Είμαι σε πτήση εντός Ευρώπης. Μια παρέα γύρω στα 30 πιάνει όλες τις θέσεις γύρω μου. Μιλάνε αγγλικά. Είναι απ' αυτούς που βρήκαν πάμφθηνο ταξίδι λόγω της εξάπλωσης του ιού. Πράγματι, τα εισιτήρια είναι αστεία. Οι έλεγχοι κρατάνε λίγο, ειδικά αν φτερνιστείς. Οι ουρές δεν έχουν στριμωξίδι. Κι αν ακολουθήσεις οποιονδήποτε βήχει, μπορείς να τις προσπεράσεις σε ένα λεπτάκι. Σε αποκορύφωμα εγωκεντρικού παραληρήματος, ο αρχηγός της παρέας εξηγεί: «Τα πράγματα είναι απλά: να καθίσουν μέσα οι γέροι».
Βγαίνει απ' την πτήση και τρυπώνει στο σημείο καπνιστών να ανάψει ένα τσιγάρο. Στην ηλικία μας, εικοσιφεύγα, δεν κινδυνεύουμε όπως άλλοι. Μπορούμε όμως να βλάψουμε τους μεγαλύτερους στα σοβαρά. Απ' όλες τις ανισότητες που βγαίνουν στη φόρα με τον ιό, σκέφτομαι την ανισότητα στη μοναξιά κατ' οίκον. Πολλοί μεγάλης ηλικίας άνθρωποι δεν έχουν παρέα. Δεν έχουν επαφή με νέες τεχνολογίες (ειδικά στην επαρχία). Δεν έχουν Νetflix, Messenger, WhatsApp. Ούτε χίλιες επαφές στο κινητό τους. Ο υποχρεωτικός κατ' οίκον εγκλεισμός θα είναι ακόμα πιο μοναχικός γι' αυτούς, χωρίς την εκκλησία τους και την πορτοκαλάδα τους στο καφενείο. Προφανώς πρέπει να το υπομείνουν αυτό, αν θέλουν να επιβιώσουν. Αλλά, θέλω να πω, δεν θα χαθεί ο κόσμος, αν εμείς, οι υπερδικτυωμένοι και τεχνολογικά προνομιούχοι νέοι και υγιείς, παραλείψουμε μερικές εξόδους, για να τους προστατέψουμε. Οτιδήποτε άλλο είναι ψυχική τσιγκουνιά.
Aποφασίζω να μη χρησιμοποιώ σόσιαλ για πάνω από 30 λεπτά τη μέρα. Δεν έχω ανάγκη φωτογραφίες με μασκοφόρους που ψεκάζουν τα πάντα. Ούτε χρειάζομαι να βιώσω την πανικόβλητη αντίδραση κανενός.
Φεύγοντας απ' την πτήση, σκέφτομαι ότι στα μαλλιά μου πρέπει οπωσδήποτε να επιβιώνει αποικία ιών κάθε είδους. Aποκοιμήθηκα και σφουγγάρισα μεγαλύτερο μέρος του αεροπλάνου απ' ό,τι ήθελα. Σχεδιάζω, προφανώς, να μη βγω απ' το σπίτι για εβδομάδες. Ανεξαρτήτως συμπτωμάτων. Ποιος δεν νιώθει δυσκολία να ανασάνει όταν τον ρωτάνε «ανασαίνεις καλά;». Ποιος δεν τρώγεται να βγάλει το δέρμα του προσώπου του με νυχιές όταν του λένε «μην αγγίζεις το πρόσωπό σου»; Δεν μου κακοφαίνεται η απομόνωση. Έχω σχέδιο να περάσω υπέροχα.
Προγραμματίζω βιντεοκλήσεις με φίλους που είναι μόνοι στο εξωτερικό. «Μπίρα από απόσταση» το λέμε. Αφού το κανονίσω, αποφασίζω να μη χρησιμοποιώ σόσιαλ για πάνω από 30 λεπτά τη μέρα. Δεν έχω ανάγκη φωτογραφίες με μασκοφόρους που ψεκάζουν τα πάντα. Ούτε χρειάζομαι να βιώσω την πανικόβλητη αντίδραση κανενός. Κείμενα γνώμης του στυλ «η απόλυτη φρίκη» μού φαίνονται αχρείαστα στη συγκυρία, κλάψες για λίγα κλικ ή like, και δεν αισθάνομαι ότι στερούμαι κάτι αν τα αποφύγω. Ούτε με νοιάζει να παρακολουθώ ψυχαναγκαστικά τις μετρήσεις για το πόσοι πέθαναν, αφού, όσο ζω και κλείνομαι μέσα, δεν επηρεάζω αυτό το νούμερο με κάποιον τρόπο. Ο ιός έχει χαρακτηριστικά σούπερ σταρ. Ο κόσμος γουστάρει να κάνει ξανά και ξανά σκρολ πάνω στις ίδιες φρικαλέες ειδήσεις. Αποφασίζω κάποια πειθαρχία: να ελέγχω την προσοχή μου, να μην αφήνομαι σε σκοτεινές σκέψεις.
«Εδώ που τα λέμε, δεν είναι κι άσχημα μέσα», σκέφτομαι, βγαίνοντας απ' το μπάνιο-κλίβανο και πίνοντας μια διαλυμένη στο νερό βιταμινούλα C. Διαλέγω μια σειρά από συνεντεύξεις του Νορβηγού συγγραφέα Knausgaard που ήθελα να δω καιρό και τις ανοίγω τώρα. Ο τρόπος του με ηρεμεί. Χαλαρώνω χαζεύοντας τα μαλλιά και τα πόδια του. Ταυτόχρονα, κατεβαίνουν 7 ωραιότατα ντοκιμαντέρ για τους Τραμπ και Πούτιν. Νιώθω αυτή την ενέργεια που αισθάνεσαι όταν στρέφεις την προσοχή σου σε κάτι που υπερβαίνει τον πολύτιμο, μικρό εαυτούλη σου.
Ξεδιαλέγω μερικά καλά βιβλία απ' τους σωρούς μου. Χρειάζομαι την πραότητα που χαρίζουν τα κλασικά αριστουργήματα. Τολστόι, Ντοστογιέφσκι. Ολόκληροι κόσμοι στήνονται εκεί μέσα, άψογα σχεδιασμένοι απ' τους Ρώσσους ημίθεους. Φτιάχνουν τόσο πειστικά τα πρόσωπα και σκαρώνουν κάτι τόσο συγκεκριμένες καταστάσεις που ξετρελαίνομαι. Μπαίνω στον παρηγορητικό κόσμο τους. Πίνω λίγο τσάι. Διασκεδάζω ετοιμάζοντας το φλιτζάνι και τσεκάροντας πόσα φακελάκια μένουν από κάθε γεύση σαν να είμαι αποκλεισμένη σε καμιά χιονοθύελλα, σε κάποια κορυφή. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται: τι καλά που έχει άλλες χίλιες σελίδες αυτή η ιστορία. Θέλω να φάω όλο τον χοντρό τόμο.
Ο Μπρικνέρ είχε πει: «Τα βιβλία μού 'σωσαν τη ζωή». Πρέπει τώρα καθένας κάτω των 40 να περισώσει την υγεία των άλλων, βρίσκοντας τα σωστά βιβλία και υποκύπτοντας κατ' οίκον στη σαγήνη τους. Δηλαδή: αν το βιβλίο που διάλεξες για να σε συντροφεύει στα «χρόνια της χολέρας» σε κάνει να το παρατάς κάθε λεπτό, να κοιτάς τον τοίχο και να σκέφτεσαι «τι σου είναι ο άνθρωπος;» - βήχας - «δεν θα μείνει τίποτα όρθιο» - φτέρνισμα, τότε δεν διάλεξες σωστά. Υπάρχει, όντως, ένας σκασμός βιβλία που με λίγη προσοχή και αφοσίωση σε ρουφάνε. Μια καλή ιστορία ενηλικίωσης. Ένα θεατρικό που σ' ενδιαφέρει. Ένα καλό ποίημα που το κατεβάζεις μαζί με το ποτό σου. Ένα γκράφικ νόβελ που το μασουλάς ψιλοαπρόσεχτα, ακούγοντας ραδιόφωνο. Οι ηρεμιστικές φωνές των παραγωγών ραδιοφώνου όταν εξηγούν με απόλυτη σοβαρότητα «τι ακούσαμε μόλις τώρα» συνοδεύουν πάντα άψογα τις ιστορίες μυστηρίου. Στην απομόνωση υπάρχουν ηδονές.
Έχω ακόμα κάμποσες ταινίες. DVD ή κατεβασμένες. Συνθέτω ένα πρόγραμμα του τρελού, από σαχλαμάρες και '80s αμερικανιές μέχρι Μπέργκμαν και Ταρκόφσκι. Τακτοποιώ την αγαπημένη μου γωνιά στον καναπέ. Ανοίγω το παράθυρο. Μυρίζει φρέσκα φύλλα, άνθη, χώμα, χλόη. Η άνοιξη εξελίσσεται κανονικά.
