Τα πρώτα «ρομπότ του σεξ» δημιουργήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα

Η εποχή των ρομπότ του σεξ και των φουτουριστικών πορνείων όπου τους πελάτες υποδέχονται και εξυπηρετούν ανθρωπόμορφες σε κάθε ανατομική λεπτομέρεια ρέπλικες, μοιάζει να βρίσκεται στην κόψη της επιστημονικής φαντασίας αλλά και της σύγχρονης τεχνολογικής πραγματικότητας, οι αρχαίοι Έλληνες όμως ήταν εκείνοι που πρώτοι είχαν προχωρήσει σε ερωτικές σχέσεις με ανθρώπινα ομοιώματα. Στο νέο της βιβλίο «Θεοί και Ρομπότ» (Gods & Robots), η ιστορικός Adrienne Mayor αποκαλύπτει πόσο παλιά πραγματικά είναι η ιδέα του sexbot. Τουλάχιστον με τη μορφή αγάλματος που αποκτά ανθρώπινη και ερωτική υπόσταση.

Το πιο γνωστό κλασσικό παράδειγμα αγάλματος που ζωντάνεψε με τη μεσολάβηση της «θείας τάξεως» βρίσκεται βέβαια στο μύθο του Πυγμαλίωνα ο οποίος ερωτεύτηκε το γυμνό ελεφάντινο άγαλμα που ο ίδιος είχε δημιουργήσει, απογοητευμένος από την χυδαιότητα (και προφανώς, την απόρριψη) των πραγματικών γυναικών σύμφωνα με την εκδοχή του μύθου στις «Μεταμόρφωσεις» του Οβιδίου.

Η γυμνή φιλντισένια παρθένος τον κάνει να «καίγεται από πάθος» μέχρι που οδηγείται στο Ναό της Αφροδίτης για να κάνει έκκληση στη θεά να ζωντανέψει το ομοίωμα ιδανικής γυναίκας που δημιούργησε. Επιστρέφοντας σπίτι διαπιστώνει συγκλονισμένος ότι η ευχή του έχει ευοδωθεί και το άγαλμα έχει αποκτήσει ανθρώπινη συνείδηση αλλά κυρίως ανθρώπινη σάρκα που τελικά ανταποκρίνεται στα φιλιά και στα χάδια του αφού προηγουμένως έχει «κοκκινήσει από σεμνότητα».

Το πιο γνωστό κλασσικό παράδειγμα αγάλματος που ζωντάνεψε με τη μεσολάβηση της «θείας τάξεως» βρίσκεται βέβαια στο μύθο του Πυγμαλίωνα ο οποίος ερωτεύτηκε το γυμνό ελεφάντινο άγαλμα που ο ίδιος είχε δημιουργήσει, απογοητευμένος από την χυδαιότητα (και προφανώς, την απόρριψη) των πραγματικών γυναικών

Παρότι ο μύθος του Πυγμαλίωνα έχει παρουσιαστεί στους νεότερους χρόνους κυρίως ως ρομαντικό love story τύπου «Ωραία μου κυρία», η πρωτότυπη εκδοχή αποτελεί μια ανησυχητική και απόκοσμη καταγραφή μιας από τις πρώτες περιπτώσεις ερωτικής συνεύρεσης με «ρέπλικα» στην ιστορία της Δύσης.

Η ρέπλικα του Πυγμαλίωνα «υπερβαίνει τα ανθρώπινα όρια» όπως και οι ρέπλικες στο Blade Runner, οι οποίες διαφημίζονται στους υποψήφιους πελάτες ως «πιο ανθρώπινες από τους ανθρώπους». Ο Οβίδιος πάντως συγκρίνει τη σάρκα του αγάλματος όχι με ανθρώπινο δέρμα αλλά με κερί που γίνεται ζεστό, απαλό και ελατό όσο πιο πολύ το πιάνει κάποιος – όπως γράφει χαρακτηριστικά, «γίνεται πιο πολύ χρήσιμο όσο πιο πολύ χρησιμοποιείται».

Η φιλντισένια ερωτική σύντροφος του Πυγμαλίωνα δεν ήταν όμως το μοναδικό καλλίπυγο άγαλμα– πραγματικό ή αποκύημα μυθοπλασίας – στην αρχαιότητα που προκαλούσε ερωτικό πόθο σε όσους το αντίκρυζαν. Υπήρχε μακρά παράδοση «αγαλματοφιλίας» και μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ολόσωμου γλυπτού που προσέλκυε τη λαγνεία πολλών ανδρών ήταν το άγαλμα της Αφροδίτης της Κνίδου, έργο του Πραξιτέλη που βρισκόταν στην ομώνυμη αρχαία ελληνική πόλη της Μικράς Ασίας. Σύμφωνα με τις σχετικές καταγραφές, τις νύχτες συνέρρεαν οι άντρες στο βωμό της και άφηναν τα ίχνη της ερωτικής τους διέγερσης στα μαρμάρινα μπούτια του φυσικού μεγέθους αγάλματος.

Οι πιο πολλές τέτοιες ιστορίες «αγαλματοφιλίας» στην αρχαιότητα είχαν πρωταγωνιστές άντρες που ερωτεύτηκαν γυναικεία αγάλματα, υπήρχαν όμως και οι αντίστροφες περιπτώσεις. Όπως η τραγική ιστορία της Λαοδαμείας (αλλού αναφέρεται και ως Πολυδώρα), χήρα του Πρωτεσίλαου που έχασε τη ζωή του στον Τρωικό Πόλεμο. Το ζεύγος ήταν νεόνυμφοι την ημέρα που ξεκίνησε για την εκστρατεία ο Πρωτεσίλαος, και η Λαοδαμεία περιμένοντάς τον (μάταια) να επιστρέψει, βρίσκει παρηγοριά σε ένα φυσικού μεγέθους κέρινο ομοίωμα του άντρα της, ο οποίος ήταν φτιαγμένος «για έρωτα, όχι για πόλεμο».

Υπάρχουν πολλές παρόμοιες περιγραφές έρωτα (ετεροφυλοφιλικού και ομοφυλοφιλικού) για αγάλματα, όπως προκύπτουν από δεκάδες αρχαιοελληνικές και λατινικές πηγές. Ο ιστορικός E.R.Truitt αποκαλεί αυτές τις ιστορίες «παραβολές για την εξουσία της μιμητικής δημιουργίας» και τους τρόπους που μπορεί κάποιος να χαθεί «συγχέοντας το φυσικό με το τεχνητό». Οι τεχνολογικές εξελίξεις στη δημιουργία ανατομικά ρεαλιστικών "sec dolls" από σιλικόνη και κυβερνο-ρομπότ του σεξ με λειτουργίες Τεχνητής Νοημοσύνης, δεν είναι παρά η εξέλιξη μιας αρχαίας παραφιλίας: η «αγαλματοφιλία» λαμβάνει ήδη (και στο άμεσο μέλλον ακόμα περισσότερο) τη σύγχρονη μορφή της «ρομποτοφιλίας»

Με στοιχεία από το Gizmodo.com