Πολύ Κακές Κριτικές: 50 Shades of Grey - ένα κακογραμμένο πατσαβούρι

Πολύ Κακές Κριτικές: 50 Shades of Grey - ένα κακογραμμένο πατσαβούρι Facebook Twitter
52

 

[Μερικές φορές κάποιες κριτικές είναι τόσο εύστοχα βιτριολικές, τόσο αστεία κακές που αξίζουν πολύ περισσότερο απ' ό,τι το πολιτιστικό αγαθό που κρίνουν.] 

Ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος διάβασε το βιβλίο για το οποίο όλοι μιλούν και έγραψε την εξής Πολύ Κακή Κριτική

(υποβλήθηκε απ' τον Αντώνη)

 

  

Ξεκινώ με το τελικό συμπέρασμα αυτού του review.

Κάτω από το νεροχύτη του μπάνιου μου υπάρχουν χωμένα σ’ ένα ντουλάπι διάφορα μπουκάλια διαφόρων μεγεθών και πολύχρωμων περιεχομένων που έχουν απάνω ετικέτες. Να μια τέτοια ετικέτα.

 

 

Πολύ Κακές Κριτικές: 50 Shades of Grey - ένα κακογραμμένο πατσαβούρι Facebook Twitter

 

 

Αυτή η ετικέτα είναι:
Πιο ενδιαφέρουσα
Πιο συναρπαστική
Πιο καλογραμμένη
και
Πιο ερωτική

από το βιβλίο που λέγεται «50 Shades of Grey«.

Αυτά είναι όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για το «50 Shades of Grey».

 

Πολύ Κακές Κριτικές: 50 Shades of Grey - ένα κακογραμμένο πατσαβούρι Facebook Twitter



Ακόμα εδώ;

ΟΚ, ας τα πούμε λίγο πιο αναλυτικά.

To «50 Shades of Grey» είναι ένα μυθιστόρημα μιας κυρίας που τη λένε Έρικα Λέοναρντ ή, όπως είναι το καλλιτεχνικό της, E.L. James. Ανήκει στη λεγόμενη «γυναικεία» λογοτεχνία, πράγμα που σημαίνει ότι πραγματεύεται έρωτες και σχέσεις. Είναι ενδιαφέρον: Η «γυναικεία λογοτεχνία» έχει για θεματολογία τον έρωτα και τις σχέσεις με τους άντρες. «Αντρική» λογοτεχνία, όμως, δεν υπάρχει. Θα υπέθετε κανείς ότι όλη η υπόλοιπη λογοτεχνία είναι «αντρική» λογοτεχνία. Τέλος πάντων, μεγάλο θέμα αυτό.

Το «50 Shades of Grey», το λοιπόν, είναι ένα μυθιστόρημα που τους πρώτους τρεις μήνες κυκλοφορίας του στις μεγάλες Αγγλόφωνες αγορές πούλησε περίπου 31 εκατομμύρια αντίτυπα, δηλαδή περισσότερα από όσα πούλησαν σε αντίστοιχο χρονικό διάστημα ο «Χάρι Πότερ», ο «Κώδικας Ντα Βίντσι», το «Κορίτσι Με Το Τατουάζ», τέτοιες εκδοτικές επιτυχίες. Πρόκειται για μνημειώδη θρίαμβο πρωτοφανή και ανεπανάληπτο. Εκατομμύρια γυναίκες αγοράζουν αυτό το βιβλίο (οι μισές σε e-books) και το διαβάζουν και, προφανώς, το συστήνουν και στις φίλες τους και το διαβάζουν κι αυτές. Μεταφράζεται σε 37 γλώσσες -έχει ήδη κυκλοφορήσει στα Ελληνικά από τον Πατάκη.

Και το ερώτημα που είχα, φυσικά, ήταν «γιατί;»

Το κατέβασα λοιπόν στο Kindle και κάθισα και το διάβασα, ολόκληρο. Ή μάλλον, όχι ολόκληρο: Διάβασα το πρώτο μέρος. Το βιβλίο είναι τριλογία, κι αυτό δεν σημαίνει ότι το κάθε βιβλίο είναι αυτοτελές, αλλά το ότι η ιστορία είναι κομμένη στα τρία. Εγώ διάβασα μόνο το πρώτο κομμάτι. Και πολύ μου ήταν. Αυτό κρίνω εδώ.

(ακολουθούν διάσπαρτα spoilers) 

I stand immobilized at the entrance of the room, paralyzed by his beauty and the sweet anticipation of what’s to come. The familiar charge between us is there, sparkling slowly in my belly, drawing me to him.

Το «50 Shades of Grey» είναι, όπως αντιλαμβάνεσαι, η ιστορία ενός έρωτα. Συγκεκριμένα πρόκειται για την ιστορία μιας τρικυμιώδους σχέσης δύο εβδομάδων (αν μέτρησα σωστά) ανάμεσα σε μια φοιτήτρια που μόλις αποφοίτησε και έναν πεντάμορφο μεγιστάνα, ιδωμένη από το μικροσκοπικό οπτικό πεδίο της φοιτήτριας/πρωταγωνίστριας.

H φοιτήτρια/πρωταγωνίστρια είναι μια ηλίθια.

I frown at my cell, sticking my tongue out at it.

Η πρωταγωνίστρια λέγεται Αναστέζια Στιλ, Αναστέζια απ’ το αναισθησία, και είναι ένα αφασικό βλαχαδερό του οποίου κάθε δεύτερη φράση είναι «holy cow» ή «holy crap» ή «holy shit» ή «oh my». Συγκεκριμένα, λέει 79 φορές «Oh my» σε όλο το βιβλίο, και 172 φορές «holy (κάτι)», αυτή εδώ κάθισε και τα μέτρησε. Η Αναστέζια Στιλ είναι τελειόφοιτη κολλεγίου, λέει, πιθανότατα η μόνη τελειόφοιτη κολλεγίου στον πλανήτη μας που δεν έχει e-mail. Πρόκειται για ένα άτομο κουτό στα όρια της διανοητικής καθυστέρησης, που μόλις και μετά βίας αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει γύρω του. Επίσης είναι τίγκα στην ανασφάλεια και στην αυτολύπηση. Είναι ένα πλάσμα αξιοθρήνητο, που απορείς πώς έφτασε τα 21 χωρίς να πέσει σε κανά φρεάτιο, ή να ξεχάσει να αναπνεύσει κάποια στιγμή, ξέρω ‘γω.

Φυσικά, όταν τη βλέπει ο πεντάμορφος μεγιστάνας παθαίνει ακαριαίο έρωτα.

Glancing up, he notices me at the door. A slow, sexy smile spreads across his beautiful face, and I’m rendered speechless as my insides melt. He is without a doubt the most beautiful man on the planet, too beautiful for the little people below, too beautiful for me.

Το αντικείμενο του πόθου της πρωταγωνίστριας λέγεται Κρίστιαν Γκρέι και (καλύτερα να καθίσεις γι’ αυτό – κάθεσαι;) είναι:

- Δισεκατομμυριούχος (όχι απλός εκατομμυριούχος, δις), με αμαξάρες Audi, τεράστιο ρετιρέ, ιδιωτικό τζετ κλπ.
Αυτοδημιούργητος
- Πεντάμορφος, καλλονός, ψηλός, γυμνασμένος, προικισμένος
- Πιλότος ελικοπτέρου κι ανεμοπτέρου
- Βιρτουόζος στο πιάνο
- Φιλάνθρωπος, προσπαθεί να καταργήσει την παγκόσμια πείνα

και, το καλύτερο

- Είκοσι επτά χρονών.

Έτσι ακριβώς.

Επίσης, συμβαίνει να είναι σαδιστής, έχει ένα δωμάτιο με BDSM παραφερνάλια στο ρετιρέ του, και ακόμα θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι και αρκετά μαλακισμένος.

«After you passed out, I didn’t want to risk the leather upholstery in my car taking you all the way to your apartment. So I brought you here», he says phlegmatically.

Για να καταλάβεις, δε, το επίπεδο της βλακείας της πρωταγωνίστριας: Το βιβλίο ξεκινά με τη συνέντευξη που πάει να πάρει η Αναστέζια η Στιλ από τον Κρίστιαν τον Γκρέι για ένα φοιτητικό περιοδικό. Στο σύμπαν του βιβλίου υπάρχει ένας 27χρονος αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος, πολύ προβεβλημένος και διάσημος, που δίνει συνεντεύξεις και τον καλούν για ομιλίες στα πανεπιστήμια. Ε, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, που είναι και φοιτήτρια (αλλά δεν έχει κομπιούτερ) δεν τον ξέρει. Δεν ξέρει ποιος είναι.

Φαντάσου το Μαρκ Ζάκερμπεργκ αλλά στο πιο χαρισματικό και με τη μούρη και το φυζίκ του Ντέιβιντ Μπέκαμ. Η Αμερικανίδα φοιτήτρια που αγνοεί την ύπαρξη ενός τέτοιου ανθρώπου είναι η πρωταγωνίστρια αυτού του βιβλίου. Βούρλο τελείως.

Why do I want to spend every single minute with this controlling sex god? Oh yes, I’ve fallen in love with him, and he can fly.

Έχεις ασφαλώς  ακούσει ότι αυτό εδώ το βιβλίο έχει ερωτικό περιεχόμενο και το ότι ένα τόσο ερωτικό βιβλίο έχει τόσο μεγάλη επιτυχία στο mainstream κοινό προφανώς κάτι πρέπει να σημαίνει. Επίτρεψέ μου να σου πω το εξής σχετικά μ’ αυτό:

Μπούρδες.

Αυτό το βιβλίο δεν είναι τολμηρό, ούτε σοκαριστικό. Λένε σε αναφορές από εδω κι από εκεί ότι είναι τσόντα και τίγκα στο BDSM, αλλά αυτό δεν ισχύει. Οι δύο πρωταγωνιστές κάνουν συνέχεια σεξ αλλά οι περιγραφές είναι σχεδόν πουριτανικά ντροπαλές. Η συγγραφέας ντρέπεται να χρησιμοποιήσει πολλές κακές λέξεις και το τραγικό της λεξιλόγιο κάνει τις ερωτικές σκηνές κωμικοτραγικές και γελοίες. Τρεις σκηνές υπάρχουν όλες κι όλες σχετικές με το σαδομαζοχισμό, αλλά είναι τόσο ξενέρωτες και ήπιες που δεν μπορώ να φανταστώ ποιον ανθρωπότυπο θα σόκαραν. Τίποτα αληθινά πιστές καλόγριες ίσως.

This is not making love, this is fucking – and I love it. I groan. It’s so raw, so carnal, making me so wanton. I revel in his possession, his lust slaking mine. He moves with ease, luxuriating in me, enjoying me, his lips slightly parted as his breathing increases.

Θυμάσαι ένα Ιταλικό τηλεπαιχνίδι που έπαιζε πολύ παλιά σε κάποιο δορυφορικό κανάλι και το λέγαν Tutti Frutti; Σ’ αυτό οι παίχτες που έχαναν ή παίκτες που κέρδιζαν (δεν θυμάμαι) έβγαζαν το αποπάνω και έμεναν τόπλες. Όσο τσόντα ήταν το Tutti Frutti, τόσο είναι και το «50 Shades of Grey». Θα ήθελα να δώσω στις αναγνώστριες αυτού του βιβλίου, που νόμισαν ότι διάβασαν κάτι το τολμηρό και ακραίο, την «Ιστορία του Ματιού» του Ζορζ Μπατάιγ. Έτσι, για να δω πώς θα αντιδράσουν.

I squirm uncomfortably as my post coital glow evaporates.

Και, βεβαίως, η πλοκή του βιβλίου έχει να κάνει με το αντίθετο του σαδομαζοχισμού. Η συγγραφέας αναφέρεται στη συγκεκριμένη σεξουαλική πρακτική τουριστικά, βασισμένη σε γνώσεις που μπορεί κανείς να βρει στη Wikipedia, και μετά βάζει τους χαρακτήρες της να κάνουν τα ανάποδα. Γιατί μπορεί εσύ να διαβάζεις στα reviews και στις περιλήψεις ότι πρόκειται για την ιστορία μιας παιδούλας που την παίρνει ένας σαδιστής και την κάνει δούλα, αλλά στο βιβλίο δε γίνεται τίποτα τέτοιο.

He’d probably like to beat seven shades of shit out of me. The thought is depressing.

Ο σαδιστής 27χρονος δισεκατομμυριούχος καλλονός, που είχε πριν άλλες δεκαπέντε δούλες, και υποτίθεται ότι φτιάχνεται δέρνοντας και ταπεινώνοντας τις ερωμένες του, αυτήν εδώ, ετούτη την ηλίθια, το αφασικό το βλαμμένο, ειδικά αυτήν, την ερωτεύεται. Παθαίνει την καραπλακάρα του μαζί της. Για πρώτη φορά κοιμάται με γυναίκα -μαζί της. Της αγοράζει: Μια (walk-in) ντουλάπα ρούχα, μια σειρά πολύτιμα και σπάνια βιβλία, κινητό, λάπτοπ, αεροπορικό εισιτήριο πρώτης θέσης και αυτοκίνητο μέσα στην πρώτη εβδομάδα. Της δίνει ένα συμβόλαιο γεμάτο με κανόνες που πρέπει να υπακούει (το μισό κεφάλαιο 11 είναι το πλήρες συμβόλαιο -συναρπαστικό βιβλίο τι να λέμε τώρα) και, καθώς περιμένει να το σκεφτεί εκείνη, τους καταπατά όλους ευχαρίστως.

Τι γίνεται την πρώτη φορά που την καλεί στο σπίτι του; Της γνωρίζει τη μαμά του.

Τι γίνεται τη δεύτερη εβδομάδα της σχέσης τους; Γνωρίζει τη μαμά της.

«What the hell are you doing to me?» he breathes as he nuzzles my neck. «You completely beguile me, Ana. You weave some powerful magic».

Στις δυο εβδομάδες που γνωρίζονται ο δισεκατομμυριούχος καλλονός τρέχει από πίσω της όλη την ώρα σα σκυλάκι, πετάει να τη βρει σε μπαρ άλλης πόλης όταν δεν του απαντάει το τηλέφωνο, πετάει στην άλλη άκρη της χώρας όταν δεν του απαντάει το email, γενικά παθαίνει έναν έρωτα όλο τρέλα σα να ναι η τελευταία του φορά. Αναρωτιέται κανείς πότε δουλεύει και πώς βγαίνουν τα εκατομμύρια, συγνώμη, δισεκατομμύρια. «Κανείς», λέω. Όχι η πρωταγωνίστρια. Το αφασικό βούρλο, στις δυο εβδομάδες που τα φτιάχνει μαζί του δεν προλαβαίνει να μάθει τί σόι δουλειά κάνει ο δισεκατομμυριούχος αυτοδημιούργητος γκόμενος, δεν ρωτάει καν, ούτε που έχει την απορία, αλλά προλαβαίνει να του ζαλίσει τον έρωτα με αλλεπάλληλες τελεσιγραφικές ερωτήσεις για τις πρώην του, γιατί αυτό είναι που έχει σημασία.

He’s doing all of these good works, running a huge company, and chasing me around at the same time. It’s overwhelming.

Αυτό δεν είναι βιβλίο. Είναι καταγραφή ενός υγρού ονείρου μιας δωδεκάχρονης το βράδυ αφότου πάτησε το λάθος βίντεο στο YouPorn, γραμμένη με τη γλώσσα μιας πουριτανής που προσπαθεί να κάνει cybersex.

Αλλά δεν το έγραψε δωδεκάχρονη.

Το έγραψε αυτή:

 

Πολύ Κακές Κριτικές: 50 Shades of Grey - ένα κακογραμμένο πατσαβούρι Facebook Twitter



Αυτή η κυρία δεν είναι δώδεκα χρονών, είναι σαράντα εννιά, και το πώς έγραψε αυτό το βιβλίο μπορεί να μας δώσει μια εικόνα για το γιατί βγήκε έτσι που βγήκε. Η κυρία Έρικα Λέοναρντ, το λοιπόν, έγραψε την ιστορία αυτού του βιβλίου σε συνέχειες σε ένα forum, και στην αρχική μορφή της ιστορίας οι πρωταγωνιστές είχαν τα ονόματα «Έντουαρντ Κάλεν» και «Μπέλα Σουάν». Αντιλαμβάνεσαι για τι πράγμα μιλάμε, υποθέτω. Το forum απευθυνόταν σε fans του Twilight. Η τότε 48χρονη Έρικα έγραφε με το ψευδώνυμο «Snowqueens Icedragon».

Γνωρίζοντας αυτά, μπορεί κανείς να βάλει λιγο τα πράγματα σε μια σειρά και να καταλάβει γιατί αυτό το βιβλίο είναι τόσο κακογραμμένο: Είναι fan-fiction.

Okay – I like him. There, I’ve admitted it to myself. I cannot hide from my feelings anymore. I’ve never felt like this before. I find him attractive, very attractive. But it’s a lost cause, I know, and I sigh with bittersweet regret.

Το χειρότερο πράγμα σ’ αυτό το βιβλίο δεν είναι οι ηλίθιες χαρακτήρες ή οι απιθανότητες της υποτυπώδους πλοκής: Είναι η γλώσσα. Το γράψιμο. Οι λέξεις. Γι’ αυτό σου βάζω διάσπαρτα αποσπάσματα. Για να δεις και να καταλάβεις.

He’s changed his jeans. These are older, ripped, soft and over-washed. Holy cow. These jeans are hot.

Μέχρι τώρα υπήρξα σκωπτικός ως προς το θέμα του βιβλίου, και ίσως να φάνηκα κατ’ επέκταση και σκωπτικός ως προς τις αναγνώστριες που θέλουν να διαβάζουν τέτοια παραμύθια. Δεν είναι κακό να θες να διαβάζεις παραμύθια, δεν το κατακρίνω. Όπως εμένα μου αρέσει να διαβάζω για φανταστικά πλάσματα που διασχίζουν ανύπαρκτες χώρες μεταφέροντας μαγικά κοσμήματα, έτσι μπορεί και οποιαδήποτε κυρία να θέλει να διαβάσει για φανταστικούς εραστές που ερωτεύονται με μαγικούς έρωτες αφασικά μηδενικά, τόσο κενά που να μπορούν στη θέση τους να φανταστούν τον εαυτό τους. Θεμιτότατο και κατανοητό.

Μα το «50 Shades of Grey» δεν ανταποκρίνεται ούτε σ’ αυτές τις βασικές, υποτυπώδεις ανάγκες, όχι μόνο επειδή η πλοκή του είναι λιγότερο από υποτυπώδης, αλλά κυρίως επειδή το κείμενο είναι παιδικό. Είναι φρικώδες. Το λεξιλόγιο των 100 λέξεων (με διάσπαρτες πολυσύλλαβες λέξεις που είναι προφανές ότι έχουν αναζητηθεί στο ίντερνετ), οι αδέξιες περιγραφές, ο ανύπαρκτος ρυθμός και οι εντελώς ψεύτικοι διάλογοι με έκαναν να θέλω να βγάλω τα μάτια μου με τα χέρια μου για να σταματήσω να βλέπω γράμματα τοποθετημένα τόσο λάθος. Ο μόνος σαδισμός που ασκείται σ’ αυτό το βιβλίο, είναι κατά της γλώσσας.

(Απαραίτητη σημείωση: Διάβασα το βιβλίο στα αγγλικά. Δεν έχω διαβάσει την ελληνική μετάφραση. Υποθέτω ότι κάθε σοβαρός μεταφραστής που παίρνει στα χέρια του ένα τέτοιο πρωτότυπο νιώθει την τρομερή παρόρμηση να του αλλάξει την παναγία, το βελτιώσει με κάθε δυνατό τρόπο, να διορθώσει έστω τα χοντρά λάθη, να μειώσει τις ανούσιες επαναλήψεις, να εμπλουτίσει λίγο το λεξιλόγιο, κάτι. Δεν ξέρω τι έκανε η μεταφράστρια της Ελληνικής έκδοσης. Μπορεί να το βελτίωσε, όντως. Της εύχομαι πάντως καλή ανάρρωση).

 

I am rendered speechless by the look of hunger in his eyes. Wow… to be this wanted by this Greek god.

Στη ζωή μου έχω διαβάσει πολλά μέτρια βιβλία, και κάποια πραγματικά πολύ κακά. Νομίζω ότι αυτό εδώ είναι το χειρότερο. Είμαι σχεδόν σίγουρος.  Δεν έχει γλώσσα, δεν έχει ιστορία και δεν έχει ούτε σεξ. Δεν έχει τίποτα. Είναι το απόλυτο κενό, λιγότερο απ’ το κενό, μια μαύρη τρύπα νοημοσύνης που σε ρουφάει βαθιά στα έγκατα μιας βλακείας απύθμενης σαν της πρωταγωνίστριας.

Sex is amazing, he’s wealthy, he’s beautiful, but this is all meaningless without his love…

Διάβασα το «50 Shades of Grey» περιμένοντας να καταλάβω γιατί έχει πουλήσει τόσα εκατομμύρια αντίτυπα σε τόσο λίγο χρόνο. Δεν κατάλαβα. Βέβαια, ούτε όταν είχα διαβάσει τον «Κώδικα Ντα Βίντσι» είχα καταλάβει. Ήταν ένα κακό βιβλίο, πολύ χειρότερο από άλλα παρόμοια βιβλία με συνομωσίες και περιπέτειες που είχαν κυκλοφορήσει τον ίδιο καιρό ή παλιότερα. Γιατί είχε γίνει τόσο μεγάλη επιτυχία εκείνο; Ετούτο εδώ είναι ένα κακογραμμένο πατσαβούρι χωρίς υπόθεση και χωρίς ερωτισμό και χωρίς χαρακτήρες. Γιατί το αγοράζουν οι γυναίκες; Δεν έχει τύχει να διαβάσω Άρλεκιν, που μπορεί να είναι αντίστοιχα, αλλά εδώ μιλάμε για άλλο επίπεδο εκδοτικής επιτυχίας. Αυτό εδώ πουλάει πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε Άρλεκιν – τάξεις μεγέθους περισσότερο. Γιατί; Γιατί αυτό; Ποια είναι αυτή η σπάνια και τέλεια σύγκλιση παραγόντων που δημιουργεί τέτοιες επιτυχίες εκθετικά μεγαλύτερες από άλλες, μικρότερες, καλύτερων προϊόντων; Δεν ξέρω.

Έχω την εντύπωση, όμως, ότι περιορίζεται στη λογοτεχνία και στη μουσική. Δεν τη βλέπουμε αλλού. Στο σινεμά πολύς κόσμος βλέπει κακές ταινίες, αλλά συνήθως οι ταινίες που βλέπονται από πάρα πολλούς ανθρώπους είναι καλές ή πολύ καλές. Τα φυσικά προϊόντα που αγοράζονται από πάρα πολλούς ανθρώπους είναι συνήθως καλής ποιότητας, ειδικής τιμής ή ιδιαίτερα καινοτόμα. Νομίζω ότι μόνο στη λογοτεχνία εμφανίζονται σαν κομήτες προϊόντα που στην κατηγορία τους είναι μέτρια ή κακά και κάνουν εντυπωσιακά δυσανάλογη επιτυχία. Ο «Αλχημιστής» του Πάουλο Κοέλιο είναι ένα παράδειγμα. Οποιοδήποτε βιβλίο του Πάουλο Κοέλιο είναι παράδειγμα. Ο «Κώδικας Ντα Βίντσι» είναι άλλο ένα. Το «50 Shades of Grey» είναι με διαφορά το πιο κραυγαλέο.

Είναι το Τζάστιν Μπίμπερ της «γυναικείας» λογοτεχνίας.

Γι’ αυτό σου λέω.

Μην διαβάσεις το 50 Shades of Grey. Μην το κάνεις.


Διάβασε τη συνταγή στο πακέτο με τα μακαρόνια – είναι πιο σέξι.


Διάβασε τους όρους χρήσης του iTunes – έχουν καλύτερη πλοκή.


Διάβασε σχόλια χρυσαυγιτών στο YouTube – είναι πιο καλογραμμένα.

Αυτό το καλοκαίρι κάνε μια χάρη στον εαυτό σου: Διάβασε κάτι άλλο. Τόσα βιβλία υπάρχουν στη Γη.

---------

[Εγώ πάντως τώρα διαβάζω κατά σύμπτωση το βιβλίο του Θοδωρή, τον Φεβρουάριο, και είναι, μέχρι στιγμής, εξαιρετικό.]


---

*Όλες οι (μέχρι στιγμής) ΠΟΛΥ ΚΑΚΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ είναι εδώ
52

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

20 σχόλια
Αααα και επειδή το ξέχασα ποτέ μην συγκρίνεται μια ταινία με το βιβλίο της. Είναι δυο πολύ διαφορετικές τέχνες και τους δικούς στους κανόνες για να μπορέσουν να αποδώσουν σωστά αυτό που θέλουν να πουν. Η ταινία ήταν καλή μιας και κράτησε τα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα σημεία του βιβλίου αλλά μέχρι εκεί.
Μπορώ να πω ότι ο Κύριος Θοδωρής την έκανε την έρευνα του και δείχνει να ξέρει περισσότερα από τα όσο συμβαίνουν στο πρώτο βιβλίο. Θα έλεγα ότι η παραπάνω κριτική είναι σαφής και πολύ ακριβής. Το βιβλίο έγινε επιτυχία για έναν ακριβώς λόγο, τον ίδιο λόγο που έγινε επιτυχία το Λυκόφως της Stephanie's Mayers μερικά χρόνια πίσω. Είναι γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο. Έτσι λοιπόν αυτά τα ανθρώπινα συναισθήματα ή θέλω κοινά στον χαρακτήρα του βιβλίου και του αναγνώστη δημιουργούν την ανάγκη να τελειώσει η αναγνώστρια την ιστορία και να κολλά με αυτήν σε τέτοιο τρελό και ακατανόητο τρόπο.Μετά το πάθημα που έγινε μάθημα διάβασα τα βιβλία με πιο καθαρό μυαλό και με μια πιο αντικειμενική ματιά ως προς τους χαρακτήρες, και το συμπέρασμα που έβγαλα είναι το εξής.Είναι ένα κακογραμμένο βιβλίο, μια κακό γραμμένη αντιγραφή για την ακρίβεια. Η ροή της ιστορίας είχε κενά και πρέπει να περνάς σελίδες για να βρεις κάποιο ενδιαφέρων σημείο ως προς την ιστορία. Η πολλαπλή χρήση των ίδιων λέξεων κουραστικό μέχρι αηδίας και αν θυμάμαι καλά ήταν το πρώτο πράγμα που μας μάθανε στο σχολείο όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε εκθέσεις.Το μόνο ενδιαφέρων είναι το δείχνει πόσο χαζός μπορεί να γίνει κάποιος αν ερωτευτεί κάποιον άλλον ακόμα και ο "άρρωστος" Cristian χωρίς να είναι κακό αυτό.Επίσης καταλήγω ακόμα μια φορά στο συμπέρασμα ότι η πολύ ελευθερία των Αμερικανών μαζί τον πουριτανισμό και τα ταμπού τους έχουν καταστρέψει πολύ κόσμο.Τώρα για μερικά σχόλια με πικρία για την κριτική που είδα παραπάνω δείχνει όχι το ποιόν αυτού που το έγραψε αλλά ότι έπεσε στην παγίδα που προανέφερα παρά πάνω. Για τέλος έχω να συμπληρώσω ότι όσο ιδανικό και όμορφο είναι να κάνεις την υποχώρηση να τρως το παιδάκι με μαχαιροπίρουνο γιατί στο ζήτησε κάποιος που αγαπάς πάντα στο τέλος καταλήγεις να το τρως με το χέρι όσο και βρώμικη να είναι αυτή η διαδικασία. Είναι πιο πρακτικό, πιο ξεκούραστο. Άρα όσο ειδυλλιακή φαίνεται αυτή η σχέση εκ πρώτης όψεως τόσο πιο πολύ με φοβίζει το θα γίνει μετά και αυτό ισχύει για τα πάντα και για όλους.
Παρόλο που μου άρεσε η κριτική σου θα ήθελα να σου διευκρινίσω ότι ανήκω σε αυτήν την κατηγορία των «βούρλων» που απόλαυσαν το βιβλίο οπότε αν θέλεις ξόδεψε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σου να μάθεις γιατί αρέσει σε τόσο κόσμο.1. Το βιβλίο βασίζετε σε μια κλασσική γυναικεία φαντασίωση: την υποταγή. Οσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και να χειραφετηθεί μια γυναίκα ένα πράγμα θα είναι πάντα το ίδιο. Η γυναίκα θα γοητεύεται από το δυνατό κυρίαρχο αρχέτυπο αρσενικό που ξέρει να κάνει καλό σεξ. Δεν ξέρω εσείς οι κουλτουριάρες πως «το θέλετε» αλλά εμείς τα «βούρλα» το θέλουμε να αξίζει τον κόπο (if you know what I mean). Το γεγονός ότι υπάρχουν άλλα χίλια βιβλία με το ίδιο θέμα ( και σίγουρα πιο καλογραμμένα )δεν μου λέει τίποτα. Καλώς να υπάρχουν. Η ποικιλία είναι το αλατοπίπερο της ζωής.2. Η απλή γραφή του βιβλίου λειτουργεί σαν βάλσαμο στα μυαλά των αφασικών βούρλων όπως εγώ που κουράστηκαν από τις αόριστες ψευτοκουλτουριάρικες φλυαρίες που κανένας δεν απολαμβάνει (και ορισμένες φορές κανείς δεν καταλαβαίνει) αλλά ντρέπονται να παραδεχτούν για να μην τους πουν βλάκες. Σαν κάτι τύπους που όταν διαβάζουν Χόρχε Μπουκάι λένε «πως γράφει τόσο απλά! Αυτά τα γράφει και παιδί!» και μόλις κανένας διανοούμενος τους αρχίσει τίποτα αρλούμπες που δεν καταλαβαίνουν λένε «Α! Αυτός είναι μορφωμένος ξέρει τι λέει!» Και να σου πω την αλήθεια εγώ δεν ξέρω καμία γυναίκα που όταν γοητεύεται από έναν άντρα να μιλάει στην καθαρεύουσα και να ψάχνει το σωστό συντακτικό για να τον περιγράψει. Όλες λέμε « τι τεκνό είναι αυτό!!!» Αυτό κάνει και η πρωταγωνίστρια στο βιβλίο, μιλάει σαν μια απλή κοπέλα της εποχής της.3. Ο τελευταίος λόγος που αρέσει το βιβλίο είναι αυτό που είπες και εσύ ο ίδιος στην κριτική σου. Όπως σε κάποιους αρέσει να διαβάζουν για ανύπαρκτα φανταστικά μέρη με φανταστικούς θησαυρούς, έτσι και σε κάποια «βούρλα» αρέσουν οι ιστορίες με ανύπαρκτους φανταστικούς εραστέςΣυγγνώμη αν έριξα το υψηλό σας επίπεδο. Στην ζωή χρειάζεται και λίγη βλακεία. Δοκιμάστε την, είναι θεραπευτική μερικές φορές.
Ας μου δώσει και μένα φώτιση ο θεός, Aλλαχ, Βούδας, να γράψω ένα τέτοιο πατσαβούρι που να το διαβάσουν μερικά εκατομμύρια αναγνώστες να γίνει και ταινία... Και δεν έχω κανένα πρόβλημα να με κράζετε μετά οι Φαν της "σοβαρής" λογοτεχνίας ενώ θα κάνω τις 5 μηνες Διακοπές μου σε κάποια παραλία της Καραϊβικής μέχρι να πεθάνω... με την Θαλαμηγό μου. Κατα τα άλλα συμφωνώ βλέπεις τσόντα και δωρεάν στο Ίντερνετ... Μάλλον περιττό το βιβλίο Αλλα αν το καλοσκεφτείς ενώ η μέση ηθοποιός Hardcore porn πέρνει 3 και 60 και τρώει τσο και λο for real.... η συγκεκριμένη έβγαλε μερικά μύρια... ΜΟΝΟ γράφοντας για αυτό. Good bussiness eh.??
Συγχαρητίρια, μόλις με έκανες να φτειάξω λογαριασμό στην σελίδα για να σου πω πως είσαι ο Yatzee της Ελλάδας (σοβαρά ψάξτο)Πέρα απ'την πλάκα συμφωνώ απόλυτα, αλλά δυστηχώς όπως με τη μουσική (ο περισσότερος κόσμος ακούει κακή pop και σκυλάδικα) έτσι και με τα βιβλία, πολλά κακά γίνονται δημοφιλή.
ωω ποσο προκατειλημένος μπορεί να είσαι πια!??? πόσο μισογύνης και πόσο απίστευτα ζηλιάρης απο το άστρο της συγκεκριμένης συγγραφέως... μήπως με τα πικρόχολα σχόλια σου ψάχνεις να κερδίσεις έστω και λίγη λάμψη απο την αντιδημοσιότητα που προβάλεις για τα συγκεκριμένα βιβλία? Ε λοιπόν δεν τα καταφέρεις και αυτό φαίνεται απο το βιαστικό και γρήγορο διάβασμα που έκανες στην τριλογία μόνο και μόνο για να μπορέσεις να καλύψεις και να τόνισεις 30 σειρές απο τις εκατοντάδες σελίδες που υπάρχουν στα βιβλία! "ακόμα εδώ;" "ΟΚ, ας τα πούμε λίγο πιο αναλυτικά. " τουλάχιστον το πρώτο μέρος το οποίο διάβασες... Θα πιάσουμε το πρώτο άστοχό σου σχόλιο για το όνομα της πρωταγωνίστριας.. "Αναστέζια" θα την έλεγε κάθε βλαχεδερό που προσπάθεί να αποκαλέσει με προφορά το όνομά της. Αλήθεια στην Ελλάδα τις Αναστασίες, αναίσθητες τις αποκαλείτε? Απορώ πώς βγάλατε το συμπέρασμα για τον χαρακτήρα της Αναστάζια.. πού στο καλό διαβάσατε οτι δεν έχει προσωπικό της mail? ή μηπως το συμπεράνατε απο το mail που άνοιξε ο Κριστιαν για λογαριασμό της στο καινούριο mac book που της χάρισε για να μπορεί να επικοινωνεί μόνο εκείνος μαζί της σε έκεινο το mail? ένα άτομο κλειστού χαρακτήρα απορώ πως του βάζετε την ταμπέλα της ανασφάλειας και της αυτολύπησης! Λυπάμαι αν τα άτομα που γνωρίζετε με τα παραπάνω χαρακτηριστικά σας επιτρέπουν να κάθεσετε στο ίδιο τραπέζι μαζι τους!Προφανώς είστε ένας άνθρωπος που φυσικά δεν έχει αγαπηθεί ποτέ του.. εξού και την απορία σας για τον "ακαριαίο έρωτα". έχουμε λαμπρά παραδείγματα στην ιστορία μας απο τον πρίγκηπα και την χωριατοπούλα που έζησαν μεγάλο έρωτα.. απο πού να αρχίσω, πρίγκηπας Κάρολος και Νταϊάνα, πρίγκηπας Γουίλιαμ και Κέιτ Μίντλετον κτλ κτλ. Αν δεν ανήκετε στην κλίκα των πλουσίων δεν μπορείτε να ξέρετε το συναίσθημα να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου με έναν πλούσιο ή αντιστοιχα λιγότερο πλούσιο απο σενα κι ας είναι κατά κάποια εκατομμύρια.Στο μόνο που ίσως θα συμφωνήσω μαζί σου είναι στην ηλικά του Κριστιαν.. σε όλα τα άλλα νιώθω απλά πόσο θα ήθελες να είσαι εσύ στην θέση του! Όσο για τις προσωπικές του προτιμήσεις, δεν μπορούμε να είμαστε όλοι τέλειοι ρομαντικοί, εκτος αν σας ενοχλούν και οι γκεϋ και οι λεσβιες και κάθε είδους διαφορετικό απο ότι ο ίδιος είστε!Στην συνέντευξη που πάει να πάρει απο τον Κρίστιαν Γκρεϋ επανειλημένα λέει οτι έκανε βλακεία που δεν ζήτησε ένα σύντομο βιογραφικό του απο την κ. Καβάνο αλλά πάλι ειναι μια λεπτομέρεια που μας διαφεύει (χμ..), δεν αναφέρει πουθενά την διασημότητα που έχει ο Κρίστιαν μιας και δεν ειναι ολοι υποχρεωμένοι να ξέρουν τον ευεργέτη του πανεπιστημίου τους.. ναι, συμφωνώ ότι το βιβλίο δεν ειναι το "hard sex" που ίσως εσείς ο ίδιος θα προτιμούσατε να διαβάσετε (μα τόσο ανοργασμικός?), εξαλλου ο ιδιος αναφερετε " Λένε σε αναφορές από εδω κι από εκεί ότι είναι τσόντα και τίγκα στο BDSM" αναφορες....... Αραγε ποσους τοσους εντονους οργασμους μπορει να νιωσατε εσεις στην σεξουαλικη σας ζωη!!! Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατι σας φαίνεται τόσο παράξενο που ο δισεκατομμυριούχος 27χρονος ερωτεύεται μια σχεδόν συνομήλική του και μάλιστα παρθένα και εφοσον διαθέτει το χρήμα κολλάτε τόσο στα δώρα που της κάνει όσο κι αν η ίδια τα θεωρεί δανεικά.. μμ μία ακόμη αναφορά που δεν κάνατε για την... χωριατοπούλα μας... Θα ήθελα πολύ να κατονομάσετε αν είχατε έστω και μία σχέση που δεν καταπατήσατε τους άτυπους "κανόνες" που θέσατε μεταξύ σας.. ούτε ένα μικρό κερατάκι?? μμμ.. ας πάμε παρακάτω ... Στις δυο εβδομάδες που γνωρίζονται τρέχει πίσω της σαν σκυλάκι γιατί γουστάρει! δεν ξέρω και πολλούς δισεκατομμυριούχους αλλά υποθέτω όταν έχεις τα δις χορεύεις την οικουμένη ολόκληρη με το ένα σου δάχτυλάκι.. έχεις μυριάδες στόλους να κανονίζουν τις "βαρετες" δουλειές για σενα, δεν κρατάς συνέχεια ένα κομπιουτεράκι να δεις γιατι οι μετοχές σου έπεσαν μια μοναδα, που σημαίνει οτι έχεις άπλετο χρόνο να το κανεις!!! και πραγματικά απορώ γιατί θα έπρεπε η συγγραφέας να σπαταλήσει έστω και 3 σειρές απο το σύγγραμά της για να μας πει τι δουλειά κάνει ο πρωταγωνιστής.. εγω δεν αναρωτήθηκα καθόλου διότι γνωρίζω οτι οι εκατομμυριούχοι, πόσο μάλιστα αυτοί με τα δις, δεν ασχολούνται μόνο με ένα αντικείμενο αλλα με διάφορες επενδύσεις.. ορίστε λοιπον, απο μια απλή λογική η δουλειά του ειναι επενδύσεις (αν και αναφέρει διαφόρων ειδών εταιρίες που του ανήκουν καθώς και την βοήθεια που προσφέρει σε χώρες του τρίτου κόσμου).. άραγε αγαπητέ μου εσας το πρώτο σας μέλημα όταν γνωρίζετε μία νέα ελκυστική γυναίκα είναι οι οικονομικοί της πόροι? να το κοιτάξετε παρακαλω και αυτο... Μέχρι τωρα δεν υπήρξατε σκωπτικός, υπήρξατε κακός στο μεγαλύτερο σχολιασμό του βιβλίου, μήπως να φρεσκάρατε τα αγγλικά σας λιγάκι?Απαραίτητη σημείωση: είχα την τύχη να διαβάσω το βιβλίο στα ελληνικά και χαίρομαι που η μεταφράστρια της Ελληνικής έκδοσης έκανε πάρα πολυ καλή δουλειά γιατί πέραν μικρών λεπτομερειών που αν δεν ήμουν τόσο προσεκτική μπορει και να τις προσπερνούσα ήταν ένα ευχάριστο βιβλίο που κατάφερα να διαβάσω σχεδόν μονορούφι! Θεωρώ οτι το βιβλίο αφορά μια ροζ ιστορία δυο ανθρώπων που αγαπήθηκαν δυνατα για όσο χρονικό διάστημα κράτησε αυτο έχοντας τις δυνατές, δύσκολες, αστείες στιγμές στην σχέση τους που διαβάζετε ευχάριστα και θεωρώ οτι την ίδια γνώμη έχουν τα εκατομμύρια θεατες.. μηπως πρέπε να κοιτάξεις λιγο ξανα το γούστο σου γιατι ανήκεις στην μειοψηφία?
Το αγόρασα, επειδή βλακωδώς εμπιστεύτηκα κάποια sites που το εξυμνούσαν (όταν κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο). Εννοείται ότι περίμενα να διαβάσω κάτι πολύ ανάλαφρο και σε καμία περίπτωση δεν παραμυθιάστηκα ότι πρόκειται για λογοτεχνικό αριστούργημα. Να παρατηρήσω, όμως, τα εξής:1) Ήταν πολύ χειρότερο από ό,τι έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου. Βαρετό, ανούσιο, αντισεξουαλικό, αντικαυλωτικό, αντι-αντι-αντι. Όλα αντί. 2) Ήταν πολύ γελοίο. Η γραφή είναι χειρότερη από εκείνη μαθήτριας 12 ετών. "Η μικρή θεά μέσα μου χόρευε. Η μικρή θεά μέσα μου έκλαιγε. Η μικρή θεά μέσα μου κρύφτηκε πίσω από τον καναπέ". Επίσης: ατελείωτα "Ω!" Δεν ξέρω πόσα ήταν, κάποια στιγμή σκέφτηκα να τα μετρήσω, αλλά μετά βαρέθηκα. 3) Αν κάποια γυναίκα θέλει να διαβάσει μια ιστορία ερωτική, η οποία να περιλαμβάνει και γαργαλιστικές περιγραφές, μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε χιλιάδες βιβλία. Αυτό δεν περιλαμβάνει ΤΙΠΟΤΑ. Και η οποιαδήποτε επίκληση στο ζήτημα BDSM είναι αστειότητα. Όχι BDSM δεν αφορά, ούτε το γύρω γύρω όλοι δεν καταφέρνει να αγγίξει.4) Έχω διαβάσει αρκετά άρλεκιν στα νιάτα μου, όταν ήθελα να χαλαρώσω στη διάρκεια των καλοκαιρινών μου διακοπών. Αυτό το σίχαμα δεν έφτασε σε επίπεδο πλοκής ούτε το χειρότερο άρλεκιν.5) Ήταν η μοναδική φορά που έκλαψα και για τα χρήματα που έδωσα και για το χρόνο που σπατάλησα για ένα βιβλίο. Θα συμπορευτώ με την άποψη ότι οι ετικέτες στα μπουκάλια του μπάνιου είναι πιο ενδιαφέρουσες και πιο ερωτικές. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι το σχόλιο μου αφορά μόνο στο πρώτο βιβλίο. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να διαβάσω το δεύτερο ή το τρίτο. Ούτε καν δεμένη!
Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα με το άρθρο σας!!Διάβασα την τριλογία αυτού του βιβλίου και έκανα το τρομερό λάθος το πρώτο να το αγοράσω, αντί να το δανειστώ..ακόμη κλαίω τα χρήματα που έδωσα πριν δύο χρόνια!Όχι από θέμα οικονομικό,αλλά από θέμα βιασύνης!Παρασύρθηκα ακούγοντας ότι γίνεται χαμός με αυτή την ιστορία και είπα να το διαβάσω λοιπόν.Απογοητεύτηκα αμέσως από το πρωτο βιβλίο,αλλά συνέχισα κ στα άλλα δύο καθαρά από περιέργια.Ήθελα πραγματικά να ρωτήσω όλες αυτές τις γυναίκες που ΞΕΤΡΕΛΑΘΗΚΑΝ τί ήταν αυτό που τους ξετρέλανε και τί συναισθήματα τους άφησε στο τέλος;;;;Δεν είμαι καμιά τρελά ψαγμένη ούτε έχω διαβάσει πολλά βιβλία.Κι εμένα μου αρέσει η ελαφριά λογοτεχνία-κυρίως μυθιστορήματα-που να έχει ωραία γραφή,ωραίες φράσεις,ωραίες ιστορίες και κάτι να μου αφήνουν μετά.Οι 50 αποχρώσεις λοιπόν ήταν πραγματικά χάσιμο χρόνου για μένα!
Κι εγώ κάπως έτσι βιάστηκα να αγοράσω το πρώτο (είμαι και βιβλιοφάγα τρομάρα μου). Το δάνεισα σε κάποιαν που θα πιάσει καλύτερα τόπο και δεν το ξαναζήτησα πίσω. Τα δε sequels ούτε που μπήκα στον κόπο να τα αναζητήσω, enough is enough.
Δεν το έχω διαβάσει και ούτε πρόκειται. Ούτε την ταινία δεν θα παρακολουθήσω. Άσε που θυμήθηκα (γιατί άραγε;;;...), εκείνη την τεράστια-μέγιστη τηλεοπτική μ@|@κία "Sex in the city", που τους είχε πιάσει όλους ένα ντελίριο με κάθε αγ@μητη/ο και ανοργασμική/ο να μη χάνει ούτε ένα επεισόδιο και μετά να ακολουθούν ανούσιες αναλύσεις επί ανούσιων αναλύσεων!...
To πλέον χαριτωμένο που νομίζω δεν έχει σχολιαστεί από κανέναν σχολιαστή ή κριτικό μέχρι τώρα είναι που στην κλιμάκωση και τους τίτλους της τριλογίας η E.L James (που φαντάζομαι υιοθέτησε αυτό το συγγραφικό όνομα ως αντανάκλαση της P.D James, καλή της ώρα και ελαφρύ το χώμα) ακολουθεί την αλληλουχία των τίτλων της τριλογίας Beauty της Anne Rice (που διαπραγματεύονται το BDSM). Τέτοια πρωτοτυπία!Aν και η ύπουλα ευφυής αυτή σκέψη υποψιάζομαι ότι είναι καρπός πνευματικός του/της εκδότη/-τριας ή του/της ατζέντη παρά της ιδίας της συγγραφέος.
Κατ' αρχήν, Άρη Δημοκίδη, σ' ευχαριστώ γι' αυτό το άρθρο! Από τούδε και στο εξής σε θεωρώ φίλο μου! Με γλίτωσες από πολύ άσκοπο κόπο, ώστε τώρα, με μία απλή κοινοποίηση του παρόντος άρθρου στις αγαπημένες μου - πλην όμως ψυχοπαθολογικά έρμαια της χειρότερης "πολιτισμικής" περιοδου που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα - φίλες και γνωστές, να ησυχάσω επιτέλους από τις "εποικοδομητικές" τους απορίες.Κατά δεύτερον, βρεθηκα κι εγώ στην δυσάρεστη θέση να υποκείψω στις προτροπές (εκβιασμό θα το έλεγα) μίας ανώμαλα ανήσυχης φίλης μου να παρακολουθήσουμε το θεάρεστον τούτο δημιούργημα στην μεγάλη οθόνη.Ευχαρίστως να σας έκανα μία νοητική ξενάγηση στον βόθρο της σύγχρονης σκέψης (ή της ανύπαρκτης κριτικής σκέψης) αλλά το τελευταίο μου σημερινό γεύμα θα ήθελα να παραμείνει στο στομάχι μου και όση νοημοσύνη μου απέμεινε να προστατευθεί από την πρωτοφανή παγκόσμια επιδημική μόλυνση της υπερπλεονάζουσας ηλιθιότητας... Και υπόψιν, εξαντλώ κάθε διάθεση επιεικούς έκφρασης! Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα γι' αυτόν τον υπέροχο, κατα τ' άλλα, κόσμο μας. Για την φίλη μου όμως - και τις περισσότερες κοπέλες που παρατηρούσα στο cinema - δεν υπάρχει καμία ελπίδα και ούτε θα έπρεπε να υπάρχει. Αναζητώ άλλον βιώσιμο πλανήτη να μεταναστεύσω αλλά ακόμα και η τεχνολογική μας εξέλιξη ασχολείται περισσότερο με την βελτίωση των μπότοξ και τον σεξουαλικών αξεσουάρ, με αποτέλεσμα να είμαι φυλακισμένος στον τοξικό κι εκφυλισμένο πλανήτη γη. Ουφ, τα είπα και κάπως ξαλάφρωσα.. κάτι είναι κι αυτό..
Αγαπητέ, έθιξες ένα θέμα που ομολογώ δεν το είχα σκεφτεί. Να πάω στον κινηματογράφο όχι για να δω αυτό που (δυστυχώς) έχω διαβάσει, αλλά να κάνω καταγραφή προσώπων και αντιδράσεων από το κοινό που έσπευσε να δει την κινηματογραφική μεταφορά αυτού που (δυστυχώς) έχω διαβάσει...
Έκανα κι εγώ το λάθος να το διαβάσω «για να δω γιατί τόση λύσσα μ' αυτό». Συμφωνώ απολύτως με την κριτική, και τη χάρηκα. Ξεχωρίζω ως κορυφαία την εξής φράση : Αυτό δεν είναι βιβλίο. Είναι καταγραφή ενός υγρού ονείρου μιας δωδεκάχρονης το βράδυ αφότου πάτησε το λάθος βίντεο στο YouPorn, γραμμένη με τη γλώσσα μιας πουριτανής που προσπαθεί να κάνει cybersex.Με μια παρατήρηση μόνο: τα wet dreams δεν μεταφράζονται κατά λέξη «υγρά όνειρα», αλλά «ονειρώξεις».
Ο Κώδικας Ντα Βίντσι, αν και κοινότυπο ως ιστορία και πλοκή, ήταν συγκαλυμμενα ενα αθειστικό βιβλίο, παραθέτοντας πλήθος ιστορικών πληροφοριών για να δείξει πόσο κατασκευασμένες είναι οι θρησκείες, και ειδικότερα η χριστιανική. Δε θα έφτανε ποτέ σε τόσο κόσμο μια τετοια πλητοφορία. Ειδικά στην Αμερική. Κάθε βιβλίο του Μπράουν είναι εναντίον των οργανωμένων θρησκειών. Η πλοκή του, ανάξια λόγου.
Ό,τι και να λέει ο κάθε κριτικός η γυναίκα πλούτισε από αυτό το "πατσαβούρι" που αυτός ήταν κι ο σκοπός της. Δε νομίζω να ήθελε το βιβλίο της να μπει στη λίστα με τα 100 κορυφαία λογοτεχνικά δημιουργήματα. Το θέμα είναι άλλο, τόσα πατσαβούρια γράφονται, γιατί να γίνει αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο ένα φαινόμενο; Διότι με την απλή γραφή της έπιασε τον παλμό της κάθε νοικοκυράς που ονειρεύεται τέτοιες (να το θέσω κομψά) μη ρεαλιστικές και ολίγον αρρωστημένες καταστάσεις. Αφού λοιπόν πούλησε τόσο και έβγαλε τόσα εκατομμύρια μαγκιά της, ούτε έκλεψε, ούτε σκότωσε, ούτε εξαπάτησε κι όσον αφορά αυτά και μόνο εγώ υποκλίνομαι κι ας μη διαβάσω ποτέ τα βιβλία της.
Διαβάζω πολύ, δίνω όλα μου τα λεφτά στα βιβλία κι έχω πολλές απαιτήσεις από αυτά μετά από χρόνια ανάγνωσης. Δυστυχώς για τον εγκέφαλό μου, διάβασα το (μισό) πρώτο βιβλίο της τριλογίας πολύ καιρό πριν, πριν γίνει τόσο διάσημο, αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση...Ήμουν στον αισθητικό, ξάπλα με τη μούρη στις κρέμες, και είχα ξεχάσει το βιβλίο μου, που δεν το κάνω ποτέ γιατί δεν μπορώ να κάθομαι χωρίς να διαβάζω. Στη διπλανή ιατρική σεζ-λονγκ, καθόταν μια κοπελίτσα γύρω στα 20, 10 χρόνια μικρότερή μου δηλαδή, η οποία ήταν στην ίδια κατάσταση μ' εμένα, μόνο που είχε βιβλίο αλλά δεν το διάβαζε. Έλαβα το θάρρος να τη ρωτήσω αν μπορούσα να το δανειστώ για όση ώρα θα μέναμε ξαπλωμένες, ακόμα κι αν δεν το τελείωνα μέχρι να φύγουμε. Μου το έδωσε μετά χαράς, αφού μου είπε πόσο ωραίο ήταν...Αντιλαμβάνεστε τί έπαθα μόλις άρχισα να μπαίνω στο κλίμα, υπόθεση και γραφή εμετικά, κατάλαβα ότι ήταν Αρλεκιν του χειρίστου είδους αλλά ok, αυτά συμβαίνουν. Όταν κάποιο καιρό μετά άρχισε όλος αυτός ο θόρυβος και κατάλαβα ότι επρόκειτο για ΕΚΕΙΝΟ το βιβλίο, έπαθα σοκ...Η κριτική θεική, ακόμα γελάω!!!
http://frapress.gr/2015/02/50-apochrosis-tou-bliach/Μέσα σε 10' η δεύτερη απολαυστική κριτική που διαβάζω... ΟΧΙ, το βιβλίο δεν θα το διαβάσω, δεν θέλω να βασανιστώ προσπαθώντας να βρώ έναν λόγο γιά τα λεφτά που θα έχω δώσει (όσα κι αν είναι)... αν τυχόν ξεμείνω από βιβλίο και είμαι απελπισμένη θα δανειστώ το Μάϊκ τον Φασολάκι από την ανηψούλα μου.......