Κουφονήσια και ξερό ψωμί Facebook Twitter
Τέτοιο νερό δεν είχα ξαναδεί, τόσο λαχταριστό, με φόντο έναν τόπο με κυκλαδίτικο άγγιγμα βεβαίως, αλλά χωρίς τη μανιέρα άλλων μαρκέ νησιών. Φωτ.: Χρήστος Παρίδης, 2018

Κουφονήσια και ξερό ψωμί

2

Τα πάντα είναι θέμα φάσης, ειδικά οι διακοπές. Όταν πρωτοπήγα στα Κουφονήσια, παρότι ήμουν μετά βίας 20 χρονών, ήθελα να ανακαλύψω, όχι να γλεντήσω. Το ταξίδι στις Μικρές Κυκλάδες ήταν εξουθενωτικό: άπειρες ώρες με την κάπνα του φουγάρου στο κατάστρωμα, ατελείωτες στάσεις, κόσμος, τα γνωστά.

Αλλά η άφιξη λίγο μετά το χάραμα στο Αιγαίο, μια χρωματική συμφωνία σε παραλλαγές του γαλάζιου, σε ένα νησί ανέγγιχτο, unhip, καθαρό και απροσποίητο, όπως ήταν κάποτε τα Κουφονήσια, στα μέσα της δεκαετίας του '80.

Τα Κουφονήσια δεν τα είχαν πάρει ακόμα χαμπάρι τα πλήθη, τα εναλλακτικά ή τα πιο υποψιασμένα, που έκτοτε τα χρησιμοποιούν ως παρενθετικό άλλοθι/πέρασμα στις πιο «κανονικές» διακοπές τους. Και ήταν η μοναδική φορά που δεν είχα απολύτως τίποτα να κάνω, αλλά αισθανόμουν πως δεν μου έλειπε τίποτε.

Όχι μόνο δεν υπήρχαν ξενοδοχεία, ενοικιάσεις ποδηλάτων, θαλάσσια σπορ, ταβέρνες και μπαρ, αλλά το νησί, το άνω, γιατί το κάτω είναι σχεδόν ακατοίκητο, δεν είχε ηλεκτρικό. Ούτε καν λιμάνι! Στα '80s!

Με λάντζες πιάσαμε τον μόλο, ενώ τα παιδάκια των ντόπιων είχαν βουτήξει, γιατί οι ζέστες είχαν ήδη σφίξει στα μέσα του Ιουλίου. Βρήκαμε δωμάτια με τιμές σε δραχμές αντίστοιχες των ευρώ που έχω μάθει πως πληρώνουν πλέον όσοι το επισκέπτονται.

Το φως, από γεννήτρια. Ταβέρνα, μία, στο χωριουδάκι (βασικά, με μπιφτέκια και πατάτες). Και άλλη μία στον Φοίνικα. Ποτό δεν έψαξα, δεν μου έλειπε κιόλας. Παραλίες; Παντού. Τέτοιο νερό δεν είχα ξαναδεί, τόσο λαχταριστό, με φόντο έναν τόπο με κυκλαδίτικο άγγιγμα βεβαίως, αλλά χωρίς τη μανιέρα άλλων μαρκέ νησιών.

Κουφονήσια και ξερό ψωμί Facebook Twitter
Τέτοιο νερό δεν είχα ξαναδεί, τόσο λαχταριστό, με φόντο έναν τόπο με κυκλαδίτικο άγγιγμα βεβαίως, αλλά χωρίς τη μανιέρα άλλων μαρκέ νησιών. Φωτ.: Χρήστος Παρίδης, 2018

Ήταν η πρώτη φορά που μέναμε με παρέα ώρες στην παραλία, από το πρωί ως το βράδυ, σπάζοντας την οκογενειακή παράδοση της επιστροφής στο σπίτι μετά το μεσημέρι.

Τα Κουφονήσια δεν τα είχαν πάρει ακόμα χαμπάρι τα πλήθη, τα εναλλακτικά ή τα πιο υποψιασμένα, που έκτοτε τα χρησιμοποιούν ως παρενθετικό άλλοθι/πέρασμα στις πιο «κανονικές» διακοπές τους. Και ήταν η μοναδική φορά που δεν είχα απολύτως τίποτα να κάνω, αλλά αισθανόμουν πως δεν μου έλειπε τίποτε.

Όλο το νησί το γυρνούσες σε μισή μέρα. Ανάλογα με τον αέρα, έκανες μπάνιο από τη μία ή την άλλη πλευρά. Στην άμμο ή παρκαρισμένος σε ένα βραχάκι, σε μία από τις πολλές φυσικές πισίνες που σχηματίζονται από τα πετρώματα. Αγαπημένη μου, η παραλία της Ιταλίδας, όταν η Ιταλίδα ζούσε εκεί, σε ένα ζηλευτό σπίτι, καλούσε καλοντυμένους guests και από σεμνοτυφία ή εμμονή στο dress code της γειτονιάς της μας κυνηγούσε να βάλουμε κάτι πάνω μας, όταν το μαγιό ήταν προαιρετικό, έως περιττό.

Όσο για την αναχώρηση; Φλου! Όπως μου είχε πει και μια θαμώνας, όταν φυσάει, πλοίο δεν πιάνει. Διαβάζεις ένα βιβλίο και αγναντεύεις ή περιμένεις τον Σκοπελίτη για Νάξο, αν πραγματικά επείγεσαι.

Κουφονήσια και ξερό ψωμί Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Παρίδης, 2018
Κουφονήσια και ξερό ψωμί Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Παρίδης, 2018
Κουφονήσια και ξερό ψωμί Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Παρίδης, 2018
Κουφονήσια και ξερό ψωμί Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Παρίδης, 2018
Κουφονήσια και ξερό ψωμί Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Παρίδης, 2018
Κουφονήσια και ξερό ψωμί Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Παρίδης, 2018
Κουφονήσια και ξερό ψωμί Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Παρίδης, 2018

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 17.7.2018

Ταξίδια
2

Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος

Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Καλλίπολη του Πειραιά. Σπούδασα Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Επιστήμες Τύπου και Πληροφόρησης, με κατεύθυνση στον κινηματογράφο, στη Σορβόνη. Ξεκίνησα να δουλεύω ως κριτικός κινηματογράφου στο περιοδικό Σινεμά και τον ΑΝΤΕΝΝΑ και συνεργάστηκα με εφημερίδες και περιοδικά σε μόνιμη βάση. Εδώ και μια δεκαετία, κάνω κριτικές σε ταινίες, συνεντεύξεις, ανταποκρίσεις από τα μεγάλα φεστιβάλ και ρεπορτάζ για τη LIFO και τον ALPHA TV.
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μήλος: Σεληνιακές μαρέγκες και ηφαιστειακό αρνάκι σε τιρκουάζ νερά

Ταξίδια / Μήλος: Σεληνιακές μαρέγκες και ηφαιστειακό αρνάκι σε τιρκουάζ νερά

Το πέμπτο μεγαλύτερο νησί των Κυκλάδων έχει σχήμα πετάλου και μοιάζει με θεματικό πάρκο όσον αφορά τις φημισμένες παραλίες του, καθεμία πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες.
ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΑΣΤΑΜΟΥ
Αντίπαρος: Πέρα από τα μάγια της Μανταλένας

Ταξίδια / Αντίπαρος: Πέρα από τα μάγια της Μανταλένας

Εδώ και πολλά χρόνια, εξαιτίας της γνωστής ταινίας, πολλοί νομίζουν ότι η Αντίπαρος είναι ο σκοτεινός –απέναντι– εαυτός της αιωνίως χαριέσσης Πάρου. Δεν είναι, όμως, παράπονο-νησί ή τόπος περισυλλογής και καταμέτρησης λαθών και απωθημένων. Έχει ζουμί και εναλλακτικές για όλους
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Φολέγανδρος: Αυτό το νησί μας έκανε ευτυχισμένους

Ταξίδια / Φολέγανδρος: Αυτό το νησί μας έκανε ευτυχισμένους

Ένα νησί που καταφέρνει με την αύρα του να κάνει ευτυχισμένους ένα πιτσιρίκι που κάθε βράδυ ψήνεται για μία ώρα στον πυρετό και μια μαμά που κλαίει τη μοίρα της δεν μπορεί παρά να είναι ένα ξεχωριστό νησί
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Ταξίδια / Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Αναζητώντας τα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Radio Lifo / Το οδοιπορικό μου στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Ο Χρήστος Τζούτης, εκδότης του ταξιδιωτικού περιοδικού «Lamda 3», περιγράφει στη Μερόπη Κοκκίνη το οδοιπορικό που έκανε στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου και δίνει χρήσιμες συμβουλές σε όσους θελήσουν να τα επισκεφθούν.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ