Το στίγμα της ψυχικής ασθένειας είναι εμφανές, και όχι μόνο στην Ελλάδα δυστυχώς. Πρόσφατα είχα μία συνάδελφο στη δουλειά με κατάθλιψη, και χρειάστηκε να πάρει αντικαταθλιπτικά και να κάνει ψυχοθεραπεία. Οι γονείς της την τρέλαναν, μην τυχόν και το μάθει κανένας και ότι θα έχει επιπτώσεις στη δουλειά της αν μαθευτεί ότι είναι "τρελή". Η κοπέλα ελληνίδα, δουλεύουμε και οι δύο στο NHS στην Αγγλία. Πρόσφατα επίσης μου είπε φίλος μου ότι περνάει από την ίδια φάση. Θα έλεγα "εκμυστηρεύτηκε" αλλά το παιδί το είπε με πολύ casual τρόπο, τύπου "έσπασα το χέρι μου και το έβαλα στο γύψο", αλλά για την ψυχή. Και έτσι θα έπρεπε να είναι παντού και όχι να στιγματίζεται. Η μάνα μου έχει κάποια ψυχική διαταραχή, αλλά δεν ξέρει κανένας τι, γιατί ποτέ δεν έχει πάει για διάγνωση ή σε έναν ψυχολόγο. Φοβάται μην την πουν τρελή, την πάνε σε "τρελογιατρούς" και της δώσουν "τρελοχαπάκια". Εκεί ζούμε. Τρέμω την ώρα και τη στιτγμή που θα πέσουν "συμβουλές" σχετικά με το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να πω στον εκάστοτε φίλο μου για την οικογένειά μου γιατι "τα εν οίκω μη εν δήμω" και όλα γίνονται κεκλεισμένων των θυρών.Συννεφιά σε καταλαβαίνω κάπως. Όσο για την κοπέλα της 7, δυστυχώς ο μόνος τρόπος είναι να απαλλαγείς από το τοξικό περιβάλλον. Δε μπορείς να βοηθήσεις όσο είσαι μέσα σε αυτό και επίσης δε μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που δε θέλει να βοηθηθεί. Ειδικά το τελευταίο. Εκτός να κινηθείς νομικά