Ένας από τους προβληματισμός που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια στο Διαδίκτυο αφορά την ανάδυση μιας ολόκληρης κουλτούρας στην οποία επικρατεί η λύπη, η απογοήτευση και οι ψυχικές ασθένειες. Η κουλτούρα αυτή, που έχει χαρακτηριστεί ως «sad culture», γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής και «κουλ», πράγμα που επιβεβαιώνεται και μέσα από αρκετούς λογαριασμούς στο Instagram, όπως το Aborted Dreams και το Emotional Club.
To ερώτημα, όπως, που προκύπτει μέσα απ' αυτήν τη νέα κουλτούρα είναι ότι ναι μεν χτίζονται κοινότητες ανθρώπων που παλεύουν να αντιμετωπίσουν μια ψυχική ασθένεια, αλλά κατά πόσο αυτή η online κοινοποίησή της μπορεί να θεωρηθεί υγιής; Μήπως στην πραγματικότητα είναι ένας τρόπος για να «βυθιστούν» κι άλλοι άνθρωποι στην κατάθλιψη και σε άλλες μορφές ψυχικής ασθένειας, παρουσιάζοντάς τες μ'έναν πιο εξιδανικευμένο τρόπο;
To ερώτημα, όπως, που προκύπτει μέσα απ' αυτήν τη νέα κουλτούρα είναι ότι ναι μεν χτίζονται κοινότητες ανθρώπων που παλεύουν να αντιμετωπίσουν μια ψυχική ασθένεια, αλλά κατά πόσο αυτή η online κοινοποίησή της μπορεί να θεωρηθεί υγιής;
Αρκετοί ψυχολόγοι επισημαίνουν ότι αυτό εξαρτάται από το εάν τελικά οι χρήστες δημιουργούν ή απλώς καταναλώνουν περιεχόμενο στο Ίντερνετ και σε ποιο βαθμό. Βέβαια, αυτή δεν είναι πρώτη φορά που η sad culture μπαίνει δυναμικά στην ποπ κουλτούρα. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και πριν μερικές χρόνια στη μουσική, όταν δηλαδή η Lana Del Rey εμφανιζόταν στη σκηνή με δακρυσμένα μάτια, τα οποία χαλούσαν το μακιγιάζ της.
Όμως, το φαινόμενο αυτό έγινε ακόμη πιο έντονο τα τελευταία χρόνια μέσα από πλατφόρμες, όπως το instagram και το Tumblr, όπου οι χρήστες μοιράζονται τα πιο εσωτερικά τους συναισθήματα σε «ωμά», «εξομολογητικά» posts στα οποία δε διστάζουν ακόμη και να κλάψουν μπροστά στην κάμερα, κάνοντας παράλληλα live μετάδοση.
«Το Ίντερνετ δίνει στους ανθρώπους μια αίσθηση ανωνυμίας και προστασίας από την face-to-face κριτική, πράγμα που ορισμένες φορές τους ωθεί στο να μοιράζονται κομμάτια του εαυτού τους, τα οποία σε άλλες μέρες δεν θα μοιράζονταν», αναφέρει η Erin Vogel, ερευνήτρια σε θέματα κοινωνικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ.
Παράλληλα, η Erin Vogel, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Πέις, συμφωνεί ότι το να δείχνεις λυπημένος online λειτουργεί κατά κάποιον τρόπο σαν «αντίδοτο» ή και αντίδραση στις εξιδανικευμένες εικόνες που βλέπουμε στο Ίντερνετ. Από την άλλη πλευρά, όμως, αυτή η άνεση στην αναφορά τέτοιων ζητημάτων ψυχικής υγείας μπορεί να στηρίξει και να συνδέσει ανθρώπους μεταξύ τους.
Πάντως, ασχέτως με τα παραπάνω, ο χαρακτηρισμός της online sad κουλτούρας ως υγιούς ή μη επί της ουσίας εξαρτάται από τον τρόπο χρήσης της. Με άλλα λόγια, οι ειδικοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι είτε κοινοποιούμε εμείς τέτοιου είδους περιεχόμενο είτε απλώς προτιμάμε να το καταναλώνουμε, αυτό που έχει σημασία είναι εάν αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα κι εάν όντως εκπληρώνει τις ανάγκες μας.
Με πληροφορίες από Mic
