Έχει πλάκα το κιτς μαυσωλείο του Rock & Roll Hall of Fame

Έχει πλάκα το κιτς μαυσωλείο του Rock & Roll Hall of Fame Facebook Twitter
Ό,τι να΄ναι;: Def Leppard, Radiohead. Cure - τρία από τα νέα ονόματα που θα ενταχθούν προσεχώς στο Rock & Roll Hall of Fame
2

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σχεδόν, θυμάμαι και νεκρολογίες για το ροκ ασχέτως αν ποτέ δεν ήταν σαφές τι εννοούσε κάποιος όταν δήλωνε «πάει, πέθανε το ροκ». Ως τι πέθανε; Ως μουσικό είδος; Ως κουλτούρα; Ως (αντικομφορμιστικός και βασικά αντικοινωνικός) τρόπος ζωής; Ως (ατομικιστική και συχνά αγρίως σεξιστική) συμπεριφορά ; Ως επανάσταση; Έλεος – η ροκ μουσική βιομηχανία στις δόξες της ήταν υπόδειγμα κυνικού καπιταλισμού και ξέφρενης απληστίας. Ως σάουντρακ της αντικουλτούρας; Αυτό κράτησε μόνο μια στιγμή πριν από μισό αιώνα.

Αν αναζητά κανείς σώνει και καλά πάντως συγκεκριμένη ημερομηνία θανάτου, αυτή θα μπορούσε να είναι η καθιέρωση της ετήσιας τελετουργικής ένταξης των inductees («νεοσυλλέκτων», αν και προ πολλού πρόκειται συχνά για υπερήλικες ή/και μακαρίτες) στο Rock & Roll Hall of Fame πριν από τριάντα τόσα χρόνια.

Αρχικά, έμοιαζε αρκετά σεμνή τελετή που παρέμενε συνεπής προς τον τίτλο της τιμώντας κυρίως τους πρωτοπόρους του rock&roll. Καθώς περνούσαν τα χρόνια όμως γινόταν όλο και πιο δύσκολο να κατανοήσει κάποιος τα κριτήρια ένταξης σ' αυτό το κιτς μαυσωλείο. Αναγνωρισμένη αξία και επίδραση; Βάρος κληρονομιάς; Δημοτικότητα; «Δόντι» στην επιτροπή; Και γιατί ο τάδε και όχι ο δείνα; Έχει να κάνει με το ροκ ιδίωμα; Τι δουλειά έχουν τότε οι ABBA (όσο κι αν τους αγαπά και τους σέβεται κανείς);

Έχει πλάκα το κιτς μαυσωλείο του Rock & Roll Hall of Fame Facebook Twitter
"Ατύχησαν" και φέτος οι Kraftwerk που ήταν και πάλι υποψήφιοι.

Εδώ και χρόνια πάντως να μοιάζει να συμπορεύεται με την αρχειακή / νοσταλγική υφή που έχει λάβει το είδος στις εποχές των αέναων reunion περιοδειών και επανασυνδέσεων δίκην συνταξιοδοτικού προγράμματος. Και επίσης, οι τελετές επιμνημόσυνης «ένταξης» έχουν πολύ πλάκα αν κάτσει να τις παρακολουθήσει κανείς χωρίς δέος για τα ιερά τέρατα που εμφανίζονται δικαιωμένα επί σκηνής.

Κάθε χρόνο, μεταξύ άλλων απρόβλεπτων και συναρπαστικών απροόπτων μπορεί να πετύχει κάποιος: συγκροτήματα με ένα ή δύο εναπομείναντα ιδρυτικά μέλη που σέρνουν ηρωικά το brand και απαιτούν να «ενταχθούν» και οι μουσικοί που χρησιμοποιούν στις επανασυνδέσεις, έριδες που αναζωπυρώνονται στα γεράματα, μορφάρες που τελούν μεταξύ ευθυμίας και άνοιας, και γενικά μια ωραία ατμόσφαιρα μεταξύ σμόκιν και δερμάτινου τζάκετ όπου το μισό κοινό κάτω στα τραπέζια μοιάζει με το Νίκο Καρβέλα.

Εύκολος στόχος θα πει κανείς (όχι ο Καρβέλας, η εκδήλωση). Ναι, εντάξει αλλά κάθε χρόνο γίνεται μεγάλο νταβαντούρι και τζόγος όλοι έχουν (έχουμε) την αποψάρα μας σχετικά με το ποιοι έπρεπε να έχουν μπει και ποιοι δε θα έπρεπε να έχουν προταθεί καν. Όπως γίνεται δηλαδή με όλα τα βραβεία, από τα Χρυσά Βατόμουρα μέχρι το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Ανακοινώθηκαν λοιπόν προχθές και οι τιμώμενοι της επόμενης τελετής ένταξης, οι εκλεκτοί «νεοσύλλεκτοι» της τάξης του 2019: The Cure, Janet Jackson, Radiohead, Stevie Nicks, Def Leppard, The Zombies. Τον «πούλο» για φέτος οι ατυχήσαντες υποψήφιοι Kraftwerk, Devo John Prine, Rage Against the Machine, Todd Rundgren, LL Cool J, MC5 και Chaka Khan. Υπομονή, στατιστικά όλοι θα μπουν κάποτε.

Μα εδώ έχει μπει κατά καιρούς η σάρα και η μάρα, θα ουρλιάξει κάποιος ευσεβιστής, και δεν έχουν μπει οι Joy Division / New Order, οι Kraftwerk, οι Television, ο Sly Stone κλπ, κλπ... Δεν υπάρχει σάρα και μάρα φίλε μου πλέον, ο πλήρης αναθεωρητισμός θριάμβευσε. Να λες πάλι καλά που δεν έχουν μπει οι Wings του Paul McCartney.

Έχει πλάκα το κιτς μαυσωλείο του Rock & Roll Hall of Fame Facebook Twitter
Όχι!: Οι Yes τα σπάνε στην προπέρσινη τελετή

Οι οποίοι πάντως δεν είναι και τόσο χειρότεροι από άλλα ροκ τέρατα που έχουν μπει, όπως (κατά την αγρίως υποκειμενική μου άποψη) ο George Harrison (ως σόλο καλλιτέχνης, άσχετα από τους Beatles) , οι Chicago, οι Pearl Jam, οι Green Day, οι Rush, ο Eric Clapton, οι Yes και (ναι, λυπάμαι, ξέρω ότι είναι ταμπού ειδικά φέτος μ΄ αυτήν την ταινία) οι Queen. Αντίθετα, με Kiss, Journey, Leppard, προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα.

Αν πάντως, το κυρίαρχο κριτήριο είναι μια διαχρονική δημοφιλία υπερφυσικού μεγέθους και κατοχύρωση ως θρυλικού ονόματος σ΄ έναν τεράστιο χώρο (όπως το «κλασσικό» χέβι μέταλ), πιστεύω ότι το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι ότι ακόμα δεν έχουν ενταχθεί στο Rock & Roll Hall of Fame, οι Iron Maiden. Αίσχος.

Στήλες
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
Νομιζω οτι οι επιτυχίες στον πινακα των τσαρτς παιζουν ρολο. Εκει ο Harrison υπερτερεί υπερ των Maiden.Δεν συμφωνω βεβαίως καθόλου με την σύγκριση καθως ως καλιτεχνης ο Harrison ειχε εταιρία παραγωγής που βοηθησε να γινουν ταινιες των Monty python! Ενοω ως προσωπικότητα δυσκολα των φτανουν οι Iron, υποκειμενική γνωμη παντα!