Ε, κι εγώ έκλαψα βλέποντάς το

Ε, κι εγώ έκλαψα βλέποντάς το Facebook Twitter
O Johnny Depp στο φιλμ Cry Baby του John Waters
11

H πρώτη μου επαφή με το θάνατο κοντινού μου ανθρώπου ήταν όταν πέθανε η γιαγιά μου η Έλλη. Ήμουν γύρω στα 15, και βλέποντας τους γύρω μου να κλαίνε και να μοιρολογούν, αισθανόμουν περίεργα. Εμένα γιατί δεν μου ερχόταν να κλάψω;

Την ίδια περίοδο, αρκούσε μια ταινία στην τηλεόραση όπου τελικά στο τέλος, με αμερικάνικο τρόπο θα νικούσε ο καλός Άι Βασίλης (ή οτιδήποτε σαχλό/λυπητερό) για να δακρύσω - και να το χαρώ. 

Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι είναι μια κακώς εννοούμενη άμυνα. Ήθελα να έχω τον έλεγχο, να προστατεύω τον εαυτό μου και τα συναισθήματά μου, να τα ελέγχω (καταπιέζοντάς τα προφανώς). Και μόνο όταν δεν με αφορούσε κάτι προσωπικά, πχ. μόνο με την ταινία Beaches, το τέλος του Τιτανικού ή ένα μυθιστόρημα, άφηνα τον εαυτό μου, παρατούσα τον έλεγχο, νιώθοντας ασφαλής. Έκλαιγα τάχα για τον ήρωα που πεθαίνει στην τηλεόραση, αλλά στην πραγματικότητα έκλαιγα για τα διάφορα δικά μου.

Μεγάλο λάθος φυσικά, που είχε μεγάλο αντίκτυπο (γενικότερα η καταπίεση συναισθημάτων, και καλών και κακών) στον ψυχισμό μου. Μόνο όταν διόρθωσα το λάθος -με κόπο και βοήθεια- ησύχασα. 

Όχι ότι δεν μ' αρέσει να συγκινούμαι και με τον πόνο (ή τη χαρά) των άλλων. 

Λάτρεψα το παρακάτω βιντεάκι, στο οποίο ένα κοριτσάκι κλαίει για ένα μωρό πιγκουινάκι το οποίο έχασε τους γονείς του στην ταινία Chipmunks Adventure. 

Όταν τους βρίσκει όμως, έκλαιγα κι εγώ. 

11

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

11 σχόλια
Ας είμαστε ρεαλιστές: χωρίς την κατάλληλη μουσική υπόκρουση δεν είναι τίποτα το ίδιο συγκινητικό. Αυτό πάει και αντίστροφα, με την κατάλληλη μουσική μπορείς πρακτικά να κάνεις ένα αδιάφορο βίντεο συγκινητικό.
Το βίντεο αυτό μου έφερε πολλές αναμνήσεις.. Η πρώτη ταινία στην οποία έκλαιγα κάθε φορά αλλά συνέχιζα να βλέπω, ήταν μία την οποία αποκαλούσα 'το δεινοσαυράκι᾽ (lol!) αλλἀ πρόσφατα έμαθα ότι λέγεται 'the land before time'. Έχω την εντύπωση ότι δεν υπήρχε μεταγλωττισμένη, την έβλεπα στα αγγλικά και διάβαζε τους υπότιτλους η μαμά μου (βέβαια μετά από τόσες φορές που την είδα στη συνέχεια, κατάβαινα τι γίνεται!). Ε, λοιπόν μία σκηνή απ᾽αυτή την ταινία (δεν θέλω να κάνω spoiler, αν και όποιος τη δει τώρα και δεν την έχει ξαναδεί, δεν ξέρω αν θα επηρεαστεί τόσο) με έκανε να κλαίω με μαύρο δάκρυ μέχρι το τέλος της ταινίας, σε σημείο που δεν μ᾽ἀφηναν να τη βλέπω πολύ συχνά για να μην στεναχωριέμαι! Την ξαναείδα πρόσφατα και ένιωσα ακριβώς τα ίδια συναισθήματα, τόσο παράξενο!
Η ενσυναισθηση με την οποία προφανώς γεννιομαστε όλοι (μάλλον οι περισσότεροι) θεωρειται με τα χρόνια αδυναμία την όποια με την ανοχή η την πίεση του περιβάλλοντος αποβαλλουμε... και στο τέλος εκτός από την ενσυναισθηση χανουμε και τη συναισθηση της αξίας των δακρυων... για τους άλλους αλλά και για τον δικό μας πόνο! Οπότε εκτός από το "γελατε γιατί χανομαστε" ίσως να πρέπει να λέμε και "κλαψτε αλλιώς χαθηκαμε"...
μα μολις ειδα το thumbnail με το πιγκουινακι λεω..δε μπορει! ειναι απο αυτες τις ταινιες που εβλεπες τοσο μικρη/ος που θυμασαι μονο στιγμιοτυπα,εικονες λογω των συναισθηματων που σου προξενησαν. κι εμενα λοιπον μου ειχε αποτυπωθει τοτε αυτη η σκηνη τοσο εντονα που σιγουρα εκλαψα.γιαυτο και τωρα μολις το ειδα θυμηθηκα την υπαρξη της ταινιας αυτης...