Ονειρεύομαι τη μέρα που όλο αυτό θα έχει τελειώσει.
Τη μέρα που θα γεμίσουν ξανά οι δρόμοι με κίτρινα σχολικά και τα σχολικά προαύλια με παιδικά γέλια.
Τη μέρα που θα ξαναπάμε στη δουλειά και θα ξαναχαμογελάσουμε στους συναδέλφους μας.
Τη μέρα που οι γιαγιάδες και οι παππούδες θα ξαναγκαλιάσουν επιτέλους τα εγγονάκια τους.
Τη μέρα που δεν θα μας πειράζει καθόλου που θα έχει συνωστισμό στα malls.
Τη μέρα που θα μπορούμε να ξαναπηγαίνουμε σινεμά και θέατρο όποτε γουστάρουμε.
Τη μέρα που θα ξαναβρεθούμε με τους κολλητούς μας στις καφετέριες, αλλά κανείς δεν θα γκρινιάζει για το μποτιλιάρισμα.
Τη μέρα που θα πηγαίνουμε για πικνίκ ξανά με τους φίλους μας και τα παιδιά μας θα κυλιούνται το ένα πάνω στο άλλο κάτω από τον υπέροχο ελληνικό ήλιο.
Τη μέρα που θα στριμωχνόμαστε ξανά στο μετρό, αλλά δεν θα γκρινιάζουμε, μόνο θα χαμογελάμε.
Τη μέρα που θα αναπολούμε αυτές τις εβδομάδες που μας έφεραν πιο κοντά στην οικογένειά μας.
Τη μέρα που θα νοσταλγούμε τα επιτραπέζια που ξαναπαίξαμε με τα παιδιά μας.
Τη μέρα που θα ξανακάτσουμε στην ουρά στην τράπεζα, χαμογελώντας ο ένας στον άλλον.
Τη μέρα που θα είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον στις υπέροχες ελληνικές παραλίες, αλλά ουδόλως θα μας ενοχλεί.
Τη μέρα που θα θυμόμαστε με συγκίνηση όλους αυτούς του ήρωες του ΕΣΥ και του delivery και τα παιδιά στα σούπερ μάρκετ και τους δημοσιογράφους και τους φαρμακοποιούς και όλους όσοι αυτήν τη δύσκολη περίοδο έπαιξαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς και οι οικογένειές μας ασφαλείς.
Τη μέρα που θα ξανακάνουμε χειραψία και θα μπορούμε να πάρουμε αγκαλιά ξανά τους συνανθρώπους μας, χωρίς να φοβόμαστε.
Τη μέρα που όλο αυτό θα μας έχει κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Τη μέρα που θα χωνέψουμε, επιτέλους, ότι είμαστε αδέλφια.
ένας πολύ ωραίος στίχος του Thomas Eliot λέει ότι ο άνθρωπος ονειρεύεται συστήματα τόσο καλά ώστε κανείς δεν χρειάζεται να είναι καλός.
bingo!
και πάλι κάτι έξω από εμάς, κάτι μαγικό θα μας μεταμορφώσει.