Στο σημερινό «Α μπα»: το λιθαράκι της Αντίστασης

Στο σημερινό «Α μπα»: το λιθαράκι της Αντίστασης Facebook Twitter
80


__________________
1.


Αγαπητή Α μπά,

Ειμαι 7 χρόνια με έναν άνθρωπο (με ένα διάλειμμα 2 ετών μετά τα 2 πρωτα χρόνια) και έχουμε περασει πολλά μαζί. Ζούμε χρόνια στο εξωτερικό και τωρα πρόσφατα μετακομίσαμε σε καινούρια χώρα. Ειναι πολύ φιλόδοξος με τη δουλειά του και με βοηθάει να γίνομαι καλύτερη και να εχω πολύ καλή δουλειά. Έκανα καλές σπουδές μεν αλλα ποτέ δεν είχα υψηλές απαιτήσεις για το επαγγελματικό. Ήμουν τυχερή και με στήριζε πολύ ο φίλος μου. Το όνειρο μου ήταν να βρω τον άνθρωπο μου και να κάνω οικογενεια και μωρά και να ειμαστε μια μεγάλη χαρούμενη οικογενεια. Σημειωτέον ειμαι πολύ κοντα με την οικογενεια μου αλλα εκείνος δε θέλει τους γονεις μου γιατί θεωρεί πως δεν του φέρθηκαν σωστά. Το θέμα ομως ειναι πως εγώ δεν αντέχω πια αυτήν την απόσταση και να ειμαι ή μαζί του ή με τους γονεις μου και πιστεύω πως υπερβάλλει σε μεγάλο βαθμό. Επίσης η σχέση μας δεν προχωράει στο να κάνουμε τη δική μας οικογενεια. Και όσο για την καθημερινότητα μας νιωθω πως ειναι καλή, όχι εξαιρετική. Δεν ειναι κακό παιδί και αγαπιόμαστε αλλά νιωθω πως δεν ειναι τελικα αυτο που ονειρεύομαι. Μετά απο τόσα χρόνια ομως φοβάμαι να προχωρήσω και να χωρίσω. Και επιπλέον δεν ειμαι σίγουρη: μηπως το 60% που ειμαι χαρούμενη ειναι αρκετό και ας μην ψάχνω κι εγω το 90%;; Μήπως τα εχω όλα και ειμαι αχάριστη; Τί να κάνω; Τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές αλλα δεν αλλάζει κατι. Δεν τσακωνόμαστε γιατι δε μπορω να του κρατήσω κακία και να κοιμάμαι στην αγκαλιά του με γαληνεύει. Αρκεί ομως αυτο για μια ζωή; Νιώθω πως ειμαι δίπλα του για τα όνειρα του, αλλά τα δικά μου; Τί να κάνω;; Νιωθω θα τρελαθώ! Σ'ευχαριστώ πολύ για το χρονο σου!!


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

«Δεν είναι κακό παιδί» και «αγαπιόσαστε» και «δεν τσακωνόσαστε», ωραία, ίσως να μπορείτε στο μέλλον να γίνετε καλοί φίλοι.


To όνειρο σου είναι να κάνεις οικογένεια και μωρά και να έχεις μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια, στην οποία φαντάζομαι περιλαμβάνονται και οι γονείς σου. Η σχέση που έχεις τώρα δυσκολεύει την παρουσία των γονιών σου στη ζωή σου και επιπλέον δεν οδηγεί σε μεγάλη και χαρούμενη οικογένεια (ούτε σε μικρή. Για την ώρα δεν οδηγεί σε καμία οικογένεια). Τα περνάτε μέτρια. Τα συζητάτε αλλά δεν αλλάζει κάτι. Τώρα μέτρα τα και πες μου αν πραγματικά πιστεύεις ότι παίρνεις το 60% από αυτά που θέλεις.


__________________
2.


Αμπα μου, help! Τι κανεις οταν νομίζεις οτι σ'αρεσει ο φιλος του αγοριού που μόλις έκανες σχέση; προςπαθω να πείσω τον εαυτό μου οτι δεν ειναι τοσο ενδιαφέρον τύπος και πως δεν ταιριάζουμε περιςςοτερο απο όσο με τον φιλο μου, αλλα μάταια! Τον σκεφτομαι! Κι ο ίδιος δεν ειναι αδιάφορος, με κοιτάει, ανοίγει συζητηση, κανει σχόλια του τύπου: ειναι σεξυ οι γυναικες να φοράνε τέτοια ρουχα οπως αυτο που φορας σημερα, και επισης με ψάχνει στα social media στις 2:30 το βραδυ...ειναι πολυ κουλό ολο αυτο, ομως νομιζω συμβαινει!!!


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αν νομίζεις ότι είναι τρομερά κουλό αυτό που συμβαίνει, σημαίνει ότι σου λείπει η εμπειρία που διδάσκει ότι είναι κάτι πολύ κοινό, και αν σου λείπει εμπειρία αυτού του είδους είσαι τέλεια υποψήφια για να τα κάνεις εντελώς θάλασσα. Αν όμως τα κάνεις εντελώς θάλασσα θα αποκτήσεις την εμπειρία που σου λείπει τώρα για να καταλάβεις ότι πας να μπλέξεις σε μια ανταγωνιστική σχέση επιβολής (με ολίγη φιλία μέσα) στην οποία θα δράσεις ως καταλύτης, ή ως πιόνι. Είναι πολύ απίθανο να βγει κάποιος κερδισμένος από ένα τέτοιο τρίγωνο. Δοκίμασε και πες μας.

 

__________________
3.

Λενα! Χρειαζομαι οπωσδηποτε τη βοηθεια σου. Θα σε παρακαλουσα να μην απορριψεις την ερωτηση,δεν εχω με κανεναν αλλο να συζητησω για το θεμα αυτο..
Α μπα, νιωθω πως δεν ειμαι φυσιολογικη. Οταν ξεκινησα το λυκειο, εκανα παρεα με διαφορα παιδια, στη συνεχεια ομως απομακρυνθηκα γιατι ειδα πως ταιριαζα πολυ με ενα αγορι που αρχισαμε να κανουμε παρεα. Γιαναμε πολυ καλοι φιλοι, και στην παρεα μας μπηκαν ακομη δυο κοριτσια, που καναμε το ιδιο παρεα, ομως κατα βαθος ξεραμε πως εμεις ειμαστε οι κολλητοι. Ο κολλητος μου την επομενη χρονια αλλαξε σχολειο. Συγκεκριμενα εφυγε εντελως απο την πολη μαζι με τους γονεις του που μετακομισαν. Στην αρχη ημουν πολυ στεναχωρημενη -ακομη ειμαι- γιατι σκεφτομουν πως θα αργουσα πόλυ να τον ξαναδω: εμενε πλεον μακρυα, ηταν και το διαβασμα.. Οταν ξεκινησε η νεα χρονια (β λυκειου) τοτε καταλαβα πως τα πραγματα ηταν πολυ διαφορετικα απο αυτο που πιστευα. Ημουν σχεδον μονη μου χωρις φιλους γιατι τα δυο κοριτσια που εκενα παρεα περσυ δεν μου μιλουσαν πλεον πολυ-εμεναν μαλλον στην παρεα λογω τους κολλητου μου. Ετσι μιλουσαμε μεν στο διαλειμμα αλλα οχι τοσο συχνα οσο την προηγουμενη χρονια. Διαπιστωσα επισης πως υπηρχε μια ομαδα παιδιων που με κοροιδευε απο περσυ. Οχι ακριβως μπροστα μου, αλλα τους εβλεπα καμια φορα που με ειρονευονταν. Αυτο το εκαναν επισης στο μαθημα οσο μιλουσα! Α μπα τοτε ειχα φοβερη ορεξη για μαθημα, σε αυτα που με ενδιεφεραν μιλουσα συνεχως και ειχα ιδεες, προτασεις, ημουν δημιουργικη. Παρ ολα αυτα δεν ειχα φιλους και με τον καιρο η παρεα που με κοροιδευε σταματησε να ασχολειται μαζι μου. Ουτε οι καθηγητες εδειχναν ενδιαφερον για εμενα ομως. Ετσι με τον καιρο σταματησα να συμμετεχω στο μαθημα, και διαβαζα λιγοτερο. Για ενα διαστημα μου αρεσε και μια κοπελα απο την ταξη- πολυ ομορφη κοπελα- αλλα ηξερα πως δεν γινοταν να την πλησιάσω γιατι ειχε αλλες παρεες στις οποιες δεν ημουν ευπροσδεκτη και επισης ειναι αληθεια πως δεν ταιριαζαμε καθολου σαν χαρακτηρες: θα ελεγα καλυτερα πως μου αρεσε μονο εμφανισιακα, αλλωστε δεν μονιζω να της αρεσαν τα κοριτσια. Συνεχισα τη χρονια απομονωμενη χωρις κανεις να μου προτεινει να κάνουμε παρεα. Ειχα περιστασιακα καποια ατομα που μιλουσα αλλα μη φανταστεις κατι σπουδαιο, τους ημουν πια αδιαφορη κι απο μια απλη γνωστη και για εμενα ηταν επισης καπως ετσι και εκεινοι.
Φετος ειμαι τριτη λυκειου. Μετρια στα μαθηματα και εχω απομονωθει πολυ. Νιωθω οπως σου ειπα στην αρχη πως δεν ειμαι φυσιολογικη. Σκεπτομενη οσα εγιναν περσυ με προβληματιζει που κανεις δεν με ηθελε,που πολλοι με κοροιδευαν. Νιωθω πως εχω κατι που απωθει τους ανθρωπους - πως δεν ειμαι κοινωνικοποιημενη, πως ειμαι ασχημη η αγενης πως ειμαι βαρετη η κατι τετοιο αλλα δεν το καταλαβαινω! Πως μπορω να μαθω αν ισχυει; Ειναι λυση ο ψυχολογος;
ευχαριστω πολυ.


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ναι, είναι λύση ο ψυχολόγος. 


__________________
4.


Αγαπημενη Α μπα!
Παρόλο που είμαι παντρεμένη γιατί σκέφτομαι έντονα το παρελθόν μου; είναι φυσιολογικό, το κάνει ο κόσμος συνήθως; ή είναι δείγμα κατάθλιψης;
Να εξηγήσω για να μην παρεξηγηθώ.
Δεν είμαι ερωτευμένη με κάποιον πρώην μου, ούτε μου λείπει κάποιος από αυτούς. Πιανω συνήθως τον εαυτό μου να σκέφτομαι πρώην γκομενικες καταστάσεις, τα γεγονότα και οτι θα ήθελα πολύ να έκανα κάποια πράγματα διαφορετικά, να ήμουν πιο εγωίστρια. Μετανιώνω για πολλα λαθη μου, για την προσοχή που εδωσα σε λάθος άτομα.
Έχω έναν θαυμάσιο σύζυγο που με στηρίζει παρά πολύ στην καθημερινότητα μας αλλά δεν κλείνει τις παλιές μου πληγές. Όλο σκέφτομαι παλιές άσχημες καταστάσεις και στεναχωριέμαι μέσα μου.


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Επειδή είσαι σε μια ασφαλή σχέση έχεις τώρα το περιθώριο και τον χρόνο και το μυαλό να σκεφτείς τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά. Μου φαίνεται πολύ φυσιολογική διαδικασία, η εκτίμηση του παρελθόντος δείχνει ότι κάτι έχουμε καταλάβει από όσα μας συνέβησαν και είμαστε καλύτερα εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουμε το παρόν μας (και το μέλλον μας). Η κατάθλιψη μου φαίνεται πολύ ακραία εξήγηση, όπως και κάπως άσχετη. Αν αυτές οι σκέψεις σου ρουφάνε όλη την ενέργεια και δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο σε σημείο που δεν μπορείς να λειτουργήσεις, τότε υπάρχει λόγος ανησυχίας για περισσότερη διερεύνηση. Σε αυτή την περίπτωση, αν δεν καταλαβαίνεις γιατί έχεις κολλήσει τόσο πολύ, τότε χρειάζεται ειδικός για να σε βοηθήσει.

__________________
5.

Πέθανε η γιαγια μου. Δε στεναχωριεμαι, γιατι ποτέ δε τη συμπαθησα. Δεν μ εχει κανει κανένα κακο, απλα δε πιστευω οτι ειναι αναγκη να συμπαθεις/αγαπας καποιον επειδη ειστε συγγενεις. Πιστευεις οτι κάνω λάθος;;


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν πιστεύω ότι είναι ανάγκη να συμπαθείς ή να αγαπάς κάποιον μόνο και μόνο επειδή είναι συγγενής σου, αλλά ούτε πιστεύω ότι πρέπει να συμπαθείς κάποιον για να στενοχωρηθείς που πέθανε. Μήπως με το «ποτέ δεν την συμπάθησα» εννοείς ότι την αντιπαθούσες, ή κάτι ακόμη πιο αρνητικό;


__________________
6.

Αγαπητή Αμπά,

Μου αρεσει η παλιομοδίτικη ιδέα αυτής της στήλης όσο και το γεγονός οτι οι συμβουλές που δίνεις εχουν παντα λογική. Αναρωτιέμαι αν η ζωή σου ειναι μια όαση γαλήνης κι ώριμης σκέψης, αλλα πιθανότατα οταν ειμαστε μεσα στο δάσος, δεν βλέπουμε το δάσος παντα καθαρα. Αλλα αυτο ηταν μονο μια εισαγωγη.

Η ερώτηση μου εχει να κάνει με το εξής: μια πολύ καλή μου φίλη που τείνει να γινει πρωην καλη μου φίλη, ειναι κατα τη γνώμη μου εθισμένη με το Facebook. Με το να ποστάρει στο φέισμπουκ εννοώ με έναν τροπο που βρίσκω εμμονικό. Και που νιώθω οτι της κάνει κακο. Εχει συγκεντρώσει μερικές χιλιάδες φίλους και αυτο που εχει δημιουργήσει ειναι κατι σαν μια λούπα αποδοχής απο ενα δικό της "κοινό".

Κάθε τόσο κανει παρόμοια ποστ για πραγματα που ξέρει οτι θα της φέρουν λαικς, (ο αγαπημένος της ροκ τραγουδιστής, τα γυναικεία δικαιώματα, "μαχητικός ανθρωπισμός", ο αγαπημένος της ροκ τραγουδιστής, αλλα και σκυλάκια και "έξυπνα τσιτάτα", ο αγαπημένος της ροκ τραγουδιστής, κι ασπρόμαυρες ντίβες του παλιού σινεμά κι αμερικάνικα sitcom, αλλα και girls κι αυτάρεσκες πόζες τύπου όμως female empowerment αλλα με μια δόση νάζί. Α, ο αγαπημένος της ροκ τραγουδιστής με εμμονή 16χρονης που κόλλα αφίσες στον τοίχο του ροζ δωματίου της). Το τραγικο ειναι οτι ειναι μια εξυπνη ενδιαφερουσα κοπελα, αλλα συχνα το προφιλ της δειχνει κατι αλλο.

Το αποτέλεσμα ειναι ένας κατασκευασμένος εαυτός δημιουργημένος για το Facebook, που αυτοτροφοδοτείται με ενα ιδανικό -κατά την γνώμη της- ψέμμα που νομιζω κι η ίδια εχει πιστέψει οτι ειναι η ζωή της. Μονο που δεν ειναι, διότι την ξερω απο παιδί πριν το internet και πριν τα 6 με 10 ποστ της την μέρα -ναι για τόσα μιλαμε.

Και ναι πιθανότατα θα μου απαντήσεις οτι λιγο πολύ αυτο κάνουμε όλοι στα σοσιαλ μίντια, αλλα στην περίπτωση της φίλης μου, νιώθω οτι εχει ξεπεράσει ενα όριο και χρήζει βοήθειας. Και προφανώς δεν ειμαι η κατάλληλη για να της την δώσω, αλλά πως να της δώσω να καταλάβει οτι θα πρέπει να αναρωτηθεί σοβαρα για το αν αυτό που κάνει είναι τελικά υγιές;

Σ ευχαριστω
Ας πούμε Ελένη


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν χρειάζεται τόση ανάλυση για να δικαιολογήσεις ότι απορρίπτεις έναν άνθρωπο. Ο λόγος δεν χρειάζεται να έχει σχέση με ανθυγιεινές δραστηριότητες, με εμμονές και εθισμούς. Η πρόθεση σου να βοηθήσεις μου φαίνεται λίγο σαν δικαιολογία για να μπορέσεις να της πεις κάτι που ξέρεις ότι δεν θα της αρέσει: ότι τα λάικς δεν είναι πραγματικά λάικς, και ότι δεν είναι τόσο αγαπητή όσο νομίζει. Κατά πάσα πιθανότητα έχεις δίκιο, αλλά αυτό δεν είναι δική σου δουλειά να το πεις. Όλοι μας έχουμε ψευδαισθήσεις για να νιώθουμε πιο σημαντικοί από όσο είμαστε. Δεν είναι δύσκολο για τους άλλους να τις εντοπίσουν. Η κριτική είναι εύκολη, στη συμπόνοια και στην κατανόηση σκαλώνουμε.


Το όριο που υποθέτεις ότι ξεπέρασε είναι απλώς η δική σου οπτική. Οι χιλιάδες φίλοι και τα δέκα ποστ την ημέρα με τη δική μου οπτική είναι μια απλά αυξημένη δραστηριότητα. Αν για σένα δείχνει κακό χαρακτήρα, ή ανασφαλή χαρακτήρα, ή χαρακτήρα με τον οποίο δεν θέλεις να έχεις σχέση, είσαι παραπάνω από ελεύθερη να αποχωρήσεις. Όμως σκέψου αν πραγματικά η δραστηριότητα της είναι που σε πειράζει, ή η αλλαγή της. Μερικές φορές νομίζουμε ότι ξέρουμε κάποιον επειδή τον ξέρουμε χρόνια, και απαιτούμε να είναι πάντα ίδιος. Μερικές φορές αντιλαμβανόμαστε τις αλλαγές των άλλων σαν προδοσία. Μπορεί να σε ξενίζει η κοινωνικότητα, έστω και με την ασφάλεια του fb, για έναν άνθρωπο που ήταν συνεσταλμένος· και αν δεν της άρεσε που ήταν συνεσταλμένη και τώρα βρήκε τρόπο να εκφραστεί;

_________________
7.


Κάπου στις αρχές του 2000, όταν ήμουνα περίπου 20 χρονών, ο πατέρας μου με έστειλε να παρευρεθώ σε συνάντηση της νεολαίας μεγάλου κόμματος καθώς θεωρούσε πολύ σημαντικό να ανακατευτώ με την πολιτική.

Α, μπα μου, πήγα και έφριξα. Ακόμα τωρα θυμάμαι και ανατριχιάζω τη στιγμή που πήρε το λόγο ένας σύντροφος ξεδιπλώνοντας με ένα απίστευτα ξυλινο λεξιλόγιο τις πτυχές ενός θέματος που δεν αφορούσε κανέναν και τίποτα, ενός θέματος που υπήρχε μόνο επειδή αυτός εβαλέ μια σειρά από πομπώδεις λέξεις τη μία δίπλα στην άλλη.

Μετά πήρε το λόγο άλλος σύντροφος και χρειάστηκε να τον κοίταξω καλά καλά για να σιγουρευτω ότι είναι συνομήλικος και όχι μασκαρεμένος 50αρης βουλευτής.

Όταν έληξε η συνεδρίαση έφυγα άρον άρον και δεν ξαναπάτησα το πόδι μου ούτε απέξω προς μεγάλη απογοήτευση του πατέρα μου.

Δε μετάνιωσα στιγμή για την απόφαση μου αυτή, μέχρι που προ ολίγων ημερών είδα το όνομα ενός συντρόφου σε υψηλόβαθμη θέση στο μεγάλο αυτό κόμμα και άκουσα το σχόλιο του πατέρα μου "αυτό το τσογλανάκι θα παίξει ρόλο αυριο μεθαυριο να μου το θυμηθείς".

Η 20χρονη Μαρία μέσα μου χάρηκε που τον είπε τσογλανάκι γιατί τον συγκεκριμένο τον θεωρω πιο γλοιώδη κι απ τα βατράχια και στ αληθεια όσα χρόνια παρακολουθω την πορεία του στη μικρη μας επαρχιακή πόλη, το μονο που εχει να επιδειξει είναι απίστευτη ομοιότητα με παλαιάς κοπής βουλευτές. Είναι ένα παιδί που απλώς παίζει πολύ καλα το παιχνίδι με το οποίο είναι στημένα τα κόμματα, παιχνίδι που εγώ δεν άντεχα να παίξω.

Ωστόσο α, μπα αν είναι να κυβερνήσει ένας απ τους δυο μας θα είναι αυτός κι όχι εγώ.

Κι εκεί είναι που μετανιώνω για την τότε απόφασή μου. Εκνευρίζομαι που είχε δίκιο ο πατέρας μου ότι έπρεπε να ασχοληθώ με την πολιτική και οτι δυστυχώς (το λεγε και το δυστυχως) ο μόνος τρόπος είναι μεσα απο τα κόμματα.

Σιγουρα υπαρχουν κι αλλες μορφες πολιτικης δρασης αλλα καμιά δεν είναι πιο αποτελεσματική απ το να είσαι μέσα στα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Δεν ήθελα κάτι να ρωτήσω. Μάλλον παρηγοριά θέλω ή κάτι ως έναυσμα για να ξεκινήσω τώρα αργά τη δράση μου.

Θέλετε όλοι εμείς που δε θέλουμε να ασχοληθούμε με την πολιτική να συναντηθούμε κι όπου βγει; Δεν μπορεί θα είστε κι άλλοι σαν εμένα!

Μήπως α, μπα έχεις κάποια άλλη εντελώς διαφορετική οπτική με την οποία θα ήθελα να προβληματιστώ (όσο ο σύντροφος στρώνει το δρόμο για τη δόξα του);
-Η παλιά συμμαθήτρια του βάτραχου


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Συμφωνώ με αυτά που γράφεις, αλλά τα κόμματα δεν είναι μόνο τα μεγάλα κόμματα εξουσίας. Αν σου φαίνεται μάταιο να συμμετέχεις σε ένα μικρό κόμμα, ελπίζω να μην έχεις αγνοείς πώς ένα μικρό κόμμα έγινε τελικά κυβέρνηση, πώς άνθρωποι του περιθωρίου και της σφαλιάρας έγιναν υπουργοί και βουλευτές, και πώς κόμματα που σάρωναν εξαφανίστηκαν μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, για να μην πω, μήνες. Η ζωή έχει πολλά γυρίσματα. Τα σημερινά κέντρα λήψης αποφάσεων θα είναι κέντρα για πάντα, δεν είναι γραμμένες σε πέτρα οι μοίρες τους από τον Προφήτη. Είσαι σίγουρη ότι έχεις εξαντλήσει όλα τα κόμματα και δεν έχεις βρει κανένα που πλησιάζει κάπως περισσότερο σε αυτά που πιστεύεις;


Είναι απολύτως βέβαιο ότι υπάρχουν πολλοί σαν κι εσένα και νιώθουν ορφανοί. Το πρόβλημα με τους ανθρώπους που σκέφτονται έτσι είναι ότι είναι τρομερά επιφυλακτικοί απέναντι στις ομάδες. Νιώθουν υπερβολικά ξεχωριστοί για να παραδεχτούν ότι συμφωνούν με πολλούς άλλους. Αυτή είναι η διαφορά με την άλλη πλευρά που φανατίζεται με την ιδέα της ομάδας γιατί μέσα σε ομάδα αισθάνεται ασφάλεια, και τελικά υπερισχύει.


Βέβαια μακάρι να αποτελέσει αυτή η ερώτηση σημείο συνάντησης ανθρώπων που δεν θέλουν να πατήσουν ακριβώς πάνω στα βήματα των προηγούμενων και θέλουν να κάνουν πολιτική με νέο τρόπο και να γίνει το 'α μπα' το λίκνο της Αντίστασης.


80

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

12 σχόλια
#5 ΟΚ, προφανώς και δεν είναι αναγκαστικό να αγαπάς κάποιον επειδή είναι συγγενής. Κατά τη γνώμη μου όμως αυτό ακριβώς είναι το νόημα της οικογένειας. Ένας προστατευτικός κύκλος από ανθρώπους που σε αγαπάνε γιατί έτσι, γιατί απλώς έτυχε να γεννηθείτε συγγενείς, όχι γιατί σε συμπαθούν. Αυτούς που αγαπάς γιατί συμπαθιέστε τους λέμε κατά βάση φίλους. Καταλαβαίνω ότι δεν δουλεύει τόσο ιδανικά και όμορφα για πολλούς. Και ναι, προφανώς δεν *πρέπει* να τους αγαπάς, επιλογή σου είναι. Και κάποιες φορές οι συγγενείς είναι τόσο απαράδεκτοι που δεν είναι και δύσκολη επιλογή. Και δε ζούμε σε χωριό το 50 που έχεις ή αυτούς ή κανένα. Απλώς σκέψου λίγο πρώτα κατά πόσο θες να κάνεις opt-out αυτή την ιδέα γενικότερα, κάποιες φορές σε νεότερες ηλικίες φαίνεται πιο καταπλητική ιδέα από ότι είναι.
#7, αν σε ενδιαφέρει να ασχοληθείς με την πολιτική, όπως είπε και η Αμπα, υπάρχουν πολλές μικρές πολιτικές ομάδες που μπορείς να ασχοληθείς. Αν όμως ενδιαφέρεσαι να κάνεις πολιτική καριέρα, δηλαδή να γίνεις υψηλόβαθμο στέλεχος κόμματος που χαράζει πολιτική ή θέλεις να μπεις στο κοινοβούλιο τότε η πεπατημένη είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσεις. Μπορείς φυσικά να προσπαθήσεις αλλά είμαι απαισιόδοξη. Και το ποτάμι προσπάθησε και τελικά δεν έπεισε. Οι πολιτικοί που έχουμε είναι αυτοί που είναι γιατί μας ταιριάζουν. Μας λένε αυτό που θέλουμε να ακούσουμε. Επίσης έχουμε δείξει απίστευτη ανοχή στις ακαταλαβίστικες ομιλίες-αρλούμπες: άκου μια παλιά ομιλία του Τσοχατζόπουλου και θαύμασέ τον να μιλά ώρα για ένα θέμα και να μην λέει τίποτα. Και από κάτω ο κόσμος χειροκροτεί. Χρειάζεται μια χρυσή τομή ανάμεσα στις παλιές πολιτικές τακτικές και στην φρέσκια, ανανεωτική ματιά ενός νέου ανθρώπου. Θέλει ανθρώπους με ταλέντο και όραμα. Μπορεί να τα έχεις. Αρκεί να βρεις και άλλους σαν και σένα, μέσα στον πολιτικό χωρο που σου ταιριάζει, και να είσαι διατεθειμένη να κάνεις συμβιβασμούς. Ναι, εγώ πιστεύω ότι το σύστημα το νικάς από μέσα.
Οι πολιτικοί που κυβερνούν τα κράτη εν γένει είναι αποτέλεσμα των ιστορικών, οικονομικών,κοινωνικών πολιτικών εποχών και συγκυριών. Απλοϊκά παραδείγματα οι δικτατορίες στην Λατινική Αμερική(όταν εγκαθιδρύθηκαν),οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη του '80 και άπειρα άλλα παραδείγματα. Δεν νοούνται ούτε ερμηνεύονται τα πολιτικά φαινόμενα αποκομμένα και ασύνδετα από τις κοινωνίες στις οποίες ανακύπτουν.
#7 Αγαπητή μου εάν είχε ς συνεχίσει την πορεία σου μέσα στο κόμμα , ας πούμε με την ελπίδα να δουλέψεις και να αλλάξεις τα πράγματα εκ των έσω, θα είχες ήδη διαπιστώσει πως μόνο εάν αφομοιωνόσουν και γινόσουν ακριβώς όπως ο παλιός σου σύντροφος, θα είχες κάποια χαραμάδα ελπίδας να βρεθείς σε πόστο που να μπορείς να παίρνεις αποφάσεις. Και πάλι θα έπρεπε να γλείψεις πάρα πολύ κόσμο. Μετά από αυτή τη χαριτωμένη, για την προσωπικότητα σου, διαδικασία δεν ξέρω αν θα αναγνώριζες τον εαυτό σου τόσο ώστε να θυμηθείς τι αλλαγές ήθελες να κάνεις όταν πρωτοξεκίνησες.
Αγαπητή 3, ναι, είσαι διαφορετική! Είσαι ομοφυλόφιλη, επομένως διαφέρεις από την πλειοψηφία, κι αυτό δυστυχώς δίνει και θα δίνει αφορμή στον κάθε κακεντρεχή να σε σχολιάζει, να σε κρίνει, να σε απορρίπτει χωρίς καν να σε ξέρει. Με εντυπωσίασε φοβερά το γεγονός ότι ενώ είσαι συνειδητοποιημένη λεσβία, στο γράμμα σου δε φαίνεται να σου περνάει από το μυαλό ότι ίσως αυτό ευθύνεται για την κατάσταση που περιγράφεις. Υποθέτω ότι οι γονείς σου κάτι κάνουν καλά και μπράβο τους!Εννοείται ότι ο ψυχολόγος είναι η λύση. Και η υπομονή επίσης, όπου να 'ναι τελειώνει η βασανιστική σχολική περίοδος και θα αρχίσεις μια νέα ζωή, όπου θα μπορέσεις να συστηθείς από την αρχή σε νέους ανθρώπους. Καλή τύχη!
#6 Δεν γράφεις κανένα τρόπο με τον οποιο σε επηρεάζει η συμπεριφορά της φίλης σου. Ούτε με ποιον τρόπο της κάνει κακό αυτής. Το μόνο που βρίσκεις κακό είναι ότι νομίζει ότι είναι περισσότερο γαμάτη από ότι είναι στην πραγματικότητα, όπου στην περίπτωσή μας η πραγματικότητα είναι το πόσο νομίζεις εσύ. Για κάποιο λόγο σχολιάζεις και για την Α,μπα ότι μάλλον στην ζωή της δεν είναι τόσο γαλήνια και ώριμη όσο φαίνεται στη στήλη.Διακρίνω ένα μοτίβο κρυμμένης ζήλειας, ή είναι εντύπωσή μου;
Καλά τα λες, το ''μπα, που νομίζεις ότι έγινες και κάποιος/α'' είναι μια πολύ κοινή ασθένεια που πλήττει πάρα πολύ κόσμο και ειδικά τους κοντινούς όποιου ξεχωρίζει σε κάτι, όσο ασήμαντο κι αν είναι αυτό. Έχει πρασινίσει η ερωτώσα. Live and let live
#4 Ο γέγονε,γέγονε.Η επιστροφή στο παρελθόν και η εμμονή μ αυτό,δείχνει ότι το παρόν δεν είναι ικανοποιητικό.Ή ότι για κάποιο λόγο,αντλείς ευχαρίστηση αναθυμώμενη δυσάρεστες παρελθοντικές καταστάσεις.Γιατί να το κάνεις αυτό,αν βαίνουν όλα καλώς τώρα;Θες να καταστρέφεις την τρέχουσα ισορροπία των πραγμάτων; Για ποιο λόγο;
#2 Κρίσιμη ερώτηση:το ενδιαφέρον σου για τον φίλο του φίλου ενεργοποιήθηκε επειδή σε πρόσεξε και σε φλέρταρε ή εσύ άρχισες να τον λιμπίζεσαι πρώτη;Έχει σημασία αυτό και σκέψου γιατί. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρόκειται περί τραγωδίας. Δες τον ως ενδιαφέρουσα παρέα,εκτός αν προτιθεσαι να δημιουργηθεί ζήτημα,το οποίο επί του παρόντος δεν υφίσταται πουθενά,εκτός από το μυαλό σου.Άλλαξε συχνότητα.To femme fatale δεν είναι πολύ καλή τακτική για επιβεβαίωση(σου λείπει; ).Μπορείτε να παραμείνετε ως έχετε και οι τρεις. Ξανασκέψου το.
Η ερώτηση 7 με έπιασε στο ευαίσθητο σημείο μου, και με ώθησε στο να σπρώξω την δουλειά λίγο πίσω και να γράψω ένα σχόλιο στη ζούλα τώρα που το αφεντικό δεν είναι εδώ. Είμαι σε ακριβώς ίδια κατάσταση στην οπτική, ποτέ δεν πήγα σε πολιτική νεολαία όμως να η επαφή μου με την πολιτική: δεν την πήρα ποτέ στα σοβαρά μέχρι τα 19 μου νομίζω, όπου και λόγω σπουδών άρχισα να βλέπω έντονους χρωματισμούς στην σχολή ενώ ταυτόχρονα η χώρα άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα (2008). Εκεί άρχισα να ενδιαφέρομαι να καταλάβω πως λειτουργεί αυτή η μηχανή της πολιτικής και τα διαφορετικά γρανάζια της. Όμως προσπαθώντας να καταλάβω αυτό δεν κατάφερα τίποτα, οπότε έπρεπε να πάω πιο πίσω, στις κοινωνικές δομές, την ιστορία και τα ενδιαφέροντα των διαφορετικών ομάδων δύναμης που έχουν επιρροές στην πολιτική. Δεν μιλάω μόνο για εταιρίες πολυεθνικές και σκευωρίες - μην μου βάλετε ακόμα tin foil hat - αλλά για σωματεία, κοινωνικές ομάδες, ηλικιακές ομάδες κ.ο.κ.. Βλέπεις σκεφτόμουν "μα τι στο καλό; Αποκλείεται όλοι οι πολιτικοί που είχαμε από πάντα να ήταν σκάρτοι, ένας δεν βρέθηκε να κάνει καλά στην χώρα που όλοι θα συμπαθούσαν;" - μια πολύ αστεία και παιδική σκέψη, αλλά τότε δεν πήγαινε ο νους μου παραπέρα.Εκείνη την περίοδο επειδή είχα αρχίσει να έχω επαφή με εξωτερικό λόγω δραστηριοτήτων μου σε ΜΚΟ στην σχολή παρατήρησα πως αυτό ήταν κάτι που ίσχυε σε σχεδόν όλες τις χώρες και τότε η σκέψη μου ήταν "μύγα έχει τσιμπήσει τους πολιτικούς σε όλο τον κόσμο, τι στο καλό;". Για να μην μακρηγορώ άλλο να η δική μου όπτικη που έχω αναπτύξει μετά από διάβασμα και συζητήσεις - η πολιτική είναι όπως είναι από κατασκευής και δεν πιστεύω ότι ποτέ θα αλλάξει. Η πολιτική ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνει το μέρος όπου ο πρωταγωνιστής είναι το ενδιαφέρον "του λαού" για 2 λόγους. 1) ο λαός έχει πολλά και αντικρουόμενα ενδιαφέροντα, και για αυτό θα είναι πάντα διχασμένος στην πολιτική και 2) η δουλειά της πολιτικής και των πολιτικών συγκεκριμένα δεν είναι να υπηρετούν τα ενδιαφέροντα του κοινού καλού. Είναι να είναι δημοφιλείς και να παραμείνουν στην εξουσία με οποιοδήποτε κόστος. Με άλλα λόγια, να εξυπηρετήσουν τα ενδιαφέροντα αυτών που θα τους επανεκλέξουν για το μεγαλύτερο δυνατό διάστημα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι το γενικό καλό πάει στον σκουπίδια για όσο καιρό και αν είναι αυτό. Και αν κάπως από κάποιο θαύμα βρεθεί στη "καρέκλα" ένας οραματιστής, ο ίδιος ο λαός θα τον φάει επειδή θα πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις που δεν θα είναι σύμφωνες με αυτό το γνωστό παιχνίδι. Βέβαια είμαι και χαρακτήρας πολύ απαισιόδοξος, οπότε μπορεί να έχω και άδικο, δεν ξέρω. Τέλος να προτείνω για διάβασμα: The dictator's handbook - why bad behavior is almost always good politics.
Δεν απέχεις πολύ απο την πραγματικότητα. Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν απο ηγέτες στην κορυφή αλλα απο ιδεολόγους στη βάση, όταν υπάρχει μια ισχυρή βάση, αναδυκνύεται και οηγέττης που θα κουβαλήσει την ιδεολογία. Αν έιχαμε πιο πολλούς νέους σαν εσένα ίσως σε 1-2 γενεές δούμε κάποια αλλαγή.
#7 πριν λιγες μερες παρακολουθουσα απο τοπαραθυρο την πορεια για τον Γρηγοροπουλο σκεφτομενη οτι μου φαινεται περιεργο που καθιερωθηκε πορεια γι αυτον τον λογο. Σχολιασαμε με τη συναδελφο γιατι κανεις δεν κανει πορεια για το θανατο των ανθρωπων στην μαρφιν. περιμενουμε απο αλλους να το κανουνε. Γιατι δεν κανουμε εμεις οι ιδιοι ; Τωρα που ξαναβλεπω τι εγραψα δεν θυμαμαι πως εκανα συσχετισμο με την ερωτηση αλλα στο μυαλο μου καπως κολλησε.
Νομίζω ότι υπάρχει στις 2 αναφερόμενες περιπτώσεις μια στοιχειώδη διαφορά αν κ το αποτέλεσμα τραγικό όσο δεν πάει. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου έγινε από ένα όργανο της τάξης, που θεωρητικά πληρώνεται κ έχει την ευθύνη να προστατεύει τους πολίτες κ για το λόγο αυτό κουβαλάει όπλο, νόμιμα.
Δεν είναι καθόλου περίεργο που καθιερώθηκε πορεία γι΄ αυτόν τον λόγο (φύσσα)....Ωραία, να καθιερωθεί πορεία για την Marfin, αλλά ενάντια σε ποιον; …Στους ελλιπείς κανόνες (πυρο)προστασίας και ασφάλειας στους χώρους εργασίας;(και πρόσφατα μετρήσαμε θύματα)…στην ασυδοσία της εργοδοσίας, που προτίμησε να κρατήσει τους καημένους τους ανθρώπους/ εργαζόμενους εντός, υπό τέτοιες συνθήκες;…και κυρίως στους γνωστούς-αγνώστους δράστες, που κανένας δεν ξέρει ποιοι είναι, αλλά εικάζουμε ότι είναι της επαναστατικής αναρχομηδενιστικής ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε και 100% σίγουροι και η δικαιοσύνη αδυνατεί να τους βρει και τους φέρει προ των ευθυνών τους, για να δούμε επιτέλους ποιοι σκατά ήσαντε/ τι σκατά πρεσβεύανε και αν ήσαντε υποκινούμενοι και από πούθε;
Αγαπητό βλαχάκι αναφορικά για την ασυδοσία της εργοδοσίας που ακούγεται, από που και ως που θα έπρεπε ένας επιχειρηματίας να κλείνει την επιχείρηση του τις ημέρες απεργίας. Αν ήθελαν οι εργαζόμενοι να απεργήσουν και δεν τους άφηνε ο διευθυντής τότε είναι για ντομάτες αλλά αν επέλεξαν να δουλέψουν έπρεπε να φοβούνται; Ζούμε σε καθεστός τρόμου ή έχω καταλάβει κάτι άλλο; Είναι ο κάθε καταστηματάρχης/εργαζόμενος έρμαιο του εκάστοτε χουλιγκάνου/επαναστάτη/ασφαλίτη/δεν-έχω-άλλο-χαρακτηρισμό;
Όχι, επ ουδενί λόγο έπρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο αγαπητέ μου, καμία αμφιβολία επί τούτου (όπως και για το ότι την πρώτιστη ευθύνη φέρουν οι άγνωστοι δράστες, που ελπίζω να φέρουν βαρέως στην συνείδησή τους όποιοι κι αν είναι, όπου κι αν βρίσκονται).Όμως η κατάσταση δεν είχε εκτιμηθεί καθόλου σωστά και η δικαιοσύνη -όχι εγώ- έκρινε σκόπιμο να εξετάσει τις ενέργειες των ιθυνόντων της marfin, εκεί (καθώς και τις λειτουργίες ασφαλείας)
@Double Helix, ναι είναι θλιβερό να κανονίζεις τις δουλειές σου στο έλεος του κάθε ταραξία, αλλά αν είσαι ρεαλιστής, πρέπει να λαμβάνεις όλα τα μέτρα για να προστατέψεις την ασφάλεια και την σωματική ακεραιότητα των εργαζομένων σου. Κι εγώ δουλεύω σε τράπεζα και σε κάθε τέτοια "επέτειο" βγαίνει φιρμάνι από την κεντρική ασφάλεια να φύγουμε και να κλειδαμπαρώσουμε, ασχέτως αν προλαβαίνουμε να τελειώσουμε τις δουλειές μας. Είναι γνωστό ότι στις "επετείους" αυτές ζούμε και εργαζόμαστε υπό καθεστώς τρομοκρατίας ψυχοπαθών και η οποιαδήποτε κυβέρνηση είναι ανίκανη να αντιδράσει από φόβο μην τυχόν θεωρηθεί καθεστώς καταστολής (ήμαρτον).
Κάνω κατάχρηση του χώρου σου βλαχάκιΈλικα έχει και η εργοδοσία τεράστια ευθύνη καθώς δεν υπήρχε καθόλου πυρασφάλεια σε ένα κτίριο to oποίο διέθετε μία και μοναδική έξοδο. Συνεπώς ακόμα και μια οποιαδήποτε άλλη μέρα να έπιανε φωτιά το συγκεκριμένο κτίριο, θα ήταν πολύ πιθανό να θρηνούσαμε και πάλι θύματα.Από την άλλη είναι πολύ εύκολο να αναγκάσεις τους υπαλλήλους σου να δουλέψουν με το ζόρι αν έχεις την ευχέρεια της απόλυσης, δεν είχαν καμιά καούρα οι υπάλληλοι να κάθονται να βλέπουν να αυγατίζουν τα λεφτά της τράπεζας, ενώ ήξεραν πως αναμένεται μια από τις μαζικότερες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων(google it)Αυτό φυσικά σε καμια περίπτωση δεν δικαιολογεί και δεν δίνει άφεση αμαρτιών στους λοβοτομημένους που πήγαν και πέταξαν μολότωφ σε κλειστό χώρο με ανθρώπους μέσα
''Γιατί κανείς δεν κάνει πορεία για το θάνατο των ανθρώπων στην μαρφιν;''-Το σίγουρο είναι πως όποιος ήθελε/θέλει να διαδηλώσει για το συγκεκριμένο ζήτημα, ήταν/είναι ελεύθερος να το κάνει. Όμως, απ' ό,τι φαίνεται, το συγκεκριμένο γεγονός δεν συγκλόνισε/εξόργισε τον κόσμο αρκετά, ώστε να τον σπρώξει να διαδηλώσει, σε αντίθεση με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Κι αυτό είναι και το λογικό εδώ που τα λέμε. Όπως πολύ σωστά έγραψε ο copypaste, η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου έγινε από όργανο του κράτους, ενώ η φωτιά στην τράπεζα κι ο θάνατος των ανθρώπων που δούλευαν εκεί, έγινε από κάποιους που παραμένουν ασύλληπτοι, άρα δεν γνωρίζουμε την ταυτότητά τους. Δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στα δύο. Η στεναχώρια μπορεί να είναι η ίδια, αλλά ο θυμός όχι.Δες και κάτι άλλο, σχετικά σημειολογικό, αλλά με τη σημασία του. Εσύ φαντάζομαι γνωρίζεις να μας πεις τα ονόματα των ανθρώπων που χάθηκαν στη Μαρφίν. Εννοώ γνωρίζεις χωρίς να το γκουγκλάρεις, ε; Πολύ καλά κάνεις και μπράβο σου για τη συνέπεια, αλλά δυστυχώς δεν είσαι ο κανόνας, γιατί αυτό που ισχύει (κι ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος) είναι ότι ακόμα κι αυτοί που λένε πως θα ήθελαν μια πορεία για τη Μαρφίν (αλλά δεν την κάνουν εδώ και τόσα χρόνια), τον Γρηγορόπουλο τον ξέρουν με το ονοματεπώνυμό του, ενώ τους άλλους τους ξέρουν ως 'οι άνθρωποι που χάθηκαν στη Μαρφίν'. Κι έστω ότι τους βομβάρδισαν τα κανάλια με το όνομα του μικρού, ενώ με των άλλων όχι. Και πάλι, αφού οι ίδιοι το θεωρούν τόσο σημαντικό, άξιο λαϊκής διαδήλωσης, γιατί δεν μπήκαν στον κόπο να ασχοληθούν παραπάνω από μόνοι τους, κοιτώντας τουλάχιστον τα ονόματα στο διαδίκτυο; Έτσι, για να ξέρουν πώς λένε αυτούς για τους οποίους θέλουν να διαδηλώσουν...Κι ένα τελευταίο: πες πως τους πιάνουν τους τύπους που έκαψαν τη Μαρφίν και σκότωσαν τα παιδιά. Σε ποια περίπτωση λες ότι θα νιώσει η πλειοψηφία του κόσμου (γιατί όχι κι εσύ ο ίδιος) μεγαλύτερη οργή και θα θέλει να κατέβει να διαδηλώσει... αν αποδειχτεί ότι οι δολοφόνοι αυτών των ανθρώπων ήταν αναρχικοί ή αν αποδειχτεί ότι οι δολοφόνοι αυτών των ανθρώπων ήταν αστυνομικοί της Ασφάλειας;
παπακι Δεν καταλαβαίνω ούτε τη σύγκριση των δύο τραγικών γεγονότων, ούτε το γιατί θα ήθελες να οργανωσεις εσύ η ίδια διαδήλωση για τους υπαλλήλους της Μαρφίν (χωρίς καμία δαθεση υποτίμησης από μέρους μου), ενώ την ίδια στιγμή σου φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι γίνονται διαδηλώσεις για τον-δολοφονημένο από όργανο του κράτους 15χρονο μαθητή-Γρηγορόπουλο
topapaki, Γιατί ο θάνατος των υπαλλήλων της Marfin προήλθε απ' ενέργεια και τη γενικότερη δραστηριότητα αυτών που κάνουν πορείες έχοντας τες πάρει "εργολαβία".Συναδελφική αλληλεγγύη λέγεται, ενώ τα θύματα της Marfin λογίζονται ως απλό ατύχημα και "παράπλευρες απώλειες".Πολύ σωστό το σχόλιό σου.
Νομίζω η (έμμεση;) δολοφονία των ανθρώπων αυτών δεν λογίστηκε ως "παράπλευρη απώλεια". Ίσα, ίσα που είχε μεγάλη (συναισθηματική-ψυχολογική και πρακτική) επίδραση στους χώρους τους "ειδικούς", στον κόσμο γενικώς, αλλά και στα τεκταινόμενα της εποχής, που διόλου ασήμαντα ήταν ...Αν δεν με απατά η μνήμη μου!
βλαχάκι (το), Απαντώντας στο σχόλιό σου αλλά και σε πράγματα που διάβασα παραπάνω: Ε, ναι, αυτό λέω κι εγώ, είχε μεγάλη συναισθηματική - ψυχολογική και πρακτική επίδραση στους ειδικούς χώρους(άσε τον "κόσμο" απέξω, ο "κόσμος" δεν οργανώνει πορείες κατ' επάγγελμα κάθε χρόνο), γι' αυτό δε γίνεται πορεία στη μνήμη τους, από σεβασμό στον ατυχή(ατύχημα) θάνατό τους(δολοφονία), για τον οποίο αμεσότατα ευθύνονται.Γι' αυτό δε θυμόμαστε τα ονόματά τους, γι' αυτό δε γίνεται κάθε χρόνο πορεία στην επέτειο του θανάτου τους...Να μνημονεύεται τι, ότι η μολότοφ πετάχθηκε στο κατάστημα του Βγενόπουλου και σκότωσε 3 υπαλλήλους του;Ότι όποιος την πέταξε προερχόταν από κάπου απ' τις τάξεις και τα σπλάγχνα των "πορευομένων";(Βέβαια, υπάρχει πάντα κι η θεωρία της "προβοκάτσιας"...)Ότι αυτοί δε θα μπορούσαν να' ναι σύμβολο διαχρονικό ενάντια στην αστυνομική καταστολή και (πάντα αστυνομική μόνο) βία;Το σχόλιο του παπακιού ήταν, όμως, κάτι συγκεκριμένο. Γιατί για τον Αλέξη κι όχι για τα θύματα της Marfin. Ε, γι' αυτό.
Η συζήτηση κάνει κύκλους. Τα θύματα της μαρφίν, αν και πολύ συγκεκριμένα, εξοντώθηκαν από κάτι το (σχετικά) αφηρημένο. Κάνε, λοιπόν, μία πορεία - μνημόσυνο για την λοβοτομημένη, αλλά και την πλήρως ορχηστρωμένη βία, απ' όπου κι αν προέρχεται.
Και δεν αφήνω καθόλου τον κόσμο απέξω, αυτόν που μετείχε μαζικά στις τότε κινητοποιήσεις και καθόλου από "επάγγελμα" μάλιστα. Επίσης δεν αντιλαλβάνομαι γιατί μια ομαδα ομοιοπαθούντων, που χάριν και συντομιας αναφέρεται μ'αυτήν την ιδιότητα, υστερεί, απαραιτήτως, σημειολογικά, από την μονάδα
Χαίρομαι που συμφωνούμε, βλαχάκι, τουλάχιστον ότι ο Αλέξης είναι μια πολύ καλή αφορμή μόνο για πορεία κόντρα στην "πλήρως ορχηστρωμένη" aka αστυνομική βία.Νομίζω, όμως, ότι και τα θύματα της Μarfin εξοντώθηκαν όχι "αφηρημένα"(ούτε η "λοβοτομή" είναι δικαιολογία), αλλ' επειδή απλά βρέθηκαν στο δρόμο μιας τέτοιας πορείας σαν να ήταν π.χ. κάδοι απορριμάτων κάπου στα Εξάρχεια.Ο "κόσμος" που συμμετέχει αυθόρμητα, ο κοινός διαμαρτυρόμενος πολίτης, δεν πετά μολότοφ σε τράπεζες.Δεν καλούνται ομοιοπαθούντες(χάριν συντομίας) τα θύματα της Marfin, είναι ακόμη χειρότερα, διότι δε θα τιμωρηθεί και κανείς για το θάνατό τους.Η σημειολογία δε χρειάζεται να εξηγήσω γιατί είναι διαφορετική(κι άλλου διαμετρήματος). Ας πάει κάποιος στο Μοναστηράκι ν' αγοράσει ένα μπλουζάκι όχι πια με τον Τσε αλλά με το Γρηγορόπουλο.
Όχι, με το "πλήρως ορχηστρωμένη" δεν ενοούσα την αστυνομική βία (ή την physical βία, με την έννοια ξύλο, απαραίτητα).Κι επειδή, άλλα λέμε κι άλλα καταλαβαίνουμε οι των "ειδικών" χώρων, ήτοι οι πολιτικοποιημένοι δεν είναι μία ομοιογένης μάζα, με σκοπό την μηδενιστική προσεγγιση του "κάψτε όλους τους τροχούς του συστήματος". (Φυσικά υπάρχουν κ οι μπάχαλοι κ οι χειρότερα λοβοτομημένοι. Είπα, εγώ επίσης πουθενά ότι δικαιολογούνται;). Ούτε -φυσικά- υπονόησα ότι ο απλός κόσμος πετάει μολότωφ, (αν και ξέρω τι είναι να φορτώνουν ψευδείς κατηγορίες πέρι ρήψης μολότωφ) δεν καταλαβαίνω από πού εκμαιεύεις τέτοια συμπεράσματα. Είπα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, είτε πολιτικοποιημένοι, είτε όχι που μετείχαν στις μαζικότατες κινητοποιήσεις μούδιασαν μπροστά σ' αυτό το συγκλονιστικό γεγονός! Κι όσο οι πραγματικοί δράστες (who i hope they rot in hell) παραμένουν ασύλληπτοι, τόσο θα αποτελούν μία αφηρημένη ιδέα. Και αυτή η αφηρημένη ιδέα επηρεάζει και τα πολύ συγκεκριμένα θύματα.Και τέλος δεν αντιλαμβάνομαι ποιος και τι εμποδίζει όλους εσάς που ενδιαφέρεστε τόσο πολύ για τα θύματα της μαρφίν, σε σχέση μ' αυτούς που έχουν "double standards", να κάνετε πορεία και μνημόσυνα για ο,τι επιθυμείτε.
Prince Charming: ''ο θάνατος των υπαλλήλων της Marfin προήλθε απ' ενέργεια και τη γενικότερη δραστηριότητα αυτών που κάνουν πορείες έχοντας τες πάρει "εργολαβία".-Με το 'ενέργεια και γενικότερη δραστηριότητα' εννοείς το κάλεσμα των διαφόρων φορέων για διαδήλωση ενάντια στα μέτρα της τότε κυβέρνησης; Γιατί αυτό έκαναν, δεν κάλεσαν τον κόσμο για εμπρησμό. Για πορεία τον κάλεσαν. Το να μην συμπαθείς αυτούς τους 'εργολάβους διαδηλώσεων' (που ούτε κι εγώ τους συμπαθώ) είναι άλλο από το να λες ότι αυτοί εκείνη την ημέρα είχαν βγάλει επίσημο φιρμάνι 'ελάτε να κάψουμε τις τράπεζες' κι ότι τελικά αυτοί είναι που κατά βάση ευθύνονται για το θάνατο των ανθρώπων. Επαναλαμβάνω: όλοι αυτοί οι επίσημοι φορείς-εργολάβοι εκείνη την ημέρα κάλεσαν τον κόσμο σε διαδήλωση, όχι σε εμπρησμό. Αλλιώς είναι σαν να λες ότι για τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα φταίνε οι διαφημιστές αμαξιών, όχι οι απρόσεχτοι οδηγοί.Prince Charming: ''άσε τον "κόσμο" απέξω, ο "κόσμος" δεν οργανώνει πορείες κατ' επάγγελμα κάθε χρόνο''βλαχάκι (το): ''Και δεν αφήνω καθόλου τον κόσμο απέξω, αυτόν που μετείχε μαζικά στις τότε κινητοποιήσεις και καθόλου από "επάγγελμα" μάλιστα.''-Όντως, γιατί να αφήσουμε τον κόσμο απ' έξω; Ήταν άπειρος ο κόσμος που αυθόρμητα κατέβηκε τότε μόνος του (και σ' άλλες διαδηλώσεις εκείνο τον καιρό), ούτε συνταγμένος σε κάποιο μπλοκ, ούτε να αμολάει μολότοφ εδώ κι εκεί, ούτε τίποτα. Αυτοί οι άνθρωποι συγκλονίστηκαν και με το παραπάνω από το γεγονός του θανάτου των υπαλλήλων της Μαρφίν.βλαχάκι (το): ''Και τέλος δεν αντιλαμβάνομαι ποιος και τι εμποδίζει όλους εσάς που ενδιαφέρεστε τόσο πολύ για τα θύματα της μαρφίν, σε σχέση μ' αυτούς που έχουν "double standards", να κάνετε πορεία και μνημόσυνα για ο,τι επιθυμείτε.''-Κι άντε και οργανώθηκε η πορεία... νομίζεις ότι θα πάνε;
rosa nera: 'Clan ,η απαξία της πράξης δεν διαφοροποιείται.Ελπίζω να συμφωνείς μ αυτό'Συμφωνώ φυσικά, όμως τόσα χρόνια ευτυχώς δεν έχω συναντήσει κανέναν(από κανένα πολιτικό χώρο) που να απαξιώνει τη δολοφονία αυτών των ανθρώπων και να λέει 'έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα που σκοτώθηκαν οι υπάλληλοι της Μαρφίν'. Ούτε έναν. Όλοι συμφωνούν ότι ο θάνατός τους είναι πάρα πολύ άσχημο γεγονός και θέλουν να συλληφθούν οι δράστες για να ξεκαθαρίσει η υπόθεση. Αντιθέτως, συχνά έχω ακούσει ατάκες του τύπου 'και τι δουλειά είχε βραδιάτικα στα Εξάρχεια ο Γρηγορόπουλος', 'ένα τσογλάνι λιγότερο', 'τα ήθελε και τα έπαθε' κλπ ανατριχιαστικά. Νομίζω πως τελικά είναι κάτι τέτοιου είδους γνώμες που συνιστούν απαξία όταν μιλάμε για μια δολοφονία, όχι το αν θα γίνει πορεία ή όχι. Το ότι δεν διαδήλωσε ο κόσμος για τα γεγονότα της Μαρφίν, δεν σημαίνει ότι τα απαξιώνει.