Πάει ο παλιός ο κόσμος, ας γιορτάσουμε παιδιά. Ή μήπως όχι;

Πάει ο παλιός ο κόσμος, ας γιορτάσουμε παιδιά. Ή μήπως όχι; Facebook Twitter
0



«ΚΑΘΙΣΤΕ ΦΡΟΝΙΜΑ»
, «Να μιλήσει η δικαιοσύνη», «Όλη η γενιά μας να πει ένα μεγάλο συγγνώμη στους νεότερους για λάθη που κι εμείς παραλάβαμε ή συνεχίσαμε, και οι νεότεροι να δώσουν αυτήν τη συγγνώμη και να προχωρήσουμε ξανά όλοι μαζί», «Δεν μπορώ να συμμετέχω σε τέτοιου είδους λαϊκά δικαστήρια», «Πέσαμε στην ανθρωποφαγία».

Διαβάζοντας αυτά τα αποσπάσματα, που μας προτρέπουν να ενώσουμε τα χεράκια μας όλοι μαζί σαν αγαπημένα παιδάκια σε εξώφυλλο τετραδίου της UNICEF, το μόνο που σκεφτόμουν είναι «ok, boomer», αυτή την απαξιωτική φράση που χρησιμοποιούν οι νεότεροι για να πουν στη γενιά των προνομιούχων baby boomers (δηλαδή όσους γεννήθηκαν από το 1945 ως το 1964) να σταματήσουν επιτέλους να μιλάνε. Η ελληνική μετάφραση θα ήταν κάτι σαν «ok, μπάρμπα, τώρα όμως κάνε πέρα».

Στην πραγματικότητα, το «πρώτο» κύμα του #ΜeΤoo βρήκε το ελληνικό κατεστημένο απροετοίμαστο. Στο δεύτερο, που μοιάζει να συνεχίζεται ακόμα, τα αντανακλαστικά είναι πια οξυμμένα. Έφτασαν οι φωνές της καθησυχαστικής ψυχραιμίας, έτοιμες να ζητήσουν ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Να είμαστε προσηνείς, να είμαστε φρόνιμοι, όχι υπερβολές, όχι κουτσομπολιά, να προσφεύγουμε στη Δικαιοσύνη πριν μιλήσουμε. Προφανώς και όποιος μπορεί (και κυρίως αντέχει) πρέπει να προσφύγει στη Δικαιοσύνη. Αλλά ποιον, αλήθεια, ενοχλεί το να μιλούν επιτέλους ανοιχτά τα θύματα κακοποίησης, βιασμού και βίας σε μια κοινωνία που έχει συνηθίσει να καταχωνιάζει τα σκουπίδια της κάτω από το χαλί;

Σε άλλες χώρες οι δημοσιογράφοι έκαναν ρεπορτάζ μηνών προκειμένου να βγουν τα θύματα μπροστά, ενωμένα, με καταγγελίες. Στην Ελλάδα τα μέσα, μοιάζουν να παρακολουθούν μουδιασμένα και από δεύτερο χέρι καταγγελίες και ειδήσεις που σκάνε ή μία μετά την άλλη, συχνά από τα social media. Γιατί;

Καλό είναι να θυμόμαστε πως η πραγματική κοινωνική αλλαγή δεν έρχεται με φροντισμένα, υπολογισμένα βηματάκια. Δεν είναι κομψή ή ευχάριστη. Είναι ορμητική, χοντροκομμένη, ξεβολεύει τους πάντες. Ναι, σίγουρα οι «κίτρινοι» τίτλοι με γαργαλιστικές, pulp περιγραφές για όργια και εξώγαμα («Οντισιόν με αυνάνα σκηνοθέτη», «Σόδομα με Covid» δύο μόνο από τους τίτλους των τελευταίων εβδομάδων) ευτελίζουν τη σοβαρότητα των καταγγελιών και αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση. Στ' αλήθεια, όμως, ας μην επικαλούμαστε την κιτς ηδονοβλεψία των μέσων για να ακυρώσουμε το πόσο σημαντικές είναι αυτές οι καταγγελίες για την κοινωνία μας.

Σε αυτό το σημείο δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί γιατί δεν έχει επεκταθεί ακόμα το κίνημα του #ΜeΤoo και σε άλλους τομείς στην Ελλάδα, πέρα από τον αθλητισμό και τις τέχνες. Στους χώρους της δημοσιογραφίας, της πολιτικής ή ακόμα και της Εκκλησίας δεν υπάρχει παρενόχληση ή βία;

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ μερίδιο ευθύνης γι' αυτή την έλλειψη φέρουν τα εξαιρετικά αμήχανα ελληνικά ΜΜΕ. Σε άλλες χώρες οι δημοσιογράφοι έκαναν ρεπορτάζ μηνών προκειμένου να βγουν τα θύματα μπροστά, ενωμένα, με καταγγελίες. (Ας θυμηθούμε πώς ακριβώς βγήκε προς τα έξω το σκάνδαλο Weinstein και τόσα άλλα). Στην Ελλάδα τα μέσα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μοιάζουν να παρακολουθούν μουδιασμένα και από δεύτερο χέρι καταγγελίες και ειδήσεις που σκάνε ή μία μετά την άλλη, συχνά από τα social media. Γιατί;

Είναι ίσως η έλλειψη πόρων και χρημάτων (ποιο μέσο στην Ελλάδα θα στήριζε ένα εγχείρημα που θα απαιτούσε να πληρώνει δημοσιογράφο/δημοσιογράφους για δύο ή και τρεις μήνες για να κυνηγήσει αποκλειστικά ένα και μόνο θέμα;). Είναι, επίσης, ο φόβος των αγωγών και των μηνύσεων που παιδεύει ανέκαθεν τα ελληνικά μέσα και συχνά κόβει κάθε διάθεση στους δημοσιογράφους για ερευνητικό ρεπορτάζ (και είναι εντυπωσιακά πολλοί αυτοί που έχουν όρεξη για μηνύσεις και αγωγές σε δημοσιογράφους, συχνά με τις πιο ευφάνταστες αφορμές).

Κυρίως, όμως ‒και όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν απλώς δικαιολογίες‒ είναι θέμα κουλτούρας των κέντρων αποφάσεων, τα οποία συνήθως ελέγχονται από ανθρώπους μιας άλλης γενιάς και, ειδικότερα, νοοτροπίας. Οι ιστορίες σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας θεωρούνται από αυτούς τους ανθρώπους περίπου πιπεράτα ανέκδοτα κλειδαρότρυπας, μικρές φρικαλέες ιστοριούλες που ανασύρονται για διασκέδαση σε κάποιο εστιατόριο όπου τρώνε με άλλα φιλικά ζευγάρια ‒ εξού και τα «κίτρινα» ρεπορτάζ που παρακολουθούμε τόσες ημέρες. Στην πραγματικότητα, κανείς τους δεν θα έβαζε ποτέ σε προτεραιότητα σοβαρό ρεπορτάζ για τη σεξουαλική παρενόχληση.

Βέβαια, η (ψηφιακή) ζωή έχει αρχίσει να τους ξεπερνά με ιλιγγιώδη ταχύτητα ‒ αυτό που έχει ξεκινήσει δεν γυρίζει πίσω.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Στήλες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«ΟΚ boomer» α λα ελληνικά: Το σύγχρονο χάσμα των γενεών στη χώρα μας

Δ. Πολιτάκης / «ΟΚ boomer» α λα ελληνικά: Το σύγχρονο χάσμα των γενεών στη χώρα μας

Έχει άραγε νόημα η μεταφορά του αμερικάνικου χάσματος γενεών στη σύγχρονη ελληνική συνθήκη; Και ναι και όχι. Το βέβαιο είναι ότι μια αντίστοιχη διαμάχη μαίνεται κι εδώ και ενδεχομένως με μεγαλύτερη ένταση αλλά και βαθύτερα αίτια,
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΛΙΤΑΚΗ
Μήπως το ελληνικό #MeToo κινδυνεύει να εκφυλιστεί σε εσωτερική υπόθεση;

Ηχητικά Άρθρα / Μήπως το ελληνικό #MeToo κινδυνεύει να εκφυλιστεί σε εσωτερική υπόθεση;

Εν αναμονή των νέων «ηχηρών» καταγγελιών, μοιάζει πλέον ορατός ο κίνδυνος να χαθεί ο στόχος που είναι να αναπνέουν καλύτερα και να μπορούν να κάνουν απερίσπαστες τη δουλειά τους οι γυναίκες σε πάσης φύσεως γραφειακά, εταιρικά, εργασιακά περιβάλλοντα. Ένα ηχητικό άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη για το LIFO.gr.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Όταν η συζήτηση ξεφεύγει από την ουσία του ελληνικού #MeToo

Δημήτρης Πολιτάκης / Όταν η συζήτηση ξεφεύγει από την ουσία του ελληνικού #MeToo

Η επιθυμία να μην κουκουλωθούν τερατουργήματα είναι αξιοσέβαστη, πέρα από τη δίψα για δικαιοσύνη, όμως, ο κόσμος φαίνεται να διψά για άγριες και σκοτεινές λεπτομέρειες, ως αντίβαρο στον παρατεταμένο εγκλεισμό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ