Με αφορμή την ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου

Facebook Twitter
70

Από την Εφημερίδα ΕΠΟΧΗ:

Με αφορμή την ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου

Καταδικάζουμε την κακή ποίηση από όπου και αν προέρχεται

 

Του
Θωμά Τσαλαπάτη



 

-διαθήκη
Σιγανό της αγάπης μας γλύκισμα,
Τρυφερό ποιητών το απάνθισμα,
Μιας πατρίδας βελούδινης χώρα,
Των θεμάτων των λέξεων κύματα,
Ορεινές κορυφές νοήματος γράφουν
Νέο θάρρος στ' ωραίο κοσμοσύντριμμα,
Οιμωγές πιο σωστές κι από γέννα,
Πιο ορθές κι από δόξα - από πίστη
Στερεότεροι φθόγγοι, του τέλους
Στολισμοί ενός κόσμου απροσμάχητου
Το τραγούδι μιας πάταξης τύραννου
Πονηρού, νοσουργού κι αεικίνητου,
Λαβωμένου εξ αρχής φόβου φύλακα
Του αδύναμου φαύλου απεκρίζωμα
Ως υπόσχεση, όρκο θεάρεστο άδουν.
Κωνσταντίνος Μπογδάνος, από την ποιητική συλλογή ''ΟΝ'' εκδόσεις Γαβριηλίδης

''Ω μαιανδρωδικήγρυλλιστοσάλπιγγα, οι συχνουρίες σου είναι για μένα
σαν πλιατσικολογημένεςαμφικλινερυθροκυλίδες σ' αλλεργικά πετούμενα''

Ποίηση της εξωγήινης φυλής των Βόγκονς, τρίτη χειρότερη ποίηση στο σύμπαν σύμφωνα με το βιβλίο ''Γυρίστε τον γαλαξία με οτοστόπ''

''Ακόμα αναπνέει, καυτός συνεαυτός αργόμισθος,
Ξενοφερμένος ενδοβαλτός, ώσπου να σβήσει στο φλογώδες άηχο''
Κωνσταντίνος Μπογδάνος, ''Ξένο σώμα''

Δεν συνηθίζω να γράφω αρνητικές κριτικές, πόσο μάλλον για νέους δημιουργούς. Μπορώ να αντιληφθώ τον κριτικό ως κάποιον που μέσα στην υπερβολή της εκδοτικής δραστηριότητας επιλέγει και προτείνει το θετικό πρόσημο, προωθεί και παρουσιάζει αυτό που κρίνει πως έχει νόημα να μοιραστεί. Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι κάπως διαφορετική και αυτό γιατί ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος δεν είναι πρωτίστως ποιητής, δεν είναι πρωτίστως δημοσιογράφος. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι σημείο, πρόσωπο που συμπυκνώνει νοήματα, τάσεις και διαθέσεις πέρα από το προσωπικό, σε ένα ρευστό καιρό.


Στην εποχή της εικόνας, η αναγνωρισιμότητα μπορεί εύκολα να αντικαταστήσει την ταυτότητα. Τόσο συχνά σε δελτία και παράθυρα, είδαμε δημοσιογράφους να μιλούν ως σεισμολόγοι, ως εγκληματολόγοι, ως κοινωνιολόγοι. Ο τηλεοπτικός δημοσιογράφος μπορεί να αλλάζει προσωπεία με άνεση σε έναν κόσμο που δεν επικρατεί ο ειδικός, αλλά ο οικείος. Έτσι μπορεί να γίνει πολιτικός, ηθοποιός, συγγραφέας, ταχυδακτυλουργός κτλ. Μπορεί να συμβεί όμως κάτι τέτοιο με την ποίηση;

Τσιρότο χωρίς τραύμα

 

Διαβάζοντας κάποιος το «ΟΝ» του Κωνσταντίνου Μπογδάνου νοιώθει αμηχανία ήδη από τον τρόπο που έχει συνταχθεί το βιογραφικό στο αυτί του βιβλίου: «Τριτοδεσμίτης Σχολή Μωραΐτη, Επικοινωνία και ΜΜΕ Πάντειο, φιλοσοφία King's College London, επιμόρφωση μακροοικονομικά LBS. Έτη σε Διεθνές χρηματοπιστωτικό Ίδρυμα Λονδίνο, επιστροφή Ελλάδα, στράτευση, αποστράτευση, εργασία ως δημοσιογράφος».

Συνεχίζοντας το διάβασμα ο αναγνώστης θα συναντήσει ποιήματα με τίτλους όπως: «Όταν έκλασε ο Νερούντα» και «Χαρτοκοπτικίνκυ» και στίχους όπως: «Δεν είναι τίποτα η κληρονομιά. Γιο, τίποτα. Κόρες μόνες πολλές γκάνγκστα», «Δε με μέλει το e-mail σου bitch» και «Αισχύλος στο χείλος». Οι στίχοι «πατάω γκάζι κι ανεβάζω στροφές/σφυρίζω σαν εξάτμιση, αχα,/διαβάζω τις ταμπέλες μία-μία και αφομοιώνω» μας θύμισαν έντονα τραγούδι γνωστής τηλεταινίας των 80's με πρωταγωνιστή τον Σταμάτη Γαρδέλη (εγώ δεν θέλω μεροκάματο/ θέλω χιλιάρα μηχανή και θάνατο).

Το βιβλίο έρχεται να συνδυάσει την τηλεοπτική πόζα με την ψευδορομαντική ποιητικότητα. Ανάμεσα στο άγχος της πρωτοτυπίας και την επανάληψη της κοινοτοπίας, η συγκεκριμένη ποίηση συνδυάζει τα All Star με το κουστούμι, τη νεανικότητα με τον πιο ρυτιδιασμένο συντηρητισμό, το ξεχασμένο μέταλλο της ποίησης με τον πιο σκουριασμένο λόγο, σε μια συνισταμένη μη συμφιλιωμένων συνιστωσών.

Η συγκεκριμένη ποίηση, δεν είναι ούτε «δύσκολη ποίηση» όπως την χαρακτήρισε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στην παρουσίαση του βιβλίου στις εκδόσεις Γαβριηλίδη, ούτε «επιθετική ποίηση με τσογλανιά» όπως την χαρακτήρισε ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης στην ίδια παρουσίαση. Είναι μια ποίηση προσεχτικά αξύριστη, γυμνή από αγκάθια, συμπλήρωμα σε ένα δεδομένο τηλεοπτικό ίματζ, σε ένα προσεχτικά επιλεγμένο σνομπ ύφος. Δεν είμαι σίγουρος πως η ποίηση «έχει γίνει πολύ μαυρίλα. Καθόλου κουλ», όπως τόνισε στην παρουσίαση του βιβλίου του ο ποιητής, αλλά σίγουρα η συγκεκριμένη ποίηση μοιάζει πιο πολύ με τσιρότο χωρίς τραύμα, με άλλη μια κονκάρδα σε ένα hipster σακάκι.

Έχει και η ποίηση προϋποθέσεις

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι ένας φορέας του κυρίαρχου λόγου σε νεανική συσκευασία. Καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται, ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με την Χρυσή Αυγή, καταγγέλλει το παρακράτος των συνδικάτων, το χάλι του ελληνικού δημοσίου, το αίσχος του κλειστού αθηναϊκού κέντρου από τις πορείες. Ταυτόχρονα, στη σκυταλοδρομία του χρόνου έρχεται να εκπροσωπήσει μια νέα γενιά δημοσιογράφων: εξοικειωμένος με τα νέα μέσα επιδεικνύει τον κοσμοπολιτισμό της ηλεκτρονικής οθόνης, την εξειδίκευσή του στην αγγλική προφορά και στους τίτλους των ξένων εφημερίδων. Πετυχημένος για την ηλικία του αποτελεί έναν από τους νεαρότερους παρουσιαστές με δική του μάλιστα εκπομπή. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι πληθυντικός. Μέσα στον κυρίαρχο λόγο μπορεί να αντικατασταθεί από κάποιον όμοιο φορέα των συγκεκριμένων απόψεων. Και η ποίηση; Τι δουλειά έχει με όλα αυτά η ποίηση;

 

Η ποίηση προϋποθέτει πόνο, ευαισθησία, τσαλάκωμα, ειλικρίνεια κάτι τέλος πάντων από όλα αυτά που ο λόγος των κυρίαρχων ΜΜΕ αποκρύπτει και εξορίζει συνειδητά από την πραγματικότητα καθημερινά και συστηματικά. Φυσικά οποιοσδήποτε μπορεί και είναι ελεύθερος να γράφει ποίηση (καλή ποίηση, κακή ποίηση λίγη σημασία έχει) άσχετα από τις πολιτικές του απόψεις, τη θέση του στη κοινωνία, τη στάση του απέναντι στα πράγματα. Όμοια, οποιοσδήποτε είναι ελεύθερος να βήχει ξαφνιασμένος όταν διαβάζει κάτι το οποίο θεωρεί κακό. Γιατί ανεξάρτητα από την αναγνωρισιμότητα κάποιου ή τη θέση του σε ένα σύστημα που μπορεί να επιβάλει ταυτότητες και ιδιότητες (και τόσο συχνά κόντρα σε όλα αυτά) η ποίηση έχει και αυτή προϋποθέσεις και είναι συχνά από μόνη της μια ηθική απέναντι στο κόσμο. Ή όπως θα έλεγε και ένας ποιητής -στην ίδια ηλικία με τον Μπογδάνο- ο Γιάννης Στίγκας:


Γιατί η ποίηση
-ψιτ, μεγάλε-
δεν είναι αιώρα ρεμβασμών
δεν ειν' το φτερωτό σου κατοικίδιο
-ψιτ, μεγάλε-
Όταν υποδύεσαι το φεγγάρι
να το υποδύεσαι και στη χάση του
-δεν θα στο κάνω πιο λιανά-
Αν το νοείς αυτό
έχει καλώς
αλλιώς,
Ε ρε, Μαγιακόφσκι που σου χρειάζεται.
(από την ποιητική συλλογή «Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο»)

 

 

 

=========================

 

 

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος μας έστειλε το παρακάτω ημέιλ:

Εν σχέσει με το κείμενο (μη-)κριτικής του κου Τσαλαπάτη σε μέρη του ΟΝ (εκδ. Γαβριηλίδης), που αναδημοσιεύσατε, επιτρέψτε μου, παρακαλώ, μιαν αναγκαία διόρθωση:

Ουδέποτε εξίσωσα τον ΣΥΡΙΖΑ με τη ΧΑ. Θα μου ήταν αδύνατο. Ο ναζιστικών καταβολών νεοελληνικός φασισμός δεν επιτρέπεται να εξισώνεται με τη ριζοσπαστική αριστερά - όσο ακραία στοιχεία κι αν αυτή ανέχεται.

Προτιμώ, δε, να πιστέψω ότι ο κος Τσαλαπάτης, ένεκα εμπάθειας, προκατάληψης ή ευήθειας, δεν αντιλαμβάνεται, ή δεν παρακολουθεί το λόγο μου, παρά ότι εσκεμμένα επιχειρεί να διαβάλει τις απόψεις μου, στοχοποιώντας με ελαφρά τη καρδία.

Κατά τα άλλα, αναγνωρίζω στον συντάκτη την ελευθερία να γράφει ό,τι νιώθει - κι ας μην έχει καμία ιδέα για την προσωπική ζωή που κρίνει, διότι κρίνει κυρίως ζωή, όχι γραφή. Είναι δικαίωμά του. Του το πιστώνουν οι δημοκρατικές αντιλήψεις και αρχές, που δεν κλαδεύονται από ιδεολογικές φορτίσεις - κατανοητές, πάντως, σε καιρό φτωχοποίησης, κοινωνικής αδικίας και βίας.

Που, ναι, την καταδικάζω από όπου κι αν προέρχεται - του κράτους συμπεριλαμβανομένου.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

ΚΜ

ΥΓ - Άνθρωπος που γράφει για την ποίηση και δεν σέβεται τα διαστήματα ανάμεσα στις στροφές, καθώς και συνενώνει διακριτούς στίχους, ανήκει μάλλον στο καθεστώς του πεζού.

(Επί τη ευκαιρία, κουσούρι της μεταπολιτευτικής μας ποίησης είναι ότι βρίθει πεζού που ποζάρει για ποίημα. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση, που γίνεται με ανθρώπους που μιλούν για λογοτεχνία.)

 

 

 

Αρχείο
70

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

20 σχόλια
Ε, αφού ο Μπογδάνος είναι της τηλεόρασης...Και δη του "συστημικού" ΣΚΑΙ...Και ταυτίζει και το ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή...Και καταγγέλλει όλα τα μπάχαλα και όχι μόνο των "άλλων"...ΚΡΑ! ΚΡΑ! ΚΡΑ! ΚΡΑΑΑΑ!!!Με συγχωρείτε, κ. Τσαλαπάτη, αλλά, χωρίς να είμαι fun του Μπογδάνου, αυτό διάβασα στο κείμενό σας.Νομίζω πως θα σας έκανε καλό να πηγαίνατε πότε-πότε σε κανά γήπεδο. Θα εκτονωνόστασταν αποτελεσματικότερα. Και χωρίς να εκτίθεστε ενυπογράφως...
Το αλάφρεμαΤης εύπλαστης βροχής το αλάφρεμα, πνιγηρό στην υποτυπώδη του ιδιοτέλεια,βλέδυρο και αμετροεπές αναγιγνώσκειΑναγιγνώσκει την δεδικασμένης του μορφής τ'αμάγαλμαβουτηγμένο στην δροσιά της υποτέλειας πουτην ευτελή ταπεινοφρόσυνη του χαιρετίζει Prince Myshkin (για τη Lifo)
"Φαρμάκι έχω στην ΨυχήΦέρνει μαυρίλα θολερήΣτα στήθια μου Νύχτα αξημέρωτη ξανά,Με το πιοτό της με κερνά,Εβίβα μου,Σκοτάδι πίνω για πιοτό,Πω πω πω πω πω πω πω πω,Ντέφι της λύσσας μου κρατώ,πωπωπωπω, πωπωπωπω και το μυαλό μου είναι θολό,πωπωπωπω, πωπωπωπω."Δεν τον γνωρίζω τον Τσαλαπάτη. Δε με ενδιαφέρουν εν προκειμένω τα πολιτικά του κίνητρα ή η διάθεσή του να επικεντρωθεί στον Μπογδάνο ως σύμβολο ιδεολογικών προεκτάσεων. Δε με πολυνοιάζει επίσης το τι εστί Μπογδάνος και πως αυτοπροσδιορίζεται ως δημοσιογράφος, οικονομικός αναλυτής, επικοινωνιολόγος κι ο,τι άλλο. Στέκομαι αποκλειστικά στα ποιητικά του εκπονήματα, όπως τα διάβασα, έστω κι αποσπασματικά και δυσκολεύομαι να συγκρατήσω τον κλαυσίγελο.Η ποίηση ως εκφραστικό όχημα διαθέτει αυτήν ακριβώς την ιδιαιτερότητα: μπορείς να υποκριθείς το πλέον βαθυστόχαστο και να αξιοποιήσεις την γλωσσοπλασία σε αυνανιστικό βαθμό, προκειμένου να ξεγελάσεις ολότελα τον κόσμο αναφορικά με την πραγματική φύση σου ως ποιητής Φανφάρας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να φροντίσεις να αγκαλιάσουν την προσπάθειά σου εγνωσμένης αξίας ποιητές ή καλλιτέχνες, ώστε τα δικά τους wow να υπερκαλύψουν την ανοησία του λόγου σου και να προσδώδουν κύρος κι αξία. Η πιο "επικίνδυνη" ποίηση, η κενή περιεχομένου, είναι εκείνη που καταφεύγει στις πλέον περίτεχνες εκφράσεις, στις πλέον αδόκιμες και προσωπικής εμπνεύσεως λέξεις για να υπάρξει. Κουβαλάει μια σοβαροφάνεια, κρύβοντας με επιμέλεια το τίποτα, τη νοηματική της ανορθογραφία, είτε κάτω από τόνους λόγιας αισθητικής, είτε καταφεύγοντας στο στυλ που τάχα μου καινοτομεί. Από το "απεκρίζωμα" (παρακαλείται όποιος το γνωρίζει να μας ενημερώσει για το τι εστί), περνάμε στο "γιο" και στο "όταν έκλασε ο Νερούντα", γεφυρώνοντας χάσματα ποιητικών διαφοροποιήσεων.Ο Μπογδάνος στην ποίησή του είναι cool, είναι λόγιος, είναι gangsta, είναι hipster, είναι salad bar, είναι όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω. Από όλα έχει ο μπαξές, αποδεικνύοντας πως ο καθένας είναι ικανός να θεωρηθεί Master of Poetry αν τον αγκαλιάσει ο Μπαμπασάκης κι ο Γεωργουσόπουλος κι αν φυσικά συνιστά αναγνωρίσιμη περσόνα.
Ω πρωτόπλαστη ευκαιριακή μαλαπέρδακαταχωνιασμένη στο έρεβος της μεσημβρινης σοκοφρέτας,χρόνος και άνεμος, στιβαροί και πομφολυγώδειςκλεισμένοι στη δίνη ενός ατέρμονος μετεωρισμού.
"μαύρα κοράκια κόκκινα κοράκιατι προμηνάνε τα μαύρα και τα κόκκινα κοράκια;"...ακόμη κι αυτό καλύτερο είναι...Κων/νος Μπογδάνοςποιητής της δεκάρας
Δεν έχω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια στον κ.Μπογδάνο, αντίθετα μερικές φορές με εκνευρίζει το ύφος του.Από το απόσπασμα που διάβασα στο άρθρο, η ποίησή του δεν με συγκινεί καθόλου.Όμως, νομίζω ότι όλη αυτή η επίθεση, γιατί καλόπιστη κριτική δεν τη λες, έγινε για να τονίσει ο "κριτικός" τα μεγάλα εγκληματικά λάθη του Μπογδάνου:" Καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται, ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με την Χρυσή Αυγή, καταγγέλλει το παρακράτος των συνδικάτων, το χάλι του ελληνικού δημοσίου, το αίσχος του κλειστού αθηναϊκού κέντρου από τις πορείες...."Δεν μας το λέγατε από την αρχή κ.Τσαλαπάτη μου, ποιό είναι το πρόβλημά σας; Ήταν ανάγκη να γράψετε ολόκληρο κατεβατό;
Εγώ πάντως σχεδόν τον λυπήθηκα όταν έπαιρνε συνέντευξη από τον Φύρερ...δεν είναι δυνατόν να αντιτάξεις κάποιο λογικό επιχείρημα απέναντι σε τόσο παραλογισμό...
Είμαστε φοβερά πικρόχολοι. Τα ίδια ποιήματα με μια άλλη υπογραφή θα είχαν άλλη αντιμετώπιση. Λυπάμαι για τον κανιβαλισμό μας εναντίον του κου Μπογδάνου(που, λογικά, θα ενταθεί τις επόμενες μέρες). Επίσης, λυπάμαι γιατί με τις ασύστολες αναδημοσιεύσεις του κειμένου μετατρέπεται σε θύραμα και ο κος Τσαλαπάτης.
Η ποίησή του δεν μου αρέσει. Η ίδια αισθητική συναντάται και στην πεζογραφία, αλλά ούτε εκεί μου αρέσει. Το θέμα όμως του κειμένου δεν είναι *ακριβώς* η ποίηση. Είναι ο ίδιος ο κος Μπογδάνος.
διαβαζοντας αρχικα τον τιτλο του αρθρου βιαστηκα να σκεφτω "ακομα ενας κομπλεξικος που δεν αντεχει την επιτυχια ενος αλλου, και ιδιαιτερα νεου". Διαβαζοντας ομως ενα μερος (ομολογω) του αρθρου και κομματια των ποιηματων του κ. Μπογδανου, θα ελεγα οτι δυστυχως ειναι ποιηση ¨δηθεν", με ανουσιους εντυπωσιασμους και γλωσσοπαιγνια, και ανεπιτυχεις γλωσσοπλασιες.
γιατι νομιζω πως το μονο και διαχρονικο εγκλημα του μπογδανου ειναι το οτι λεει τα αυτονοητα?? ( φανταζομαι τι θα λεγατε, για τον camus φερειπειν που ηταν εναντια στην αρκετα δικαιολογημενη, επαναστατικη βια της εποχης του, αν γραφατε τοτε)
Και εγω πιστευω οτι το βασικο προβλημα του κριτικου δεν ειναι η ποιηση του Μπογδανου. Ειναι ο Ιδιος ο Μπογδανος(ο οποιος δεν ειναι ενας τελειος δημοσιογραφος-νομιζω οτι αφηνει την αλλαζονια του να τον κουκουλωνει-εχει ομως μια καθαρη φωνη λογικης μεσα στο χαος κιτρινισμου που μας περιβαλλει)