Μπορώ να πω ότι ο Κύριος Θοδωρής την έκανε την έρευνα του και δείχνει να ξέρει περισσότερα από τα όσο συμβαίνουν στο πρώτο βιβλίο. Θα έλεγα ότι η παραπάνω κριτική είναι σαφής και πολύ ακριβής. Το βιβλίο έγινε επιτυχία για έναν ακριβώς λόγο, τον ίδιο λόγο που έγινε επιτυχία το Λυκόφως της Stephanie's Mayers μερικά χρόνια πίσω. Είναι γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο. Έτσι λοιπόν αυτά τα ανθρώπινα συναισθήματα ή θέλω κοινά στον χαρακτήρα του βιβλίου και του αναγνώστη δημιουργούν την ανάγκη να τελειώσει η αναγνώστρια την ιστορία και να κολλά με αυτήν σε τέτοιο τρελό και ακατανόητο τρόπο.Μετά το πάθημα που έγινε μάθημα διάβασα τα βιβλία με πιο καθαρό μυαλό και με μια πιο αντικειμενική ματιά ως προς τους χαρακτήρες, και το συμπέρασμα που έβγαλα είναι το εξής.Είναι ένα κακογραμμένο βιβλίο, μια κακό γραμμένη αντιγραφή για την ακρίβεια. Η ροή της ιστορίας είχε κενά και πρέπει να περνάς σελίδες για να βρεις κάποιο ενδιαφέρων σημείο ως προς την ιστορία. Η πολλαπλή χρήση των ίδιων λέξεων κουραστικό μέχρι αηδίας και αν θυμάμαι καλά ήταν το πρώτο πράγμα που μας μάθανε στο σχολείο όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε εκθέσεις.Το μόνο ενδιαφέρων είναι το δείχνει πόσο χαζός μπορεί να γίνει κάποιος αν ερωτευτεί κάποιον άλλον ακόμα και ο "άρρωστος" Cristian χωρίς να είναι κακό αυτό.Επίσης καταλήγω ακόμα μια φορά στο συμπέρασμα ότι η πολύ ελευθερία των Αμερικανών μαζί τον πουριτανισμό και τα ταμπού τους έχουν καταστρέψει πολύ κόσμο.Τώρα για μερικά σχόλια με πικρία για την κριτική που είδα παραπάνω δείχνει όχι το ποιόν αυτού που το έγραψε αλλά ότι έπεσε στην παγίδα που προανέφερα παρά πάνω. Για τέλος έχω να συμπληρώσω ότι όσο ιδανικό και όμορφο είναι να κάνεις την υποχώρηση να τρως το παιδάκι με μαχαιροπίρουνο γιατί στο ζήτησε κάποιος που αγαπάς πάντα στο τέλος καταλήγεις να το τρως με το χέρι όσο και βρώμικη να είναι αυτή η διαδικασία. Είναι πιο πρακτικό, πιο ξεκούραστο. Άρα όσο ειδυλλιακή φαίνεται αυτή η σχέση εκ πρώτης όψεως τόσο πιο πολύ με φοβίζει το θα γίνει μετά και αυτό ισχύει για τα πάντα και για όλους.