ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περασα πολλα σαν παιδι... Αλλα δε θελω να γραψω ολα αυτα.Η πρώτη μου επισκεψη σε ψυχολογο ηταν στα 14 μου... Διαγνωση:Κρισεις πανικου... Μου προτεινε λοιπον να πάρω χαπια, εγω φυσικα το αρνήθηκα παρολο που η οικογενεια μου επεμενε. Εψαξα στο ιντερνετ και βρηκα πως υπάρχει μια κατηγορια ψυχολογων που λέγονται '' Κλινικοι ψυχολογοι''. Αναλαμβανουν περιπτωσεις ασθενων που ειναι λιγο πιο σοβαρα απο αυτους που μπορουν να λυσουν το θεμα μονο με συζητηση... Πιο εξειδικευμένοι, φυσικα η ψυχοθεραπεια με αυτους τους ασθενεις παιρνει λιγο παραπανω χρονο αλλα αποφευγονται τα φαρμακα.. Οποτε πηγα εκει... Μετα απο 1 χρονο εμαθα να ελέγχω τις κρισεις πανικου, που είχαν γινει πραγματικά ενα πολυ δύσκολο κομματι στη καθημερινότητα του. Το ξεπερασα. Στα 17 καταλήγω παλι σε ψυχολογο. Διάγνωση : αρχη κατάθλιψης. (τη προλαβα.)Μετα απο τη δευτερη επισκεψη στη ψυχολόγο ενιωθα οτι μπορω να ξεπερασω τα παντα... Ηξερα να διαχειριζομαι το μυαλο μου, τις αρνητικες σκεψεις μου, τις κρισεις πανικου και ενιωθα τοση αυτοπεποίθηση και δυναμη που μπορουσα να μετακινησω και βουνά. Σημερα ειμαι 21. Νιωθω οτι δεν ειμαι εκεινο το παιδι που ημουν καποτε, ειναι μερες που θελω απλα να γινει κατι και να μη νιωθω... Δεν μπορω να διαχειριστώ τιποτα... Δεν βρισκω ευχαρίστηση σε τιποτα... Δεν μπορω να εργαστώ, φοβαμαι τους ανθρώπους. Κατι με βασανιζει αλλα δε ξερω τι... Κατι συμβαινει αλλα δε ξερω τι. Ζω αυτό τον εφιαλτη 2 3 μερες και υστερα ξυπνω ενα πρωι και μπαμ... Δε νιωθω τιποτα. Και εκει που νομιζω οτι αυτο ηταν ολο, δεν έχει αλλο, ηταν απλα 2 3 κακιες μερες... Ξυπνάω πάλι και ειμαι παλι στον εφιαλτη. Παιδιά, ζω ενα μαρτύριο και δε ξέρω τι μου φταίει... Μιλω με ενα ψυχολογο στο τηλεφωνο... Απλως με ακουει, ίσως προσπαθεί να ξεκαθαρισει τι γίνεται... Αλλα απο οτι εχω καταλάβει δεν βγαζει ουτε αυτος ακρη. Η εχει βγάλει ακρη αλλα δε μου το λεει....