__________________
1.
Πως σχολιάζεις τη θέση κάποιων αντρών που λένε "θέλω τη γυναίκα που έχω δίπλα μου να τη θέλουν όλοι οι άλλοι". Είναι αυτή η πιο σημαντική επιβεβαίωση για έναν άντρα;
Για τον άντρα που πιστεύει ότι η γυναίκες είναι κυρίως διακοσμητικά ανθυπο-όντα που ανήκουν στους άντρες τους, ναι. Την ίδια περιγραφή θα έκανε και για το ιδανικό αυτοκίνητο, φαντάζομαι.
__________________
2.
Αγαπητή Α,μπα,
Είμαι γυναίκα 35φεύγα, μορφωμένη, ευκατάστατη, single, και ζώ μόνη μου (μακριά απο τους γονείς μου) πάρα πολλά χρόνια. Μου αρέσει να ζω μόνη μου. Τη βρίσκω με την παρέα μου. Μ'αρέσει να φοράω ότι θέλω στο σπίτι, όπως το θέλω, να τρώω ότι θέλω, όποτε το θέλω, να κάνω zapping και να σταματάω σε όποιο κανάλι θελήσω, κλπ κλπ. Ομως συμβαινει και το εξης. Αν και νιώθω πλήρης με τον εαυτό μου, με ενδιαφέρει πολύ και η συντροφικότητα και τελοσπάντων θα ήθελα σιγα-σιγα να κάνω μια καλή συντροφική σχέση που να οδηγήσει ίσως σε μια δεσμευση ζωής. Το ερώτημα μου λοιπον ειναι κατα πόσο πιστευεις πως στην Ελλάδα του 2015 και των πάμπολλων προκαταλήψεων και σφιχτών έως αλληλεξαρτητικών οικογενειακών δομών, θα ήταν ρεαλιστικό να ελπίζω πως ίσως μπορέσω να κάνω μια σοβαρή, σταθερή, μονογαμική σχέση όπου να ζούμε σε διαφορετικά σπίτια. Δεν λέω ο ένας στην Κρήτη και ο άλλος στον Έβρο. Ας είμαστε στην ίδια γειτονιά, ο καθένας στο σπίτι του όμως. Η εστω σαν τελευταία παραχώρηση που θα ένιωθα άνετα να κάνω - να κοιμάται ο καθένας στο δικό του δωμάτιο, και να κλείνει και την πόρτα. Αυτό εμένα μου δίνει ζωτικές ανάσες. Δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι φτιαχτήκαμε για να περνάμε 8 ώρες κάθε μέρα (που συμφωνα μάλιστα με πολλες μελετες ανοσολογίας ειναι και οι σημαντικότερες ωρες για την υγεία και το ανοσοποιητικό) με τα μούτρα χωμένα μέσα στα χνώτα κάποιου άλλου, και με το φόβο μη ροχαλίσουμε, μην αεριστούμε, μην κλωτσήσουμε κ.ο.κ. ή με την έμμεση ψυχολογική πίεση να κανουμε αγκαλίτσες ή "αγκαλίτσες" σε τυχαίες στιγμες μέσα στη νυχτα επειδή ο αλλος είδε όνειρο και ένιωσε frisky. Ισως ακουγομαι μη-μου-άπτου με αυτα που λέω αλλα δεν ειμαι, ειμαι ερωτική και σεξουαλική μέσα σε μια σχέση και μου αρέσει να "λερώνομαι", όμως παραδέχομαι πως θέλω και τα όρια μου. Τι να κανουμε, ισως αυτό να είναι το τίμημα των 35 χρόνων, να εχω γινει "παραξενη" πια και να θέλω τις ελευθερίες μου. Αυτό που στα 16 μου το ένιωθα ρομαντικό σήμερα το νιώθω εξοντωτικό. Έχω ζήσει το σενάριο "φουλ συγκατοίκηση 24/7" σε μικρότερη ηλικία και μου φάνηκε αποπνικτικό - για να μην πω και άχρηστο, εκτος κι αν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα, που όμως στην περιπτωση μου δεν ισχύει. Πιστευεις πως είναι ρεαλιστικό να ζητήσω και να πάρω αυτο που θελω απο Ελληνα αντρα, χωρίς να παρεξηγηθώ; Χωρίς να νομίσει πως τον "φτύνω" η δεν θέλω κάτι σοβαρό απο αυτον ή πως του δίνω έμμεσα πράσινο φώς για να ζούμε παράλληλες, έξαλλες ζωάρες με τρίτους και τρίτες; Γιατι δεν θέλω κάτι τέτοιο. Οσες φορές ομως έθεσα τέτοιο θέμα για να κόψω αντιδράσεις, οι αντιδράσεις δεν ήταν καλές και οι προθέσεις μου παρερμηνεύτηκαν. Τελικά, γιατί να ειναι taboo να θέλεις να κοιμάσαι μόνος σου και να έχεις τον προσωπικό σου χώρο και χρόνο για να γεμίζεις τις μπαταρίες σου;- Τάδε
Δυστυχώς γεννήθηκες σε λάθος εποχή. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, για ορισμένες κοινωνικές ομάδες αυτό που περιγράφεις όχι μόνο δεν ήταν ταμπού, αλλά αυτονόητο. Τα πράγματα άλλαξαν με την γυναικεία χειραφέτηση. Ο γάμος έγινε από συμβόλαιο κάλυψης αμοιβαίων υπηρεσιών (ο άντρας έπαιρνε γεννητική μηχανή, υπηρέτρια και οικονόμο, η γυναίκα προστάτη) σε κάτι αρκετά πιο περίπλοκο. Τώρα ζητάμε από τους συζύγους να είναι φίλοι και εραστές, προστάτες και προπονητές, όλα αυτά με καλή εμφάνιση και όρεξη για σεξουαλικές σχέσεις. Η αλλαγή αυτή έχει κάνει τα διαφορετικά υπνοδωμάτια ταμπού, γιατί είναι σα να πρόκειται για αποτυχημένο γάμο, αφού ο σύγχρονος γάμος έχει υποστεί την πίεση να καλύψει όλα τα πιθανά κενά. Έχουμε υπερβολικά πολλές απαιτήσεις από τον άλλον, και δεν το συνειδητοποιούμε καν, γιατί έχουμε μάθει να ζητάμε όλο αυτό το πακέτο και το θεωρούμε και αυτονόητο.
Με λίγα λόγια εγώ είμαι μαζί σου. Ο καθένας πρέπει να βρει μόνος του τις ισορροπίες μέσα σε μια σχέση. Ό,τι και να θέλεις είναι καλό, αρκεί να το θέλει και ο άλλος – ή έστω, αρκεί να μην παραβιάζεις τα όρια του άλλου χωρίς τη συγκατάθεση του. Η ελευθερία σου να αυτοπροσδιοριστείς πρέπει να είναι αυτονόητη, και φαίνεται ότι δεν είναι ούτε καν για σένα. Δεν χρειάζεται να δικαιολογείσαι τόσο πολύ για αυτό που θέλεις, δεν χρειάζεται να δικαιολογείσαι καν. Αυτή είσαι, αυτή τη σχέση θέλεις. Δεν ξέρω καν αν είσαι τόσο μεγάλη εξαίρεση. Δεν ξέρουμε τι κάνουν οι άνθρωποι στα σπίτια τους. Πόσοι κοιμούνται κάθε νύχτα μαζί, πιστεύεις; Προσπαθείς να περάσεις κάτι που συμβαίνει έτσι κι αλλιώς, ως εξαιρετικά αντικομφορμιστικό, και αυτό δεν σε βοηθάει.
Βρες έναν άντρα που ταιριάζεις. Αν ταιριάζεις, θα τα βρείτε και στα υπόλοιπα. Δεν χρειάζονται δηλώσεις πριν προκύψει το θέμα. Μην το αναφέρεις «για να κόψεις αντιδράσεις» σε ανθρώπους που δεν έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ότι θέλουν μια σταθερή και μονογαμική σχέση μαζί σου. Αν ταιριάζεις με κάποιον, ταιριάζεις ιδανικά, αυτό το θέμα μπορεί να μην γίνει καν αντικείμενο συζήτησης, μπορεί να προκύψει αυτονόητα από μόνο του. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι για όλους μας είναι δύσκολο να βρούμε κάποιον που μιλάει τη γλώσσα μας. Μην επιμένεις στη σκέψη ότι η δικιά σου γλώσσα είναι πιο παράξενη από των άλλων.
__________________
3.
Λένα πως στο καλό να γεμίσω μους σοκολάτας σε ποτήρια ώστε να φαίνονται εμφανίσιμα και όχι σα σ***α μέσα σε ποτήρι ??
Τη μοιράζω με το κουτάλι λερώνεται το σύμπαν (εννοώ τα τοιχώματα του ποτηριού) άσε που είναι σαν σ***α το ένα πάνω στο άλλο
Τη μοιράζω με κορνέ ή αυτοσχέδια σακούλα με μεγάλη τρύπα είναι σα σ***α που βγήκαν από κορνέ. Και στέκονται στο κέντρο του ποτηριού αντί να πάει παντού για να γεμίζει λίγο
Μήπως να αλλάξω χρώμα μους ? Μήπως να την κάνω πιο μαλακή?
Πρότεινα να τα πάω και σε γαμογλέντι τρομάρα μου. Θα τα δει και κόσμος.
Είσαι πολυ πολυ τελεια!- Σετρεισμηνεςθαταχουνξεχασειολοιτοξερωαλλατωρασυγχυστηκα
Από τη στιγμή που σου κόλλησε ότι το τάδε μοιάζει με το δείνα, τελείωσε αυτό μέσα σου. Είναι σα να έχεις δει ένα σύννεφο που ξαφνικά μοιάζει με σκυλάκι. Αδύνατον να ξε-δεις το σκυλάκι.
Η αλλαγή υφής βοηθάει, όπως βοηθάει και το γαρνίρισμα. Με φρούτα, ας πούμε. Αλλά είπαμε, αν σου έχει κολλήσει η ιδέα...
Ελπίζω να την έφαγαν τη μους και ελπίζω να μην τους το χάλασες με τα σχόλια σου :)
__________________
4.
Αγαπητή Α μπα καλησπέρα. Είμαι 19 ετών και έχω λίγο καιρό που βγήκα από μια σχέση 3 χρόνων, επομένως δεν μπορώ να πω πως έχω κάποια ουσιαστική εμπειρία/γνώση στον τομέα του φλερτ. Πριν από λίγο καιρό πήγα με τις φίλες μου σε ένα μπαρ και εκεί γνώρισα ένα παλικάρι στην ηλικία μου. Μιλήσαμε, χορέψαμε και λίγο πριν φύγει μου ζήτησε να του δώσω τον λογαριασμό μου στο facebook κι έτσι έκανα. Γίναμε φίλοι και τα υπόλοιπα. Και σε ρωτώ λοιπόν.. γιατί περιμένω να μου στείλει εκείνος μήνυμα; Και γιατί όλοι μου λένε αυτό να κάνω και να μην του στείλω; Σίγουρα είναι εγωιστικό, αλλά αφού μου αρέσει γιατί είμαι τόσο γουρούνα που περιμένω από τον άντρα να κάνει την κίνηση; Υπάρχει λόγος ή απλά οι γυναίκες τρέμουμε την απόρριψη; Και γιατί δεν την κάνει την κίνηση; Τί να κάνω τελικά;- Άννα
Εδώ και τουλάχιστον δύο χιλιάδες χρόνια έχει επικρατήσει ότι ο κυνηγός είναι ο άντρας και η γυναίκα έχει το περιθώριο να πει όχι, αφού όμως την διαλέξουν πρώτα. Λες να το καταργήσεις εσύ τώρα με το παλικάρι που γνώρισες στο μπαρ;
Οι άντρες τρέμουν την απόρριψη, γιατί αυτοί έχουν την ευθύνη (και την ελευθερία) του πρώτου βήματος. Οι γυναίκες τρέμουν μήπως και δεν τις διαλέξει κανείς.
Να κάνεις αυτό που θέλεις, αρκεί να ξέρεις ποιοι είναι οι ρόλοι που έχουν επικρατήσει και γιατί έχουν επικρατήσει. Για να αλλάξεις έναν κανόνα, πρέπει να τον ξέρεις πρώτα απ' έξω και ανακατωτά.
Είναι αδύνατον να μάθεις γιατί κάποιος δεν κάνει ΤΗΝ κίνηση, αλλά ο λόγος είναι ΠΑΝΤΟΤΕ ότι δεν θέλει τόσο πολύ να την κάνει.
ΥΓ. Θα σου ζητήσουν πολλές φορές facebook και τηλέφωνα. Τις περισσότερες φορές θα είναι για να δουν αν θα πεις ναι, και όχι για να σε γνωρίσουν καλύτερα. Μην δένεις κόμπο έναν χορό και μια γνωριμία.
__________________
5.
Λοιπόν Α, μπα μου θέλω κι εγώ την γνώμη σου. Πριν λίγους μήνες ξεκίνησα σχέση μ' ένα παιδί και τα πράγματα πηγαίνουν πολύ καλά μέχρι στιγμής. Περνάμε πάρα πολύ όμορφα οι δυο μας, υπάρχει σύμπνοια σε αρκετά θέματα και το σεξ πάει από το καλό στο καλύτερο. Υπάρχει όμως ένα αλλά.. Γνωρίζοντας τον σιγά σιγά, αντιλήφθηκα πως έχει θέμα με τις σχέσεις. Δηλαδή θέλει να βρίσκεται συνεχώς σε σχέση και όταν δεν είναι, γίνεται πάρα πολύ στενάχωρος και απαισιόδοξος για την ζωή. Το έχει αντιληφθεί και ο ίδιος πως αυτό είναι ένα πρόβλημα που τον δυσκολεύει και αποφάσισε μόνος του να ξεκινήσει ψυχανάλυση. Είναι σημαντικό πως εγώ έχω κάνει πολλά χρόνια ψυχανάλυση και όταν εκείνος ξεκίνησε την συζήτηση, του το αποκάλυψα και του εξήγησα πως είναι μία διαδικασία που θα την κάνει μόνος του για τον εαυτό του, δύσκολη, απαιτεί πολύ χρόνο (εγώ θα έλεγα χρόνια) αλλά στο τέλος θα έχει καταφέρει ίσως το σημαντικότερο σ' αυτή τη ζωή. Θα έχει γνωρίσει και θα έχει αγαπήσει τον εαυτό του.
Το θέμα μου εμένα λοιπόν είναι, πως εμένα ενώ μου αρέσει σαν παιδί και μέχρι στιγμής ταιριάζουμε σε αρκετούς τομείς, αναρωτιέμαι αν θέλω να επενδύσω συναισθηματικά σ' έναν άνθρωπο που έχει μπροστά του να αντιμετωπίσει μία διαδικασία η οποία ενδεχομένως να του αλλάξει την ζωή. Δεν μου αρέσει καθόλου η σκέψη, πως παρότι μου αποδεικνύει πως του αρέσω και μου δίνει χρόνο και χώρο στην ζωή του, αυτό όλο μπορεί να το κάνει καθαρά και μόνο εξαιτίας του προβλήματος του. Σκέφτομαι πως ακόμη, ούτε κι εκείνος ξέρει αν του ταιριάζω και αν όντως θέλει να επενδύσει στην σχέση μας. Αυτό θα το μάθει ουσιαστικά όταν προχωρήσει μέσα στην διαδικασία. Σε όλες τις σχέσεις υπάρχει η πιθανότητα να στραβώσει, απλώς τώρα νιώθω πως είναι μεγαλύτερο το ρίσκο. Από την μία λέω πως αν στραβώσει θα συνεχίσω την ζωή μου και από την άλλη αναρωτιέμαι αν μπορώ να πάρω την απόφαση πως θα δεχτώ τις συνέπειες αν τελικά τα πράγματα είναι έτσι. Απλώς είναι νωρίς ακόμη, τα πράγματα είναι πιο εύκολα, γι' αυτό μπαίνω σε σκέψεις. Για το μόνο που είμαι σίγουρη, είναι πως μέχρι στιγμής μου αρέσει και θέλω να περνάω χρόνο μαζί του. Αν έχει σημασία, εγώ είμαι 25 και εκείνος 27 και μόλις ξεκινήσαμε και οι δύο τα μεταπτυχιακά μας. Μα Α, μπα μου ακόμη και το διάβασμα μαζί του, που θα κάνουμε διάλειμμα για να μου παίξει κιθάρα και μετά θα κάνουμε σεξ, με κάνει ευτυχισμένη. Ερώτηση ακριβώς δεν έχω, αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω τα σχόλια σου για τις σκέψεις μου. Βλέπεις κάτι που δεν βλέπω; -sweet love
Ότι είναι υπερβολικά νωρίς για τέτοιες σκέψεις. Χρησιμοποιείς τα εργαλεία της ψυχανάλυσης σε μια χρονική περίοδο που δεν λειτουργούν. Όταν σας περάσει η πολύ μεγάλη φούρια του σεξ, θα δείτε.
__________________
6.
Λένα, ψάχνω βιβλία σχετικά με τον αναστοχασμό στην εκπαίδευση. Έχεις κάτι υπόψιν σου; Ζητώ, παράλληλα, τη βοήθεια των σχολιαστών και ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Προσπάθησα να καταλάβω τι είναι ο αναστοχασμός στην εκπαίδευση και δεν κατάλαβα. Ζητώ επίσης την βοήθεια των σχολιαστών και ευχαριστώ εκ των προτέρων.
__________________
7.
Η παρακάτω ερώτηση είναι πολύ μεγάλη, αλλά αξίζει να τη διαβάσετε ολόκληρη. Είναι καλογραμμένη και αναλυτική επειδή πρέπει να είναι. Πρόκειται για ένα πολύ χαρακτηριστικό και αποκαρδιωτικό παράδειγμα για το στίγμα και την αντιμετώπιση των ψυχικών νόσων που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν πολύ ικανοποιητικά, αλλά αντ' αυτού, οι παθόντες αφήνονται στην τύχη τους, με θύματα τους ίδιους και ολόκληρες οικογένειες που μπορεί να κινδυνεύουν και σωματικά.
Αγαπητή Α, Μπα καλησπέρα,
Είναι η πρώτη φορά που γράφω και γενικά που ζητάω την βοήθεια κάποιου σ' αυτό το θέμα. Κάποιοι καλοί φίλοι γνωρίζουν το «πρόβλημα» αλλά κανείς – ούτε κι εσύ υπό αυτήν την έννοια- μπορούν να καταλάβουν επακριβώς το μέγεθος του, αλλά νιώθω μια ασφάλεια που μπορώ να σου μιλήσω χωρίς να με ξέρεις κι έτσι δεν φέρνω σε δύσκολη θέση κάποιο μέλος της οικογένειάς μου. Είμαι 26 χρονών έχω άλλα 3 αδέρφια (είμαι η μικρότερη), μεγάλωσα με δύο γονείς που μας λάτρευαν (και μας λατρεύουν) ίσως πιο πολύ απ' όσο θα έπρεπε. Θεωρώ πως έδωσαν κι εξακολουθούν να δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν προκειμένου να μας ικανοποιήσουν την οποιαδήποτε ανάγκη η οποία προέκυπτε (δεν ήμασταν ποτέ πλούσιοι, αναφέρομαι σε βασικές ανάγκες, ρούχα, φαγητό, παιδεία κλπ, χωρίς να υπονοώ ότι ένιωσα ποτέ κάτι να μου λείπει). Όλα αυτά τα χρόνια ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν η συμπεριφορά του αδερφού μου (ο μεγαλύτερος απ' όλους). Εδώ θα προσπαθήσω να σου περιγράψω μια κατάσταση η οποία γίνεται δύσκολα αντιληπτή αν δεν την ζεις επί καθημερινής πλέον βάσης. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει πρόβλημα, ίσως να είναι ψυχοπαθής. Από μικρός είχε πρόβλημα κοινωνικοποίησης και δεν έκανε εύκολα φίλους ήταν πειραχτήρι αλλά σε τέτοιο βαθμό που γινόταν αντιπαθητικός κι αυτό γιατί αυτά που έλεγε δήθεν για να πειράξει τον άλλο ήταν κακίες που τις πίστευε και με την δικαιολογία του πειράγματος θεωρούσε ότι ο άλλος δεν θα έπρεπε να προσβληθεί. Θα σου δώσω κάποια παραδείγματα (είναι άπειρα, απλά θα σου πω κάποια ενδεικτικά κι άφησε το μυαλό σου να οργιάσει). Ανέκαθεν κορόιδευε την εμφάνιση των υπολοίπων μας (και των γονιών μας) το έκανε όμως με προσβλητικό τρόπο π.χ. έχεις πολλές ελιές στο πρόσωπό σου ειδικά αυτή η μεγάλη στο μάγουλο είναι αηδιαστική, αχαχαχαχαχαχα ελαιοτριβείοοοοοο εεεεεε ελαιοτριβείο είσαι και χοντρή είσαι ένα χοντρό ελαιοτριβείο , μοιάζεις και με πιθήκι στο χουν πεί? Πάθαινε εμμονές και για χρόνια μας αποκαλούσε με τέτοια υποκοριστικά χοντρή, φαφούτα, πιθηκάνθρωπε κ.α. Ξέρω ότι σκέφτεσαι πως υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα που συμβαίνουν σ αυτόν τον κόσμο απ το να με κοροϊδεύει ο αδερφός μου αλλά αυτό που σου περιγράφω είναι πταίσμα. Η μητέρα μου πριν 10 χρόνια είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, έπεσε σ ένα φρεάτιο 5 μέτρων με αποτέλεσμα να σπάσει την σπονδυλική της στήλη σε 3 σημεία και να βάλει λάμες ώστε να κρατάνε την ραχοκοκαλιά. Για 1 χρόνο έκανε φυσιοθεραπείες για να μπορέσει να περπατήσει, υπέφερε για πολύ καιρό κι οι γιατροί όταν την έβλεπαν να κλαίει της έλεγαν πως στάθηκε πολύ τυχερή μέσα στην ατυχία της διότι ως εκ θαύματος δεν έμεινε παράλυτη. Το ατύχημα αυτό άφησε ένα πολύ μικρό ευτυχώς κουσούρι στην μητέρα μου κι αυτό είναι η στάση του σώματός της, δεν είναι ποτέ ίσια γέρνει λιγάκι προς τα αριστερά κι έχει κάνει μια μικρή καμπουρίτσα. Ο αδερφός μου κορόιδευε τον τρόπο που περπατούσε μετά το ατύχημα, προσπαθούσε να την «κάνει» να μιμηθεί δηλαδή τον τρόπο που περπάταγε, έγερνε τόσο πολύ το σώμα του, έκανε σπαστικές κινήσεις και την παρουσίαζε σαν ΑΜΕΑ, φυσικά γελώντας θεωρώντας αστείο να κοροϊδεύεις έναν άνθρωπο που μόλις έχει αρχίσει να ξανά περπατάει. Εδώ να σου διευκρινίσω ότι οποιαδήποτε φορά του λέγαμε κάτι τύπου δεν είναι αστείο, έβριζε και φώναζε ότι είμαστε καθυστερημένα που δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι αστείο και τι όχι και πως δεν φταίει αυτός γι αυτό (την ίδια απάντηση έπαιρνε κι η μητέρα μου όταν σχολίαζε πως τα πειράγματά του δεν ήταν αστεία). Μεγαλώνοντας λοιπόν, σε οτιδήποτε δεν ήμασταν διατεθειμένες να τον βοηθήσουμε (όχι επειδή δεν θέλαμε, είτε γιατί δεν είχαμε χρόνο εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή που το ζητούσε ή επειδή κάναμε κάτι άλλο) η λέξη «καθυστερημένα» αντικαταστήθηκε από τις λέξεις καριόλες, πουτάνες, γεροντοκόρες αυτά είναι τα light που ακούγαμε. Άλλη μια διευκρίνιση, ο πατέρας μου δούλευε από το πρωί έως το βράδυ κυριολεκτικά. Δεν είχε ποτέ πλήρη επίγνωση των καταστάσεων διότι έλειπε κι όταν του κάναμε παράπονα θεωρούσε ότι τα παραφουσκώναμε και δυστυχώς ή ευτυχώς είναι πάρα πολύ φιλήσυχος άνθρωπος και θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει μια ηρεμία ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να μην θίγουμε τέτοια ευαίσθητα ζητήματα και να τα προσπερνάμε. Όσο μεγαλώναμε τα πράγματα χειροτέρευαν, πέρασε ένα είδος κατάθλιψης μένοντας κλεισμένος στο σπίτι για 4 χρόνια. Άρχισε να βγάζει μίσος κυρίως προς την μητέρα μου (βρισιές τύπου άντε γαμήσου μωρή μαλακισμένη ήταν το πιο συνηθισμένο εκείνη την περίοδο). Έγινε ένα μπαμ όταν οι γονείς μου βρήκαν ναρκωτικά στο δωμάτιό του απειλώντας τον ότι αν δεν κόψει από τις παρέες που κάνει θα τον διώξουν από το σπίτι. Ήταν η μοναδική φορά που τον είδα να αντιδράει ψύχραιμα και να ζητάει συγνώμη. Ύστερα από αυτό το σκηνικό, επισκέφτηκε ψυχολόγο που του πρότεινε προφανώς να κόψει τα ναρκωτικά. Τα πράγματα βελτιώθηκαν κάπως αν και άρχισε να έχει άλλου είδους εμμονές. Πίστευε ότι συνωμοτούσαμε όλοι εναντίον του (εκτός από τον πατέρα μου) τον ενοχλούσε ο παραμικρός θόρυβος μέσα στο σπίτι αλλά και έξω από αυτό. Η καλύτερη περίοδός στην ζωή του ήταν όταν βρήκε κοπέλα. Ποτέ δεν άλλαξε αλλά κάπως περιορίστηκε κι έλειπε συχνά από το σπίτι. Εδώ και 3 χρόνια όμως η κατάσταση έχει ξεφύγει (γι αυτό και σου γράφω).Έχουν υπάρξει άπειροι καυγάδες για τα πιο απλά ζητήματα (κοπάνησε η πόρτα του δωματίου μου λόγου χάρη και το έκανα επίτηδες για να τον εκνευρίσω τέτοια σκατοκαριόλα που είμαι κ.α.) Αναγκαζόμαστε να μένουμε όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι. Λόγω της ανθρωποφοβίας που τον διακατέχει (παθαίνει κρίσης άγχους όταν βρίσκεται με πολύ κόσμο) αλλά και της τεμπελιάς, δεν βρίσκει δουλειά που να του εξασφαλίζει ένα εισόδημα ώστε να ξεκουμπιστεί από εδώ (ναι μπορεί να βρεί δουλειά λόγω του αντικειμένου του, η οικονομική κρίση μπορεί να τον επηρεάσει μόνο στον μισθό). Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν νομίζω πως θέλει να φύγει από το σπίτι, είναι τόσο κακομαθημένος που δεν μπορεί να ζήσει μόνος του-βέβαια αν πιεζόταν από καταστάσεις θα τα κατάφερνε- αλλά θέλω να πω πως δεν ξέρει (δεν θέλησε να μάθει ποτέ του) να κάνει τίποτα, απ' το ότι δεν ξέρει να κόψει μια σαλάτα μέχρι να πλύνει ένα ρούχο του ρωτάει την μητέρα μου πόσο νερό να βάλει για να πλύνει μια μπλούζα και θέλω να τονίσω ότι είναι 33 χρονών κι ότι δεν είναι χαζός, θέλει να δείχνει χαζός για να τα κάνουν όλα οι άλλοι αντί γι αυτόν. Η μητέρα μου σαν ύστατη προσπάθεια για να τον πιέσει να βρεί δουλειά και να αναλάβει κάποιες ευθύνες που αναλογούν στην ηλικία του έφυγε ένα χρόνο από το σπίτι για να αναγκάσει τον πατέρα μου να πιέσει τον αδερφό μου προς αυτή την κατεύθυνση. Φυσικά κι ο αδερφός μου δεν άλλαξε σε τίποτα άφηνε τον πατέρα μου να μαγειρεύει να καθαρίζει κλπ. (για κάποιους λόγους λείπαμε κι εμείς οι υπόλοιποι από το σπίτι εκείνον τον χρόνο). Η μητέρα μου επέστρεψε στο σπίτι ελπίζοντας ότι θα δεί αυτή την αλλαγή που ήλπιζε και που τις περιέγραφε ο πατέρας μου ότι έγινε (της έλεγε ψέματα για να μην στενοχωριέται) κι εννοείται πως για 1 βδομάδα όλα ήταν ήσυχα μέχρι που μπήκαμε πάλι στους κανονικούς μας ρυθμούς, τις βρισιές, τα πειράγματα. Τον μισώ και τον απεχθάνομαι, θεωρώ ότι είναι από τους χειρότερους ανθρώπους που έχουν υπάρξει, έχει όλα τα κουσούρια που θα μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος σε υπερθετικό βαθμό. Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν, τον μισώ τόσο πολύ που φοβάμαι ότι μπορεί τα πράγματα να πάρουν πολύ άσχημη κι επικίνδυνη τροπή . Αυτή η σκέψη προκύπτει από τον τελευταίο καυγά μας θα προσπαθήσω να στον περιγράψω όσο πιο περιληπτικά μπορώ (συγνώμη το χω κουράσει πολύ είσαι η μόνη μου ελπίδα για μια λύση?). Είχαμε σταματήσει να μιλάμε για 4 μήνες εξαιτίας ενός προηγούμενου καυγά (Δεν προλάβαινα να τον βοηθήσω σε κάτι που ήθελε κι έγινα το γνωστό μαλακιστήρι κατά τα λεγόμενά του). Ένα μεσημέρι τον ακούω για έναν παρόμοιο λόγο να αρχίζει να γκαρίζει βρίζοντας την αδερφή μου (πάντα γκαρίζει για να μας εκφοβίσει) έβριζε τόσο άσχημα ώσπου δεν άντεξα και βγήκα από το δωμάτιό μου φωνάζοντας του να μιλάει καλύτερα σε όλους μας. Όπως καταλαβαίνεις μου έσουρε όλο το γαλλικό ρεπερτόριο, πάντα γκαρίζοντας. Μέσα στον πανικό, τον έβρισε κι η αδερφή μου ώσπου τον βλέπω να παίρνει φόρα και να κατευθύνεται επιθετικά προς το μέρος της (να πω πως όλα αυτά τα χρόνια μπορεί να μας έκανε όσα συναισθηματικά βασανιστήρια μπορείς να φανταστείς αλλά ποτέ δεν μας είχε ακουμπήσει, είναι και ντερέκι) κι εκεί θόλωσα. Έσπρωξε την αδερφή μου κι έτρεξα προς το μέρος τους, μπήκα ανάμεσά τους και αφήνιασα, τον κοπανούσα και του έλεγα ότι άμα ξανά ακουμπήσει οποιονδήποτε θα τον σκοτώσω. Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς χωριστήκαμε, θυμάμαι ότι μου βαρούσε τα χέρια κι εγώ τα δικά του κ τσίριζα θα σε σκοτώσω. Για 2 ώρες μετά γκάριζε έξω από το δωμάτιο που είχαμε κλειστεί με την αδερφή μου ώσπου στο τέλος μου ζήτησε να μιλήσουμε και δέχτηκα. Φωνάζοντας προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι είχε άδικο η αδερφή μου. Εγώ ήρεμα του έλεγα ότι έχει πολύ άσχημη συμπεριφορά απέναντι σε όλους μας και πως αν δεν αλλάξει δεν θέλω να έχουμε καμία σχέση. Από τότε δεν έχουμε καμία σχέση, η μητέρα μου η οποία ήταν στο δωμάτιο της κατά την διάρκεια του καυγά (άκουγε, δεν έβλεπε) μετέφερε στον πατέρα μου πως εγώ του επιτέθηκα σαν ύαινα, επειδή τσακωνόταν με την αδερφή μου, τίποτα περί σπρωξίματος. Γνωρίζω πολύ καλά ότι αν του στρίψει δεν θα μπορώ να προστατέψω κανέναν, ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό και φοβάμαι για το τι θα μπορούσε να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση. Τους δήλωσα πως αν ξανά ακουμπήσει τον οποιονδήποτε θα καλέσω τους μπάτσους κι εκείνοι θύμωσαν μαζί μου. Για να μην σου περιγράφω σ' άλλες 10 σελίδες, οι γονείς μου πάντα στρουθοκαμήλιζαν «δεν είναι τόσο άσχημα όσο λέτε τα πράγματα» ή «είναι άρρωστος και πρέπει να είμαστε υπομονετικοί κι ανεκτικοί», κι ένα ακόμα σημαντικό στοιχειό και κλείνω την περιγραφή δεν θέλανε ποτέ να μιλάμε γι αυτό το θέμα με κάποιον τρίτο, ακόμα και με συγγενείς «δεν θέλω να μας λυπούνται» πάντα αυτό άκουγα. Ξέρω Α Μπα πως επείγει να φύγω από αυτό το σπίτι για την ψυχική μου ηρεμία (και για όλους μας ισχύει αυτό) ξέρω επίσης πως χρειάζεται βοήθεια αυτός ο άνθρωπος και πως κατά βάθος βασανίζεται κι ο ίδιος από τον εαυτό του και τον λυπάμαι γι αυτό, αλλά βλέπω πόσο μεγάλο κακό προκαλεί σε όλους μας και δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει, δεν δέχεται ότι χρειάζεται βοήθεια και θα βασανίζει τους γονείς μου μέχρι να πεθάνουν. Εννοείται πως έχουμε πει επανειλημμένα στους γονείς μας να τον διώξουν από το σπίτι αλλά δεν θέλουν και δεν μπορούν , λένε.
Υ.Γ. Δεν διαθέτω χρήματα για να επισκεφθώ κάποιον ειδικό, γνωρίζω πως αυτή είναι η λύση αλλά ελπίζω να έχεις κάτι να μου προτείνεις για να τους βοηθήσω όλους και κυρίως τους γονείς μου. Έγραψα πολύ λίγα από αυτά που έχουμε ζήσει, ελπίζω να πήρες έστω μια ιδέα της κατάστασης, σε παρακαλώ αν το δημοσιεύσεις (είναι και τεράστιο, συγνώμη) θα μπορούσες να παραλείψεις κάποιες λεπτομέρειες όπως το πόσα αδέρφια είμαστε, ότι αυτός είναι ο μεγαλύτερος κ.λπ. ή και το ατύχημα της μητέρας μου, δεν θέλω να φέρω τους δικούς μου (γονείς) σε δύσκολη θέση. Σ' ευχαριστώ εκ των προτέρων, θεωρώ πως έχεις πολύ καλή κρίση γι αυτό και θα περιμένω αγωνιωδώς την απάντησή σου.
Στενοχωρήθηκα και οργίστηκα και λυπάμαι πολύ για αυτό που περνάς, αλλά τα συναισθήματα μου είναι πρώτον αναμενόμενα, και δεύτερον σου είναι εντελώς άχρηστα, οπότε δεν τα αναλύω άλλο.
Το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να σώσεις τον εαυτό σου. Αν δεν κάνεις αυτό, δεν μπορείς να σώσεις κανέναν. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρεις έναν τρόπο να φύγεις το συντομότερο από το σπίτι. Να συγκατοικήσεις, να βρεις δουλειά, δεν ξέρω τι περιθώρια έχεις, αλλά όσο πιο χωμένη είσαι συναισθηματικά στην κατάσταση, τόσο πιο δύσκολο είναι να κάνεις κάτι που θα βοηθήσει την κατάσταση.
Αυτός που χρειάζεται ψυχίατρο πρώτα από όλους είναι ο αδερφός σου. Χρειάζεται μια διάγνωση και φάρμακα που έχουν καθυστερήσει πάρα πολλά χρόνια. Οι γονείς σου έχουν παγώσει από το στίγμα και την έλλειψη ενημέρωσης, αλλά δεν σε βοηθάει τώρα σε κάτι να μοιράσουμε ευθύνες.
Αν φοβηθείς για την σωματική σου ακεραιότητα ξανά, μην διστάσεις να φωνάξεις την αστυνομία. Πάνω από όλα προέχει η ασφάλεια σου, και όχι αν θα δυσαρεστηθούν οι γονείς σου.
Για τους ανθρώπους που χρειάζονται ψυχιατρική φροντίδα και αρνούνται, ενώ δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στους γύρω τους υπάρχει σχετική νομοθεσία. Διάβασε εδώ. Θα σου πρότεινα να πάρεις και ένα τηλέφωνο εδώ ή και εδώ γιατί νομίζω ότι θα μπορέσουν να σε καθοδηγήσουν.
Να θυμάσαι πάντα ότι δεν είσαι υπεύθυνη για τις αποφάσεις των γονιών σου. Τα λάθη είναι δικά τους και αν δεν θέλουν να τα δουν και να τα διορθώσουν, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Πρόσεξε τον εαυτό σου, αυτό είναι αρκετή δουλειά από μόνη της.
σχόλια