Το «αυστηρά ακατάλληλο» Τζόκερ και το «κατάλληλο για όλους» ενήλικο μπουρδέλο των πρωινάδικων

Το «αυστηρά ακατάλληλο» Τζόκερ και το «κατάλληλο για όλους» ενήλικο μπουρδέλο των πρωινάδικων Facebook Twitter
Ειλικρινά, δεν θυμάμαι κατά την εφηβεία, πρώιμη ή ύστερη, να έχω αναστατωθεί ψυχολογικά ή συναισθηματικά από κάποια ταινία ανάρμοστη, υποτίθεται, για τρυφερές ηλικίες λόγω έντονης βίας, παθολογίας και νοσηρότητας.
8

Ο,τι πιο σημαντικό και καθοριστικό έχω δει από σινεμά στη ζωή μου το έχω δει στην εφηβεία και ήταν συνήθως «ακατάλληλο», μυστηριώδες, σαγηνευτικό, ενήλικο – δηλαδή δεν ήταν το Ιντιάνα Τζόουνς (αγαπημένο μεν, παιδικό ή «αγορίστικο» δε), ήταν το Μπλε Βελούδο. Σπανίως υπήρξε ζήτημα εισόδου σε αίθουσα προβολής «ακατάλληλης» ταινίας από το γυμνάσιο και μετά.


Μια φορά θυμάμαι μόνο δεν μας αφήνανε με τίποτα να μπούμε να δούμε το The Wall, την υπερθυρεοειδική κινηματογραφική εκδοχή του άλμπουμ των Pink Floyd, στην Καλλιθέα νομίζω. Μικρό το κακό, αν θέλαμε πραγματικά τόσο πολύ να το δούμε, κάπως, κάπου θα μπουκάραμε. Στη χειρότερη, θα περιμέναμε να το δούμε σε κανένα θερινό, όπου ήταν πιο λάσκα τα πράγματα – ο βίος εν Ελλάδι είναι υπαίθριος και η γονική συναίνεση χαλαρή.


Ειλικρινά, δεν θυμάμαι κατά την εφηβεία, πρώιμη ή ύστερη, να έχω αναστατωθεί ψυχολογικά ή συναισθηματικά («ερωτικά», πάλι, όλη την ώρα, όπως όλοι οι άρρενες έφηβοι) από κάποια ταινία ανάρμοστη, υποτίθεται, για τρυφερές ηλικίες λόγω έντονης βίας, παθολογίας και νοσηρότητας. Ως παιδί, πριν από τα δώδεκα-δεκατρία δηλαδή, άλλη ιστορία φυσικά. Είχα δει κάποιες φορές (πάντα στο σινεμά ή στην τηλεόραση) θεάματα που μου είχαν προκαλέσει εφιάλτες και αγωνιώδη ερωτήματα για τη φύση της ενήλικης ζωής, αλλά δεν ήταν απαραίτητα θρίλερ ή σπουδές στη βία και στο σεξ.

Oι ταλαίπωροι τρομοκρατημένοι γονείς αναλώνονται σε μάταιες απόπειρες να ελέγξουν την καταλληλότητα του περιεχομένου που είναι διαθέσιμο στα παιδιά τους είτε στο Ίντερνετ είτε στην τηλεόραση. Αν ξεκινήσουν να ασχολούνται και με το τι ακριβώς πηγαίνουν να βλέπουν τα 15χρονα τέκνα τους στον vintage χώρο της κινηματογραφικής αίθουσας, πάει, θα «καούν» εντελώς.


Είναι πολύ δύσκολο, νομίζω, να προβλέψει κανείς τι είδους αφήγηση και εικονογραφία μπορεί να αγγίξει δυσάρεστα την παιδική ψυχοσύνθεση. Τίποτα δεν με είχε τρομοκρατήσει πιο πολύ ως παιδί από την γκροτέσκα, υδροκέφαλη φιγούρα του Μορφονιού στον Καραγκιόζη. Τρέχα γύρευε!


Τουλάχιστον τότε δεν ήταν εκτεθειμένα τα παιδιά στο ενήλικο μπουρδέλο (εντελώς κυριολεκτικά) των σύγχρονων «πρωινάδικων» της ιδιωτικής τηλεόρασης, με τη «Νίνα, 34 ετών: Τα έχω με τον σύζυγο της πρώην του άνδρα μου, θέλω να τον "δέσω" με ένα παιδί» ή με την «Εύη, 32 ετών: Προσπαθώ να τα φτιάξω με τον αρραβωνιαστικό της πρώην κουνιάδας μου για να την εκδικηθώ που με χώρισε».

Αληθινά είναι και τα δύο αυτά παραδείγματα ή, τέλος πάντων, εμφανίζονται ως αληθινή επικοινωνία, «τώρα, ζωντανά στην εκπομπή μας», ακόμα κι αν είναι στημένα ή κονσέρβα και μεταδίδονται κάθε τόσο σε επανάληψη ως «φρέσκα». Πολλά από αυτά τα «τηλεφωνήματα», μάλιστα, είναι τόσο μπερδεμένα στους βαθμούς συγγένειας που στοιχειώνουν τους σεξουαλικά εμπλεκόμενους, που παίρνει λίγη ώρα να τα αποκρυπτογραφήσει κανείς.

Φυσικά, αφού είναι μέρα-μεσημέρι και αυτά δείχνει η ελληνική τηλεόραση εκείνη την ώρα ως γυάλινο φόντο της καθημερινής ρουτίνας, τα προγράμματα αυτά είναι «κατάλληλα» ή «κατάλληλα για παιδιά άνω των 8» σύμφωνα με τη νέα –και εξίσου «ό,τι να 'ναι» με τις προηγούμενες– σήμανση των τηλεοπτικών προγραμμάτων που ισχύει στη χώρα από τις 30 Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους.


Στο μεταξύ, οι ταλαίπωροι τρομοκρατημένοι γονείς, πιεσμένοι και από τους αυστηρούς κανόνες ελέγχου και ασφάλειας που επιβάλλει η σύγχρονη, βαθιά υποκριτική κουλτούρα υπερπροστασίας των ανηλίκων (που επιτρέπει το όργιο πρόωρης σεξουαλικοποίησης της προεφηβικής ζωής μέσω της μαζικής κουλτούρας και συγχρόνως μοιάζει να προειδοποιεί διαρκώς ότι καραδοκούν παιδόφιλοι παντού, σε κάθε γωνία), αναλώνονται σε μάταιες απόπειρες να ελέγξουν την καταλληλότητα του περιεχομένου που είναι διαθέσιμο στα παιδιά τους είτε στο Ίντερνετ είτε στην τηλεόραση. Αν ξεκινήσουν να ασχολούνται και με το τι ακριβώς πηγαίνουν να βλέπουν τα 15χρονα τέκνα τους στον vintage χώρο της κινηματογραφικής αίθουσας, πάει, θα «καούν» εντελώς.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Στήλες
8

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

4 σχόλια
Σε δημοφιλές σίριαλ του ΣΚΑΙ - και καλά δραματικό- ακούγεται μέσα σε έναν απίστευτο διάλογο μεταξύ δύο νεαρών το εξής:Σου αρέσουν τα μπατσάκια στα οπίσθια; Μεσημεριανή ώρα, όπου χιλιάδες πιτσιρίκια γυρίζουν από το σχολείο και κάθονται γύρω από το οικογενειακό τραπέζι.Να μην παραλείψω το απίστευτο gntm2, στο οποίο η σήμανση ίσως έπρεπε να είναι περισσότερο αυστηρή.Και μιλάμε για την ελληνική- υποκριτική- τηλεόραση.Τουλάχιστον στον κινηματογράφο πληρώνεις κι επιλέγεις, συνειδητά τις περισσότερες φορές τι να δεις.
Στο gntm2 δεν θα έπρεπε η σήμανση να είναι πιο αυστηρή. Θα έπρεπε η λογική και η αισθητική των συντελεστών του να το έχουν κάνει απλά αλλιώς.Αυτό το πράμα δεν σώζεται.
Ρε παιδιά τί θα γίνει με τις αντιαισθητικές σημάνσεις ΟΛΩΝ των εκπομπων απο 'δω και στο εξής? Εντάξει,το καταλάβαμε.Όπως πριν με τα χρώματα εμφανίζονταν στηνΑΡΧΗ κάθε προγράμματος και μετά ΕΦΕΥΓΑΝ,αφότου όριζαν την καταλληλότητά τους,τώρα μάς έχουν ΚΑΤΣΙΚΩΘΕΙ (λες και απευθύνονται σε μ@λ@#ες που δεν καταλαβαίνουν) οι σηματοδοτήσεις με τα νούμερα,καθ' όλη τη διάρκεια των εκπομπών,ακόμη και στα παιδικά & στά αθλητικά & στις ειδηδεογραφικές & στά ντοκιμαντέρ & ακόμα χειρότερα στίς ταινίες.Ας το πάρουν,ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ,χαμπάριπως ΠΟΥΘΕΝΑ στον κόσμο δεν παραμένει το σήμα εκπομπής καθ' όλη την προβολή τους.Εντάξει,το καταλάβαμε.Με τους τίτλους στην αρχή (όπως γινόταν μεχρι το τέλος Σεπτεμβρίου),νά πέφτει και το νούμερο.Μετά όμως από 3 με 5λεπτά,το πολύ,ας αποσύρεται το γλειώδες αριθμητικό σύμβολο.Έλεος!
Παραβλέπετε όμως κάτι: τα πρωινάδικα δεν είναι ελκυστικά για κανένα παιδί ή έφηβο, εξ ου κι η κυρίως ώρα προβολής τους την ώρα που έχουν σχολείο. Άλλο είναι το κοινό τους. Ο Τζόκερ αντιθέτως είναι ελκυστικός, κόμικ φιγούρα, κακός με αιτία, γενικώς η εφηβική επανάσταση "τον πάει".Επομένως η σύγκριση είναι κάπως ατυχής.Αν πρέπει να αλλάξουν οι σημάνσεις κι η νομοθεσία (ναι, γιατί όχι) είναι κάτι διαφορετικό και δεν βλέπω κινητοποίηση επ'αυτού.
Στα λόγια μου έρχεστε ως προς το στοχευόμενο κοινό των πρωινάδικων! Αυτό είπα παραπάνω: άλλο είναι το κοινό τους (νοικοκυρές, συνταξιούχοι, συμφωνούμε), όχι οι έφηβοι.Οι εφηβοι ικανοποιούν την περιέργειά τους για τον κόσμο των μεγάλων με τα διάφορα reality shows και παιχνίδια τύπου Survivor, που είναι άφθονα και σε ώρες που πι έφηβοι παρακολουθούν TV, στο prime time. Κι εκεί άλλωστε ποντάρουν οι δημιουργοί τους, στα νεανικά κοινά. Από τα πρωινάδικα άντε να δουν κανα δίλεπτο στο Youtube αν φανεί το βρακί της Μενεγάκη ή κάτι τέτοιο. Καταλαβαίνετε...
Και σπίτι να καθίσει ο έφηβος, το τελευταίο πράγμα που θα κάνει, μέσα στην πληθώρα των επιλογών που έχει, είναι να αναζητήσει τον Παπαδάκη (μπλιαχ!) ή όποια άλλη πρωινατζού στην τηλεόραση.