με πρόδωσε ποτέ). Ή όταν τον κρατούσα ξύπνιο ως αργά στις κουκέτες μας και του έλεγα «Η γιαγιά Έλλη αγαπάει πιο πολύ εμένα». «Η θεία Νίτσα αγαπάει πιο πολύ εμένα». «Ο θείος Τάκης αγαπάει πιο πολύ εμένα». Κι όταν έφτανα στην οικογένεια του μπαμπά μου, που είχε ολοφάνερα σ’ αυτόν αδυναμία, του έλεγα «Η γιαγιά Μαίρη μας αγαπάει το ίδιο». «Ο παπούς Τέλης μας αγαπάει το ίδιο». Και ούτω καθεξής.
 


 

Όταν ο αδελφός μου έγινε 4 χρονών έβαλε γυαλιά. Τότε περίπου ήταν που η μαμά μου μου πήρε δώρο το βιβλίο «Το ανθρωπάκι μου» της Γιολάντας Πατεράκη, ένα καταπληκτικό βιβλίο για ένα κοριτσάκι 6 χρονών, που αποκτάει έναν μικρό αδελφό. Τον αδελφό τον λένε Άρη (όπως και τον δικό μου), φοράει γυαλιά (όπως κι ο δικός μου), μαθαίνει μουσική (όπως κι ο δικός μου) και είναι η προσωποποίηση της στωϊκότητας (όπως κι ο δικός μου). Από τότε σκεφτόμουν τον αδελφό μου ως «το ανθρωπάκι μου».

Μεγαλώνοντας ο αδελφός μου εξελισσόταν πολύ διαφορετικά από μένα: όσο εξωστρεφής ήμουν εγώ, τόσο εσωστρεφής και χαμηλών τόνων ήταν αυτός. Είμασταν πολύ κοντά γιατί ως τα 16 μου μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο. Του έπαιρνα δώρα βιβλία, πολλά βιβλία και τα διάβαζε όλα. Μάθαινε φλογέρα και αργότερα πιάνο και ήξερε τα πάντα για τους κλασικούς συνθέτες. Στους ομηρικούς καβγάδες μου με τον μπαμπά μου έμπαινε στη μέση, τον έσπρωχνε με τα μικρά χεράκια του και του φώναζε «Μην τη μαλώνεις! Μην τη μαλώνεις!».

Μου έδινε όλα τα χρήματα που μάζευε στον κουμπαρά του για να βγαίνω με τις φίλες μου. Κι όταν δεν μου τα έδινε, γιατί τα μάζευε για να αγοράσει κάποιο δίσκο, κι εγώ έβρισκα το συνδυασμό του κουμπαρά και τα έπαιρνα μόνη μου, αφήνοντας του διάφορα χαρτάκια, πάντα με συγχωρούσε και δεν με πρόδιδε ποτέ. Τον αγαπούσα πάρα πολύ και θα ήθελα να μου δινόταν η ευκαιρία να τον υπερασπιστώ κι εγώ, όπως με υπερασπιζόταν πάντα εκείνος. Δεν χρειάστηκε ποτέ: αν κι έδειχνε εύθραυστος είχε απίστευτη θέληση, επιμονή, αποφασιστικότητα και κουράγιο και κατάφερνε πάντα αυτό που έβαζε στόχο, χωρίς να χρειαστεί να έρθει σε ρήξη με κανέναν...

Μεγαλώνοντας ήθελα να γίνω διάσημη ηθοποιός ή μεγάλη συγγραφέας. Όλοι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μου μου έλεγαν πάντα πόσο ταλέντο είχα στο γράψιμο - αλλά ποτέ δεν έβρισκα χρόνο να γράψω. Ο αδελφός μου ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. Από μικρός έπαιρνε εφημερίδες και διάβαζε,  έφτιαχνε δελτία ειδήσεων κι αργότερα σπούδασε δημοσιογραφία. Ενώ εγώ είχα διαρκώς καταπληκτικές ιδέες και μιλούσα για τα βιβλία που θα έγραφα όταν είχα χρόνο, το ανθρωπάκι μου έγραψε το πρώτο του παιδικό βιβλίο και το έστειλε αθόρυβα στους 5 καλύτερους εκδοτικούς οίκους – το δέχτηκαν όλοι. Το πρώτο του βιβλίο ήταν για ένα αγοράκι, το Στέφανο, που βλέπει εφιάλτες, και τη μεγάλη αδελφή του, τη Στέλλα, που προσπαθεί να το βοηθήσει· όταν μου έφερε το πρώτο αντίτυπο μου είχε γράψει την αφιέρωση: «Στην Στέλλα. Με αγάπη, Στέφανος».  

Όταν μάθαμε ότι η μαμά μας είχε καρκίνο, την ίδια μέρα που γεννήθηκαν οι δίδυμες κόρες μου, πιστέψαμε ότι τα μωρά θα της δώσουν ζωή. Έτσι και έγινε. Αλλά η αλήθεια είναι ότι όση χαρά της έδωσαν οι εγγονές της και η απίστευτη αγάπη και αφοσίωση του μπαμπά μου, άλλη τόση, και ίσως περισσότερη,  της έδωσε το γεγονός ότι πρόλαβε να δει τον Άρη, το «τρυφερούδι» της, να είναι ευτυχισμένος και γεμάτος.

Το πρόσωπό της έλαμπε όταν τον έβλεπε κι όταν μιλούσαν στο τηλέφωνο και αυτός, στα τρισίμισι χρόνια που έζησε η μαμά μας μετά τη διάγνωση, βιάστηκε να τα κάνει όλα! Έτσι, η μαμά μας πρόλαβε να δει ότι ο Άρης έγραψε κι άλλα πολλά βιβλία, που όλα αγαπήθηκαν πολύ. Πρόλαβε να δει να τον προσκαλούν στα σχολεία όλης της Ελλάδας και τα παιδιά να ανυπομονούν να τον γνωρίσουν. Πρόλαβε να μάθει ότι τον κάλεσαν στην Επιτροπή για τα Κρατικά Βραβεία Παιδικού Βιβλίου – αυτόν που ποτέ δεν είχε και δεν καλλιέργησε «γνωριμίες», που ποτέ δεν πρόβαλε τον εαυτό του, που ποτέ δε νοιάστηκε για τα χρήματα.

Η μαμά μας απέκτησε υπολογιστή για να διαβάζει το blog του «Έντεκα», που του χάρισε φανατικούς αναγνώστες και τράβηξε την προσοχή του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, του ινδάλματος των νεανικών του χρόνων. Πρόλαβε να τον δει να γίνεται διευθυντής του site της LIFO (και να χαλάει όλες τις οικογενειακές συγκεντρώσεις πληκτρολογώντας διαρκώς στο λάπτοπ του!). Πρόλαβε να δει το ανθρωπάκι μου, που 20 χρονών ανησυχούσε ότι δεν θα βρει κάποιον για να ζήσουν μαζί το happily ever after, ευτυχισμένο για πάνω από 10 χρόνια με τον Γ., το πιο γλυκό παιδί που θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ.

Η αρρώστια της μαμάς μου μας έδεσε ακόμα πιο πολύ με το ανθρωπάκι. Όπως μικρότερη που, επηρεασμένη απ’ την Αγκάθα Κρίστι, είχα κάνει διαθήκη και του τα άφηνα όλη την (χμ χμ) περιουσία μου, επειδή ήταν ο πιο κοντινός μου άνθρωπος στον κόσμο, έτσι και τώρα δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. 

Κάποτε το ανθρωπάκι μου ήταν «ο αδελφός της Τατιάνας». Σήμερα είμαι πολύ περήφανη όταν με ρωτάνε «είσαι η αδελφή του Άρη Δημοκίδη;». Το ανθρωπάκι μου συνεχίζει να κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη, που δε θέλησε να εγκαταλείψει ποτέ, με το λεωφορείο και τα ακουστικά στ’ αυτιά, με τα παλιά t-shirts του άντρα μου και το σαραβαλιασμένο του σακίδιο στον ώμο. Τον αγαπάω πολύ και με κάνει τόσο περήφανη.

Χρόνια πολλά, Αρούκο μου!

  

Οπτική Γωνία
27

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Ακροβατώντας / Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Αξιολογώντας ως πιο σημαντικό ένα τροχαίο από τη συνάντηση Τραμπ - Νετανιάχου, τα κυρίαρχα μέσα αναδεικνύουν το ασήμαντο χάριν τηλεθέασης, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες σκοπιμότητες που θα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας από τα σημαντικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Joe Coughlin: «Η τρίτη ηλικία δεν είναι κρουαζιέρες ή πατερίτσες»

Οπτική Γωνία / Joe Coughlin: «Γηρατειά δεν είναι μόνο κρουαζιέρες, πατερίτσες και να είσαι με το ένα πόδι στον τάφο»

Ο φιλέλληνας καθηγητής εξετάζει τις όψεις της μακροζωίας, πιστεύει πως στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο μπορεί να συνδυαστεί άνετα με το lifestyle και μιλάει με τρόπο ασυνήθιστο για το γήρας.
ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Οπτική Γωνία / Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Ο δημιουργός του Greekonomics μιλά στη LiFO για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος αλλά και τις επιθέσεις που δέχτηκε πρόσφατα για κάποιες «άβολες αλήθειες» που επισήμανε αναφορικά με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών, οικονομικών «καρτέλ» και ΜΜΕ στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Οπτική Γωνία / Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Από την Ουκρανία και την κρίση στη Γαλλία μέχρι τις αποφάσεις Τραμπ, η Ευρώπη περνάει κρίση ταυτότητας. Πώς επηρεάζεται η χώρα μας; Μιλά στη LiFO ο Σωτήρης Ντάλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κάποτε στην Αμερική…

Ακροβατώντας / Η αμερικανική δημοκρατία οδεύει προς το τέλος της

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει επιδοθεί σε ανελέητο κυνηγητό όσων αμφισβητούν την αλήθεια της. Κυνηγάει δημοσιογράφους, παρουσιαστές, ακτιβιστές, αντιφρονούντες, δικαστές, όποιον τολμήσει να την αμφισβητήσει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Χωρίς αναισθητικό, χωρίς δικαιώματα: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές στην Ελλάδα;

Ρεπορτάζ / Χωρίς αναισθητικό: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές για halal και kosher στην Ελλάδα;

Παρά τις προσπάθειες νομιμοποίησης του εβραϊκού και ισλαμικού τρόπου σφαγής των ζώων χωρίς αναισθητοποίηση, το νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει. Η σχεδιαζόμενη Εθνική Στρατηγική Halal επαναφέρει το θέμα.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
H εξέγερση της «κανονικότητας»

Οπτική Γωνία / H εξέγερση της «κανονικότητας»

Μια τάση που θέλει να προσελκύσει μετριοπαθή ακροατήρια, αντλώντας από μια ψευδή εκδοχή της Ιστορίας, η οποία θέλει τον δυτικό πολιτισμό να υποφέρει ή να παρακμάζει γιατί τάχα έπεσε θύμα του ανθρωπισμού του.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
EPEJERGAS HIV/AIDS: Σύντομα θα αποτελεί παρελθόν;

Οπτική Γωνία / HIV/AIDS: Σύντομα θα αποτελεί παρελθόν;

Οι κρίσιμοι σταθμοί μιας δύσκολης πορείας που ξεκίνησε το 1981, οπότε πιστοποιήθηκαν τα πρώτα κρούσματα HIV, μέχρι σήμερα, που στόχος πια είναι η πλήρης ύφεση της νόσου, με ορίζοντα την επίτευξη της ίασης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πάνος Ρούτσι: Ο απεργός πείνας που συγκλονίζει την Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Πάνος Ρούτσι: Ο απεργός πείνας που συγκλονίζει την Ελλάδα

Επιστρατεύοντας το ύστατο μέσο πίεσης, ο Πάνος Ρούτσι ζητά δικαιοσύνη για τα Τέμπη και άδεια για να ξεθάψει το παιδί που έχασε στο μοιραίο τρένο, ώστε να ταυτοποιηθεί και να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Από τα drones μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη: Η Κίνα αλλάζει την παγκόσμια ασφάλεια

Οπτική Γωνία / Από τα drones μέχρι το AI: Η Κίνα αλλάζει την παγκόσμια ασφάλεια

Πώς η στρατιωτική άνοδος της Κίνας και η στρατηγική σύμπλευση με τη Ρωσία διαμορφώνουν τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες προκλήσεις για την ασφάλεια; Μιλά στη LiFO ο δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Νέων Απειλών και κύριος ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Τριαντάφυλλος Καρατράντος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αντιδράσεις στην Πάρο για την τουριστική επένδυση στις Κολυμπήθρες ή Συλλογή υπογραφών κατά της στρατηγικής επένδυσης στην Πάρο

Ρεπορτάζ / Στις Κολυμπήθρες της Πάρου θα χτιστεί ένα τεράστιο ξενοδοχείο. Γιατί;

Η τοπική κοινωνία αντιδρά στην κατασκευή μεγάλου τουριστικού συγκροτήματος, προειδοποιώντας για αλλοίωση του τοπίου και επιβάρυνση των ήδη πιεσμένων υποδομών του νησιού.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Τζέφρι Σακς: «Ο Τραμπ είναι διχαστικός και επικίνδυνος»

Οπτική Γωνία / Τζέφρι Σακς: «Ο Τραμπ είναι διχαστικός και επικίνδυνος»

Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες μοιάζουν πιο διχασμένες από ποτέ; Και πού οφείλεται η άνοδος της πολιτικής βίας; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Οικονομικών και διευθυντής του Κέντρου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Βαθαίνει η κρίση εμπιστοσύνης, αλλά κανένας δεν πτοείται 

Βασιλική Σιούτη / Βαθαίνει η κρίση εμπιστοσύνης, αλλά κανένας δεν πτοείται 

Στην Ελλάδα η κοινή γνώμη έχει τη χειρότερη άποψη για τα πολιτικά κόμματα της χώρας, αλλά αυτό δεν μοιάζει να πτοεί κανέναν, παρά τον υπαρκτό κίνδυνο απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ

σχόλια

20 σχόλια
Τέλειο, που μας χαρίσατε κάποις στιγμές από τη ζωή της υπέροχης οικογένειάς σας!!!!!Βέβαια, δεν μας εκπλήξατε, γιατί ακόμη κι εμείς που δεν γνωρίζουμε τον κ. Δημοκίδη, έχουμε μαντέψει τί διαμάντι κι ευαίσθητο και χαρακτήρα αποκαλύπτουν τα γραπτά του, που έχει το θάρρος να ζητάει συγγνώμη και να πληγώνεται από το (τυχόν) λάθος του αν και πάντα φαίνεται πως ήταν αθέλητο....την ευαισθησία του για τον αδύναμο και το χέρι βοήθειας που του δίνει, εμψυχώνοντάς τον,ώστε έχει καταλήξει να είναι και για μας, ο Αρης μας!!!!Χρόνια σας πολλά κύριε Δημοκίδη, χρόνια σας πολλά Αρη μας!
Δεν μας παρατας ρε δημοκιδη με το θεμα που διαλεξες , ενω θα μπορουσες να μπλα , μπλα , μπλα, αισχος, ντροπη, μπλα, μπλα, ημαρτον, μπλα, μπλα, μπλα.....Πλακα κανω. Χρονια σου πολλα!