Στο σημερινό «Α μπα»: γάμοι, παιδιά, και πολιτικά δικαιώματα

Στο σημερινό «Α μπα»: γάμοι, παιδιά, και πολιτικά δικαιώματα Facebook Twitter
43


__________________
1.

 

Αγαπητή Α,μπα,
Τι να πω σε μία φίλη που θέλει να πάμε σινεμά, αλλά δε θέλω να πάω μαζί της επειδή κοιτάζει το κινητό της κατά τη διάρκεια της προβολής;
Είναι κάτι που με ενοχλεί πολύ.
Να πω την αλήθεια ή είναι αγενές;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Να το πεις, να το πεις, γιατί δεν ενοχλεί μόνο εσένα, αλλά τους πάντες μέσα στο σινεμά. Βγάζουν πάρα πολύ φως μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας. Μην πεις «δεν πάω σινεμά επειδή κάνεις αυτό» αλλά «αν υποσχεθείς ότι δεν θα κάνεις αυτό ούτε μια φορά, πάμε», γελώντας, αλλά με σοβαρά μάτια. Για δοκίμασε το και πες μας αν πέτυχε.

__________________
2.

Ένας μήνας σχεδόν που μετακόμισα σε μια απ τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης. Βρήκα σπίτι κ δουλειά με προοπτική κ όλα βαίνουν καλώς. Μου λείπουν όμως όλα στη ζωή μου στην Ελλάδα, η οποία ήταν εντονότατη εν αντιθέσει με εδώ που όλα είναι ήσυχα κ σα βαλσαμωμένα. Κ οι σκέψεις μου είναι: αξίζει τον κόπο να χάνω μικρές όμορφες αληθινές στιγμές στον τόπο μου με τα αγαπημένα μου πρόσωπα, για μια ποιοτική ζωή? Κ τι να την κάνω την ποιότητα αν δε μπορώ να τη χαρώ μ αυτούς που αγαπώ κ μ αγαπάνε? Απ την άλλη αν γυρίσω θα έχω φίλους κ στιγμές αλλά σπίτι πατρικό κ δουλειά σε καφετέρια. Αδυνατώ να τα ζυγιάσω...

-Τζιβαέρι


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Βρε αγάπη μου πριν ένα μήνα μετακόμισες και θέλεις να τα ζυγιάσεις λες και έχεις διπλή υπηκοότητα. Φυσικά σου λείπει η Ελλάδα. Δεν το περίμενες πριν μπεις στο αεροπλάνο; Έπρεπε να μετακομίσεις για να συνειδητοποιήσεις ότι θα σου λείψει αυτό που ξέρεις;


Τα ήσυχα και βαλσαμωμένα είναι αυτά που βλέπεις επειδή δεν ξέρεις κανέναν και κανένας δεν σε συγκινεί. Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε δημιουργούν την εντύπωση μας για την κάθε χώρα. Αν θέλεις να νοσταλγείς την Ελλάδα και να βρίζεις τη χώρα που σε φιλοξενεί και σου δίνει λεφτά και ασφάλεια και προοπτική, είσαι ελεύθερος, δεν θα είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος μετανάστης που αρνείται να κάνει την προσπάθεια να ενταχτεί. Αν θέλεις να κάνεις τον κόπο να προσαρμοστείς, πρέπει να ανοίξεις το μυαλό σου και τα μάτια σου και να δεις τι μπορείς να κάνεις με αυτά που έχεις. Η Ελλάδα δεν φεύγει. Εκεί θα είναι και θα σε περιμένει.


ΥΓ. Για το όνομα του Μακαρονοτέρατος, ποια είναι η μία από τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης που δεν μπορεί να ονομαστεί; Τι είναι αυτό που σας πιάνει, λες και είναι το όνομα του Προφήτη;

__________________
3.

Τα χουμε δυομισι χρονια. Εχουμε πολυ καλη επικοινωνια αλλα νιωθω πως περναμε κριση. Εχω νευρα και passive aggressive συμπεριφορα και τα βγαζω πανω του. Αλλες φορες ειμαστε πολυ γλυκα και ομορφα. Συχνα μου λειπει κατι αλλο, το φλερτ, η αναστατωση του πρωτου καιρου αλλα δε θα χωριζα ευκολα. Και να χωριζα παλι κατι σαν αυτο που εχω θα εψαχνα. Στην καλη του εκδοχη. Τις καλες μας μερες. Επισης μερικες φορες νιωθω πως σε πολλα θεματα υστερει σε συζητησεις σε γνωμη και γνωση χωρις να ειναι αδαης υστερει σε πολιτικη σκεψη και κοινωνικη ευαισθησια και σε μερικες συζητησεις νιωθω πως δεν τον θαυμαζω οπως αλλους. Ξερει παρα πολλα για μενα και με αποδεχεται και με θελει και αυτο για μενα ειναι βαλσαμο και αλυσιδα μαζι. Νιωθω τεραστια ανακουφιση που με αποδεχεται και μου πηρε παρα πολυ χρονο να τον εμπιστευτω. Αλλα η ανακουφιση αυτη με κανει να νιωθω πως ειναι μη αυτονοητη και οτι ειμαι τυχερη που τον εχω και οτι δε θα την εβρισκα αλλου. Δεν ξερω ποιο ειναι το βασικο προβλημα στη σχεση μας γιατι ειπα πολλα. Εχει κ πολλα καλα αλλα δεν αναφερομαι γιατι ο στοχος ειναι να μου πεις οτι το καλο που ανεφερα η αποδοχη του και ολο αυτο που σημαινει για μενα ειναι αρεκτα πραγματα αν οχι για να σε κρατησουν σε μια σχεση , για να παιξουν ενα πολυ σημαντικο ρολο. Η το θεωρεις αξιολυπητο;


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Το «αξιολύπητο» είναι βαριά κουβέντα και δεν χρειάζεται. Το βασικό πρόβλημα δεν είναι στη σχέση σας, είναι δικό σου και αντικατοπτρίζεται στη σχέση σας, αλλά είναι βέβαιο ότι επηρεάζει όλη σου τη ζωή με μη θετικό τρόπο: ότι εσύ η ίδια δεν έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου. Αυτό σε κάνει πάρα πολύ ευάλωτη σε διάφορες επικίνδυνες καταστάσεις. Αυτός που έχεις τώρα δεν φαίνεται να θέλει να το χρησιμοποιήσει για να καλύψει την δική του ανεπάρκεια, αλλά μάλλον επειδή ήσουν τυχερή και όχι επειδή ήξερες πώς να προστατέψεις τον εαυτό σου.


Το γκομενικό είναι το τελευταίο θέμα που πρέπει να λύσεις. Άλλωστε θα λυθεί αν αντιμετωπίσεις αυτό που σε κρατάει πίσω: να δεχτείς «αυτό που είσαι» και «αυτά» που ξέρει αυτός για σένα, που δεν σου περνάει καν από το μυαλό να πεις φωναχτά. Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις άλλον. Είναι μια γνωστή αλήθεια, ανίκητη και ακλόνητη.

__________________
4.

Πολυ μεγαλο το ποσοστο των διαζυγιων βρε Α,μπα. Ολα αυτα τα ζευγαρια υπηρξαν ποτε ερωτευμενα, αγαπημενα, ευτυχισμενα; γιατι καταληγουν στο διαζυγιο τοσα πολλα ζευγαρια; τοσο πολυ αλλαζουν τα πραγματα μετα το γαμο; που πανε η αγαπη και ο ερωτας; αφου υπαρχει και η περιοδος γνωριμιας πριν το γαμο, δεν ξερουν ποιον ανθρωπο εχουν διπλα τους;


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν είναι όλα τα ζευγάρια αγαπημένα, ερωτευμένα, ευτυχισμένα όταν παντρεύονται, και πάρα πολύ συχνά δεν έχουν ιδέα ποιον έχουν δίπλα τους. Οι ανώριμοι ενήλικες που δεν έχουν κάνει την δουλειά να γνωρίσουν τον εαυτό σου σε βάθος, κάνουν ανώριμους γάμους. Τα ζευγάρια που υπήρξαν αγαπημένα, ερωτευμένα, ευτυχισμένα, συνήθως δεν χωρίζουν. Έχουν τη βάση, που είναι αυτή η ανάμνηση, που λειτουργεί σαν ατμομηχανή της σχέσης. Αν μια σχέση αλλάξει πολύ μετά τον γάμο, συνήθως αυτό σημαίνει ότι ο γάμος ήταν κακή ιδέα.


Επίσης τα διαζύγια έχουν αυξηθεί γιατί οι γυναίκες γίνονται όλο και περισσότερο ανεξάρτητες και η οικονομική ανεξαρτησία φέρνει γενικότερη ανεξαρτησία και περισσότερη ελευθερία. Ας μην τα βάφουμε τόσο μαύρα επειδή ο κόσμος χωρίζει. Αν δεν περνάει καλά, καλώς κάνει. Δεν χρειάζεται να πληρώνει ένα λάθος για μια ζωή για να μην αλλάξουν οι στατιστικές του πενήντα.

__________________
5.

Αγαπητή Αμπα, πριν δύο μήνες παντρεύτηκα και μόλις έμαθα ότι θα γίνω πατέρας (πράγμα που το θέλαμε και είμαστε ευτυχισμένοι).. Έχω μια αδερφή λίγο μεγαλύτερη η οποία έχει παντρευτεί εδώ κ τρία χρόνια κ ενώ προσπαθούν δν έχει καταφέρει ακόμα. Τελευταία έχει επισκεφτεί γιατρούς, χωρίς αποτέλεσμα... Τι να κάνω τώρα πως της το ανακοινώνω.. Εκείνη τρία χρόνια παλεύει, ενώ εγώ στην πρώτη προσπάθεια τα κατάφερα.. Σίγουρα κάποια στιγμή θα το μάθει, είναι αναπόφευκτο.. Απλά πώς της το λέω κ πότε...
- Γιάννης


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη χωρίς να το σκεφτείς, αλλά και πάλι δείχνει ένα μέρος της λογικής σου, γιατί οι λέξεις που διαλέγουμε έστω και ασυνείδητα δεν είναι τυχαίες. Δεν τα «κατάφερες». Για να καταφέρεις κάτι πρέπει να υπάρχει αποτέλεσμα που εξαρτάται από τις ικανότητες σου. Αυτό που «κατάφερες» είναι να κάνεις σεξ χωρίς προφυλακτικό. Ήσασταν τυχεροί (ο συνδυασμός σας. Δεν το έκανες μόνος σου). Ή μάλλον, η αδερφή σου και ο άντρας της είναι άτυχοι, γιατί είναι πιο πιθανό να κάνεις παιδί, παρά να μην κάνεις, αλλιώς θα είχαμε εξαφανιστεί ως είδος. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα κάνουν ποτέ παιδί. Τρία χρόνια δεν είναι πολλά.


Εγώ λέω να ασχοληθείς λίγο περισσότερο με την αδερφή σου και να τη ρωτήσεις πώς είναι και τι αισθάνεται και τι λένε αυτοί οι γιατροί, γιατί αναρωτιέμαι αν ξέρεις καν τι εξετάσεις έκαναν και τι έμαθαν (η σκέτη επίσκεψη σε γιατρό δεν σε καθιστά έγκυο. Εκτός αν είναι γιατρός που πρέπει να μπει φυλακή).


Συγχαρητήρια σε σας και εύχομαι να σας πάνε όλα καλά με το μωρό. Στην αδερφή σου θα το πεις όταν είσαι απολύτως σίγουρος ότι όλα είναι καλά με την εγκυμοσύνη, όταν θα είσαστε οι δυο σας, μόνοι σας, χωρίς περιστροφές και χωρίς πρόθεση να την παρηγορήσεις για οτιδήποτε. Αν μη τι άλλο, θα είναι καλή ευκαιρία για να την πλησιάσεις να μάθεις καλύτερα τι συμβαίνει στη ζωή της.

__________________
6.


Αγαπημένη Άμπα,

Η ερώτησή μου σχετίζεται με την επιθυμία του ανθρώπου να τεκνοποιήσει. Μπορώ να σκεφτώ πολλούς λόγους να μη θέλει κάποιος να κάνει παιδί (τεράστια ευθύνη, πάρα πολλά έξοδα, ελαχιστοποίηση ελεύθερου προσωπικού χρόνου, άπειρες καθημερινές υποχρεώσεις για πολλά χρόνια κτλ), αλλά δεν μπορώ να βρω τι θετικά σκέφτονται οι άνθρωποι για να πάρουν την απόφαση να προσπαθήσουν για ένα παιδί. Φοβάμαι να ρωτήσω αυτούς που έχουν παιδιά γιατί μπορεί απλά να έτυχε ή επειδή παντρεύτηκαν μπορεί να θεώρησαν ότι το επόμενο βήμα ήταν να αποκτήσουν παιδιά. Επίσης οι περισσότεροι γονείς θεωρούν αυτούς που δε θέλουν να αποκτήσουν παιδιά ψιλο-ανώμαλους ή άτομα με πολλά και άλυτα ψυχολογικά προβλήματα, οπότε αποφεύγω αυτή τη συζήτηση μαζί τους.

Τα μόνα «θετικά» που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι αποκτάει αναγκαστικά (!) η ζωή σου νόημα και δε βαριέσαι για καμιά 20-αρια χρόνια γιατί είσαι υπεύθυνος για έναν άνθρωπο ο οποίος εξαρτάται από εσένα (έτσι δε σε πιάνουν τόσο συχνά υπαρξιακές κρίσεις) και μετά όταν πια δεν εξαρτάται – αν τον αφήσεις ήσυχο να είναι ανεξάρτητος- έχεις κάποιον με τη ζωη του οποίου ασχολείσαι συνεχώς και έτσι πάλι δε βαριέσαι. Επίσης, συνειδητά ή ασυνείδητα θες να πιστεύεις ότι ο άνθρωπος αυτός θα σε στηρίξει σε δύσκολες στιγμές, αρρώστιες και γεράματα και ότι θα λάβεις αγάπη και φροντίδα. Προφανώς οι λόγοι αυτοί είναι πάρα πολύ εγωιστικοί για να αποφασίσει να φέρει κανείς έναν άνθρωπο σ' αυτό τον κόσμο και επίσης πάρα πολύ συχνά τα παιδιά δεν μπορούν να στηρίξουν τους γονείς τους, οπότε μάλλον δεν είναι αυτά τα θετικά που μπαίνουν στη ζυγαριά της απόφασης.

Πώς αποφασίζει κανείς ρε συ Άμπα αν θέλει να κάνει παιδιά? Μήπως δεν έχει να κάνει τόσο με τη λογική, αλλά έχει να κάνει με το συναίσθημα, αυτό που λένε «νιώθω ένα πλεόνασμα αγάπης και κάπου θέλω να το δώσω»? Στην περίπτωση βέβαια αυτή, γιατί να μην υιοθετήσεις ένα παιδί που έχει ήδη γεννηθεί, αλλα θες να φέρεις άλλο έναν άνθρωπο σ' αυτό τον κόσμο ή γιατί δεν προσφέρεις εθελοντικά σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη? Η αφορμή για την ερώτηση αυτή ήταν η γνωριμία μου μ' έναν άνθρωπο που χώρισε από πολυετή σχέση γιατί η σύντροφός του ήθελε να κάνουν παιδί και εκείνος όχι. Στα 30 μου νιώθω ότι δε θα ήθελα να κάνω παιδί, αλλά αναρωτιέμαι μήπως υπάρχει κάτι που δε βλέπω τώρα. Θα ήθελα να έχω πλέον μια ξεκάθαρη άποψη για το αν θέλω ή δε θέλω να κάνω παιδί για να ξέρω πως να αντιμετωπίσω το ενδεχόμενο ενός τέτοιου συντρόφου, αλλά νιώθω ότι μου λείπουν τα θετικά στοιχεία που μπαίνουν σ' αυτή τη ζυγαριά. Γιατί δεν τα βλέπω? Μήπως είναι κάτι που σου βγαίνει στην πορεία μιας σχέσης και δεν έχει νόημα να το αποφασίσει κανεις από πριν? Έτσι όμως, πώς ξεκινάς κάτι με κάποιον που δηλώνει ότι δε θέλει να κάνει παιδιά? Μήπως είναι κάτι που απλά ή το νιώθεις ή δεν το νιώθεις, οπότε αφού δεν το νιώθω να μην κάθομαι να το αναλύω τόσο? Τι ερωτήσεις κάνει κανείς στον εαυτό του για να αποφασίσει αν θέλει ή δε θέλει να κάνει παιδιά? Σόρυ για τις πολλές ερωτήσεις, διάλεξε όποια θες! Thank you!
- Living only once


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Πάντως, αν υπάρχει Θεός, θα έχει μπουχτίσει με αυτή την ανθρώπινη ομφαλοσκόπηση γύρω από αυτή την ερώτηση. «Τι ήθελα και τους έδωσα τη συνείδηση», θα λέει. «Το έκανα για να με λατρεύουν, αλλά με έχουν πρήξει με αυτό το κόλλημα.»


Η σκέτη και η αυτονόητη λογική λέει ότι κάνοντας παιδιά βάζεις πάρα μα πάρα πολλούς μπελάδες στο κεφάλι σου, άρα δεν κάνουμε παιδιά επειδή το σκεφτήκαμε και τα βάλαμε κάτω και αποφασίσαμε ότι συμφέρει. Κάποιο άλλο κίνητρο υπάρχει. Αν δεν το έχεις, δεν χρειάζεται να ψάχνεις στα μαξιλάρια του καναπέ για να βρεις ανάμεσα στα ψιλά την εξήγηση. Αν αναρωτιέσαι μήπως αλλάξεις γνώμη και μήπως υπάρχει κάτι που δεν βλέπεις, είναι πολύ πιθανό να αλλάξεις γνώμη γιατί μια χαρά βλέπεις τους λόγους για να κάνεις, αλλά δεν θέλεις να δεχτείς ακόμα ότι είσαι τόσο basic και τόσο εγωίστρια όσο όλοι οι άλλοι. Αυτοί που ξέρουν ότι δεν θέλουν παιδιά, το ξέρουν όπως ξέρουν ότι θα ανατείλει ο ήλιος.


Η σχέση που έκανες τώρα δεν είναι απαραίτητα η σχέση της ζωής σου, κι επίσης έχεις χρόνο να αποφασίσεις. Καλώς αναρωτιέσαι. Θα δείξει.

_________________
7.


Πώς γίνεται να είμαστε ακόμα τόσο σάπια κοινωνία;
Αγαπητή α μπα,
Λυπάμαι πολύ που σου γράφω γι' αυτό το θέμα και όχι γιατί δεν ξέρω αν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στον Τάκη ή τον Ιταλό που γνώρισα στη Μύκονο. Είμαι γκει 22 ετών και έχω αδερφό 14 ετών. Στους δικούς μου δεν έχω μιλήσει ανοιχτά για μένα, όχι γιατί δεν το αποδέχονται, αλλά γιατί κατά βάθος το γνωρίζουν οπότε δεν χρειάζεται να κάνω τη δακρύβρεχτη συζήτηση.
Χθες πήρα το μικρό αδερφό μου από το σχολείο και μου είπε για μια τύπισσα που αποκαλείται καθηγήτρια (σε δημόσιο σχολείο της Αττικής) που εκφράζει μίσος απέναντι σε πολύ κόσμο. Συμπεριλαμβανομένων και τον γκει απότι έμαθα... Χθες η θεούσα αυτή, έπιασε μερικά παιδιά μετά το σχολείο και τους έλεγε πόσο λάθος είναι να είσαι γκει, ότι είσαι άρρωστος και πρέπει να το διορθώσεις. Και άλλες τέτοιες γνωστές μπούρδες...
Ο αδερφός μου απλά ανγνώρισε πόσο κομπλεξική είναι οπότε απλά την έκραξε όταν μου το διηγούνταν. Οι γονείς μου έξαλλοι. Εγώ λυπημένος και εξοργισμένος.
Γνωρίζω πόσο σκάρτη είναι η κοινωνία μας. Γνωρίζω πως υπάρχει κόσμος που έχει μείνει Μεσαίωνα. Αλλά πώς πρέπει να αντιμετωπίσεις τέτοια περίπτωση; Η γυναίκα διδάσκει Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή και παράλληλα καταστρέφει μικρά παιδιά. Είπα ότι ένιωσα λυπημένος. Στεναχωρέθηκα πολύ για το παιδί που την άκουσε και μπορεί να είναι γκει, ή να μην ξέρει αν είναι, ή να μην έχει καταλάβει ότι δεν είναι πρόβλημα.
Κανείς δεν μου είπε ποτέ ότι είμαι άρρωστος, ότι είμαι ένα λάθος. Το ένιωθα από την κοινωνία, το αφουγκραζόμουν από τον κόσμο, αλλά δεν το άκουσα ποτέ. Είναι κρίμα δέκα χρόνια μετά τα παιδιά να υποβάλλονται ακόμα σε τέτοια καταπίεση...
Και τώρα στο δια ταύτα, έχω άδικο αν της κάψω το αμάξι;
-secrethoughtsout


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αδιαμφισβήτητα ναι. Όμως έχεις το κατοχυρωμένο δικαίωμα να πας εσύ ή οι γονείς σου στον σύλλογο γονέων και να διαμαρτυρηθείτε, να πάτε στον διευθυντή του σχολείου και να διαμαρτυρηθείτε, και να της κάνετε και μια καταγγελία. Μάλλον θα μπορείτε να κάνετε κι άλλα, χειρότερα, όλα νόμιμα, που θα είναι πολύ πιο αποτελεσματικά και χρήσιμα για την κοινωνία του σχολείου από το να της κάψεις το αμάξι (και τι θα καταλάβει από αυτό;)


Χθες είδα μια συνέντευξη της Λορέτα Λιντς, της Υπουργού Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, στην οποία είπε κάτι που με έκανε να σκεφτώ, αν και πρόκειται για πολύ απλή σύλληψη: στην ερώτηση αν πιστεύει ότι η LGBTQ κοινότητα θα έχει συνέπειες από την κυβέρνηση Τραμπ, είπε – παραφράζοντας, με αυτά που θυμάμαι – ότι δεν θέλει να μεταφέρει την ευθύνη στους πολίτες γιατί εννοείται ότι αυτό είναι δουλειά των θεσμών, αλλά οι επαναστάσεις και οι αλλαγές ξεκινούν από κάτω προς τα πάνω. Για να αλλάξει κάτι, είπε, πρέπει ο καθένας μας να κάνει αυτό που του αναλογεί, μέσα στην κοινότητα του, και αυτό το κάτι μπορεί να είναι να μην μένει σιωπηλός όταν βλέπει την αδικία και την μισαλλοδοξία. Η επικοινωνία με φίλους, συγγενείς, συνεργάτες σε αυτά τα θέματα, δεν είναι κάτι ασήμαντο. Οι επίσημες διαμαρτυρίες σε επίπεδο κοινότητας είναι κάτι πολύ σημαντικό. Αυτά τα μικρά κάνουν κι άλλους να εμφανιστούν και να μιλήσουν, και αυτές οι φωνές είναι που ενώνονται και φτάνουν στα Υπουργεία.


Οπότε, καταλήγω: αν της κάψεις το αμάξι, χάνεις και το δίκιο που έχεις. Υπάρχουν πολλά, πολύ πιο σημαντικά που μπορείς να κάνεις. Αν μιλήσεις, θα δεις πόσοι συμφωνούν μαζί σου και δεν ξέρουν σε ποιον να το πουν. Αν μη τι άλλο υπάρχουν σίγουρα κι άλλοι γονείς με γκέι παιδιά σε αυτό το σχολείο.

43

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

17 σχόλια
#2 αυτό το εχω περασει και εγω. Ακριβώς το ιδιο. Και να φανταστείς οτι εγω ειχα και γνωστους που ηταν ηδη στην πολη του εξωτερικου-δεν ημουν μονος δηλαδη. Όπως επισης προετοιμαζα το εδαφος καιρο για να χτισω ενα καλο βιογραφικό ωστε να μεταναστευσω.Τι εκανα? τα μαζεψα και εφυγα. Ειπα πως δεν εχει νοημα να εχω μια ησυχη (?) δουλεια και περισσοτερα (?) χρηματα αλλα στην ουσια να ξεγλιστρα η ζωη μεσα απο τα χερια μου. Και βλέπωντας τους φιλους μου και την ζωη τους εξω, στην ουσια ουτε αυτοι ηταν ευχαριστημενοι.
#7 Νομίζω πως κάνεις πλάκα όταν μιλάς για το αυτοκίνητο και πως απλά είναι τρόπος του λέγειν. Θα διαφωνήσω κάθετα με την Λορέτα λιντς. Σε τέτοια θέματα πρέπει πρωτίστως να υπάρχει η προστασία του νόμου. Από πάνω προς τα κάτω θα δείξεις πως υπάρχει τιμωρία αν επιδείξεις ρατσιστική συμπεριφορά. Από πάνω προς τα κάτω θα δημιουργήσεις ένα περιβάλλον στο οποίο οι πολίτες δε θα έχουν τέτοιο θυμό που θα θέλουν να μπήξουν μαχαίρι ο ένας στον άλλον. Από πάνω προς τα κάτω θα μάθεις στον πολίτη ποιο έίναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος. Συμφωνώ όμως απολύτως πως κανένας μας ποτέ και για κανέναν λόγο δεν πρέπει να ανέχεται συμπεριφορές μίσους. Θα πρέπει όμως να έχει μάθει ο καθένας μας να ξεχωρίζει τι είναι η μισαλλοδοξία και πότε να καταπατώνται τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας. Και ναι. Κάθε στιγμή και σε κάθε ευκαιρία να δίνουμε τις μικρές μάχες μας.
#7 Προτείνω να χρησιμοποιήσεις το νόμο εναντίον της. Ευτυχώς, το πλαίσιο των ποινών για περιπτώσεις σαν της συγκεκριμένης επικίνδυνης εκπαιδευτικού έχει αυστηροποιηθεί. Δεν χρειάζεται ούτε να αναλάβετε μόνοι σας οικογενειακώς το βάρος, μπορείτε να ζητήσετε τη συνδρομή του συνηγόρου του πολίτη. Ας έχουν επιτέλους συνέπειες αυτοί που δηλητηριάζουν τα παιδιά με την απύθμενη βλακεία και κακία τους! Επίσης, επειδή, δυστυχώς, είναι πιθανό να αντιμετωπίσεις πολλές φορές στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις, θα πρότεινα να ενημερωθείς για να μπορείς να προστατευθείς.
Ginger γεια σου και καλή χρονιά. Έχεις κάποια πιο συγκεκριμένη βοήθεια να δώσεις στο θέμα ή να αρχίσω να ψάχνω γενικώς (google) για το πώς αντιμετωπίζονται τέτοιου είδους καθηγητές; Υπάρχει κάποια νομοθεσία; Η δική μου περίπτωση δεν έχει να κάνει με θεούσα καθηγήτρια που κηρύττει το μίσος, αλλά με μια θεοπάλαβη που έλεγε στους μαθητές της ότι τα βράδια που βλέπει μόνη τηλεόραση την επισκέπτονται εξωγήινοι (με διαστημόπλοια, περίεργα φώτα, κεραίες κλπ). Φυσικά τα παιδιά σπάνε πλάκα μαζί της και δε γίνεται ποτέ μάθημα. Υποθέτω ότι θέλει ψυχολογική υποστήριξη η γυναίκα αλλά μόλις διάβασα το θέμα μου χτύπησαν καμπανάκια για το πώς μπορούμε εμείς (γονείς) να κινηθούμε. Ευχαριστώ.
#2 Ζω στο εξωτερικό από τον Ιούλιο. Τους πρώτους 3 μήνες έκανα περίπου τις ίδιες σκέψεις. Πιο πολύ όμως το αντιμετώπισα όχι τόσο σαν τον χαμένο παράδεισο, όσο σαν τη θυσία που πρέπει να κάνω για να έχω τα 2 πράγματα που στην Ελλάδα δε θα αποκτούσα ποτέ: προσωπικό χώρο και ανεξαρτησία (χωρίς αυτά ασφυκτιούσα). Καθένας κάνει τις επιλογές του λοιπόν, αναλόγως με το πώς ιεραρχεί τις ανάγκες του. Πήρες μια μεγάλη απόφαση και την πραγματοποίησες, πράγμα που σημαίνει πως υπήρχε ισχυρότατο κίνητρο. Έφαγες το βόδι λοιπόν. Η ουρά είναι ο χρόνος προσαρμογής που πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου.
Και εγώ είμαι φοιτήτρια στην Ζυρίχη και καταλαβαίνω τι εννοείς...μετά απο δύομιση χρόνια ακόμα μου φαίνονται πολλά πράγματα τέλεια βαρετά τυποποιημένα αλλά παράλληλα αρχίζω και εκτιμώ καίνουρια ...πχ το χιόνι που έχει τώρα, τα τρένα που είναι απίστευτα, τα περπάτημα παντού , το uetliberg πoυ είναι κοντά για πεζοπορία τα σκ...οσο για τον mia idea αμαν πια άλλο τουρισμός και άλλο να μείνει κανείς και σιγά που θα πήγαινες κάθε σκ σκι ( είναι πανάκριβο και χρονοβόρο )....τέλοσπάντων αν πάντως σου λείψει η ελλάδα υπάρχει official group στο facebook της ελληνικής κοινότητας η οποία είναι πολύ ενεργή και πολύ μεγάλη ενώ ο φοιτητικός σύλλογος είναι efsz! καλή τύχη :D
#6 Αν σου είναι τόσο δύσκολο να ρωτήσεις γονείς, διάβασε... Άρθρα, συνεντεύξεις, λογοτεχνία, απλά διάβασε. Όσο για το εγωιστικό μικρόβιο, αφορά και τις δύο όψεις. Την δική σου ίσως ακόμη περισσότερο!!#7 Χαίρομαι πολύ για σένα που έχεις τέτοιους γονείς. Μπράβο τους και σου. Στα άλλα συμφωνώ απόλυτα με την Προφήτη του Μακαρονοτέρατος!
5.Ατσα ο deerhunter ,o Mr 100% ,τα κατάφερε μεσα σε ενα μηνα,τι εισαι εσυ αγορι μου φτυνεις στο χωμα και φυτρωνει μποστάνι!Εντάξει πραγματικά ,σεξ χωρις προφυλακτικό κανατε,δεν στειλατε και κανενα διαστημοπλοιο στο φεγγαρι!Η αδερφη σου στα 3 χρόνια που προσπαθεί ολο και κάποια αλλα γεννητουρια θα ειχε στο περιβάλλον της ,μαλλον ειναι ενήμερη οτι ο κοσμος κανει παιδια.Σταμάτα να την αντιμετωπίζεις σαν underachiever γιατι κανεις ακριβως αυτο που δεν πρέπει να κανεις.6. Αμα κάθεσαι και εκλογικευεις τα παντα ετσι,σωθηκαμε.Ετσι τους έρχεται και κάνουν.Δεν έχεις δει ανθρωπους μεσα στον πόλεμο που σέρνουν και τα κουτσούβελα μαζι?It's nature and its fine.Eνταξει θελεις να νιωσεις οτι είστε το τρελο τακιμι με το νεο σου μωρο αλλα δεν θα την πληρώσει ο κόσμος που δεν θέλει να κανει παιδιά.
#6Ποτέ δεν μου φαινόταν περίεργο να θέλει κάποιος να κάνει παιδιά, είτε να μην θέλει, αφορά προσωπική επιλογή του καθένα.Προσωπικα, εχω σκεφτεί και τα 2 ενδεχόμενα και εκει που κατέληξα ωστε να ειμαι καλα με τον εαυτο μου ειναι οτι θελω να αναλάβω τον ρόλο του γονιού υπό καποιες προϋποθέσεις. Πέρα απο την ασφάλεια και φροντίδα που θα πρεπει να παρέχω σε ενα μωρό και αργοτερα σε εναν άνθρωπο ώσπου να μεγαλώσει και τα θεωρω αδιαπραγμάτευτα, ειναι πολυ βασικό να ξερω οτι μπορω να προσφέρω χρήμα για το μεγάλωμα και την εξέλιξη του, αλλα πανω απο ολα, να θελω να τα προσφέρω ολα αυτα με αγαπη! Τωρα ειμαι έγκυος και δεν αγνοώ τις νέες προκλησεις που αυτο συνεπάγεται, θελω να πιστευω οτι θα συμβάλλω στην δημιουργία ενος ανθρώπου ευτυχισμενου, ανεξάρτητου, με την δικη του προσωπικότητα και πορεία και οτι αυτο θα το κανω με αγαπη. Αυτο που μου δινει το κίνητρο ειναι η αγαπη που θα παρω και εγω απο ενα παιδι και η ελπίδα για το μέλλον. Ελπιζω να τα καταφέρω στον νεο μου ρόλο και έχοντας στο πλευρό μου εναν σύντροφο που σκέφτεται το ιδιο.
Με το καλό το νέο μέλος!Εύχομαι όλα τα καλά! Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά για να μεγαλώσουν ισορροπημένα, κατά την άποψη μου, είναι αγάπη,συνέπεια,ασφάλεια,υπομονή και γονείς που να είναι ευτυχισμένοι.
#6: Εγώ πάντως που είμαι 32 κ ακόμη δεν ξέρω, ξεκίνησα ψυχολόγο για να ανακαλύψω καλύτερα τον εαυτό μου κ να καταλάβω αν θέλω όντως παιδιά γιατί εγώ το θέλω κ όχι γιατι το θέλει ο άντρας μου/η μάνα μου/η κοινωνία...
#6 Τα περισσότερα ζευγάρια που κάνουν προγραμματισμένα παιδιά (εννοώ όχι καταλάθος ή γιατί πέρασαν τα χρόνια), και βάζω και μένα μέσα σε αυτά, συνήθως γνωρίζουν πάνω κάτω πόσο αγγούρι είναι και πόσα πρέπει να αλλάξουν στη ζωή τους. Όμως γνωρίζουν επίσης οτι τα παιδιά φέρνουν μαζί τους και πολύ χαρά και αν τα μεγαλώσεις σωστά προσφέρεις έναν άξιο άνθρωπο στη κοινωνία. ΔΕΝ κάνουμε παιδιά για να βγούμε από την ανία μας για 20χρόνια(!!!), ΟΥΤΕ για να "έχουμε ένα ποτήρι νερό στα γεράματά μας". Μπορώ να σου πω μάλιστα τώρα που έχω παιδιά (ακόμα μικρά) οτι λαχταράω για λίγη ησυχία και για λίγη "βαρεμάρα".Επίσης, κάποιες φορές μπορεί να έχεις μια ασαφή επιθυμία και όταν συναντήσεις τον κατάλληλο σύντροφο να ξεκαθαρίσει το τοπίο αμέσως. Όταν δεν θες να κάνεις παιδιά όμως, απλά το ξέρεις.
#7.Αλίμονο,αν καίγαμε την περιουσία κάποιου κάθε φορά,που μας θυμώνουν οι απόψεις του κι η συμπεριφορά του.Στο σχολείο υπάρχει διευθυντής,σύλλογος καθηγητών,σύλλογος γονέων που θα πρέπει να ενημερωθούν για τις ανοησίες,τις οποίες προσπαθεί να φυτέψει σε ανήλικους.Υπάρχουν συγκεκριμένες διαδικασίες,για να τη βάλετε στη θέση της.Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη,ότι θα βρείτε αμέριστη συμπαράσταση,αλλά οτιδήποτε κι αν κάνετε θα πρέπει να γίνει με νόμιμο τρόπο,για να έχει αποτέλεσμα.
7 Εγώ θα' λεγα να βρεις το θάρρος να κάνεις πρώτα τη "δακρύβρεχτη" συζήτηση του επίσημου coming out σου σε γονείς - μικρότερο αδελφό σου και να τους αφήσεις να διαχειρίζονται αυτοί, όπως νομίζουν, τέτοιες επιθέσεις στην οικογένειά τους.
Αν ενθυμούμαι καλώς ο πρώην υιός θέλει να είναι στοιχειώδως οικ ανεξάρτητος για κάτι τετοιο. Πράγμα που δεν είναι καθόλου μεμπτό. Ακόμη κι αν αρέσκεται, sometimes, να πανηγυρίζει πάνω απ'τις αχιλλείους πτέρνες των άλλων, η καλή αγωγή δεν θα έπρεπε να επιτρέπει κλωτσιές στα αχαμνά, κε prince.:-)
Δεν είδα καν "δευτερολογία" του Meursault d' Alger, πρώην υιού.Δεν έκανα καμία αναφορά.Ας βγει η Διαχείριση να το επιβεβαιώσει.βλαχάκι, διαφωνούμε γι' αυτόν το σχολιαστή, ίσως κάποτε συμφωνήσουμε :) .
#5.Με το να θέλεις να προστατεύσεις την αδερφή σου από την καλή είδηση,ότι θα γίνει θεία,επιβεβαιώνεις την αντίληψη,που αντιμετωπίζει τους άτεκνους ως δυστυχείς,ανήμπορους,καημένους,ελλειμματικούς.Δεν την υποστηρίζεις έτσι κι ας έχεις καλές προθέσεις.Όσο το καθυστερείς,τόσο πιο άσχημα θα νιώσει με την ανακοίνωση,μιας και θα καταλάβει,ότι ακόμα κι ο αδερφός της βλέπει εκείνη και το σύντροφο της σαν "προβληματικό" ζευγάρι.Αν θέλεις να της συμπαρασταθείς,να δείξεις με τον τρόπο σου,ότι και ηθικά και πρακτικά θα είσαι κοντά της,όταν στο ζητήσει.Ότι θα γίνεις πατέρας δεν είναι σαν να της τρίβεις στη μούρη τη δική της ατεκνία.Αν όμως προσπαθήσεις να κρύψεις τη χαρά σου,θα είναι σαν να το κάνεις,γιατί δείχνει οίκτο προς εκείνη.Επιπλέον,είναι σαν να τη θεωρείς και μικρόψυχη.Επειδή εκείνη δεν έχει γίνει ακόμα μητέρα,δε σημαίνει,ότι δε χαρεί για σένα.Με το καλό να γίνεις πατέρας και θείος!
Αγαπητή 2, πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι αντίστροφα. Μη σκέφτεσαι τις καλές στιγμές που χάνεις από την πατρίδα, αλλά τις κακές. Είναι νωρίς ακόμη, αλλά νομίζω την πρώτη φορά που θα αρρωστήσεις και θα πάρεις αυτονόητα την αναρρωτικούλα σου, θα πας στο γιατρό χωρίς να αγωνιάς για μπλοκάκια και ΕΟΠΥΥ, χωρίς να βάλεις το χέρι στην τσέπη και χωρίς να πεθάνεις από το άγχος μήπως ο εργοδότης σου στραβώσει και βάλει μπρος την απόλυσή σου, κάπου θα συνειδητοποιήσεις πόσο τυχερή είσαι. Κι αυτή είναι μόνο μια πτυχή των θετικών, υπάρχουν και πολλές άλλες.*Επίσης δε μας λες πού είσαι, αλλά αν εξακολουθείς να δυσφορείς, δες μήπως φταίει η πόλη στην οποία είσαι και όχι η χώρα γενικώς. Εγώ πχ ήμουν 3,5 χρόνια σε μια μικρή πόλη της Γερμανίας και είχα φτάσει να μισώ το σύμπαν, και τελικά απλώς δε μου ταίριαζε η ζωή της επαρχίας. Μόλις μετακόμισα σε μεγάλη πόλη ήρθα στα ίσια μου.
#1 Αχ επιτέλους κάποιος το είπε! Αγαπητή φίλη, κάνε αυτό που σου είπε η Α,μπα;, πρέπει να αρχίσουμε να αντιδρούμε σ' αυτή τη μάστιγα! Προσωπικά πάντα με ενοχλούσε αυτός ο φωτισμός από τα κινητά, αλλά πρόσφατα που δούλεψα ταξιθέτρια διαπίστωσα ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει πια (διότι πλέον υπάρχουν τα tablets, και ακόμη χειρότερα, τα ψηφιακά ρολόγια που φωτίζονται με την κίνηση %@@%^&*). Και οι περισσότεροι ούτε καν υποψιάζονται ότι η οθόνη τους ενοχλεί ακόμη και τον θεατή στην τελευταία σειρά...
#6Εγώ πάντως που θέλω σαν τρελή να κάνω παιδιά (ναι, πληθυντικός) δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να με βγάζουν εγωίστρια και οπισθοδρομική άνθρωποι σαν και σένα, που νιώθουν πολύ ανώτεροι επειδή δεν θέλουν να αναπαραχθούν. Η ειρωνία είναι δε είναι ότι δεν θέλουν για πολύ πιο εγωιστικούς λόγους από όσους μας προσάπτουν.Δικαίωμα σας βρε παιδιά να μην θέλετε να τεκνοποιήσετε, αλλά μην το παρουσιάζετε σαν την κοινωνική επανάσταση του αιώνα. Μην αισθάνεστε τόσο μοναδικοί και ασυναγώνιστοι. Αν σκέφτονταν όλοι σαν εσάς θα καταλήγαμε μια κοινωνία γέρων μέχρι που θα εξαφανιζόμασταν σαν είδος. Προσωπικά δεν έχω βάλει κάτω λόγους και επιχειρήματα για να κάνω παιδιά, όπως θα έκανα για να διαλέξω ποιο σπίτι θα αγοράσω ας πούμε. Απλώς το θέλω με όλο μου το είναι. Είναι κακό αυτό; Πρέπει να μπει στο ζύγι και να βγω εγωίστρια που παράγει παιδιά για να έχει βοήθεια στα γεράματα;
(Χειροκροτημα εξωγηινη)Η αγαπη ειναι εγωιστικη. Οταν λεμε στον συντροφο "σ' αγαπαω", αν αναρωτηθουμε γιατι, θα ανακαλυψουμε ενασωρο λογους που εχουν να κανουν με μας, οχι με τον αλλον. Γιατι με προσεχει, με φροντιζει, μου δινει ασφαλεια, με ελκυει σεξουαλικα, περναω ωραια μαζι του, μοιραζομαστε αρμονικα τις ζωες μας, γελαμε με τα ιδια πραγματα, κλπ, κλπ. Δε νομιζω οτι αν τα πουμε αυτα σε καποιον θα μας πει εγωιστες. Γιατι να γινεται το ιδιο οταν καποιος λεει οτι θελει να αποκτησει παιδια; Γιατι το να εχω τους δικους μου ανθρωπους (ιδανικα) ως το τελος της ζωης μου θεωρειται εγωισμος, ενω το "δε θελω να κλειστω, να αλλαξω τους ρυθμους της ζωης μου, να βαλω για παντα καποια αλλα ανθρωπινα πλασματα πανω απο μενα'', ειναι cool και οκ, και ειμαι μοντερνος κι ανετος και καθολου μικροαστος ; Νισαφι με ολους παιδια, οσο απωθητικες ειναι οι μανουλες του ιντερνες, αλλο τοσο απωθητικοι ειναι και οσοι περιφρονουν τους γονεις και τους wannabe γονεις. Ολη η μανουρα γινεται για να ενταχτουμε σε μια ομαδα και να δειξουμε ποσο ανωτεροι ειμαστε απο τους απεναντι. Ε, δεν ειμαστε.
Rudi, Σε τετοιες γενικευσεις δεν θα μπω, γιατι τις βρισκω ανουσιες. Την αποψη μου για τον απαραδεκτο τροπο με τον οποιον αντιμετωπιζουν οι εχοντες παιδια οσους δεν εχουν, την εχω εκφρασει πολλες φορες και εδω, στα σχολια, οταν ειχε δοθει αναλογη ευκαιρια. Δεν μπορω ομως να δεχτω κανεναν να κατηγορει την επιλογη της αποκτησης η μη παιδιων ως εγωιστικη. Ειναι προσωπικη επιλογη και ως εκ τουτου σεβαστη και ως τετοια την αντιμετωπιζω. Απο τη στιγμη ομως που η επιλογη αυτη παρουσιαζεται ως προσπαθεια για να αποδειξει καποιος ποσο σουπερ ειναι ο ιδιος και ποσο αξιολυπητοι οι ''αλλοι'',προφανως και καταδικαζω οχι την επιλογη, αλλα το αυτολιβανισμα. Σε παρακαλω πολυ, μη με τσουβαλιαζεις με τους ''εσεις που εχετε παιδια'', διοτι ποτε δεν προεβαλα τα παιδια μου για να διεκδικησω κανενος ειδους βραβειο.
Chapeau εξωγήινη. Πάντως κι εγώ δεν ήθελα καθόλου να κάνω παιδιά όταν ήμουν 30, για τους πρακτικούς λόγους: απώλεια ελευθερίας, κόπος, άγχος, αγωνίες και έξοδα. Μετά συνέβησαν διάφορα γεγονότα σαν αλυσιδωτή αντίδραση. Το κυριότερο είναι ότι ερωτεύτηκα έναν άντρα που με έκανε να θέλω να κάνω μαζί του όλα όσα απαξίωνα μέχρι τότε. Επίσης χτύπησε βιολογικό καμπανάκι. Επιθυμία τεκνοποίησης αυθόρμητη, ενστικτώδης και σε καμία περίπτωση εκλογικευμένη. Το έχω ξαναπει και εισέπραξα αρνητισμό αλλά θα το ξαναπώ κι όποιος θέλει ας το πετάξει στα σκουπίδια: μην υποθέτεις στα 30 σου, ότι είναι επιλογή σου να κάνεις ή να μην κάνεις παιδιά. Γιατί παίζει, ΑΝ αποφασίσεις τελικά ότι θέλεις να κάνεις (που ξαναλέω δεν είναι απολύτως θέμα λογικής σκέψης και συνειδητής απόφασης.. είναι και θέμα βιολογικής παρόρμησης), μπορεί να μην είσαι σε θέση τελικά. Οπότε μην θεωρείς αυτονόητο ότι το 'τρένο' θα είναι εκεί να σε περιμένει. Μετά την προσωπική μου εμπειρία στο θέμα αυτό, οι άνθρωποι που σκέφτονται σαν την κοπελιά της ερώτησης #6, μου φαίνονται πλέον πολύ αυτάρεσκοι. Ίσως και να κάνω λάθος.Τέλος να πω ότι το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι όντως δύσκολο. Χάνεις την ελευθερία σου. Όχι μόνο την φυσική αλλά και την ψυχική. Είσαι σε μια μόνιμη αγωνία αγωνία για το αν όλα θα πάνε καλά. Υπάρχει άπειρη κόπωση ειδικά τα πρώτα χρόνια. Και πάρα πολλά έξοδα. ΑΛΛΑ. η αγάπη που εισπράτεις είναι ασύγκριτη. Τέτοια αγάπη δεν θα νιώσεις ούτε από έναν μεγάλο και δυνατό έρωτα. Αξίζει όλα τα αρνητικά. Άλλωστε και ποιο πράγμα στη ζωή δεν έχει και μια αρνητική πλευρά?Αλλά κι αν πάλι δεν το επιλέξεις, δεν σε αδικώ. Σε καταλαβαίνω καλύτερα από όσους δεν έχουν παιδιά. Αλήθεια.
#6Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να δεχτούμε ότι είμαστε όντα που καθοδηγουνται και από τη φύση τους; Επίσης, γιατί είναι κακό να παραδεχτούμε ότι τα παιδιά δίνουν μια σημαντική ελπίδα για το μέλλον; Δηλαδή, τις φιλίες μας τις έχουμε για εντελώς ανιδιοτελείς λόγους;