"Και εγώ είμαι ανήμερος, και εγώ είμαι αμετάφραστος..."
Ουώλτ Ουίτμαν: Το τραγούδι του εαυτού μου
Το διάστικτο γεράκι εφορμά πάνω μου και με κατηγορεί, παραπονιέται για την
φλυαρία μου και την αδράνειά μου.
Και εγώ είμαι ανήμερος, και εγώ είμαι αμετάφραστος,
Ξεφωνίζω τη βαρβαρική μου υλακή πάνω από τις σκέπες του κόσμου.
Η τελευταία ουριοδρόμηση της μέρας με περιμένει,
Εκσφενδονίζει τη μορφή μου στα εναπομείναντα και αληθινά σαν εκείνα
στις ισκιωμένες ερημιές,
Με παρασύρει στην άχνη και τη σκοτεινιά.
Απέρχομαι σαν τον αέρα, τινάζω τα λευκά μαλλιά μου στον δραπέτη ήλιο,
Σκορπίζω το σώμα μου στους στροβίλους, και το παρασύρω σε δαντελωτές αιχμές
βράχων.
Κληροδοτώ τον εαυτό μου στο χώμα να φυτρώσω από τη χλόη που αγαπώ,
Αν με θέλεις πάλι, ψάξε με κάτω από τα πέλματα των παπουτσιών σου.
Δύσκολα θα μάθεις ποιός είμαι ή τι εννοώ,
Αλλά για σένα θα είμαι πλησμονή υγείας παρόλα αυτά,
Και θα διυλίζω και θα διεγείρω το αίμα σου.
Αν αποτύχεις να με βρεις στην αρχή μην αποθαρρύνεσαι,
Αν με χάσεις σε κάποιο σημείο ψάξε σε άλλο,
Σταματώ κάπου και σε περιμένω.
1855
Ουώλτ Ουίτμαν: Το τραγούδι του εαυτού μου, μετάφραση: Ζωή Ν. Νικολοπούλου, Εκδόσεις Ηριδανός, 2006, σ. 109.
