Είμαστε γενναίοι ή κότες, περήφανοι ή προσκυνημένοι, αναξιοπρεπείς ή καραμπουζουκλήδες;

Είμαστε γενναίοι ή κότες, περήφανοι ή προσκυνημένοι, αναξιοπρεπείς ή καραμπουζουκλήδες; Facebook Twitter
7

Να δούμε λίγο σε τι ερώτημα καλούμαστε να απαντήσουμε ως χώρα τις επόμενες ώρες; Γιατί κάπου κινδυνεύουμε να χάσουμε και το μέτρο και την ουσία...

Να ξεκινήσουμε ανάποδα. Το ερώτημα δεν είναι αν είμαστε γενναίοι ή κότες, περήφανοι ή προσκυνημένοι, αναξιοπρεπείς ή καραμπουζουκλήδες.


Δεν είναι λιγότερο αξιοπρεπείς όσοι πιστεύουν ότι η θέση της Ελλάδας είναι στην Ευρώπη και ότι τα μακροχρόνια συμφέροντά μας επιβάλλουν την παραμονή μας σε αυτήν, παρά τις όποιες αδυναμίες – συχνά μεγάλες και ενοχλητικές – έχει η σημερινή ΕΕ. Ούτε είναι λιγότερο περήφανοι όσοι προκρίνουν τον ρεαλισμό και όχι έναν ιδεαλισμό που ανυψώνει πρόσκαιρα το ηθικό, αλλά δεν έχει κάτι ουσιαστικό να προτείνει για την επόμενη μέρα.

Το βασικό στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε είναι «με ποιο τρόπο η Ελλάδα και οι Έλληνες θα είναι πιο ασφαλείς τα επόμενο διάστημα;».

Δεν απαντάμε στο ερώτημα «αν έχουμε δημοκρατία ή όχι». Πρώτον διότι έχουμε, εδώ και πολλά χρόνια και κακώς κάποιοι το αμφισβητούσαν με φραστικές ακρότητες. Δημοκρατία είχαμε και όταν έβγαινε ο Καραμανλής και όταν έβγαινε ο ΓΑΠ και τώρα που βγήκε ο Τσίπρας. Και όσοι μπλέκουν τις έννοιες ας θυμηθούν έναν ορισμό της δημοκρατίας που έδωσε ο σπουδαίος Καρλ Πόππερ: «να αλλάζεις κυβέρνηση, χωρίς να ανοίγει μύτη». Τόσο απλό. Επίσης, εκτός από εμάς, δημοκρατία έχουν και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όσο δεσμευόμαστε εμείς από την ψήφο μας, άλλο τόσο δεσμεύονται και αυτοί από τη δική τους.

Δεν απαντούμε στο ερώτημα «αν το πρόβλημα αντιμετωπίζεται πολιτικά ή οικονομικά». Αν ήταν μόνο πολιτικό, θα ψηφίζαμε ότι είμαστε πλούσιοι και ευτυχισμένοι και θα καθαρίζαμε. Είναι και οικονομικό-διαχειριστικό, όσο και αν η λέξη στερείται αγωνιστικής "λεβεντιάς"! Η Ελλάδα έχει συγκεκριμένες υποχρεώσεις μέσα στο 2015 (στα 17 δις τις υπολογίζει το δικό μας ΥΠΟΙΚ) και συγκεκριμένες ανάγκες. Τα λεφτά που χρειάζονται δεν μπορεί να τα βρει από την αγορά, μπορεί να τα βρει μόνο από τους εταίρους μας και αυτοί δεν δανείζουν χωρίς όρους. Στο «εμείς ψηφίσαμε για τέλος της λιτότητας και δεν συζητάμε τίποτα», η απάντηση των άλλων είναι απλή: «ωραία, βρες τα λεφτά μόνος σου και ζήσε όπως θες».

Το βασικό στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε είναι «με ποιο τρόπο η Ελλάδα και οι Έλληνες θα είναι πιο ασφαλείς τα επόμενο διάστημα;».

 

Μέσα στη ευρωζώνη, με μια συμφωνία-πρόγραμμα με τους εταίρους μας, η οποία θα διασφαλίζει την ομαλή χρηματοδότησή μας και την οποία συμφωνία θα προσπαθούμε να βελτιώνουμε προϊόντος του χρόνου ή έξω από αυτήν, έχοντας διαρρήξει τις σχέσεις μας, χωρίς πρόγραμμα στήριξης, με μια προβληματική οικονομία σε ένα ταραγμένο διεθνές περιβάλλον;


Αυτό είναι το βασικό ερώτημα και όλα τα άλλα είναι είτε υποερωτήματα αυτού, είτε παραπλανητικά φληναφήματα ώστε να μην απαντηθεί.

Αν εκτιμούμε ως χώρα ότι είναι προτιμότερο το πρώτο, ας προχωρήσουμε σε κλείσιμο συμφωνίας το ταχύτερο δυνατό διότι ο χρόνος δεν είναι υπέρ μας. Με τους καλύτερους δυνατούς όρους, φυσικά. Όλοι θέλουμε «γενναία και σκληρή» διαπραγμάτευση, ποιος λέει το αντίθετο; Αλλά υπάρχει ένα όριο πέρα από το όποιο το κλίμα γίνεται "τοξικό" - για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της επικαιρότητας.


Κάθε μέρα που περνάει χάνουμε χρήματα, κεφάλαιο αξιοπιστίας, κάνουμε βήματα πίσω με αποτέλεσμα η προσπάθεια την επόμενη μέρα της συμφωνίας να είναι ακόμα πιο δύσκολη. Ήδη το ταμειακό μας έλλειμμα από 1 δις έχει πάει περίπου στα 6 δις. Πώς θα κλείσουμε (οριακά έστω) πλεονασματικό προϋπολογισμό με τέτοιες τρύπες; Τα βήματα που κάνουμε προς τα πίσω αυτή την ώρα, δεν είναι για να πάρουμε φόρα, όπως πιθανόν κάποιοι να πιστεύουν, αλλά επιπλέον απόσταση που πρέπει να καλύψουμε.

Όποιος, αντιθέτως, πιστεύει ότι είναι προτιμότερο το δεύτερο (η ρήξη δηλαδή), να μας εξηγήσει το γιατί. Με απλά λόγια και επιχειρήματα. Όχι με συναισθηματικά τσιτάτα, υπεκφυγές και δημαγωγικές κορώνες που απευθύνονται στο θυμικό και όχι στη λογική.


Να μας αναλύσει: "θα είμαστε καλύτερα εκτός προγράμματος (ενδεχομένως και εκτός ευρωζώνης) γιατί θα συμβεί αυτό και αυτό". Να μας πει ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στην οικονομία, στην καθημερινότητά μας, στις ζωές μας, αλλά και στη γεωπολιτική θέση της χώρας και στα εθνικά μας συμφέροντα. Και να το συζητήσουμε, βρε αδερφέ!

Να μας εξηγήσει επίσης για ποιο λόγο είναι πιο αξιοπρεπής και περήφανη επιλογή η (κατά Βαρουφάκη) έλευση του «Αρμαγεδδώνα», ο περιορισμός κίνησης κεφαλαίων (όπως προειδοποίησε η Λούκα Κατσέλη), η πιστοληπτική υποβάθμιση της χώρας, η αύξηση της ανεργίας, η νέα ύφεση, το να φιγουράρουμε σε όλα τα ΜΜΕ του κόσμου ως ένα "failed state", ανίκανο να αναμετρηθεί και να λύσει τα προβλήματά του, που προτιμά την αυτοανάφλεξη με την απειλή ότι θα συμπαρασύρει και άλλους.


Να μας πουν γιατί η δημοκρατία θα βελτιωθεί σε μια χώρα που θα μαστίζεται από τη φτώχεια. Η «φτώχεια των μνημονίων» ενισχύει τα πολιτικά άκρα, αλλά η «εθνικά υπερήφανη φτώχεια» θα είναι δημοκρατικά επωφελής; Και γιατί θα είναι λαϊκή κατάκτηση το γεγονός ότι ολιγάρχες, λαμόγια και μπαταχτσήδες που έχουν χρήματα στο εξωτερικό θα πολλαπλασιάσουν περιουσίες, θα σβήσουν χρέη και θα λεηλατήσουν ανενόχλητοι μια χρεοκοπημένη χώρα.

Ας τα συζητήσουμε όλα αυτά με ψυχραιμία για να δούμε επιτέλους και ποια είναι τα όρια εντός των οποίων πρέπει να κινηθούμε ως χώρα.
Αυτό είναι το μείζον, όχι ο ιδεοληπτικός φανατισμός, το άγχος επιβεβαίωσης πολιτικής επιλογής και ο ματαιωμένος ναρκισσισμός του οποιουδήποτε.


Στο σημείο που είμαστε πρέπει να αποφασίσουμε πρώτα από όλα ποια είναι η πιο επικίνδυνη επιλογή την οποία πρέπει να αποφύγουμε. Διότι εύκολη και ευχάριστη δεν υπάρχει.

Όσο καθυστερούμε να δώσουμε αυτή την απάντηση η κατάσταση χειροτερεύει. Τόσο στην οικονομία, διότι ο χρόνος δεν είναι υπέρ μας, όσο και πολιτικά. Η Κυβέρνηση εγκλωβίζεται σε μια ρητορική που θα δυσκολέψει το δικό της το έργο. Διότι ο πραγματικός Γολγοθάς γι' αυτήν δεν είναι τώρα. Αρχίζει με την επίτευξη της συμφωνίας, όταν θα πρέπει να αρχίσει να υλοποιεί τα συμφωνηθέντα. Στις μεγάλες διαχειριστικές δυσκολίες που θα έχει, ας μην προσθέσει και τη διαχείριση μιας κοινής γνώμης που η ίδια έχει ανεβάσει "στα κάγκελα".

Αληθινός πατριωτισμός σήμερα είναι να προσγειώνεις τους πάντες στην πραγματικότητα. Ειδικά όταν το κάνεις «με τον καιρό να' ναι κόντρα». Είναι πολύ πιο αξιοπρεπές από το να βαράς παλαμάκια στον «χορό του Ζαλόγγου».

7

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

6 σχόλια
Πιστεύω ο καθένας το βλέπει από την μεριά που τον συμφέρει και όχι για το γενικό καλο αν και υποστηρίζεις ότι θα είμαστε καλύτερα στο ευρώ από ότι θα ήμασταν στην δραχμή πίστεψε με που σου το λέω και το ξέρω πιο καλά από σένα αυτός που δεν έχει να φάει δεν έχει δουλειά δεν μπορεί να δώσει στα παιδιά του στους κοντινούς ανθρώπους τα απαραίτητα δεν το ενδιαφέρει και πολύ αυτά που λες, δηλαδή ευρώ η δραχμή ,θα πολεμήσει να φέρει μια αλλαγή θα παλέψει και άστα χάσει όλα χαμένος είναι,και επειδή ο πατέρα μου έχει δει 2 χρεοκοπίες στην ζωή του ποτε δεν ήταν ανασφαλής και φοβισμένος όπως τώρα γιατί άμα έκανες την ερευνα σου καλά θα ήξερες ότι το νόμισμα χάνει την αξια του δεν μπορεί κάποιος να κερδίσει από κάποια χρεοκοπία αλλα οι φτωχοί μπορούν να κάνουν μια αρχή και να έχουν τουλάχιστον τα απαραίτητα φαΐ νερό , και τέλος κανε τον κόπο και δες πως κατάφερε και έδιωξε την τρόικα η ισλανδία και τα κατάφερε μια χαρά χρεοκόπησε τις τράπεζες, πριν κάτι χρονια δεν θυμάμαι 5 η 6 και τώρα έχει βγει από την κρίση, θέλω να πω ότι δεν μπορεί σ να λες σε κάποιον που δεν έχει τίποτα ότι δεν έχεις άλλη λύση εκτος από το ευρώ και λιτότητα,είναι προσβλητικό προκλητικο και δεν έχεις καταλάβει σε πια κατάσταση είναι ο περισσότερος κόσμος
Θεωρώ ότι είναι εξαιρετική η προσέγγισή σας κ. Βαρδουλάκη, και θίγει ακριβώς την καρδιά του προβλήματος χωρίς εντάσεις και άκριτους συναισθηματισμούς χωρίς ουσία.Δράττομαι της ευκαιρίας να σημειώσω ένα πράγμα, ένα φαινόμενο της εποχής μας που φαίνεται να διογκώνεται: η πατριδοκαπηλεία. Ντρέπομαι πραγματικά να πωλούνται μαθήματα πατριωτισμού αναλόγως του πόσο ''νταής'' και ''μάγκας, λεβέντης καραμπουζουκλής'' το παίζει κάποιος έναντι των ''κακών'' ξένων. Και φοβάμαι και κάτι άλλο ακόμη, να μην επικρατήσει ένας υπολανθάνων ''φασισμός'': ο μη μεθ' εμού, κατ' εμού εστίν....
"Μέσα στη ευρωζώνη, με μια συμφωνία-πρόγραμμα με τους εταίρους μας, η οποία θα διασφαλίζει την ομαλή χρηματοδότησή μας και την οποία συμφωνία θα προσπαθούμε να βελτιώνουμε προϊόντος του χρόνου"Αν δεν απατώμαι, κύριε Βαρδουλάκη, παρήλθε ολόκληρη μνημονιακή πενταετία χωρίς ούτε υποψία "βελτίωσης" των συμφωνιών με τους εταίρους. Έγιναν εκλογές και ο κόσμος ζήτησε αλλαγή στάσης - με επίγνωση, ναι, του ρίσκου. Ξεκίνησαν νέες διαπραγματεύσεις και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν εντυπωσιακή στήριξη στην κυβέρνηση - παρόλη την τρομοκρατία. Είναι λοιπόν σαφές ότι ο ελληνικός λαός έχει κάνει μια συνειδητή επιλογή.Από κει και πέρα, η κυβέρνηση φαίνεται διατεθειμένη να κάνει σημαντικές υποχωρήσεις (κείμενο Μοσκοβισί κτλ). Δεν βλέπω κάτι το "ακραίο" στη στάση της. Εκτός αν ως μόνη αποδεκτή διαπραγματευτική τακτική θεωρείται το "ναι σε όλα".
κ.Βαρδουλάκη, συγχαρητήρια. Γράψατε ένα πολύ ουσιαστικό άρθρο που πάει κατευθείαν στην καρδιά του ζητήματος. Η εσωτερική κατανάλωση επιβάλλει στομφώδεις κορώνες, υποθέτω, γιατί ως λαός παρά την μακραίωνη ιστορία μας δεν έχουμε ακόμα ενηλικιωθεί και θέλουμε να ακούμε για αυτοκαταστροφική παρρησία. Ολόκληροι εθνικοί μύθοι άλλωστε χτίστηκαν επ'αυτής και συνεχίζουν να αναπαράγονται, αμόρφωτα και άκριτα, αποκομμένοι από το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώθηκαν τα εν λόγω ιστορικά φαινόμενα. Ας πηδήσουμε στο Ζάλογγο, θα πεθάνουμε υπερήφανοι και ποιός γ@μεί τους απογόνους και τα δισέγγονά μας αν βρεθούμε χώρα με 2 χωριά και 3.5 νησιά στα οποία δεν δίνει κανείς σημασία. Για τα παιδιά τους δεν τα κάνουν όλα οι Έλληνες; Όμως θα πρέπει στην κρισιμότατη αυτή στιγμή να διαχωρίσει (αν το καταφέρει, δεν είναι κι εύκολο) το επιτελείο της διαπραγμάτευσης τα προς εσωτερική βρώση από τα προς σοβαρό διάλογο με τους εταίρους. Δυστυχώς με την εξέλιξη της τεχνολογίας και των κοινωνικών μέσων ο διαχωρισμός αυτός, που τόσο υπέροχα λειτουργούσε στην δεκαετία του '80, φερ'ειπέιν καθίσταται προβληματικός ~μην πώ αδύνατος.
Δεν συγκρούονται η λογική με το θυμικό,συγκρούεται το δόγμα της λιτότητας με δόσεις νεοφιλελευθερισμού και γερμανικού προτεσταντισμού από τη μια μεριά,με το δόγμα της ανάπτυξης με ισχυρές δόσεις κευνσιανισμού από την άλλη.Ο ιδεαλισμός δεν είναι ίδιον των Ελλήνων,ουτε ο πραγματισμός είναι ίδιον των Γερμανών.Αν ήταν πραγματιστές οι Γερμανοί δεν θα μακέλευαν δυο φορές τον κόσμο και ούτε θα επιδίδονταν στον πιο χαμερπή εθνολαικισμό μέσω bild τα τελευταία χρόνια.Αν τα ζύζιζαν πράγματι τα πράγματα θα έβλεπαν ότι η εμμονή τους με την τιμωρητική λιτότητα προκάλεσε μια ανευ προηγουμένου κοινωνική κρίση στην χώρα μας·μιας χώρας της οποίας τα ζωτικά κύτταρα είναι πλεον νεκρά, επιτρέποντας στον κάθε πραγματιστή Σόιμπλε να οικτίρει την ανευθυνότητα του ρωμέικου.Οι εμμονές αυτές έχουν τόση σχέση με τον πραγματισμό, όσο πραγματισμό έχει το‘’στρίψιμο της βίδας’’στον κοινωνικό εγκέφαλο…Και από την άλλη,εδώ στην Ελλάδα,φαίνεται ότι τα λογικόμετρα,πες το ρεαλισμόμετρα καλύτερα,πρέπει να είναι πολύ σφιχτά,αφου την αντίδραση στην ταπεινωτική προσβολή την μετράνε σαν κραυγή ανώριμου πρωτογονικού ιδεαλισμού…Με την έννοια που ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο των απατεώνων,με την ίδια έννοια και ο πραγματισμός είναι το καταφύγιο των πιο στυγνών αμοραλιστών…α,και αυτών που με κάθε στράκα-στρούκα του Σόιμπλε βλέπουν τον χριστό φαντάρο και την παναγιά περίπολο…
«Αληθινός πατριωτισμός σήμερα είναι να προσγειώνεις τους πάντες στην πραγματικότητα. Ειδικά όταν το κάνεις «με τον καιρό να' ναι κόντρα». Είναι πολύ πιο αξιοπρεπές από το να βαράς παλαμάκια στον «χορό του Ζαλόγγου».»Απόλυτο δίκιο καλέ μου άνθρωπε!